Sometimes you have to choose between a bunch of wrong choices and no right ones

You just have to choose which wrong choices feels the least wrong

Ze had haar leader gevraagd of ze met haar wilde praten buiten het kamp. Dus was ze nu op weg naar de plek die ze hadden afgesproken. Zij moest sowieso weten wat er allemaal in haar kop speelde. Die dingen zouden haar ook aangaan. Ze hoopte dat Everstar het zou begrijpen, al was onbegrip haar ook zeker niet vreemd meer. Ze begon het zelf een beetje gewoon te vinden en misschien klopte dat niet, maar ze moest zich wel aanpassen. Anders ging ze er helemaal aan onderdoor. Ze ging zitten op de plek waar ze hadden afgesproken en sloeg haar staart rond haar middel. Er lag een ernstige blik in haar goudgele ogen terwijl ze voor haar uitstaarde.

[Everstar]

Buiten het kamp, hm? Dat beloofde zelden veel goeds. Everstar probeerde alle mogelijkheden en speculaties uit haar kop te bannen terwijl ze zich naar de afgesproken plek begaf, waar Brindleleaf al op haar wachtte. De queen zag er ernstig uit en Everstar voelde haar onrust groeien terwijl ze zich afvroeg waarom Brindleleaf haar wilde spreken. Ze knikte de poes toe en ging tegenover haar zitten met een vragende blik in haar ogen.

Het voelde allemaal wel heel echt nu. Ze wist dat als ze dit gedaan had ze niet meer terug zou kunnen. Ze slikte de brok in haar keel weg toen Everstar voor haar kwam zitten. Ze hield even haar kop wat lager uit respect voor de andere kattin. “Ik moet je iets vertellen Everstar.” Sprak ze terwijl ze haar kop weer optilde. “Wil je het alsjeblieft nog niet aan de Clan vertellen, totdat ik het mijn jongste kittens verteld heb? Ik wilde nog eventjes wachten totdat ze wat ouder zijn.” Haar goudgele ogen stonden bijna smekend. “Ik wil als mijn nestje apprentice worden de Clan verlaten. Niet omdat ik het Clanleven niet meer zie zitten, maar ik merk dat andere katten niet meer op hun gemak zijn bij mij in de buurt, zelfs mijn eigen zoons niet meer. Het is beter als ze niet iemand om hen heen hebben die ze afleid van hun warriortaken.” Vertelde ze toen.

Everstar werd steeds ongeruster terwijl de queen verder praatte. Toen ze ten slotte zei wat ze van plan was, keek Everstar haar ongelovig aan. "Brindleleaf, dat kun je niet doen!" zei ze. "Ik snap dat het nu allemaal lastig zit in je familie, maar daarvoor verlaat je je clan toch niet?" Voor Everstar was het onbegrijpelijk. De clan betekende alles voor haar en ze kon zich niet voorstellen hoe iemand die in de steek zou kunnen laten voor iets als dit. "Je kunt wel zeggen dat je na je acties wat respect terug te verdienen hebt, maar je helpt er niemand mee als je ervandoor gaat. Je denkt misschien dat je zoons erbij gebaat zijn, maar het wordt echt niet beter voor ze als ze hun moeder nooit meer zien." Ze probeerde al haar overtuigingskracht in haar woorden te leggen, in de hoop Brindleleaf over te halen haar plan niet voort te zetten.

-Sorry voor de laatheid!

Ze verkrampte iets na de woorden van Everstar. Even staarde ze naar haar voorpoten, in gedachten. Toen deed ze haar schouders weer recht en tilde haar kop op. Haar goudgele ogen hadden hun vastberaden glans terug. “Ik moet wel Everstar.” Begon ze. “Mijn kinderen zijn al genoeg gestraft en ik kan ze niet garanderen dat ik niet weer in de fout ga.” Wat als ze opnieuw in een gekke bui raakte, wat als ze een wispelturige beslissing maakte die invloed op hen allemaal zou hebben. “Quietstep en Puddleshine hebben mij verteld dat het het beste is als ik vertrek en ik heb gezegd dat te doen. Ik ga mijn belofte niet breken.” Ondanks de kracht die even uit haar houding had gesproken, zakten haar schouders toch weer. “Nog één keer, daarna kan ik ze nooit meer pijn doen.” Een waterig en iets wat treurig glimlachje verscheen om haar lippen. “Ik heb respect voor hoe je alles regelt in de WindClan en dat zal ik altijd hebben. Je bent een goede clanleidster Everstar. Ik hoop daarom dat je een beetje op ze zult letten.” Ze deed haar kop weer wat naar beneden als teken van haar respect voor de andere kattin.

Brindleleaf was niet van plan zich over te laten halen. Ze bleef bij haar punt, met een houding die een treurige berusting uitstraalden. Ze twijfelde hier niet over. Ze had haar keuze gemaakt. "Blijf hier, Brindleleaf", miauwde Everstar, niet van plan al te makkelijk op te geven. "Ze zijn nu boos, natuurlijk, maar daar komen ze overheen. Iedereen gaat hier alleen maar spijt van krijgen. Je beseft toch wel dat er geen weg terug is als je ervoor kiest om weg te gaan? Je zult ze nooit meer zien en zij jou niet. Dat kun je je kittens toch niet aandoen? Weglopen is niet de manier om je fouten onder ogen te zien. Vlucht niet weg van je problemen, los ze op." Er klonk iets van frustratie door in haar stem. Als ze nu vertrok, stond dat voor haar gelijk aan weglopen van het probleem. Ze oplossing van een lafaard. "Je kan je clan niet in de steek laten. Je zwoer een eed toen je warrior werd, Brindleleaf, breek die niet." Ze wist niet wat ze nog meer kon zeggen. Dit moest de queen wel kunnen overtuigen, toch? Ze wist niet wat ze anders moest doen. Haar met geweld tegenhouden? Luisterde Brindleleaf maar gewoon... Everstar was best bereid om dit hele gesprek te vergeten als ze zou blijven. Ze zou haar er niet aan herinneren, ze zou haar er niet om verachten. Niet als ze uiteindelijk de juiste keus maakte.