Bring me the dawn [+Zuko]

Overal om haar heen klonk geblaf. Hoe verder ze ervan wegrende hoe dichterbij het klonk. Amares ogen schoten schichtig heen en weer. Alles om haar heen was zwart en ze knalde constant tegen begroeiing aan. Haar borst deed pijn van het hyperventileren. Plots schoot er een scherpe pijn in haar rechterflank. Ze draaide haar kop angstig om en keek recht in de kleine, donkere en priemende ogen van een hond. Zijn reusachtige kaken zonken in haar vlees. De wond die zijn scherpe kaken veroorzaakten begon vrijwel meteen te bloeden en Amare kreeg het gevoel dat ze elk moment flauw kon haar vallen. De bosbodem onder haar poten verdween en ze begon te vallen. Hulpeloos spartelend sloeg ze haar poten alle kanten op in de hoop weer houvast te krijgen.

Met een schok ontwaakte ze uit haar nachtmerrie. De poes sprong overeind en hijgde nog na van haar vreselijke slaap. Het was nog nacht, maar het zou niet lang duren voor de zon op zou gaan komen. Haar schuur was pikkedonker, verlicht door slechts een paar streepjes maanlicht. Paranoïde sloop ze naar een gat in de muur, die als deur diende. Een lichte honger knaagde aan haar maag, dus besloot ze om maar te gaan jagen. Slapen zou ondanks haar moeheid nu toch niet meer lukken. Buiten werd ze meteen overvallen door vele geuren, die binnen een stuk minder sterk hadden geroken. Muis, konijn, das en Twoleg. Allemaal oude geuren. Waar ze zich zorgen om maakte wat een verse lucht van vos. Nog geen dag oud en hoogstwaarschijnlijk een mannetje. Ze besloot om de vos te ontwijken en territoria van andere Rogues in te trekken. Ze zouden haar rond deze tijd toch niet verdrijven. Na een tijdje gelopen te hebben ving ze een nieuwe geur op; muis. Ze volgde dit spoor tot ze het diertje begon te horen. Een glimlachje verscheen op haar gezicht. Ze ging in jachthouding zitten en begon richting haar prooi te sluipen. Plotseling klonk er geritsel in het gras een paar vossenlengtes bij de muis vandaan, die natuurlijk meteen de benen nam. Haar kop schoot geïrriteerd omhoog. 'Oké. Laat je nu meteen zien of ik ruk al je vacht van je lijf. Ik vind je anders toch wel.'

Met een paar snelle bewegingen schoot Zuko heen en weer, zijn poten heftig bewegend en zijn blik geconcentreerd. Hij oefende de vechttechnieken die hem aangeleerd waren en moest toegeven dat het hier en daar wel nog wat beter kon, maar het begon in elk geval al ergens op te lijken. Vorige week nog had hij een indringer uit zijn territory moeten verdrijven en dat was hem aardig goed gelukt. Het was dus niet dat hij zich niet bezighield met vechten of zo, maar het liefste ontweek hij natuurlijk gewelddadige situaties. Maar als een kat hem opeens aanvloog dan had hij uiteraard wel een weerwoord. Hij was neutraal ingesteld en kon misschien wel goed vrienden maken, maar hij was niet van plan om over zich heen te laten lopen door andere katten. Dat hij vriendelijk tegen hun was wilde niet zeggen dat ze het recht hadden om hem uit te dagen of fysiek pijn te doen wanneer ze maar wilden. Maar goed, een indringer kwam hij hoogstens één keer in de week of zelfs één keer om de twee weken tegen. Er waren dan ook niet zo heel veel katten geïnteresseerd in het schuurtje die hij tot zijn bezitting had, maar je had natuurlijk altijd van die eenzame, verdwaalde katten die per se iets moesten hebben en anderen aan gingen vallen in plaats van verder te zoeken. De kater die hem had aangevallen was vrij mager geweest en had lang niet de vechttechnieken onder de knie die Zuko wel goed kon. De kater stopte met het beoefenen van zijn vechttechnieken en besloot om wat rond te gaan lopen. Misschien kwam hij nog wel iemand tegen waar hij tegen kon praten. En dus besloot de kater om de korte weg via een struik te nemen, maar dat werd niet erg op prijs gesteld. Zuko’s vacht vloog in de lucht toen hij de vijandige toon hoorde en hij stak zijn kopje naar buiten om te kijken wie het was. Het was een zwart-witte poes die hij niet kende, maar die iets jonger dan hem leek te zijn. ‘Ik was me niet aan het verstoppen voor je als je dat soms denkt,’ sprak hij vrij rustig. ‘Ik zocht gewoon een snellere weg om van mijn territory’ hij zwiepte met zijn staart naar achteren om aan te geven dat zijn territory daar lag, ‘naar een andere te gaan. Het spijt me als ik je liet schrikken.’

