Nice to see you again. [&CHAWL] [FINISHED]

Een verveelde blik lag in de ogen van Shark terwijl hij naar de muis keek die zijn aandacht al de hele tijd trok. Hij wist dat één beet van hem voldoende was om het muisje te doen stoppen met leven. Hij dook in één, maar zijn blik was nog altijd vrij verveeld gericht op de muis. Misschien moest hij eens een keertje in een Clangebied gaan jagen om het spannend te maken. De konijnen van WindClan leken hem bijvoorbeeld een lekkere prooi om op te jagen. De kans dat hij een patrouille tegen zou komen zou vrij groot zijn en de kans dat BloodClan problemen kreeg ook, dus misschien was dat niet het beste plan. Bovendien had hij natuurlijk geen idee hoe Claw er over dacht. Misschien zou hij eerst toestemming aan hem moeten vragen voordat hij zoiets roekeloos deed. Maar als hij één Clan interessant vond om in te nemen dan was het die van de WindClan wel. Snelle prooi, vlaktes waar je de wind in je vacht kon voelen en prima trainingsgebieden. Maar goed, qua karakters vond hij de ShadowClanners weer het beste bij de BloodClan passen. Het maakte echter niet veel uit hoe veel karakters bij de BloodClan zouden passen, want de kans dat die Clankatjes ooit zo slim zouden zijn om de BloodClan te joinen was vrij klein. De kater zuchtte en joeg daarmee bijna de muis weg, maar wist een grote sprong te maken en sloeg de muis bewusteloos met zijn poot. Vervolgens beet hij genadeloos met zijn tanden. Hij hoefde niet eens heel veel druk te zetten met zijn tanden, de botjes braken automatisch al zodra hij wat meer druk zette. Zijn tanden waren dan ook abnormaal scherp en abnormaal lang. De kater nam het muisje in zijn bek en wandelde langzaam richting het kamp van de BloodClan. Hij gooide het muisje achteloos neer op de grond en wilde er net aan beginnen, maar zijn neus ving een nieuwe geur op. ‘Chawl,’ zei hij luidop. ‘Kom tevoorschijn. Ik heb je wel geroken.’ Hij grijnsde terwijl hij wachtte tot de kater voor zijn neus zou komen staan.

Shark zijn oortje bewoog kort toen hij geluid boven zich hoorde, maar hij richtte zijn blik niet omhoog, noch zijn oortje naar de kant waar hij de kater hoorde. Het was voor het katertje waarschijnlijk al jammer dat Shark hem gevonden had en de kater wilde Chawl toch nog een beetje het gevoel van een behaalde overwinning geven. En dus verwijdde hij zijn ogen expres toen hij Chawl voor zich zag springen en deed een klein stapje naar achteren om het effect te vergroten. Alsof hij de kater wilde duidelijk maken dat hij geen idee had dat de kater zich daar had bevonden. Wat hem echter wel zijn ogen oprecht van verbazing meer deed openen was het feit hoe erg Chawl wel niet gegroeid was sinds de laatste keer dat ze elkaar gezien hadden. Het begon een knap katertje te worden en Shark begon uiterlijke kenmerken van Claw op te merken. Het was dan ook één van Young One’s die hij oprecht mocht en waar hij geen moeite voor hoefde te doen om hem aardig te vinden. ‘Dat je je dat toch maar beseft dan,’ zei hij met een knipoogje naar de kater. Hij zag de vluchtige blik van het katertje op de muis en schoof het met zijn neus wat meer naar het katertje toe. ‘Wil jij hem hebben?’ vroeg hij aan de kater. Je wist dat je bij Shark in een goed boekje stond als hij zijn prooi zomaar met je deelde. Normaal gezien was hij van mening dat een BloodClanner het maar voor zichzelf moest vangen, maar hij wist dat Chawl zonder toestemming het kamp niet mocht verlaten en dan ook geen kans kreeg om de prooi zelf te vangen. Bovendien kon hij zijn honger wel wat langer stillen. ‘Ik zou graag willen opteren dat je samen met mij één gaat vangen, maar ik weet niet of je vader dat gaat appreciëren.’ Hij wist niet hoe streng Claw was voor zijn zoon en wilde geen fouten maken. En dus duwde hij het muisje nog wat meer uitnodigend naar het katertje toe.

