{Rouwtopic Dauntorse} Guardian Angel

Ze had Beekit aan Waspsting gegeven en stond nu zelf boven aan de rots. In het midden van het kamp lag een plukje van Dauntrose's vacht omringd door greenleaf bloemen uit het territorium. Dit hadden de elders mooi en snel voor elkaar gekregen. Nu was het aan Innerstar om de mededeling te delen met de clan. "Laat alle katten van Shadowclan zich bijeen komen," sprak Innerstar met heldere stem. "Helaas heeft Dauntrose het land der levenden verlaten," sprak ze bedroefd. "Starclan zal nu over haar waken," vervolgde ze. "Ze is ziek geworden door de ratten en dit heeft haar het leven geëist. Tijdens haar overlijden heeft ze drie kittens op deze wereld gebracht met behulp van Waspsting, Waspsting heeft het leven van deze drie jongen gered," sprak ze. "Ik zal graag aan de vader willen vragen er voor deze jongen te zijn, zodat ze nog altijd één ouder zullen hebben. Waspsting zal de taak als pleegmoeder op zich nemen," sprak ze. Maar tot haar verbazing reageerde geen enkele kater en keken de katers onderling vragend om zich heen. Innerstar voelde een koude greep om haar hart, maar bleef afwachten. Misschien wou de kater wel niet bekend worden, of wou hij even wachten. Toch leek iedereen aanwezig te zijn. Innerstar hield houvast. "Vanavond zullen we onze vigil voor Dauntrose houden en haar herdenken als de warrior en queen die ze was," miauwde ze als afsluiting.

OOC: Waspsting eerst, daarna is het topic open voor de hele clan.

Toen ze terug het kamp ingelopen waren, hadden velen hen aangestaard. Echter was Waspsting doorgelopen zonder op te kijken. Dat ze starende blikken op haar kreeg had ze nu wel wat vaker gehad; toen ze met Innerstar op haar rug het kamp ingelopen was, toen zijzelf voor het eerst sinds dagen buiten bewustzijn gelegen te hebben weer voor het eerst door het kamp liep, met een reusachtig litteken op haar gezicht, en nu opnieuw. Waarom leek haar leven zo'n attractie te zijn, zichtbaar voor ieder die kwam kijken? Met zijn drieën - Innerstar, Venomfeather en zij - liepen ze naar de Medicine Cat den, zodat de drie kittens die ze droegen nagekeken konden worden. Want ze was, ook al sprak ze het niet hardop uit, heel bezorgd om hen. En Innerstar voelde dat waarschijnlijk aan, gezien deze de beste vriendin was die ze had. Over haar gesproken, de leidster riep een Clanbijeenkomst op, en Waspsting luisterde er met een half oor naar, meer geconcentreerd op haar pasgeboren pleegkittens die nu grondig gecheckt werden. Haar ogen verwijdden zich echter toen Innerstar begon over de vader. Ze had het nog niet verteld... En ze wist niet of het aan haar was om te doen. Maar Dauntrose was er niet meer om het te doen, en wie anders wist het dan zij? De vader zelf, waarschijnlijk. Of niet eens. Grimmig dacht ze aan de kater die zij ooit liefgehad had, en hoe deze haar verlaten had toen zij hem verteld had dat ze zwanger was. En vervolgens een miskraam gehad had... Het achtervolgde haar nog steeds, hoe alleen ze geweest was en eigenlijk altijd geweest was en waarschijnlijk altijd zou blijven. Maar nu waren er drie lichtpuntjes in haar leven gekomen, bestond haar leven niet enkel meer uit een goede warrior zijn, maar kon ze ook echt iets betekenen voor anderen. Waspsting zuchtte toen er gezegd werd dat er vanavond een vigil gehouden zou worden voor Dauntrose, en ze sloot kort haar ogen. Ze wist dat dit was hoe het werkte, alle energie die een lichaam kreeg was immers enkel maar geleend. Het moest weer teruggegeven worden aan de aarde, om deze draaiende te houden. Dauntrose's energie zat nu ergens anders, was doorgegeven aan een wezen die het meer nodig gehad had dan zij. Maar haar geest was nu bij StarClan, want die zou nooit verloren gaan.