Een cyperse kater stapte de bosjes uit. Het viel haar meteen op hoe knap hij was. Niet nu.. Hij leek haar iets ouders dan zijzelf was. Hoewel ze had verwacht dat hij in de aanval zou gaan was hij erg vriendelijk tegenover haar. Hoe kon hij zo rustig blijven, zelfs nadat hij haar had betrapt op het jagen in zijn territorium? Was hij soms te zwak of bang om te vechten? Na een korte blik over zijn lichaam viel de eerste optie al af. Hij was duidelijk een beter getrainde Rogue dan zij. Hij was lang niet zo gespierd als sommige andere katten die ze was tegen gekomen, maar ze zou wel moeten oppassen. Dus probeerde ze zichzelf te bedwingen en rustig te blijven. Iets wat nog een hele opgave voor haar was. Het liefst had ze allang een sarcastische opmerking gemaakt. Alles om zich beter te voelen dan anderen. ''Toevallig dat jij ook zo vroeg op bent,'' begon ze nonchalant. ''Of laat?'' Nee, vriendschappelijke gesprekjes aanknopen was niet iets waar ze goed in was. Ze vroeg zich af of hij merkte hoe geforceerd dit allemaal voor haar voelde. ''Waarom ben val je mij, een indringer trouwens niet aan? Ik had mezelf allang aan stukken gescheurd.''

Zuko observeerde de poes snel. Ze was jonger dan hem en had waarschijnlijk minder ervaring dan hem, hoewel dat wel voor alle katten gold rond zijn leeftijd die helemaal in hun eentje opgegroeid waren. Zuko leek misschien niet echt een grote kater en zijn spieren vielen ook nog wel mee als je hem gewoon zo zag zitten, maar vanaf het moment dat hij zijn vacht liet opkomen omdat hij boos was leek hij twee keer zo groot en kwamen de spieren aardig goed tevoorschijn wanneer hij deze aanspande om bijvoorbeeld te rennen of te vechten. Zijn jarenlange training bij zijn mentor had er voor gezorgd dat hij prima voor zichzelf kon zorgen, de juiste vecht- en defensieve technieken wist en dat hij over een grote kennis van de Clankatten beschikte. Maar hij was bijna elke dag wel buiten zijn territory om te zoeken naar nieuwe vrienden en nieuwe verhalen waar hij aandachtig naar kon luisteren. Het wilde niet zeggen dat als zijn mentor hem al zo veel had laten weten dat hij het gevoel had dat hij echt al alles wist. ‘Dat moet je voor jezelf uitmaken wat voor jou vroeg of laat is,’ grinnikte hij. Hij had heus wel in de gaten dat ze niet bepaald de vriendelijkste was, maar dat zou hij in een ander leven misschien ook niet zijn geweest. Niks mis mee om als Rogue een beetje oplettend te zijn. Zo lang ze hem niet ging aanvallen of direct naar zijn territory zou springen vond hij het goed. ‘Omdat je niet op mijn territory bent,’ beantwoordde hij de vraag. ‘Mijn territory begint pas voorbij de struiken en voorbij het kleine stroompje dat daar is aangelegd. Het omvat de schuur en het kleine veldje daarachter. Het is echt niet groot en niet moeilijk te missen vanwege de geurmarkeringen.’ Het voelde goed om weer een andere kat te laten weten dat het deel met de kleine schuur en het ideale kleine veldje waar hij kon trainen geclaimd was door hem. De kater draaide zich een kwartslag om en wenkte haar met zijn staart. ‘Ik kan je het laten zien als je wilt?’ vroeg hij. ‘Dan zal je de geurmarkeringen wel ruiken.’

