Not friends with the monsters! [&HELLHOUND]

 Het leek in het begin echt zo’n goed idee geweest te zijn: gewoon uit het kamp gaan en kijken of hij prooi kon vinden. Hij had van de Queens en de Elders al veel verhalen gehoord over dappere Warrior’s die elke dag genoeg prooi binnen brachten en hij had het zelf ook eens willen proberen. En dus was hij snel het kamp uitgegaan toen niemand op hem lette, want hij wist dat als hij gezien werd dat hij weer in de Nursery moest blijven. Zo kon hij natuurlijk nooit zijn Clan goed dienen! En dus was de kitten snel uit het kamp gegaan. Of nou ja, zo snel als zijn pootjes hem toch konden dragen. Hij was twee moons oud wat wilde zeggen dat hij nog niet zo heel snel kon lopen, maar zijn manier van spreken werd steeds beter en zijn zintuigen begonnen zich ook al te ontwikkelen. Ashkit’s pootjes maakten kleine putjes in de bosgrond terwijl hij genoeg kracht zette om door te lopen. Hij had het gevoel alsof hij al eeuwig onderweg was, ook al was hij nog maar een half uur onderweg. Zijn pootjes waren verschrikkelijk moe en hij begon echt honger te krijgen. Hij verlangde naar wat zachte melk en hij verlangde naar de warme van een Queen. Ongelukkig piepte hij terwijl zijn oortjes heen en weer bewogen. Plotseling klonk er een hard geluid en dook Ashkit in één terwijl het piepen steeds erger werd. Wat was dat helse geluid? Een ontzettende stank die zelfs zijn ontwikkelende zintuigen niet konden negeren vulde zijn neus en Ashkit hoestte. De kitten drukte zich bang tegen de grond aan terwijl het geluid steeds harder werd en hij vouwde zijn oortjes tot plat in zijn nek. Het donderend geluid werd steeds erger en Ashkit had het gevoel alsof het ding recht op hem af kwam. Na een angstaanjagende minuut verdween het geluid en durfde Ashkit eindelijk overeind te komen… om vervolgens te kijken naar een gigantische kat dat voor hem stond. Doodsbang begon Ashkit te piepen en wilde weglopen, maar zijn pootjes hadden geen kracht meer en hij viel zielig met zijn gezicht op de grond.

OOC: Don't kill him pls :c

Zo nu en dan een patrouille langs het Thunderpath. Hij deed het regelmatig dus werd het haast een gewoonte. Hoewel het niet echt een patrouille viel te noemen. Hij ging altijd alleen en het was niet eens zijn gebied. Toch vond hij het wel nuttig om te doen. Soms kwam hij clankatten tegen of kon hij gesprekken afluisteren. Als het op hem aan kwam was alle informatie eigenlijk wel nuttig. Zo lang hij langs het Thunderpath liep kon hij altijd snel oversteken naar het ander gebied, zo waren patrouilles die hij tegen kon komen ook niet heel gevaarlijk. Clankatten luisterde over het algemeen goed naar hun regels en staken niet zomaar de grenzen over, helemaal niet de trouwe katten die mee mochten op de patrouilles. Hellhound draaide zijn oren naar achter toen er een monster langs kwam. Auto's werden ze genoemd door de Kittypets. Zijn groene ogen vielen op een grijs bolletje dat midden op het Thunderpath lag. Met een frons op zijn kop draafde hij in de richting van het bolletje. Zodra de rosse kater merkte dat het de vorm van een kitten had rende hij er op volle snelheid op af en remde vlak voor het katje. Twee groenblauwe ogen opende zich en bang gepiep klonk. Het probeerde weg te gaan maar mislukte voor hij een fatsoenlijke stap had kunnen nemen. Het droeg de Thunderclan geur die hij inmiddels net zo goed kende als die van de Shadowclan. Wat hadden clans toch, ze lette vreselijk slecht op hun kittens. Hij was ook al eens een Windclan kitten tegengekomen buiten hun kamp. Voorzichtig pakte Hellhound de jonge kitten op aan zijn nekvel en droeg hem naar de kant van het Thunderpath. Het was niet een beetje gevaarlijk ook om er midden op te blijven zitten. De kitten had al geluk gehad dat hij niet was geraakt. Hellhound ging voorzichtig liggen en maakte een soort van nestje van zijn voorpoten om daar de kitten in te leggen. Voorzichtig gaf hij een likje over de kop van de grijze kitten. "Kan je praten? Wat is je naam en waarom ben je hier?" Vroeg Hellhound op een zachte en voorzichtige manier aan de kitten. Hij zou hem zeker terug moeten gaan brengen. Wat natuurlijk nooit zonder problemen zou gaan. Tenzij hij één enkele Thunderclanner tegen zou komen en dan liefst nog een die slim genoeg was om hem niet aan te vallen en simpelweg de kitten terug te brengen naar hun kamp.