Hoewel ze eerst nog wat tegengestribbeld had toen de vreemde kat haar oppakte, waren haar jonge spieren veel te moe om veel meer te doen dan zielig te piepen. Ze liet haar pootjes en haar kopjes hangen, haar rood met witte vacht nog steeds nat van de regen en het bloed, al was het meeste bloed er wel afgespoeld nu. Nectarkit had haar oogjes nog toe en was überhaupt nog te jong om te begrijpen wat er aan de hand was, maar ze vond het niet leuk. Ze had het koud, ze was moe, ze had honger - was dit echt wat leven inhield? Zielig piepte de jonge kitten toen lawaai haar oortjes binnendrong en de geuren van vele katten haar neusje inwaaide. Wat was dit toch allemaal? Zouden deze katten haar warmte geven, en eten en rust? Kon ze nu eindelijk op haar gemak komen, na het trauma dat ze net ondergaan had en dat ze niet eens meer zou weten als ze ouder was, omdat nu nog zo jong was?

Hij keek naar het stukje vacht tussen de bloemen, het laatste teken van Dauntrose haar leven dat zich nog bij hen bevond. Amberpaw had de queen zelf niet heel goed gekend maar wist wel van de ziekte die ze had gehac en ook van de drie, ouderloze, kittens. Hij zag hoe diezelfde kittens het den van Acefray binnen werden gebracht, zij waren nu misschien nog te jong om te beseffen dat hun moeder gestorven was. Misschien was het wel beter zo, nu wisten ze niet wat ze misten en hoefden ze ook niet veel te missen aangezien ze Waspsting nu hadden. Amberpaw had zelf ook zijn ouders verloren maar niet aan de dood, zij hadden hem beide verlaten en waren nooit teruggekomen, maar dit was niet het moment om aan zichzelf te denken. Hij trippelde naar Waspsting toe en vroeg aan de nieuwe fosterqueen of hij haar ergens mee zou kunnen helpen wat de kittens betrof. Amberpaw wilde zijn medeleven tonen maar niet overkomen als een irritante aandachtsvragende leerling die wilde laten zien hoeveel medelijden ze wel niet hadden.

Hij had de hele dag al het gevoel dat er dingen niet klopte. Wolfkit had eerst wat met de kittens in de nursery gespeeld, maar dat had hem snel verveeld dus hij was zelf maar iets gaan doen en had hun verder laten spelen. Hij zag in de verte Innerstar binnenkomen, gevolgd door iemand. Ze droegen beide kittens. Waren die net als hem wezen geweest en dumpt? Wolfkit had zich er nog niet heel druk over gemaakt, maar hij voelde dat er iets niet klopte. Hij was meer eventjes gaan slapen, maar werd snel weer gewekt door de stem van Innerstar die over het kamp schalde om een clanmeeting bij elkaar te roepen. Wolfkit scharrelde richting de zwarte clanleader samen met de rest. Hij wurmde zich overal tussendoor zodat hij kon zien waar ze om heen stonden. Het waren bloemen... en een plukje vacht. Nieuwsgierig en met één oor gericht op Innerstar liep hij er naar toe en rook hij. Dat plukje vacht hoorde bij Dauntrose, dat wist hij zeker. Hij had een paar dagen geleden met haar gesproken. Wat lief dat Shadowclan bloemen had neergelegd voor haar. Wolfkit keek zoekend rond, hij zag haar niet. Misschien was ze nog aan het jagen en zou ze het later zien als ze terug kwam!
"Helaas heeft Dauntrose het land der levenden verlaten," klonk het toen. Verward schoot zijn blik naar Innerstar. Zijn pupillen vergrootte zich. Dat kon toch niet? Dauntrose had hij een paar dagen geleden nog gezien! Er was niets aan de hand geweest. Wolfkit voelde tranen opkomen terwijl Innerstar verder vertelde over dat ze ziek was geworden door de ratten en een vigil die ze gingen houden voor haar. Langzaam voelde hij hoe de randen van zijn ogen natter werden en de tranen op de grond vielen. Snel veegde hij ze weg. Wolfkit hoopte dat niemand het had gezien en snikkend liep hij op Innerstar af. Terwijl nieuwe tranen in zijn ogen vormden keek hij omhoog naar haar. "I-ik wil ook vi-vigil zitten voor D-dauntrose." miauwde hij vastberaden, zachtjes snikkend tussendoor. Het maakte hem niet uit of Innerstar het goedkeurde of niet, hij zou daar gaan zitten. Voor haar.

