You're complicated

Dodelijk verveeld stampte de zwart witte kater de Elders den uit, zijn neus opgetrokken door de sterke walm van muizengal die om hem heen hing. Tallshadow had hem opgedragen om eens de ex krijgers van de Clan een lol te doen en eens teken uit hun vachten gaan halen. Met tegenzin had Runningpaw het gedaan, alleen omdat zijn mentor het wou. Nu stond hij dus in het midden van het kamp en zag net Amberpaw, die leek zo op jacht te gaan. "Wacht!" Riep Runningpaw snel, terwijl hij in een paar sprongen bij de kater was. Hij hoopte dat hij zo kon meegaan, maar eerst zou hij zijn poten grondig moeten wassen. "Ik neem aan dat je op jacht gaat? Kan ik zo meegaan nadat ik mijn handen had gewassen?" Als de kater nu het voorstel zou weigeren zou Running echt pissed zijn, hij had namelijk geen zin om alleen op jacht te gaan of in het kamp te blijven.

De kater sprintte snel met zijn lange poten naar het dichtstbijzijnde stroompje vlakbij het ShadowClan kamp. Hij wou er niet graag bijlopen als een naar-muizengal-stinkende apprentice, zo zou hij waarschijnlijk al het prooi wegjagen! Running begon zorgvuldig en met grote halen zijn tong over zijn poten te likken, de bittere smaak negerend. Al snel was hij klaar en sprintte hij net zo snel terug naar Amberpaw, die nog steeds op hem bleek te wachten. "Ik ben klaar," Miauwde hij vlug. "Bedankt dat je op me bleef wachten!"

ooc: dit is echt slecht, sorey ;c

Opgelucht schoten Running zijn oortjes heen en weer. Het had gelukkig niet al te lang geduurd, allemaal dankzij de lange poten waar hij zo hard meekon sprinten. Het was een mooie dag, de zon scheen lichtjes door de hogere bomen en de wind blies zachtjes. Maar iedereen weet dat het weer net zo snel kan omslaan als een vogel die binnen een oogwenk opstijgt, zo onvoorspelbaar was Running's mood ook altijd. Hij had niet eens door dat zijn gezelschap de boom in was geklommen, en van tak naar tak sprong als een of andere vurige Tarzan. En toen opeens verdween hij bijna uit het zicht, wat een teken was voor de zwart witte apprentice dat hij er ook achteraan stoof. "Amber?" Miauwde hij vragend op een geprikkeld toontje, toen hij de rode kater niet meer zag en rook. Oh great, was hij ook meteen zijn gezelschap kwijt die als een gek achter een eekhoorn was gaan rennen.

Krak. Was dat nou een tak of Running's muurtje om zijn kalmte? De kater wiebelde geïrriteerd met zijn oortjes, en begon langzaam richting het geluid te lopen. En toen kwam de eekhoorngek opeens de bosjes uitlopen, een eekhoorn in zijn bek en een verfomfaaide vacht. "Sorry voor het plotselinge wegrennen." De zwart witte kater keek hem met een boze glans in zijn ogen aan. "Kon je niet gewoon een prooi uitzoeken op de grond, in plaats van zomaar een boom inklimmen?" Miauwde hij gefrustreerd. Normaal was hij echt niet zon dramaqueen, maar hij was nu echt geïrriteerd; het muizengal, de inactiviteit van zijn mentor, Innerstar die een leven kwijt was door hem en ook nog eens een wegrennende Amberpaw.

Langzaam aan verdween de woede, die slechts nu een smeulend vuurtje irritatie nu was. Hoe snel de kater ook boos kon worden, hij vergaf dingen ook weer vlug. Het zorgde ervoor dat Running altijd als een gecompliceerd iemand werd bestempeld, normaal maar toch ook weer vreemd. Plotseling klonk de stem van Amber weer, en net op dat moment snapte de zwart witte apprentice waar hij het over had. Een of andere weeïge geur hing in de lucht, verstoorde de muizengal in zijn neus compleet. "What in Starclan's name..." Hij kreeg zijn zin niet eens af, zo verbaasd was hij door de geur.