De grond deed pijn toen zijn wang er langs schaafde en ongelukkig piepte de kitten nogmaals. Tranen verschenen in zijn ogen en hij wilde meer dan ooit dat hij bij zijn moeder, bij Hazelpaw of bij Glowstick was. Dat waren de enige drie katten die hem tot nu toe konden kalmeren, vooral Glowstick. Hij vond ze allemaal lief en aardig, maar juist zij waren er op dit moment niet. Alleen die immens grote kater die hem opeens oppakte. Wanhopig wilde de kater met zijn pootjes naar de kater slaan, maar wist dat het geen enkele zin had aangezien hij juist weggedragen werd van de kater. Zijn gezicht werd gericht naar het bos en hij keek daarom maar naar de grond waar hij kleine druppeltjes rood naar beneden zag vallen. Zijn wang deed zeer en ongelukkig besefte Ashkit dat zijn pootjes ook zeer deden. Hij wilde dolgraag weer tegen het warme lichaam van een Queen aankruipen of zachtaardige woorden tegen hem horen zodat hij wat rustiger zou zijn, maar geen van allen gebeurden. Of… toch? Ashkit krulde zich bang om en trok zijn voorpoten naar zich toe toen hij merkte dat hij in de voorpoten van de immense kater lag. Hij durfde zijn bekje niet open te doen om te ruiken welke geur het was. Hij zou de kater zijn geur toch niet herkennen, maar dat de kater niet van zijn Clan was was wel duidelijk. De kater begon te praten en Ashkit deed zo goed mogelijk zijn best om op te letten op wat er gezegd werd, bang zijnde dat hij anders een klap zou krijgen van de kater. Hij draaide zijn kopje en keek met grote ogen naar de immense poten van de kater. Een klap en hij zou dood zijn! Dan zou hij bij zijn vader boven in StarClan jagen, dacht hij bitter. Hij besloot om antwoord te geven op de kater voordat het grote beest kwaad zou worden. ‘Ashkit,’ zei hij trillerig tegen de kater. Zijn oortjes vouwden zich in zijn nek bij het idee dat hij nog helemaal terug naar het kamp moest lopen. En het feit dat deze kater hem hier waarschijnlijk ging doden maakte hem niet blijer. ‘Ik wilde prooi vangen voor mijn Clan.’ Ondanks dat hij doodsbang was, klonk er toch een beetje trots door in zijn stem en trots scheen door in zijn blik, maar verdween algauw toen hij eindelijk de stank van het monster uit zijn neus kon halen en rook wat er voor hem was… bloed. Het was niet het bloed dat van zijn wang gevallen was – die overigens nog steeds bloedde – maar het was afkomstig van de kater. ‘Jij ruikt naar bloed.’ Ashkit begon te trillen in de voorpoten van de kater en tranen verzamelden zich in zijn ogen. Plotseling voelde hij een kracht opzetten die hij niet van zichzelf kende en kwam er een boze glans in zijn ogen. Nee! Hij ging niet zomaar sterven! Hij draaide zich een kwartslag om en boorde zijn kleine tandjes in de voorpoot van de kater. Daarna trapte hij wild met zijn achterpoten, viel op zijn gezicht en krabbelde weer overeind waarna hij begon te rennen. Hij piepte van angst en zijn vacht rees naar de lucht terwijl hij dacht dat hij vooruitging, maar in werkelijkheid slechts een metertje of twee voorlag op de immense kater achter hem.

