Could have been worse

Soepel zakte de bruine tabby in sluiphouding. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij enkele moons geleden worstelde om ook maar iets van voedsel terug naar het kamp te brengen. Niet verrassend, gezien hoeveel trainingen hij in het begin van zijn apprentice tijd had gekregen. Nevermind had blijkbaar geen tijd voor hem gehad, waardoor Tallshadow zijn trainingen had moeten overnemen. Daardoor was de bruine tabby ook nog maar pas warrior. Langzaam en voorzichtig sloop hij dichter bij de woelmuis, tot hij dichtbij genoeg was. Hij wiebelde even op zijn achterpoten en sprong vooruit. Net op het moment waarop zijn kaken zich om het bruine beestje klemden, schoof hij uit en belande in een modderplas. Fantastisch. Er zat modder in zijn vacht. Maar hij had de muis gevangen, dus besloot de bruine kater dat het erger had gekund.

Eerst Winddancer

De tabby voelde zich de laatste tijd echt niet goed. Ze had verschillende keren overgegeven, en ze voelde zich zo benauwd - alsof ze koorts had, en dan had ze het weer te koud. Brr.. Op dit moment leek ze veel te veel speeksel aan te maken, waardoor er bijna schuim rond haar mond stond. Ze veegde het steeds weg, maar elke keer kwam het weer terug. Ze moest echt eens naar Acefray gaan, maar om heel eerlijk te zijn wou ze hem niet nog eens lastigvallen zo kort na haar oor - hoewel ze ook wel wist dat dat dom was.

Tevreden met zijn vangst schraapte de gestreepte kater wat aarde over het levenloze wezentje. "O, hallo", miauwde Maze wanneer hij een andere kat tussen de bomen ontdekte. Winddancer, de zus van Emberkwal, Lurking en Ivy, maar veel meer wist hij niet over haar. "Hoe gaat het?", vroeg hij vervolgens, terwijl hij nonchalant de modder uit zijn vacht begon te wassen. Het was niet de eerste keer dat hij zijn vacht zo vuil maakte, dus was hij al aan de smaak gewend.

De tabby veegde het schuim rond haar bek weer eens weg, en gelukkig leek het vandaag niet zo erg te zijn en kwam het in ieder geval niet terug, al had Winddancer het nog steeds ontzettend warm. Nonchalant haalde ze haar schouders op bij de vraag van de nét iets oudere kater. Ze gaf niet graag toe dat ze ziek was, dat ze hulp nodig had, maar het gold net zo goed dat ze niet graag loog. Daarom was vaag blijven maar de beste optie. "Hey Mazerunner.", antwoordde ze daarom maar in plaats van echt te antwoorden op de vraag.

Nonchalant haalde de poes haar schouders op. Niet echt een duidelijk antwoord. "Hey Mazerunner.", miauwde ze, zonder echt op de oorspronkelijke vraag te antwoorden. Mazerunner. dat klonk nog altijd vreemd in zijn oren. Meer dan tien moons lang had hij als Mazepaw bekend gestaan. Wie had ooit kunnen weten dat het zo lang duurde vooraleer je aan een nieuwe naam wende? "En, al veel gevangen?", miauwde hij, om het gesprek in gang te houden.