It's strange how a fragrance, a feeling, a word, can feel like a blow to the head

Hij hinkte nog steeds, de weg terug naar het kamp. Soms steunde hij even op zijn tante om weer op adem te komen om vervolgens weer verder te gaan. Zijn schouder deed verschrikkelijk veel pijn en hij kon niet goed op zijn poot staan. Als hij er te veel gewicht opzette zakte hij er doorheen. Hij hijgde terwijl hij met zijn tanden strak op elkaar doorging. Gelukkig hoefden ze niet ver meer en dat probeerde hij steeds in zijn achterhoofd te houden. Even ging zijn blik naar Butterstar en probeerde hij naar haar te glimlachen, voordat hij weer voor zich keek. Hij ging niet snel, maar ze gingen vooruit. Toen het kamp in zicht kwam gleed er toch eventjes een bibberige zucht over zijn lippen. Hij worstelde zich het laatste stuk door de opening, waarna zijn blik meteen naar de medicine cat’s den ging. Even trok hij met zijn oren omdat het zo rustig leek in het kamp, hadden ze het ook zo achtergelaten? Hij keek even naar zijn tante maar hinkte toen verder en toen begon het. Het nare was dat hij het altijd voelde aankomen. Het was lang geleden en hij had het altijd weten te onderdrukken, maar het waren de beelden die over zijn netvlies begonnen te razen. De geuren van de medicine cat’s den, de geur van papaverzaadjes. Angst kneep zijn hart samen en liet hem in de opening van de medicine cat’s den door zijn poten zakken. Zijn ademhaling versnelde nog meer en de helderheid leek uit zijn blik te verdwijnen. Er stond enkel nog pure angst en pijn in te lezen terwijl hij begon te rillen over zijn hele lijf.

[Voor Butter, Nightstream & Chivypaw & open]

Er was een duidelijke onzekerheid en angst aanwezig in haar lichaam terwijl ze haar neef ondersteunde die ondertussen groter was dan haar. Hij was zo groot en sterk en toch leek hij een zwak ding naast haar. Terwijl zij haar kop nog hoog ophield en een krachtige indruk af leek te geven, hoewel haar emoties hoog in haar keel zaten, was Creamy zwak met haar aan het meestrompelen. Leek hij elk moment in te kunnen zakken en het beangstigde haar. Eenmaal in het kamp aangekomen leek Creamy echter nog meer te verslechteren en bijna wanhopig drukte ze haar neus in zijn vacht. "Hey rustig maar, ik ben er. Het komt allemaal wel goed." Zachte woorden waarvan ze hoopte dat ze aan zouden komen bij de kater was al wat ze kon spreken terwijl ze hem bleef ondersteunen. "Nightstream?" Iet wat trillend slikte ze haar kop naar de Medicine Cat draaiend. "Help hem, maar alsjeblieft. Als het zonder.. Je weet wel kan. Graag." Ze slikte angst weg. Ja dat was nog hetgeen waar ze het meest bang voor was. Dat hij daarin terug zou vallen. Alsjeblieft Starclan. Doe hem dat niet weer aan.

It's strange how a fragrance, a feeling, a word, can feel like a blow to the head V7hIbG3

You can't run with the foxes

and yet hunt with the wolf

De geur van bloed was te ruiken in het kamp. Een geur die altijd aanwezig was wanneer er ergens een gevecht had plaatsgevonden. Ze had zich voorbereid, de voorraad kruiden was aangevuld, maar niet zo rijkelijk als ze eigenlijk had gewild voor de tijd van het jaar. Toch moest ze het er maar mee doen. Haar blik viel op Creamyfrost die in de ingang van haar den ineen zakte en Butterstar die hem begeleid had en haar nu om hulp vroeg. Zonder papaverzaad te gebruiken nog wel. "Ik zal kijken wat ik kan doen," antwoordde ze, waarna ze zich omkeerde en richting haar voorraad trippelde om daar allereerst spinrag vandaan pakte om zijn wonden te kunnen dichten. Ze legde het spul aan de kant en pakte vervolgens een bol mos op om deze in het water de deppen en vervolgens naar Creamyfrost toe te lopen. Het was wel belangrijk dat zijn wonden schoon waren voor ze deze dicht zou gaan drukken. "Dit zal pijn doen, maar het zal niet al te lang duren," meldde ze, voor ze met de bal mos zijn wonden schoon begon te maken.