De kitten rilde aan alle kanten. Of het kwam doordat hij het koud had, zo moe was of bang was bleef de rosse kater een raadsel. Het was allemaal mogelijk. Kittens waren gewend aan een warme Nursery dus zo ver buiten het kamp was het aardig koud. Ook was hij een heel eind gelopen voor zo'n kleine kitten dus vermoeidheid was ook een prima optie. Natuurlijk kon het ook nog dat de kitten simpelweg bang voor hem was. In grootte scheelde ze namelijk heel wat. ‘Ashkit,’ reageerde de grijze kitten. De naam was weer heerlijk typisch voor een clankat gezien zijn as grijze vacht. ‘Ik wilde prooi vangen voor mijn Clan.’ Vervolgde het kleintje. De trotsheid die in zijn stem klonk zorgde er voor dat er een kleine grijns verscheen op Hellhound's kop. Het was altijd schattig om te zien hoe van die kleine katjes toch al wat wilde gaan doen en zich wilde bewijzen. ‘Jij ruikt naar bloed.’ Tja dat kon ook niet anders als je letterlijk tussen het bloed leefde. Zo veel bloed had hij de laatste tijd niet aan zijn poten gehad maar het rook er nou eenmaal naar bij de Elite. Zelf was hij er inmiddels aan gewend geraakt maar voor clankatten was het iets dat ze niet gewend waren. Hij kon het de kitten dan ook niet kwalijk nemen dat hij het opmerkte. De kitten begon nog meer te rillen en zijn oogjes begonnen vochtig te worden. Zijn kleine tandjes boorden zich in de vacht van zijn poten. Het was een kitten dus veel voelde Hellhound er niet van door zijn dikke vacht. Plotseling wist de kitten weer op te staan en uit zijn poten te klimmen. Al piepend rende hij van hem weg, al was snel voor de kitten niet bepaald snel voor de Elite kater. Binnen een paar dravende stappen liep hij al weer naast de rennende kitten. "Jij word je eigen dood nog," mompelde de rosse kater voor hij de kitten weer bij zijn nekvel oppakte. Toen hij tussen zijn poten lag was het Hellhound opgevallen dat zijn wang bloedde. Het kon waarschijnlijk niet heel veel kwaad maar het was toch beter om het te stoppen. Nou had hij het geluk dat toen ze Acefray gevangen hielden, of beter gezegd op bezoek hadden, hij een van de katten was die hem moest bewaken. Hoewel zijn mede pluizenbol vooral onzin uitkraamde was hij wel een Medicinecat en wist toch nog wel wat nuttigs te vertellen. Yu had van hem geleerd en hij had ook het een en het ander opgepakt. Zo wist hij het simpele truckje om bloeden te stoppen met spinnenwebben. Dan zou de kitten het alleen even toe moeten laten. Zuchtend ging de kater weer zitten. Hellhound krulde zijn staart op tot een bakje en plaatste de kitten er in. Door de lange haren zou hij daar een stuk minder grip op moeten hebben. "Luister, ik ga eerst kijken of ik wat aan je wang kan doen en je daarna terug brengen. Dus kun je beloven dat je niet meer weg gaat rennen want het word er echt niet beter door."

[Hell is internally screaming]

Ashkit durfde nauwelijks achterom te kijken terwijl hij, naar zijn gevoel, steeds verder van de grote kater rende. Zijn pootjes probeerden vat te krijgen op het natte gras onder hem, maar hij schoof meerdere keren weg en voelde dat zijn poten het dadelijk zouden begeven van vermoeidheid. Ook deed zijn kopje zeer omdat hij moe was geworden van al die spanning, maar hij moest volhouden. Hij moest weer veilig terug geraken in ThunderClan voordat deze kater hem zou doden. Een kat die naar bloed rook kon niet veel goeds betekenen, zelfs hij wist dat en hij was nog maar een kitten. Ashkit wist dan ook nog niks van de BloodClan of van heel de overname omdat niemand hem dat verteld had. Terwijl hij wegrende van de kater dacht hij er aan waar de kater moest leven. Lang tijd had hij daar niet meer voor, want plotseling hoorde hij de stem van de kater en keek opzij. Zijn pootjes werden week van schrik toen hij zag dat de immense kater naast hem stond en hij liet zijn pootjes zielig hangen toen hij opgetild werd. Dit duurde echter maar een fractie van een paar seconden, want plotseling begon Ashkit wild te bewegen. Verbaasd zijnde liet hij de kater echter doen toen deze hem in zijn staart liet zitten. Ashkit legde zijn pootje over de rand van de staart van de kater en keek hem met grote ronde ogen aan. Waarom deed de kater zo tegen hem? Waarom vermoordde de kater hem nog niet? Was de kater soms een lieve kater, maar rook hij wel naar bloed? Konden naar bloed ruikende katten überhaupt wel lief zijn? Hij schudde wild zijn kopje toen hij de kater de vraag hoorde stellen. ‘Je hoeft niks aan mijn wang te doen,’ zei hij boos. ‘Dat laat ik wel over aan onze eigen kat.’ Hij wist nog niet zo goed hoe de kat noemde die verantwoordelijk was voor de medische taken, maar hij nam aan dat de oudere kater zo ook wel wist wat hij bedoelde. Hij wist ook niet waar het lef vandaan kwam om zo tegen de oudere kater in te gaan. Misschien was het zijn vermoeidheid of waren het wel zijn overlevingsinstincten. ‘Ik wil niet dat jij mij terugbrengt,’ zei hij boos. ‘Ik kan je toch niet vertrouwen. Je doet alleen maar aardig tegen me omdat je me dadelijk gaat vermoorden.’ Boos zijnde haalde het katertje weer uit met zijn nagels, maar zijn klauwen bleven vasthangen in het lange vacht net zoals bij het mosballetje waar hij dikwijls mee speelde. Een grom van frustratie – dat vrij schattig klonk omdat hij zo jong was waardoor het eindigde in een piepje – ontsnapte hem en hij begon wild met zijn klauwen te trekken, hopend dat hij ook wat vacht loskreeg zodat de kater hem uiteindelijk wel los zou moeten laten. ‘Ik kan het prima alleen,’ sprak hij. ‘Ik ben van ThunderClan. Die katten zijn sterk.’ Een trotse glans scheen in zijn oogjes en even hield hij op met tegenstribbelen. Daarna ontsnapte er een hoge kreet zijn keel. ‘Laat me gaan!’ riep hij en hij begon weer te spartelen. Zijn bewegingen maakten hem echter alleen maar moe en verzwakt legde hij zijn kopje tegen de staart van de kater aan. Hij wilde huilen. Hij wilde zijn moeder. Maar nee. Hij moest sterk blijven, dacht hij. Sterk voor de ThunderClan en sterk voor zichzelf.