Shark voelde warmte door hem schieten toen de ogen van de kater vrolijk begonnen te fonkelen. Hij wist niet waarom, maar hij dacht een zwak voor Chawl te hebben. Niet omdat de kater het zoontje van Claw was, maar omdat het zo’n interessante en – oké, hij gaf het eerlijk toe! – leuke kater was in omgang. Shark moest normaal gezien niet veel van kittens hebben, bleef altijd zo ver mogelijk uit hun buurt. Maar bij dit katertje dus schijnbaar niet. Hij merkte ook dat al zijn handelingen oprecht waren en dat hij het niet deed om een bepaald doel te bereiken zoals hij meestal deed. Net zoals met Claw ging hij met dit katertje op een eerlijke manier om en dat was iets wat hemzelf verbaasde. Shark bewoog geamuseerd met zijn oortjes toen Chawl tegen zijn verwachtingen in de muis doormidden brak en zelf het grootste gedeelte pakte. ‘Zoals een echte BloodClanner zich moet gedragen,’ sprak hij tegen de kater met een knipoogje. BloodClanners waren vooral op zichzelf gericht en als ze dan eens deelden dan namen ze uiteraard het grootste deeltje voor zichzelf. Dat had Chawl in elk geval goed begrepen. Shark knipperde verbaasd zijnde met zijn ogen toen Chawl’s houding van vrolijk naar een tikkeltje sip ging toen hij het over zijn vader had. Het toonde aan dat Claw toch wel vrij streng voor het katertje was. ‘Hé,’ zei hij zachtjes terwijl hij zich naar voren boog en zijn neusje troostend tegen de flank van Chawl duwde. ‘Dat wilt enkel zeggen dat hij om je geeft. Hij wilt je beschermen tegen de gevaren buiten het kamp.’ Hij trok zijn kopje weer terug en tikte de kater zacht aan met zijn staartpunt. ‘Bovendien gaan we zeker samen jagen vanaf het moment dat je vader je wel oud genoeg vindt om buiten het kamp te gaan.’ Misschien zou hij het eens vragen een Claw, maar hij ging Chawl zeker niet stiekem uit het kamp halen. Dan zou hij in de problemen komen en dat had hij er niet voor over. Bovendien was het voor hem al raar genoeg dat hij Chawl daarnet had proberen te troosten.

Shark trok kort met zijn oortje toen Chawl zijn vader in twijfel nam. Shark wist niet heel veel van Claw en had hem ook niet vaak genoeg gesproken om alles over hem te weten, maar als hij van één ding zeker was dan was het wel dat Claw zijn zoontje wilde beschermen. Misschien hoopte Claw wel dat Chawl op een dag BloodClan zou leiden. Of misschien waren het gewoon pure vadergevoelens waardoor hij zijn kitten in het kamp wilde houden. Misschien was het niet een streven naar een bepaalde soort macht die hij over wilde brengen op zijn zoon waardoor hij zich genoodzaakt voelde om Chawl te beschermen, maar was hij oprecht bezorgd dat Chawl iets zou overkomen. Shark had geen idee hoe hij zijn leader moest inschatten op dat vlak. Hij zou eerder denken aan het eerste. Claw leek hem nu niet bepaald het soort vader dat oprecht geïnteresseerd was in zijn kits tenzij dat ze iets konden betekenen later voor zijn Clan. Als Shark één ding van Claw wist dan was het dat hij op macht uit was en dat hij zijn doel in allerlei maten wilde bereiken. Hoe zou hij zelf immers zijn als hij een zoon had? Shark dacht na. Hij zou waarschijnlijk hetzelfde als Claw reageren. Nee, eigenlijk had hij geen idee hoe hij zou reageren. Hij zou zichzelf nu niet bepaald als het ideale vaderfiguur zien. De kater grinnikte geamuseerd toen hij Chawl’s opmerking hoorde. ‘Het klopt dat vrouwelijke katten over het algemeen zachter tegen hun kits zijn dan mannelijke,’ gaf hij toe. ‘Maar dat wilt niet zeggen dat ze daarom minder om je geven. Het is maar wat je liever hebt. Een stoere papa die echt bijna alles kan of zo’n zoetsappige papa die altijd lieve opmerkingen naar je maakt.’ Hij zou toch liever het eerste willen hebben als hij mocht kiezen. ‘Geloof maar dat als jij Young One wordt dat ik je alles ga leren wat er te leren valt. Mentor of geen mentor.’ Hij lachte en streek plagerig met zijn staartpunt langs Chawl’s oor.