Ze merkte meteen al dat hij niet vijandig op haar over probeerde te komen. Was dat iets goeds, of moest ze juist op haar hoeden zijn? Ze besloot de tweede mening maar te aanvaarden. Als antwoord op haar vraag kreeg ze een bijdehand: ‘Omdat je niet op mijn territory bent.’ Het rook hier anders wel alsof hij hier vaker kwam dan een normale kat buiten zijn territory. Hij begon te omschrijven waar zijn gebied wel begon. Niet dat het haar erg veel boeide, maar ze probeerde toch maar enig zins geïnteresseerd over te komen. Ze zag aan alles dat hij erg trots was op zijn territory. Ze grinnikte. Zijzelf had precies hetzelfde: Een schuur met een stuk prooirijke grond daaromheen. Het enige verschil met het zijne was dat zij niet veel moeite hoefde te doen voor het behouden ervan. Het lag te dicht bij de Twolegplace. Niemand wou het dus hebben, een totaal onterechte gedachte natuurlijk. Ze verbaasde zich over zijn spontaniteit. Liet hij haar nou gewoon in zijn territory? De poes vertrouwde het niet helemaal. Ze snoof een tikkeltje vijandig toen hij haar er subtiel op wees dat ze fout zat met de ligging van zijn grenzen. ''Best,'' mauwde ze. Haar staart zwiepte ergerlijk heen en weer. ''Mits je je naam verteld. Ik ben Amare.'' Ze wachtte tot hij zich voor zou stellen. Daarna wou ze hem best volgen.

Het leek er niet op dat de poes hem nog steeds zo erg als een vijand beschouwde dan eerst. Dat was een goed ding, toch? Zuko was echter niet gek. Als deze poes slechte bedoelingen had dan kon ze makkelijk zijn territory vinden, maar aan de andere kant wilde hij ook precies aangeven dat dit zíjn territory was. Dat ze, als ze het binnen probeerde te dringen, sancties kon verwachten. Bovendien was zijn territory nu niet bepaald een geheim voor andere Rogue’s. Zijn geurmarkeringen waren duidelijk op te merken en waren zelfs sterker dan hij dacht als de poes die achter een bosje stond dacht dat zijn territory al tot daar reikte. Menig katten hadden juist omwille van de goede ligging geprobeerd om zijn territory af te pakken, maar tot dusver was dat geen enkele kat gelukt. Zuko verdedigde de schuur met zijn leven en had meestal een heel goede vechtstijl waardoor hij de katten eerst kon uitputten en daarna zelf kon slaan. Ja, zijn mentor had hem echt ontzettend veel goede dingen geleerd. De kater keek op toen de poes weer begon met spreken en leek in te stemmen om een kijkje in zijn territory te nemen. ‘Mijn naam is Zuko,’ sprak hij tegen haar. ‘Aangenaam om kennis met je te maken, Amare.’ En hij wenkte met zijn staart waarna hij door het bosje ging en over het kleine stroompje sprong. ‘Hier, vlak voor het meer, begint mijn territory.’ Hij liep naar één van de zijkanten van zijn territory. ‘Tot hier gaat het en achter de schuur is nog een klein veldje en daarachter eindigt het, voor die grote struiken daar.’ Hij wees met zijn staart naar de grote struiken die net zichtbaar waren achter het kleine veldje. Hij ging haar voor naar zijn schuur en stapte naar binnen. Klein, maar fijn. ‘En dit is mijn slaapplek.’ Hij glimlachte. Ja, hij was hier echt trots op. ‘Is jouw territory hier ergens in de buurt?’ vroeg hij vervolgens.

''Mijn naam is Zuko,'' sprak de kater. Kijk, nu was hij al geen vreemdeling meer voor haar. Slechts een vage kennis die ze maar één keer zou zien. ''Aangenaam om kennis met je te maken, Amare.'' Hoewel er geen toon van vijandigheid in zijn stem lag vertrouwde ze hem niet helemaal. Toch volgde ze semi-geïnteresseerd zijn uitleg: ''Hier, vlak voor het meer, begint mijn territory. Tot hier gaat het en achter de schuur is nog een klein veldje en daarachter eindigt het, voor die grote struiken daar.' Aha, boeide haar niet. Om toch nog beleefd over te komen knikte ze begrijpend en volgde ze hem de schuur in. Ze hadden een vergelijkbare schuur, al was haar territory veel groter en droger dan de zijne. Blijkbaar was zij niet de enige met zo'n fijne en droge slaapplek. Wel merkte ze meteen dat zijn schuur veel minder vervallen was dan de hare. Iets waar ze toch wel een beetje jaloers op was. Dit liet ze echter niet blijken. ''Is jouw territory hier ergens in de buurt?'' vroeg hij plots. Die vraag maakte haar een beetje achterdochtig. Wat wou hij, haar hier doden en haar territory overnemen? Toch gaf ze antwoord. Heel vaag, maar het was een antwoord. ''Nou, het is niet erg ver weg. Misschien een halve dag lopen dicht bij de Twolegplace. Hoezo?''