‘Je hoeft niks aan mijn wang te doen,’ reageerde de kitten op een boze toon na zijn voorstel. Het leuke er aan was alleen dat het boze niet echt als boos overkwam maar eerder als schattig. ‘Dat laat ik wel over aan onze eigen kat.’ Vervolgde de grijze kitten. Daarmee bedoelde hij waarschijnlijk de Medicinecat van de Thunderclan. Wie was de Medicinecat van die clan ook al weer? Jayfeather als hij het goed wist. Al kon het ook zijn dat hun Medicinecat apprentice inmiddels al in rang was gestegen. Als je niet in de desbetreffende clan zat duurde het wat langer voor je dat wist. Het duurde al helemaal lang als je Rogue, Kittypet of Elite kat zoals hij was. Het was maar een schaafwondje dus op zich zou even wachten niet zo erg zijn, daar zou de kitten niet dood aan gaan. Eerder aan zijn vermoeidheid leek het. ‘Ik wil niet dat jij mij terugbrengt,’ vervolgde Ashkit op de zelfde 'boze' manier. Als hij alles zou weigeren zou het nog een lange reis kunnen worden met aardig wat gedoe. ‘Ik kan je toch niet vertrouwen. Je doet alleen maar aardig tegen me omdat je me dadelijk gaat vermoorden.’ Ging de kitten door waarna een poging tot het aanvallen van Hellhound's staart volgde. Hij had er alle pech mee gezien zijn klauwtjes in de lange vacht van de rosse kater bleven hangen. Zelf warriors uit de clan leken daar nog wel eens moeite mee te hebben. Stevige verdediging was zijn lange vacht wel, ondanks alle nadelen die er aan zaten. Het volgende punt was dat het zijn staart was die aangevallen werd, het punt van zijn lichaam waar hij het minste gevoel in had. ‘Ik kan het prima alleen,’ zei de kitten zodra hij zijn klauwtjes weer uit de lange vacht van Hellhound's staart had verwijderd. ‘Ik ben van ThunderClan. Die katten zijn sterk.’ Zei de kitten wiens trotsheid zichzelf zo leek te overweldigend dat hij even stopte met het tegengestribbel. Een hoog piepje klonk waarna de grijze tabby weer begon te spartelen in de staart van de kater. ‘Laat me gaan!’ Riep de kitten nog voor hij totaal uitgeput leek te zijn. Het kleine kopje werd weggelegd en de kitten leek eindelijk stil te zijn. Hellhound draaide zich zo dat hij Ashkit een voorzichtige lik over zijn kopje kon geven. "Ik ga jou niets aandoen kleine. Maar alleen ga je het niet redden zo ver van het kamp. Kijk nou hoe moe je bent, je kan dat hele stuk niet terug lopen." Vertelde Hellhound in de hoop dat hij het nu wel zou begrijpen. Nog meer tegengestribbel zou het alleen maar moeilijker maken. En dan zou het misschien nog eens gevaarlijk worden voor de gezondheid van de kitten. Oververmoeidheid kon gevaarlijk zijn, helemaal bij kittens. "Ik ga je terug jouw gebied in dragen en geef je af aan de eerste beste Thunderclanner die ik vind. Die brengt jou naar het kamp, okay?"