Shark glimlachte tevreden toen hij zag dat Chawl zijn woorden duidelijk aan het overwegen was en wilde zichzelf een schouderklopje geven, maar het zou nogal raar overkomen voor de zwarte kitten als hij opeens zijn poot zou optillen en deze naar zijn schouder bracht waardoor hij stil bleef staan en wachtte op wat de jongen kitten zou gaan zeggen. Het was hem de afgelopen keren dat hij het katertje had ontmoet al vrij duidelijk geworden dat de kitten wist wat hij wilde en dat hij wist naar welk doel hij wilde streven. Shark draaide zijn kopje toen Chawl antwoord gaf en dacht daar zelf even over na. Als hij een papa was voor zijn kittens dan zou hij sowieso willen dat ze naar hem opkeken en dat ze niet zwak waren. Liefde tonen was sowieso een teken van zwakte in zijn ogen, maar hij nam aan dat er katten waren die dat nodig hadden om zeker te weten dat ze geapprecieerd werden. Shark wist echter wel vrij zeker dat Claw om zijn zoontje gaf en dat hij het heel erg zou vinden als Chawl iets zou overkomen. ‘Chawl,’ murmelde hij. ‘Denk je nu echt dat je vader je niet leuk vindt? Waarom denk je anders dat hij wilt dat je in het kamp blijft? Als hij je aanwezigheid niet apprecieerde of je niet wilde erkennen als zoon dan had hij allang gezegd dat je moest doen en laten wat je maar wilde. Claw toont zijn gevoelens voor je gewoon op een andere manier dan een andere vader, maar daar is dan nog altijd niks mis mee.’ Hij glimlachte naar het zwarte katertje en boog zich naar voren om hem een lik te geven over zijn oortje. Hij had Claw beloofd dat hij op zijn zoontje zou passen wanneer hij niet in de buurt zou zijn en mee een oogje in het zeil zou houden, maar op dit moment voelde hij zich eerder een co-ouder dan iemand die gewoon maar een oogje in het zeil hield. ‘Ik weet zeker dat als je Young One wordt dat je vader je ook wel wat wilt leren als je hem maar vraagt wat je wilt leren,’ verzekerde hij de kitten ervan. ‘Je moet gewoon niet zo klef doen. Klef doen is voor watjes.’ Hij zei het met een plagende ondertoon en gaf de kater een zetje met zijn poot waarna hij lachte.

