The start of everything

Hij had er natuurlijk veel over na gedacht, toen zijn stiefvader hem had verteld over Runningtime, een kater uit Windclan wie dus zijn biologishce vader bleek te zijn. Het had zijn hart gebroken en hij had er echt even de tijd voor nodig gehad om het te kunnen verwerken. Die tijd was nu voorbij en het gebroken zijn was omgeslagen in nieuwsgierigheid en afgunst voor zijn stiefvader. De actie van zijn stiefvader was namelijk een actie uit wraak geweest, niet omdat Ashghost, toen Ashpaw, het recht had gehad om er vanaf te weten.
Ashghost dwaalde rond langs de grens van Windclan. Hij snoof de geur op en elke keer hoopte hij iemand tegen te komen en de kans te krijgen om te kunnen vragen naar Runningtime. Geen van de drie keren dat hij hier was geweest, was het gelukt. De eerste keer was hij botweg verjaagd, de tweede keer had hij niemand gevonden en de derde keer waren er twolegs met honden geweest waardoor hij ook had moeten vluchten. Nu was hij hier weer, voor de vierde keer. Zou hij hem vinden?

Runningtime first

Ashghost snoof de geur op en merkte inderdaad een sterke Windclan geur op, een kater geur. Nerveus kwam hij tot een halt om nog een keer goed te reuken en misschien te achterhalen waar hij ongeveer zou zijn. Dit hoefde hij niet lang te doen, want toen hoorde hij een groet. Snel draaide de jonge kater zich om naar de bron van de stem. "Goedenavond," begroette hij de kater respectvol terug, om te laten merken dat hij geen vijandige bedoelingen had. De kater was zwart, zoals de beschrijving die hem moons geleden, toen hij nog apprentice was geweest, gegeven was. "Ik ben opzoek naar iemand, een kater genaamd..." hij slikte even. Hoe zou hij het moeten uitleggen dat hij specifiek naar die iemand opzoek was? "Runningtime is zijn naam," maakte hij zijn vorige zin af. Nerveus wiebelde hij met zijn oren en keek de kater even nerveus aan. Wat was het moeilijk om rustig en kalm te blijven en te doen alsof er niks aan de hand was. Hij was echter niet van plan te vertellen hoe wat en waarom, want straks bracht hij Runningtime in de problemen en dat wou hij zijn biologische vader niet aan doen.

Vrijwel meteen vroeg de zwarte kater naar waarom hij naar hem opzoek was. Ashghost slikte. "Eh, dat kan ik alleen tegen hem zelf vertellen... Het is niet dat hij geen loyale warrior is geweest, hoor, het is gewoon... ja, ik kan het niet vertellen," ratelde hij. Waarom had hij dit niet beter voorbereid? de jonge warrior zwaaide met zijn grijze staart en hoopte dat het snel voorbij zou zijn en hij de volgende keer Runningtime zou treffen. Hij wou gewoon dat zijn vader van zijn bestaan afwist. Wat hij er verder mee zou bereiken, wist hij niet, wat hij wel wist was dat hij er een hoofdstuk mee zou afronden... of een nieuwe zou beginnen.

Ashghost vermande zichzelf en keek naar de bater. zijn blik werd wat verbaasd toen de kater hem vertelde dat hij het kon vertellen, nadat hij had gezegd het alleen tegen Runningtime zelf te kunnen vertellen. "Ben jij dan... Runningtime?" Vroeg hij een tikkeltje verbaasd, maar ergens ook niet, omdat de kater aan de beschrijving voldeed die hij moons geleden gekregen had. Of nou ja, moons? Zo'n elf moons geleden.

Het was zijn vader wie voor hem stond. Heel even was Ashghost vergeten wat hij had willen zeggen, maar al snel wist hij zichzelf weer te vermannen, al wist hij niet goed wat hij nu moest voelen. "J-je bent mijn vader," gooide hij er uit na de vraag van Runningtime. Hij bleef staan zoals hij stond maar spande wel kort zijn spieren aan. Hij wist niet wat hij nu moest verwachten voor reactie en wist ook niet goed wat hij verder moest zeggen. Hij wou eerst een reactie van de zwarte kat voor hem hebben, van zijn vader, voor hij verder zal gaan. Zou Runningtime hem geloven? Of zou hij het kant en klare bullshit vinden en het gaan ontkennen? Ashghost wist niet wat te verwachten, daarom wachtte hij.

De reactie van Runningtime was te verwachten. De kater deed een stap naar achteren en ontkende het, zei dat de grijze kater had gelogen. Vervolgens zei hij dat het niet kon, omdat Ashghost een Thunderclanner was. "Toch is het zo," reageerde Ashghost met trillende stem. "Zegt de naam Strawpelt je wat?" Vroeg Ashghost vervolgens. "Het is zo, mijn moeder en stiefvader hebben niet tegen me gelogen toen het me verteld werd," sprak Ashghost. Hij was zeker van zijn woorden en hij wist ze er ook zonder enige trilling uit te gooien. Hij keek de zwarte kater, wie zijn vader was recht aan. Hij kon niet ontkennen dat het zo was. Runningtime had in het verleden een fout gemaakt en daar was Ashghost uit ontstaan. Maar misschien was het ook zo dat Strawpelt het geheim had gehouden voor de kater, dat wist Ashghost niet. Alles kon.

Ashghost merkte nu op dat hij een beetje boos begon te worden. Weer zei de kater dat het niet zo was en Ashghost wilde gewoon dat Runningtime het in zag. Runningtime had een zoon in Thunderclan en dat moest hij weten ook. "Je bent toch geen mousebrain? Hoe moet ik anders bij jou naam gekomen zijn?" Siste Ashghost nu. Hij probeerde de blik van Runningtime op te vangen en hem recht aan te kijken. Runningtime moest toegeven dat het zo was, want het was zo. Daarbij, als het niet zo was geweest, had de kater wel anders gereageerd. Hij was het voor zichzelf aan het ontkennen, maar zijn houding en toon bevestigde alles alleen maar.

En daar was de bevestigende antwoord, in vraagvorm. Hij vroeg wie hem dit verteld had en dat was een indirecte bevestiging op zijn vraag. Ashghost slaakte een zucht en besloot het hele verhaal maar te gaan vertellen. "Mijn moeder heeft dit aan mijn stiefvader verteld. Ze was drachtig van mij en moest een vader vinden zodat het leek alsof mijn moeder nooit een fout gemaakt had. Mijn toenmalige stiefvader is hier akkoord mee gegaan. Toen ik geboren was geloofde ik ook dat mijn stiefvader mijn vader was, maar toen ik apprentice werd kregen ze ruzie. Uit boosheid heeft mijn stiefvader mijn moeders geheim aan mij verteld," vertelde Ashghost rustig. Nu was het maar weer afwachten hoe Runningtime hierop zou reageren.

Runningtime leek relatief rustig te zijn en Ashghost wist zichzelf rustig te uiten, al voelde hij zichzelf álles behalve rustig. Hij voelde zich juist enorm gespannen en nerveus. Zijn échte vader stond hier voor zijn neus, het was hem gelukt zijn vader te vinden. Maar wat nu dan? Hoe moest het nu verder? Zou hij zijn vader vaker gaan zien? Of was dit het? Runningtime vroeg naar zijn naam en kort liet hij beschaamd zijn oortjes hangen omdat hij zich niet voorgesteld had. "Ashghost," miauwde de kater rustig. De naam paste bij zijn uiterlijk. Hij was zo grijs als as en waar ghost vandaan kwam, wist hij niet per se. "Ik ben blij je gevonden te hebben," besloot hij naar waarheid te zeggen.