Ashkit merkte dat zijn kleine lijfje steeds minder energie begon te hebben omdat hij al een boel energie verbruikt had door zich zo te ‘verweren’ tegen de kater. De kater leek echter nergens last van te hebben en Ashkit wist niet of dat kwam omdat hij als kitten zo zwak was of omdat het kwam vanwege de lange vacht van de kater. Het zou waarschijnlijk een beetje beiden zijn, want Ashkit wist best dat hij als kitten niet veel schade kon toedienen aan anderen. En dan zeker niet als het Warrior’s waren. Zijn eigen leeftijdsgenootjes waren de enigen die hij een beetje pijn kon doen met zijn klauwen, maar die bleven meestal wel uit zijn buurt omdat ze op de één of andere manier geen zin hadden om met hem te spelen. Wat hij overigens dus best wel jammer vond. Het katertje richtte zijn blik op de grotere kater toen deze weer begon met spreken. Ashkit trok zijn oortje wantrouwend naar links toen de kater zei dat hij hem niks ging aandoen. Tot nu toe had dat eigenlijk ook niet zo geleken. Als dat zo was, waarom likte de kater dan vrijwillig steeds over zijn kopje en had hij zijn leven geriskeerd om Ashkit van dat gevaarlijke pad te halen waar al die enge dingen als gekke rond raasden? Het was alleen maar logisch dat de kater hem geen pijn zou doen. ‘Ik kan dat wel,’ zei hij koppig, maar zelfs hij hoorde aan zijn eigen stem dat het niet ging lukken. En dat hoefde hij niet alleen aan zijn stem te horen, want zijn pootjes wilden zijn gewicht ook nauwelijks ondersteunen. Hoe zou Silverstar het wel niet vinden als hij hoorde dat een kitten van zijn eigen Clan zich niet eens kon verweren en niet sterk genoeg was om terug te wandelen naar het kamp? Zijn vacht prikkelde onbehaaglijk bij het idee dat Silverstar hem om die reden geen Apprentice zou maken over vier moons. ‘Nee!’ gilde hij dan ook boos toen de kater zei dat hij hem ging overhandigen aan een andere ThunderClanner. ‘Dan komen ze er achter dat ik de kracht niet had om terug te wandelen naar het kamp en maakt Silverstar me geen Apprentice!’ En alsof de kater die naar bloed rook het niet begreep begon Ashkit weer boos op zijn staart in te klauwen met zijn pootjes, maar na een paar seconden moest hij al stoppen omdat hij gewoon te moe was. ‘Ik kan beter hier blijven,’ zei hij zowel moe als in paniek. ‘Silverstar vergeeft het me nooit als ik door iemand anders naar het kamp ben gebracht. Dan vindt hij me veel te zwak.’ En hij kon er niks aan doen, maar de traantjes begonnen te lopen en paniekerig begon hij te huilen. Zijn oortjes trokken naar achteren en zijn staartje hing nu tot aan de grond.

‘Ik kan dat wel,’ reageerde de kitten zo koppig als hij zich bewezen had. De koppigheid was haast vermoeiender dan de rest. Hij kon zich niet herinneren of hij koppig was geweest op die leeftijd maar had wel het gevoel dat het alles behalve dat was geweest. ‘Nee!’ Riep de kitten op een schattig boze toon toen Hellhound hem vertelde dat hij hem zou gaan overhandigen aan een Thunderclanner. De rosse kater kon er niet helemaal met zijn kop bij gezien het normaal juist fijn was om bij anderen van de groep te zijn voor Clankatten. ‘Dan komen ze er achter dat ik de kracht niet had om terug te wandelen naar het kamp en maakt Silverstar me geen Apprentice!’ Verklaarde Ashkit waarna hij voor de zoveelste keer weer begon te spartelen. Ook deze keer hield het al snel op door de vermoedelijke vermoeidheid. Hellhound kon het best begrijpen, voor een kitten was het alles om Apprentice te worden. Ook in de Elite stonden de kittens meestal te popelen om Young One te worden. Dan mochten ze het kamp officieel uit en konden ze van alles gaan doen. Het was zo veel beter dan de Nursery of Barn Two. ‘Ik kan beter hier blijven,’ kwam er van de kitten. Een frons verscheen op Hellhound's kop, zoiets had hij nog nooit gehoord. Meenemen was geen optie gezien er geen Mothercats waren die hij een kitten wilde toevertrouwen op het moment. De kitten achterlaten was wel het laatste dat hij zou gaan doen. ‘Silverstar vergeeft het me nooit als ik door iemand anders naar het kamp ben gebracht. Dan vindt hij me veel te zwak.’ De tranen die in de oogjes van Ashkit verschenen deden de kater van binnen nog wat meer smelten. Hij zou de kitten nooit van zijn leven hier achterlaten. Voorzichtig likte de rosse kater over de wangen van de kitten. "Dat doet hij wel, ik heb al meer kittens het kamp zien verlaten en later teruggebracht worden. Hij laat je echt wel Apprentice worden, geloof me maar. Silverstar zou het veel erger vinden als je nooit terug zou komen." Zei Hellhound op een zo geruststellende toon mogelijk. Hij zou niet gaan lopen met Ashkit voor hij wat meer tot rust was gekomen. Een huilende kitten dragen was iets wat hij echt niet aan zou kunnen op het moment.

