Moby Fine-est

Branchpaw was goed aan het genezen, morgen zou hij de den mogen verlaten en de dag erna beginnen trainen met Winterbird. Nu lag hij te zonnebaden op de grote platte stenen. Zijn halve witte borstvacht en donkerbruine buikvacht wees naar de zon. Het was een koud zonnetje, maar de stenen waren al een beetje verwarmd. In de zomer was dit veel leuker, maar goed, dit was ook lekker. Hij sloot zijn gespikkelde ogen en ademde diep in en uit. Rousepaw had tegen hem gezegd dat als je let op je ademhaling, je sneller geneest.

+ Hazelfray first

Oh holy fu--
Het aanzicht voor hem was adembenemend. Letterlijk. Hazel was vergeten hoe hij moest ademen. Pas na vijf secondes herinnerde hij zich dat dat nodig was om te overleven en nam hij een diepe hap lucht. Zijn pupillen waren flink vergroot, en zijn hele lichaam aangespannen. Het leek wel alsof Branchpaw een geschenk van StarClan zelf was. Hazelfray herinnerde zichzelf eraan hoe idioot hij bezig was. Hij moest niet zo kijken naar hem, wist dat Branch hem alleen zag als een vriend. Maar dat was zo moeilijk; niet alleen was Hazel ontzettend verliefd, ook zat hij middenin zijn tienerjaren en werden alle gevoelens versterkt per honderd. Zijn hele buik leek te prikkelen en hij voelde zijn kop warm - nee, heet - worden. "H-hé, Branch," miauwde hij, waarbij zijn stem oversloeg bij de naam van zijn vriend. Heel smooth.

(Is dit voor of na het incident met Redpaw? c:)

Zachte pootstappen deden zijn oren wiebelen. "H-hé, Branch," miauwde een bekende stem. De kater kantelde zijn kop en keek Hazelfray aan met zijn diepgroene ogen. Het licht viel net op zijn plekje en al het wit van zijn vacht leek te twinkelen. Toen er een glimlach op zijn gezicht verscheen werden de donkere stipjes in zijn ogen benadrukt. "Volwassen aan het worden Hazel?" Zijn stem was dieper dan 5 moons geleden (toen ze elkaar voor het eerst ontmoet hebben) en hij was ook een stuk gegroeid. Hij spreidde zijn mond tot een geeuw, waardoor zijn roze tong en gehemelte maar ook zijn lange witte hoektanden te zien waren. Ja hij lag echt perfect in dit zonnetje.



(Na, maar voor Snowdances uitleg dus hij weet er nog niet van c:)

Nu was het niet alleen zijn buik die prikkelde. Ook een bepaald deel van zijn lichaam werd warmer en er kwamen blosjes op zijn wangen, die gelukkig verborgen werden door zijn donkere vacht. Het oogcontact was gewoon zo intens en Hazel kon, zoals eerder al gezegd, zijn gevoelens niet bepaald in controle houden. Automatisch verzette hij zijn poten iets dichter naar elkaar toe. Toen Branch vroeg of hij ouder geworden werd, liet hij een nerveus grinnikje horen. "Zeker. En eerder warrior dan jou, ook." miauwde hij wat plagend en stak zijn tong uit. Dichterbij komen durfde hij echter niet, bang dat Branchpaw zijn situatie zou zien.

(HIJ HEEFT EEN BONER HAHAHA)

Branchpaw zag hoe zijn vriend ongemakkelijk werd, maar hij dacht er niet verder bij na. Zo was hij niet. De kater krulde zijn lip op en siste. "Maar heb jij zo een sexy staart als ik? Dacht het niet!" Hij lachte en sprong recht. Spijtig genoeg kon hij niet blijven liggen. Hij draaide zich om en schudde met zijn staart. Niet voor lang, het was nog steeds geen prettig zicht. Hij trippelde op Hazelfray af. "Gaan we iets doen?" Zijn blik viel op iets kleins. Hij knipperde. Misschien kwam het gewoon door de koude. Ja waarschijnlijk ook door de droogte en wat maakte het uit ze waren mannen. Hij glimlachte. "Zullen we anders gaan zwemmen?"

Toen de ander over zijn sexy staart begon - die Hazel overigens echt sexy vond, maar ja, dat kon hij natuurlijk niet echt zeggen - knikte hij overdreven. "Da's waar, da's waar," beantwoorde hij grinnikend en schudde kort met zijn kop. Met Branch zijn was altijd zo geweldig, en hij werd er zo blij van om samen met zijn vriend te zijn. Toch zat er ook altijd een verdrietige hint bij, aangezien hij er keer op keer aan herinnert werd hoe hij de enige was met zulke gevoelens. Branch was gewoon niet zo. Dat Branch zijn situatie doorhad, had hij trouwens ook helemaal niet door. Gelukkig maar, want dat zou alles nog beschamender maken. De andere kater stelde voor om te gaan zwemmen, en Hazel stemde in, in de hoop dat zijn lichaam dan even wat chiller zou doen. Echter moest hij niet te ver het water in gaan, gezien hij niet zwemmen kon. Gewoon helemaal niet. Hij snapte niet hoe het werkte, zo met je poten slaan en dan niet zinken. Hmm.