Chivypaw trok een vies gezicht. Ze wreef een stinkend zalfje in de oude pels van een elder. Een kreunend geluid deed haar opkijken. "Nightstream?" De stem klonk zachtjes, maar ze kon het woord onderscheiden omdat ze het goed kende. Ze haalde haar poten uit de schurftige pels. "Ik moet gaan," mompelde ze alleen maar. De elders bromden nog iets, maar ze luisterde niet. Ze rende naar het tumult dat bezig was in haar den. "...te lang duren." Creamyfrost draaide op zijn poten. Butterstar was er ook bij en haar lieve mentor. Chivy trok een lip. Ze mocht haar mentor niet, ze had veel liever Fairfaith terug. Hoewel die haar zomaar in de steek had gelaten. "Kan ik helpen?"

Er werd om hem heen gesproken, maar dat drong niet tot hem door. Hij had zijn ogen open, maar zijn blik keek niet de ruimte in. Er lag enkel die diepe angst in, wat aangaf dat hij weer in shock was geraakt. Hij begon te kronkelen en zich in allemaal bochten te wringen om onder haar aanrakingen vandaan te komen. Zijn ademhaling piepte en zijn oren lagen plat in zijn nek. Terwijl zijn lichaamstemperatuur steeds meer opliep. Hij had niet door wat hij deed en als iemand hem er naar zou vragen zou het later een groot zwart gat in zijn geheugen zijn. Net als de vorige keer dat het gebeurd was. Het was vreemd, één momentje van onoplettendheid. Normaal gesproken zou hij het door hebben gehad, maar hij was zo bezig geweest met terug naar het kamp komen. Dat deze aanval voor hem uit het niets was gekomen.

You can't run with the foxes

and yet hunt with the wolf

Creamyfrost had niet gereageerd op haar woorden, maar ze kon niet anders dan beginnen zijn wonden te verzorgen, aangezien dat de prioriteit had. Hij begon echter vreselijk te bewegen, alsof hij probeerde weg te komen. Precies op dat moment kwam Chivypaw aan en vroeg haar of ze kon helpen. Er waren twee dingen die hielpen tegen de shock waarin hij aan het raken was en één ervan was uitgesloten, omdat dat papaverzaden waren. "Chivypaw, kun jij kijken of er nog tijm in de voorraad ligt? En daarna zou ik wat extra poten kunnen gebruiken om hem stil te houden," vroeg ze op kalme toon aan haar apprentice. Het voelde nog altijd vreemd om weer medicine cat te zijn en weer een andere apprentice te hebben. Ze wist dat het voor haar over zou zijn eens de jongere kattin klaar was om het over te nemen, maar dat weerhield haar er niet van om toch haar uiterste best te doen Chivypaw nog alles bij te brengen wat zij wist, al had ze ook wel door dat deze haar niet mocht. Niet gek ook, wie hield er nu van een oude chagrijn.

Chivypaw knikte traagjes. Ze luisterde alleen maar naar Nightstream omdat Creamy in nood was. Als dat niet was geweest had ze eens goed gesist en daarna ergens haar behoefte gaan doen. Ze moest hoog nodig. Spijtig genoeg was de leader er óók bij dus was het geen optie. Tijm. Ze draaide zich om en liep naar de geordende hoopjes. Tijm, tijm, tijm. Ze snuffelde aan een paar blaadjes. Nee dat is rozemarijn. Waarom geen papaverzaadjes? Tijm! Ze nam het mee en ook een paar papaverzaadjes. Het zou toch helpen, right? Beleefd legde ze het voor de voeten van haar mentor neer. Ze was poezelig lief, maar zonder dat Butterstar het zag gaf ze toch een korte vuile blik. Hmmpff ze mocht haar mentor echt niet. Echt niet!

Hij bleef kronkelen en zijn nagels krasten in de grond. Zijn nagels waren uit hun hulzen geschoten en klauwden in alles waarin hij houvast kon krijgen. Zijn ogen zaten dicht terwijl hij allemaal onverstaanbare woorden begon te mompelen, met steeds een piepende ademhaling tussendoor. Door zijn geworstel begon de wond in zijn nek ook weer te bloeden en schoof hij steeds over zijn verkeerde schouder heen, maar die pijn drong ook niet tot zijn onderbewustzijn door.