Ashkit voelde zich diep vanbinnen behoorlijk beschaamd omdat hij zich zo liet gaan bij deze kater die niet alleen niet afkomstig van ThunderClan was, maar ook nog eens een potentieel gevaar was omdat hij naar bloed rook. Eigenlijk kon het jonge katertje zich niet permitteren en moest hij zich sterk opstellen zodat de kater dacht dat hij een bedreiging was, maar gezien het verschil in grootte, het feit dat hij een kitten was en het feit dat hij verschrikkelijk moe was, wist hij dat dat voorlopig niet ging werken en Ashkit onderdrukte een geïrriteerde zucht. Het enige wat hij wilde was gewoon dat hij naar de Nursery kon gaan en kon gaan slapen. Nee, hij wilde eigenlijk dat hij nooit zo nieuwsgierig en impulsief was geweest om het kamp te verlaten. Hij wilde dat hij in het kamp was gebleven zodat niemand er achter zou komen wat hij gedaan had. Als ze er achter zouden komen dat hij een kater naar hun territory had geleid dat behoorlijk naar bloed rook dan zouden ze kwaad worden op hem en zouden ze hem nooit meer uit de Nursery laten gaan. Het katertje moest er niet aan denken wat er zou gebeuren als hij nog vier moons opgesloten zat in de Nursery. Hij vond het nu soms al zo saai, laat staan als hij er moest blijven tot hij Apprentice zou worden. Aan de andere kant wist hij ook wel dat het een terechte straf was. Een piepend geluidje, dat waarschuwend bedoeld was, maar dat erg schattig overkwam, kwam uit zijn mond toen hij de tong van de kater over zijn wangen voelde gaan en hij keek de kater verbaasd zijnde aan. Als het een Clangenoot was geweest had hij zijn vacht al vol met affectie tegen dat van de kater geduwd en had hij gesnord, maar dit was geen Clangenoot. Dit was een potentieel gevaar voor ThunderClan, daar was hij zich maar al te goed bewust van. ‘Waren dat ook kittens van ThunderClan?’ kon hij niet laten om zich hardop af te vragen. Daarna werd zijn blik weer hard. Of zover hij dat toch kon als kitten zijnde. ‘En waarom toon je affectie naar me? Je bent een vijandelijke kater en je ruikt naar bloed! Katten die naar bloed ruiken horen niet zo te reageren.’ En ondanks dat de kater moe was, keek hij de kater zo koppig mogelijk aan. ‘En we vertrekken niet naar mijn kamp totdat je antwoord hebt gegeven.’ Alsof hij er iets tegen zou kunnen beginnen als de kater hem mee zou dwingen. Hij kon een keel opzetten, maar dat was het dan ook.

De verbazing was van de kitten af te lezen. Waarschijnlijk snapte het kleine ding niet veel meer van wat er op het moment aan de hand was. ‘Waren dat ook kittens van ThunderClan?’ Vroeg Ashkit hem voor de blik in zijn ogen weer veranderde. ‘En waarom toon je affectie naar me? Je bent een vijandelijke kater en je ruikt naar bloed! Katten die naar bloed ruiken horen niet zo te reageren.’ Vervolgde de zilvertabby weer op die brutale toon die hij om de zoveel zinnen opzette. Het was een logische redenering gezien zijn acties voor anderen ook onlogisch zouden moeten ogen. ‘En we vertrekken niet naar mijn kamp totdat je antwoord hebt gegeven.’ Besloot Ashkit uiteindelijk. Iets wat Hellhound al weer als een persoonlijke overwinnen beschouwde. Hij zei inmiddels niet meer dat hij niet terug naar het kamp gebracht wilde worden. Dat betekende dat het een heel stuk makkelijker zou gaan als hij gewoon de kitten vertelde wat hij wilde weten. En gezien het nog maar een kitten was hoefde hij zich niet zorgen te maken over de vragen. Het kon eigenlijk bijna niet erg clangevoelig zijn. "Nee, jij bent de eerste Thunderclan kitten die ik vind. Dat neemt niet weg dat er altijd wel kittens ontsnappen, er komen alleen niet veel zo ver." Beantwoordde Hellhound de eerste vraag. Hij wist nog hoe hij Swankit was tegengekomen aan de rand van het Windclan gebied. Die was een heel stuk makkelijker geweest over teruggebracht worden. "Hebben de Queens je wel eens over de Warriorcode vertelt? Een van de regels daarvan is dat je kittens helpt, maakt niet uit welke clan. Al geld de Warriorcode niet voor mijn clan, het is een van de regels waar ik me wel aan wil houden." Vertelde Hellhound rustig aan de kitten. Hij had er een zwak voor, iets dat niet heel typisch Elite was. Een paar van de regels van de Warriorcode volgde hij nog al was dat meer uit eigen idealen. "Zal ik je nu terugbrengen? Dan kun je straks slapen in de Nursery."

