Dezmona ☼

Drie kleine rosse kittens lagen tegen hun moeders buik aan. Niet hun zoog moeder vandaag, maar wel hun echte moeder. Ze was heel pluizig en Honeykit lag te slapen tegen dat pluizige haar. Die slaap duurde alleen niet erg lang. Ze kreeg van ergens een schop. Met een boze piep werd ze wakker. Vanwaar die schop? De wit met lichtrode kitten draaide haar kopje naar waar ze dacht dat haar mama's kop was. Ook al was ze al 2 weken, haar oogjes bleven dichtgeplakt. Ze piepte nog eens protesterend.

+ Waspsting

Beekit werd wakker en hij voelde hoe zijn oogjes langzaam open begonnen te gaan. Tenminste, zijn ogen waren nog half dicht geplakt, dus deze zouden snel genoeg helemaal open gaan. Hij zag al wat licht, maar het was nog enorm wazig, maar dat zou vast niet gek lang meer duren. Hij trappelde daarom ook met zijn pootjes, waarvan één trap zijn zusje raakte. Hij piepte wat lacherig, dat vond hij grappig, zeker toen deze protesterend begon te piepen.

OOC: Ik vond dat Bee er wel bij mocht komen.

Honeykit kon al een beetje stappen. Ze had de stap slagen met haar poten in een poging tot kruipen overgeslagen, dit gecompenseerd met het niet brabbelen en later oogjes open doen. Dat deed er echter niet toe. Wat er toe deed was dat iemand haar had gestampt. Ze gromde boos en sprong wankelend recht. Het kleine beestje struikelde over haar eigen teentjes waardoor ze botste tegen het pluisje dat haar geslagen had. Ze deed alsof dat allemaal de bedoeling was en nam het vel van haar sibling in haar mond. Hmpff.

Waspsting was doodop. Zowel zij als de kittens waren niet helemaal gezond, en lagen dan ook op een afgezonderd plekje in de nursery. Hoewel ze al zeker aan het opknappen waren door Acefray's - en sinds kort ook Bitterpaw's - dagelijkse hulp, waren ze nog niet helemaal tiptop. Toch waren ze nu in ieder geval fit genoeg om in de nursery te liggen, voorheen hadden ze ongeveer een weeklang in de Medicine Cat den gelegen maar dat was zowel voor hen als voor Acefray niet fijn.
Maar nu had ze toch kort haar rust kunnen vinden, waren haar ogen dichtgevallen en had haar ademhaling een vast patroon aangenomen. Echter duurde deze rust - zoals altijd, de afgelopen twee weken - niet voor lang. Één van de kittens was wakker geworden, en slaakte nu gefrustreerde hoge piepjes. Wasp werd hier automatisch wakker van. Het moederinstinct in haar was nu al groot, zelfs al waren dit niet haar eigen kittens. Slaperig knipperde ze met haar ogen, en keek meteen richting de drie kittens. Ze pikte de boosdoener er meteen uit; het was Honey die zo gepiept had. Hoewel Waspsting eerst ergernis gevoeld had bij het wakker worden, gleed er nu een glimlach over haar gelaat door het aanzien van de drie schattige kittens. Ook Beekit was wakker, en ze had zomaar het gevoel dat die de reden was van het gepiep. Wasp keek toe hoe de twee een beetje begonnen te stoeien, en haalde ze toen maar uit elkaar met haar neusje. "Sshh," murmelde ze zachtjes en gaf een lik over beide de kittens heen.

Het licht dat Beekit kon zien werd snel donker, toen Honeykit tegen hem aanbotste en hij wat naar achteren rolde en de lucht uit zijn kleine longetjes werd geperst. Hij piepte protesterend, zeker toen ze hem begon te "bijten". Beekit zocht instinctief naar haar oor en begon naar aan te trekken met zijn bekje. Toen hoorde hij ineens het sussen van zijn moeder. Beekit hield het oortje in zijn bekje en keek op met zijn half geopende oogjes. Hij liet een gedempte piep horen door het oortje die hij vast hield.

De kitten beet op het nekvel van haar broertje. Die pakte haar oor vast waardoor ze helemaal scheef werd getrokken. Van verbazing schokte haar lichaam. En poef haar oogjes gingen open. Extreem veel licht streelde haar oogjes. Ze piepte geschrokken. Meteen liet ze het nekvel van haar broertje los. Ze knipperde gepijnigd en deed dan heel zachtjes haar oogje open. Eerst op een kier en daarna helemaal. Alles was wazig. Er was wit en rood en ook veel grijs. Ze hief haar kopje naar de massa grijs. Wat was dat?

Bij haar aanraking hielden ze ongeveer op, al hield Beekit nog eigenwijs het oortje van Honeykit vast. Deze piepte opeens, enkele secondes nadat ze zich stilhielden door haar aanraking, en verrast keek Wasp naar haar dochtertje. Diens oogjes waren opengegaan, en meteen voelde ze haar hart wat harder bonken. Ze waren nu al redelijk oud, twee weken ongeveer, dus het was zeker mogelijk dat ze opengingen. Ze moest niet zo zenuwachtig doen, verzekerde ze zichzelf. Het was normaal. Ze bracht haar kop iets dichterbij Honey. "Hey," miauwde ze, haar stem warmer dan meeste katten hem ooit zouden ervaren. "Ik ben het, mama," vervolgde ze toen en glimlachte.

Door dat Honeykit ineens opschrok liet Beekit toch maar het oortje los van Honeykit en daar was ineens de stem van hun moeder. Beekit opende zijn oogjes nu ook verder, net als Honeykit. Ook voor hem werd het enorm fel en met grote, kittenblauwe ogen staarde ook hij naar Waspsting. Hun moeder. "Maaaa," piepte hij en knipperde met zijn kitten blauwe oogjes en keek toen naar Honeykit. Hij duwde zijn pootje tegen zijn zusje aan en piepte speels en opgewekt.