Het moest niet gekker worden. Verbaasd zijnde herhaalde hij zijn actie in zijn hoofd die hij daarnet had gedaan bij Chawl. Hij had het jonge katertje een lik gegeven over zijn oor. Dat deed hij normaal gezien echt nooit bij andere katten. En zeker niet bij kittens. De enige naar wie hij ook maar een beetje affectie toonde was naar Claw. Zelfs naar zijn eigen Young One’s deed hij dat niet, ook niet als ze iets goeds deden. Dan gaf hij enkel een knikje aan de desbetreffende katten en zei hij er voor de rest niet al te veel van. De kater draaide zijn kopje weer naar Chawl toe en merkte dat de kitten aan het glimlachen was. Omdat hij de lik had gegeven? Hij wist het niet zeker. Toen de kitten begon te spreken richtte Shark zijn blik recht op hem en luisterde naar wat hij te zeggen had. Hij gaf een kort knikje ten teken dat de kitten gelijk had. Chawl viel nog wel mee als dit het enige was wat hij vroeg. Je had natuurlijk ook van die kittens die direct begonnen te huilen en om hun moeder begonnen te roepen. Zo had hij er in de ThunderClan al wel een paar gezien zodra hij in hun buurt kwam en het had hem mateloos geïrriteerd. Alsof de Queens van de ThunderClan hun echt hadden kunnen beschermen tegen de BloodClanners. Shark onderdrukte een lach bij dat idee en besloot om te antwoorden op Chawl’s vraag. ‘Zo lang je niet ergens zielig in een hoekje al je diepste emoties begint te vertellen aan anderen gaat het nog wel,’ zei hij kalm. ‘En natuurlijk moet je ook uitkijken tegen wie je allemaal laat blijken dat je wat meer affectie nodig hebt van je vader. Je hebt altijd van die zielige katten die je daarmee gaan pesten.’ Hij boog zich voorover en drukte zijn neusje tegen Chawl’s flank. ‘Als dat het geval is moet je me komen waarschuwen. Met zoiets reken ik maar al te graag af.’ Hij grijnsde naar de kater en trok zich weer wat terug.

Shark onderdrukte een geamuseerde glimlach toen hij hoorde hoe Chawl sprak over het onderwerp wat ‘emoties’ betrof. Het zag er naar uit dat iemand van de BloodClan – zijn vermoedens gingen vrij direct uit naar Claw aangezien dat de enige was van wie hij zou verwachten dat hij het zo zou instampen bij een kitten – geprobeerd had om Chawl duidelijk te maken dat emoties tonen verboden was. Shark was dankzij zijn eigen verleden emotieloos geworden en als kitten toonde hij ook niet veel emoties, maar natuurlijk wel meer dan nu omdat hij toen ook nog niet goed wist hoe hij het allemaal moest onderdrukken. Shark begreep dan ook best dat Chawl in het begin fouten zou maken wat dit betrof, maar dat het uiteindelijk wel zou overwaaien en dat hij steeds meer en meer op zijn vader zou beginnen lijken. Shark kon niet wachten op het moment dat Chawl volledig gegroeid zou zijn en inderdaad het karakter van zijn vader over zou beginnen te nemen. Zou Claw Chawl als zijn Deputy kiezen als Zira het op de één of andere manier niet meer aankon? Dat zou nog wel een tijdje duren dan. Natuurlijk zou Shark het geen probleem vinden als Claw hém voor die tijd zou kiezen. Hij zag zichzelf al wel Deputy zijn voor de BloodClan, alhoewel hij zich ook wel kon indenken dat er meer voor de hand liggende keuzes waren zoals bijvoorbeeld Hellhound. En natuurlijk moest Zira dan eerst nog het laatste loodje leggen en dat zag hij ook nog niet zo gauw gebeuren. Het was niet dat hij Zira dood wilde hebben, maar hij zou, zoals veel BloodClanners waarschijnlijk, geen ‘nee’ zeggen als hij gekozen zou worden als Deputy. ‘Natuurlijk kun je dat wel aan je zien,’ sprak hij met een knipoog. Daarna boog hij zich dichter naar het katertje toe. ‘Maar mocht je iets dwarszitten dan mag je natuurlijk wel naar me toekomen. Ik kan het wel hebben dat je je emoties soms laat zien. Maar dat blijft tussen ons.’ Hij gaf een knipoog aan Chawl. ‘Bovendien, geloof het of niet, maar zelfs de sterkste katten kunnen soms momenten hebben waarop ze hun emoties niet langer in kunnen houden, hoor.’ Hij keek kalm naar Chawl en ging vervolgens liggen naast de kater terwijl hij lui met zijn schouders bewoog om zijn spieren aan te spannen. De spieren bewogen onder zijn schouders en tevreden ontspande Shark ze weer.