Ashkit plantte zijn nagels zo diep mogelijk in het gras zodat de kater hem zou moeten meeslepen als hij hem mee wilde nemen. Als hij dan een nagel zou breken zou hij een keel op kunnen zetten, want de pijn zou hem dan wakker maken en dan zou hij kunnen protesteren. Hij vond het nog steeds niet leuk dat hij afhankelijk was van een kat buiten zijn Clan, maar zag de mogelijkheden verder ook niet in dan mee te moeten gaan met de kater. De kater had beloofd om hem naar huis te brengen en zover Ashkit kon raden waren ze al richting ThunderClan aan het gaan en niet steeds verder er weg van aan het lopen. De kitten luisterde aandachtig naar wat de kater zei en hij kon het niet laten om zijn kopje fier in de lucht te heffen toen hij hoorde dat hij de enige was die het zo ver had gehaald. ‘Ik ben dan ook wel heel sterk,’ zei hij en hij keek de kater zo arrogant mogelijk aan, maar aangezien een arrogante houding totaal niet bij zijn karakter paste werd het wéér eerder een schattige houding dan een arrogante. Het katertje luisterde vervolgens naar wat de kater nog allemaal zei. Hij had ooit wel iets over een Warrior Code gehoord en dat het inderdaad belangrijk was om zich er aan te houden, maar Ashkit had geen idee wat die regeltjes allemaal inhielden. Hij wilde weer terug naar de tijd dat hij niks begreep. Nee, eigenlijk niet, want hij zat boordevol vragen en de kater voor hem ging die allemaal moeten beantwoorden voordat ze naar ThunderClan terug zouden gaan. En dan moest hij maar zorgen dat hij zijn oogjes open zou houden. Hij wilde eerst antwoord op àl zijn vragen, want de kans dat hij de kater niet meer tegen zou komen hierna was vrij groot. ‘Nee, wacht!’ piepte hij dan ook toen de kater het over de Nursery had. ‘Eerst heb ik een paar vragen.’ De kater zwiepte met zijn staart en keek de andere kater aan. ‘Waarom geldt de Code niet voor je Clan?’ vroeg hij. ‘Van welke Clan ben je dan eigenlijk afkomstig?’ De bloederige geur toonde aan dat het in elk geval niet één van de vier Clans was waar Glowstick het ooit over had gehad. RiverClan, WindClan… en dan nog één Clan waarvan hij de naam maar niet kon onthouden. ‘En wat is je Warriorsnaam dan?’

‘Ik ben dan ook wel heel sterk,’ zei de kleine zilvertabby op een trotse manier. Blijkbaar was hij er blij mee dat hij zo ver was gekomen. Al was het juist iets om niet echt blij te zijn, hoe verder een kitten van het kamp verwijderd raakte, hoe gevaarlijker het zou worden. En dus automatisch ook hoe kleiner de kans op overleven zou zijn. Wat zou er met Ashkit gebeurd zijn als hij hem niet had gevonden? Met geluk zou een clankat hem vinden maar met wat minder geluk viel hij ten prooi aan Twolegs of aan roofdieren. ‘Nee, wacht!’ Kwam er van de Thunderclanner vlak nadat hij zei dat hij hem zou gaan terug brengen. Wat zou er deze keer nou weer aan de hand zijn? ‘Eerst heb ik een paar vragen.’ Zei de kitten terwijl hij met zijn staartje zwaaide. Hellhound moest toegeven dat de kitten wel erg nieuwsgierig was en dat een latere mentor daar blij mee zou moeten zijn. Hij vond het niet heel erg om de kitten van alles te vertellen en was wel nieuwsgierig naar de vragen die verder gesteld zouden worden. Kittens uit clans stelde natuurlijk andere vragen dan dat Young Ones deden. En zo lang het niet om gevoelige informatie ging kon het geen kwaad. Bovendien was het wel makkelijk om clankatten met een fascinatie voor de Elite te maken. ‘Waarom geldt de Code niet voor je Clan?’ Was de eerste vraag die de zilvergrijze kitten stelde. ‘Van welke Clan ben je dan eigenlijk afkomstig?’ Vervolgde Ashkit nog voor Hellhound de eerste vraag had kunnen beantwoorden. ‘En wat is je Warriorsnaam dan?’ Was de derde vraag van de vragenreeks die de kitten begon. Hellhound zuchtte kort, met de nieuwsgierigheid van de kitten zou het eeuwen duren voor ze richting het Thunderclan kamp zouden kunnen gaan. "Ik beantwoord je vragen wel tijdens het lopen," zei de rosse kater, terwijl hij de kitten aan zijn nekvel oppakte. Hij plaatste Ashkit tussen zijn schouderbladen op zijn rug, gezien zijn grootte en het feit dat het nog een jonge kitten was kon hij op die manier meereizen. "Probeer je zo goed mogelijk vast te houden en roep als je denkt dat je gaat vallen." Zei Hellhound voor hij voorzichtig in een rustig tempo begon te lopen. Hij wilde niet dat Ashkit ook nog eens van zijn rug af zou vallen maar praten werkte niet goed met een kitten in je bek. "De Warrior Code telt niet voor mijn clan omdat het geen echte clan is. Het is meer een grote groep. We noemen ons de Elite maar de clankatten noemen ons de Bloodclan, de reden daarvoor heb je denk ik al wel geroken." Vertelde Hellhound over hoe zijn groep in elkaar zat. Het hele idee achter de Elite was wat te ingewikkeld voor de kitten. Ook zou het waarschijnlijk niet helpen met de hoeveelheid tegenstribbelen dat ze eigenlijk vijanden van alle clans waren. "Ik ben geboren in de Shadowclan en droeg de naam Sharppaw toen ik vertrok. Nu heet ik Hellhound, het is geen echte Warrior naam maar het lijkt er meer op dan de meeste andere namen van katten uit de Elite."

