open;; even the worst return home eventually

Met een grimas op zijn gelaat kroop hij door de kampingang. De braamstruiken schraapten over zijn vacht, er zelfs doorheen. Hij voelde dat er een doorn in zijn huid drukte, dus bewoog hij de andere richting uit om de doorn los te krijgen. De verloren Warrior liep verder het kamp in, trok zijn ogen wijder open om alles in zich op te nemen. Het was vier manen geleden sinds hij hier geweest was. Toen was de rosse kater zestien manen geweest, ondertussen al twintig. Hij herinnerde zich niets meer van zijn vroeger Clanleven - dat was de bedoeling, daarom dat hij weg gegaan was. Hij liep verder, zijn gespierde schouders deden zijn vacht rimpelen. Zou hij nog welkom zijn hier? Zou er veel veranderd zijn? Lostdream wist niet meer of hij een Apprentice gehad had, hij wist niet meer wie de Clan nu leidde. Hij wist eigenlijk enkel de Warrior Code en de Clangebieden nog. De jonge kater was vertrokken om tijd te hebben voor zichzelf, en was tijdens het jagen op Rogue gebied een stuk naar onder gevallen, van een schuur af. Hij had zijn hoofd gestoten, en hij was grotendeels alles vergeten. Zijn naam wist hij nog wel, en met de juiste hulp en misschien de juiste gezichten zou hij zich terug dingn kunnen herinneren. De hoeveelheid aan andere katten verbaasde hem, want de afgelopen maanden had hij helemaal in zijn eentje doorgebracht. Als hij andere katten zag, waren het meestal vijandige katten geweest. Hij hoopte dat zijn Clangenoten zouden ruiken dat hij een Thunderclanner was, want er hing ook wel een sterke andere geur over hem heen. Nou, aan zijn houding was toch wel al te zien dat hij bekend was met dit gebied. In het midden van het kamp ging de knappe kater neerzitten en krulde hij zijn staart om zijn pootjes heen. Eens zien hoe snel hij terug in het Clanleven paste.