Shark had zijn ogen even gesloten, maar opende lui een oog om naar Chawl te kijken. Hij grinnikte toen hij de reactie zag van de kater. Het katertje keek hem aan alsof hij een groep dassen het kamp binnen zag komen. Zijn blik stond heel erg ongeloofwaardig en Shark verwachtte een ontkenning. En ja hoor, het jonge katertje begon direct te ontkennen dat zijn vader gevoelens kon tonen. Om eerlijk te zijn zou Shark het zelf bijna ook niet geloven, maar Claw was nog altijd een kat met gevoelens. Hoewel de katten in de Elite meestal volhielden dat ze geen emoties meer hadden, kon dat bijna niet waar zijn. Je had als kat altijd emoties in je. Woede, verdriet, verliefdheid of wat dan ook: altijd had je wel iets van emoties in je. Het was alleen wachten totdat je ze zou tonen en bij wie je ze zou tonen. Shark had zijn gevoelens ook nog niet vaak getoond, hoewel hij dat een paar minuten geleden bij Chawl wel voor een klein deel had gedaan. ‘Zelfs papa niet,’ zei hij. ‘Denk je nu echt dat er een kat bestaat dat echt geen emoties kan tonen, Chawl? Iedereen heeft emoties in zich zitten. De één laat het alleen minder goed merken dan de ander.’ Hij keek de kitten op een rustige manier aan. ‘Je zou van mij misschien ook denken dat ik geen emoties heb, maar ik heb ze weldegelijk, hoor. Ik toon ze alleen niet makkelijk. En zo is Claw ook.’ De jonge kitten moest zich realiseren dat zijn vader weldegelijke emoties had. Misschien zou hij dan ook iets op een soepelere manier naar zijn vader kijken in plaats van hem als de beul te zien vanwege zijn strenge aanpak. ‘En dat je vader je het kamp niet buitenlaat is ook gebonden aan zijn emoties. Hij wilt niet dat je iets overkomt.’

Het was vreemd voor Shark om over emoties te praten als hij ze zelf nauwelijks voelde. De kater liet zijn blik glijden naar Chawl terwijl hij zich afvroeg of de informatie die Shark over zijn vader gaf wel opgenomen werd in het kopje van het katertje. Je kon immers zo veel tegen een kitten zeggen, maar als ze het niet opnamen had je er ook vrij weinig aan. Hij glimlachte toen het katertje plotseling zei dat hij hem geloofde en gaf een knikje ten teken dat hij dat apprecieerde. Of het waar was wist hij niet, maar het katertje leek oprecht te zijn en Shark wilde er voor nu niet al te veel vragen meer bij stellen. Hij geloofde het katertje wel op zijn woord dat hij dacht dat Shark het meende en anders zouden ze er nog wel eens een goed gesprek over hebben. Bovendien zou er waarschijnlijk wel even een tijdspanne zijn tussen deze ontmoeting en de volgende. Shark wilde zich de komende moons namelijk flink concentreren op Nyra’s training zodat zij bereid zou zijn om wat zwaardere taken te gaan doen. Hij kon niet wachten tot ze haar laatste taak moest uitvoeren: een kittypet doden. De kater richtte zijn blik op het katertje toen deze zei dat hij moest gaan en gaf hem een knikje. ‘Ga maar gauw,’ knipoogde hij naar de kater. ‘En tot ziens, Chawl.’ Hij liet zijn staartpuntje kort rusten op het schoudertje van de kater, geen idee hebbende dat hij hem na deze keer een lange tijd niet meer zou zien, geen idee hebbende wat Chawl te wachten stond. De kater draaide zich om en ging toen vervolgens uit het kamp om zelf nog wat te gaan jagen.