Home isn't just a place.. [&Cyber]

Verveeld tuurde ze met haar poten onder haar buik het kamp door. Ze lag op een wat rustigere plek, aangezien ze nog een beetje in de onderzoekingsfase was. Stil blijven was immers de beste manier om dingen te weten te komen. Al de hele dag werd ze gevangen genomen door de kritische blikken van haar clangenoten. Ze had niet verwacht dat ze zich zo nieuw zou voelen. Oké. Het was ze BloodClan. Ze had dit wel aan moeten zien komen, maar alsnog. Ze was de clan vrijwillig gejoined en werd gewoon aangekeken alsof ze een stuk kraaienvoer was. Ze wist dat ze eerst het vertrouwen van de clan zou moeten winnen, maar hoe? Het doden van andere katten zou echt iets zijn waar ze heel erg aan zou moeten wennen. Misschien zou ze dat wel kunnen, na jaren verbitteren. Maar de poes was nou niet echt het type voor verbittering en depressie. Ze werd eerder volwassen van haar ervaringen. Ze begon verder te kijken naar de vele katten van alle soorten, maten, leeftijden en uitstralingen. Het was vreemd hoeveel kleine en angstig uitziende katten hier wel niet rondliepen. Veel meer dan ze had verwacht. Plotseling viel haar een bekende vorm op tussen alle anderen. Ze herkende de reusachtige zwart-witte kater meteen; Cyber. Blijdschap vloeide in haar op, al wist ze niet zo goed waarom aangezien hij haar tot nu toe niet echt vriendelijk gezind was geweest. Waarschijnlijk was dat gewoon omdat hij de enige kat was die ze hier kende. Ze stond op en trippelde op hem af. ''Het is fijn je weer ze zien. mauwde ze kalm. ''Hoe heb je het eigenlijk voor elkaar gekregen dat ik bij de clan mocht?'' Ze was erg benieuwd. Zelf kon ze zo snel nog niet een reden bedenken. Wie laat er nou een kleine, koppige, royale Rogue bij zijn clan?

Cyber kwam net terug van een gevecht met een of andere straathond, hij had het beest weten weg te jagen. Het was nog een jonge hond geweest, misschien een jaar of twee? Waardoor hij het beest met succes alleen aankon. De hond was komen snuffelen op straat, iets te dicht bij bloodclankamp volgens Cybers mening. Hij had een dik jaar geleden Claw beloofd zijn loyaliteit te bewijzen en dat niet alleen, hij ging laten zien dat je niet met hem ging sollen. De verbitterde zwart-witte kater was van plan bloodclan hoog te houden, ookal merkte hij wel dat sommige katten van clans een steeds grotere mond gingen opzetten tegen bloodclan. Hij liep echter wel wat mank, door een verrokken spier en een ondiepe kras in zijn achterpoot. Hij ging enkele dagen niet vollekracht kunnen rennen, maar verder zou hij waarschijnlijk weinig last hebben. Mokkend en brommend liep hij bloodclan binnen. Hij kreeg angstige blikken van de kleinere katten van de clan, van nieuwelingen en katten die enkel in bloodclan zaten voor bescherming. Wat niet vreemd was, als je hem zag lopen kreeg je automatisch een rilling door je lijf. Hij was groot, stevig gebouwd, zijn vacht was dik en glanzend maar wel wild in de war, zijn lichaam zat onder de grote littekens waaronder een grote die zijn neus doorkruistte. "Ah April" heette hij de nieuweling welkom met een grijns en een lage, grommende stem. In de verte hoorde hij een kraai zijn schreeuw, wat de aandacht van één oor trok. Maar nog geen drie seconden later draaiden beide oren zich naar de jonge poes. "Hoe bevalt de bloodclan je?" hij had er zelf voor gezorgd dat ze bloodclan joinde, ze kon immers van pas komen.. zeker als hij haar wat trucs zou leren. Dit was voor zijn imago te verhogen.. hij hoopte vooral dat April het niet ging verprutsen. "Ik heb Claw beloofd van jouw een waardige clanlid te maken, ik zei dat je misschien wel verassingen met je meedroeg.. i don't know"

Het was apart hoe de zwart-witte kater haar nu opeens zo vriendelijk gezin was. Mocht hij haar echt of wou hij gewoon geen ruzie met een clanmate? Ondanks de onduidelijkheid had ze de laatste dagen erg veel respect gecreëerd voor Cyber. Nog nooit had ze zo'n - zowel mentaal als fysiek - sterke kat ontmoet. Was dat wat BloodClan met je deed? Of had hij misschien iets meegemaakt wat andere katten fataal zou worden? Niemand werd zo geboren. Van de katten die ze was tegen gekomen had ze geleerd dat anderen je niet aardig kunnen maken, of vergevingsgezind of vrolijk. Geluk moest vanuit jezelf komen. Wrok daarin tegen.. was een ''geschenk'' van de slechte zielen. Zo zat deze negatieve wereld nou eenmaal in elkaar. Ongeluk gaf je gewoon door. Ze schrok op uit haar filosofische dagdroom. Hij vroeg haar hoe de Clan haar beviel. Er lag al een eerlijk antwoord op haar tong, maar die slikte ze in. Even sterk blijven.. ''De Clan heeft duidelijk meer te bieden dan ik had gedacht.'' Het kostte haar moeite in om haar rol te blijven. Ze was niet bepaald gemaakt voor toneelspel. Zijn volgende opmerking gaf haar toch enig zins wat meer zelfvertrouwen, dat al snel verdween toen ze de lichte twijfeling in zijn stem hoorde. Goed. Hij hoopte dat hij Claw niet teleur zal stellen? Ze zou bewijzen dat ze een volwaardig lid was van de clan. ''Ik kan je best laten zien wat ik kan'' zei ze met een flauw glimlachje. Als hij dacht dat ze niet sterk genoeg was voor dit leven, of zelfs maar twijfelde, dan wou ze zich graag bewijzen.