Het net geboren lichaampje van Beekit werd heen en weer geslingerd toen ze opgetild was door de vreemdeling. Hij had het koud, hij kon het nauwelijks aan. Maar toen ze eindelijk in het kamp waren, vond hij opnieuw de warmte terug. Er was een hoop rumoer, maar Beekit was te moe om te klagen, daarom sloot de jonge kitten zijn ogen op het moment dat het kon. Hij ademde rustig en voelde zich moe. Hij moest nodig in een warm nest belanden en melk krijgen, anders wist niemand of de kitten het halen zou. Maar Beekit was ervan overtuigd dat het allemaal wel goed zou komen, hoe dan ook kwam het goed, dat was een ding dat zeker was. Alles kwam goed.

Bij de stem van Innerstar kwam Roughflower direct overeind. Het leek niets goeds te zijn, zeker toen ze Waspsting zag met drie kittens en Innerstar met een droevige houding. Elders hadden een plekje in het kamp gemaakt met bloemen en een pluk vacht. Dit kon niet anders dan de dood van Dauntrose zijn. Zeker omdat ze wist dat de poes helemaal door het lint heen weg was gegaan. De woorden van Innerstar bevestigde alles. Waspsting had de kittens gered, wat zou dat een klus geweest zijn. Er ging een rilling door haar ruggengraat heen. Wat als kittens krijgen haar dood ook werd? Maar toen herinnerde Roughflower zichzelf er aan dat Dauntrose dood was gegaan door de ratten. Bij de volgende vraag van Innerstar keek Roughflower nieuwsgierig om zich heen. "Ik zal graag aan de vader willen vragen er voor deze jongen te zijn, zodat ze nog altijd één ouder zullen hebben. Waspsting zal de taak als pleegmoeder op zich nemen," zei Innerstar. Roughflower liet haar blik over de katers heen glijden. "Ah kom op hé! Deze kittens hebben recht op een vader!" Vulde Roughflower haar oma aan toen geen enkele kat leek te reageren. Roughflower zag hoe een kitten, Wolfkit, naar Innerstar toe liep om te vragen of hij ook bij de vigil mocht zijn. Roughflower zag Innerstar knikken, een lik over de kop van de kitten geven en zelf vervolgens weer plaats nemend om te wachten wie de vader was van deze moederloze kittens.

OOC: Ik heb Innerstar's acties ook even beschreven in deze post.
TAG: Innerstar naar Wolfkit toe
Roughflower - de clan.

Het leek al een hele tijd geleden maar het was onvermijdelijk, zo bleek.
Kalm had hij geluisterd naar wat Innerstar had gezegd. Ziekte, ratten... Hij wist dat het niet goed zat met die beesten! Zie je wel... Waarom hadden ze er gewoon niet weg van kunnen blijven! Ugh! Hij voelde even zijn nagels in de grond zakken, maar luisterde kalm verder naar wat de leader zei, zonder echt een emotie te laten doorkomen op zijn gezicht. Toen hij echter de stem van Rough hoorde, keek hij schuin op. Een vader? Hij slikte even en stond op. "Ze kunnen ook halfclan zijn, toch?" klonk er op zijn gebruikelijke, eentonige manier. Het was hard genoeg om Rough aan te vullen en haar even aan te kijken. Hij stond op en wandelde kalm naar de tabby poes toe. Hij slikte even, haalde diep adem en keek toen even rond, wachtende op een antwoord van iemand.