Positively not in the mood

Een grom achtige kreun gleed over haar lippen terwijl ze zichzelf uitrekte. De kittens zogen haar leeg leek het wel. Was zij even blij dat ze niet snel ziek werd anders lag ze nu dood te gaan dankzij al die smerige ratten. Vreemd genoeg leken al haar kittens het 'goed' te doen. Inclusief Feverkit. Wat een wonder was. Met een zacht zuchtje keek ze naar de kittens aan haar buik en gaf ze kleine likjes. Thornclaw was een geweldige vader voor ze.. Hij verdiende beter dan haar..
-open

Positively not in the mood.

Vredig verzonken in een hazenslaapje lag Ferretkit opgekruld tegen de flank van haar moeder, de warme vacht als een kussen onder haar vacht. De laatste dagen deed ze niet veel andere dingen dan slapen, drinken en ja, soms eens proberen communiceren met de vredige gestalten naast haar. Dat deed ze niet vaak, enkel als het moest, want stiekem vond ze de andere lichaampjes naast haar toch wel eng. De ene had een woedende uitstraling, de andere straalde onbetrouwbaarheid uit. Er was maar éen gestalte dat het jonge calico-poesje een beetje mocht, en dat was vreemd genoeg het grootste. Het was sterk, krachtig, maar had vreemd genoeg iets beschermend. Telkens als het in de buurt was en Ferretkit voelde zich bang of onveilig doordat er een stofje op haar neus was gewaaid of omdat mama haar staart bewoog, had het schildpadpoesje de neiging zich dichter bij haar te drukken. Ja, dan voelde ze zich een stuk beter... Héh, wat? Een verraste maar niet kwade piep verliet Ferretkit's bekje toen ze een tong over haar rugje voelde schrapen en er vloeide een gevoel haar lichaam binnen. Was het... Liefde? Langzaam ontspande ze zich en kneedde met haar pootjes onbewust de buik van haar moeder, als een soort van... Bedankje.

Amberpaw liep de nursery in om eens een kijkje te nemen bij Sinclaw's nieuwe jongen. Hij zag dat ze daar vredig lagen "ze zijn prachtig" Vertelde hij Sinclaw, het was een wat afgezaagde reactie op haar nieuwe nestje jongen maar het was wel wat hij dacht. "vind je het erg dat ik hier ben of wil je liever even rusten?" Miauwde Amberpaw. De kittens leken hem sterk, maar nu met die ziekte... ze zouden ervoor moeten uitkijken dat er geen ratten de nursery binnenkwamen of zieke katten die niet wisten dat ze ziek waren.

Het ging zichtbaar beter; de rillingen waren verdwenen en haar koorts was flink gezakt. Toch was ze nog niet helemaal op haar best. Zo nu en dan wilde haar middenrif weer volledig samentrekken en een ruige hoestbui veroorzaken, maar het was niets dat de kitten niet aan zou kunnen. Het grootste deel van haar tijd spendeerde ze aan haar moeder's zijde, terend op diens warmte. Ze dronk gigantisch veel, ze had die grote hoeveelheid melk nodig om haar ziekte te overwinnen. En het leek haar nog te lukken ook. Ze was nog net niet zo fragiel als ze leek. Nu lag ze te rusten naast haar moeder, die haar en haar siblings afwisselend bleef likken. Het nut ervan begreep de kitten niet, maar het was alsnog een ontzettend fijn gevoel telkens als de ruwe tong over haar vachtje streek. De lichtgrijze tabby lag snorrend naast haar moeder, toen er ineens een onbekende geur naar hen toe kwam. Hij werd sterker, kwam dichter en dichter bij hen en Feverkit legde haar oortjes in haar nek. Uit instinct ontblootte ze haar tandjes naar de vreemdeling, hij was niet welkom.

Een bijna glimlach lag op haar lippen kijkend naar de kittens. Wie had ooit gedacht dat zij iets van kon lachen? Behalve zij natuurlijk. Ze was altijd een vrolijke kattin geweest. Vroeger. Nu was ze niets meer dan een schelp. Een leeg omhulsel van iemand die goed had willen doen maar dit niet langer kon. Ze had gezondigd en gepijnigd maar nog nooit was ze haar duistere vader in zijn voetsporen gevolgd. Nog nooit had ze gemoord.. Zou ze het kunnen doen als ze er ooit de kans voor kreeg? Het was een vraag die haar bijna elke nacht wakker hielt. Als haar vader haar het zou vragen. Zou ze het doen? Een vreemde stem liet haar bijna geschrokken opkijken en ze vernauwde haar diep gele ogen meteen. "Amberpaw." Mompelde ze koeltjes en draaide haar oor bij richting Feverkit die haar 'tanden' ontblootte naar de apprentice. Ze gaf haar een klein tikje met haar staart al was dit gelijk een aai. Ze deed het goed, Amberpaw mocht denken dat het bestraffend was maar Feverkit zou beter weten. "Zelfs al zeg ik nee verwacht ik niet dat je gaat." Mompelde ze droogjes en gaf een lik over haar poot. "Heb je geen mentor die je achterna zou moeten rennen? Je hoort te trainen om groot en sterk te worden zodat Innerstar je kop er niet afrukt nietwaar?"

Amberpaw zag ook dat de kitten haar 'tanden' ontblootte en Sinclaw leek haar te kalmeren. "Ik zou weggaan als je het vroeg maar aangezien je het niet vraagt.." miauwde hij terwijl hij ging zitten. Hij keek Sinclaw recht aan, Amberpaw zou nooit geintimideerd worden door iemands status, grote of kracht. "en uiteraard heb ik een mentor maar ik heb mijn laatste training nu gehad en ik ben nu eigenlijk aan het wachten op de volgende ceremonie." deelde hij rustig mee. Het was lang geleden dat hij de nursery had bezocht, de laatste keer was vlak voordat hij zelf leerling zou worden, toen zijn moeder hem verliet... De plek was omzich fijn, maar wel erg warm zodat de kittens geen kou zouden vatten en daarom kwam hij ee niet zo heel vaak.

Onderwerp: Re: Positively not in the mood