Nu het grootste gevaar geweken leek te zijn kwam de nieuwsgierigheid in grote vlagen opzetten en Ashkit wist dat als de rosse kater hem zijn gang liet gaan dat ze hier nog tot vanavond zaten omdat Ashkit al zijn vragen tegelijkertijd wilde stellen. De kans dat hij de Warrior immers ook nog zou ontmoeten was vrij klein. De kans dat hij de geur van bloed zou ruiken in zijn eigen kamp zou ook klein zijn. De Elders hadden hem verteld dat hun Clan ooit overgenomen was door katten die naar bloed roken en dat dat recent geleden gebeurd was, maar dat Ashkit daar waarschijnlijk niks van had gemerkt omdat hij later geboren was. Met grote ogen had Ashkit geluisterd naar de verhalen die de Elders vertelden totdat één van de Queens hem op was komen halen met een zure blik op de Elders omdat ze vond dat de verhalen te ruw waren voor een kitten om aan te horen. Ashkit had graag nog meer gehoord, maar hij mocht niet meer van de Queens naar de Elders gaan. In elk geval toch niet als hij naar dat onderwerp ging vragen. Ashkit wist niet waarom de Queens zo geïrriteerd hadden gereageerd, maar sindsdien had hij er niks meer over durven vragen bang zijnde dat ze anders weer boos op hem zouden worden. De rosse kater zei opeens dat hij de vragen tijdens het lopen wel zou beantwoorden en legde hem zomaar op zijn rug. Askit gaf een verrast piepje, maar deed geen moeite om tegen te stribbelen. Hij legde zijn pootjes zo comfortabel mogelijk als dat kon tussen de schouderbladen van de kater en keek naar het toch wel indrukwekkende uitzicht. ‘Oké,’ sprak hij en hij legde zijn kopje op de vacht van de kater terwijl hij wachtte tot de kater zijn vragen zou beantwoorden. Bij de naam van de Elite, of de BloodClan zoals de andere Clans hun noemden, schoot Ashkit’s kopje omhoog. BloodClan! Dat was de Clan waar de Elders over hadden gesproken die hun tijdelijk over hadden genomen! Ze hadden hem ook verteld dat er dankzij BloodClan Warrior’s in StarClan joegen, maar meer over dat onderwerp had Ashkit hun niet kunnen vragen omdat de Queens hem toen weggesleurd hadden. Bang keek Ashkit naar de oortjes van de kater. Dus dit was één van de katers die de reden was waarom sommigen van zijn Clan nu in StarClan joegen? Maar waarom had Ashkit dan het gevoel dat deze kater er helemaal niks mee te maken had? Toen hij hoorde dat de kater eerst in de ShadowClan had gezeten – een Clan met een scherpe, vieze geur wist Ashkit van de verhalen van de Elders – was hij nog meer verbaasd. ‘Maar dan ben jij van de Clan die ThunderClan bedreigd heeft!’ riep Ashkit met grote oogjes. ‘En die ervoor gezorgd heeft dat sommige van mijn Clangenoten nu in StarClan jagen bij mijn vader,’ murmelde hij er achter aan. Hij keek naar beneden. Zou het pijn doen als hij zou springen? Hij had geen idee. Maar zijn gevoel, het gevoel dat de kater anders was dan de andere katten van de BloodClan, bleef hangen en Ashkit besloot om toch nog even te blijven zitten. ‘Maar waarom zou je bij zo’n Clan willen blijven? Waarom ben je uit ShadowClan weggegaan?’ Hij zuchtte even. ‘En waarom heb ik het gevoel dat je niet echt zo’n Elite-cat bent? Je gedraagt je anders dan de Elders mij vertelden.’

‘Maar dan ben jij van de Clan die ThunderClan bedreigd heeft!’ Riep de kitten vanaf zijn rug nadat hij het verhaaltje had verteld over wie hij was en waar hij vandaan kwam. De rosse kater was er vrij zeker van dat deze kitten jonger was dan het aantal moons geleden dat het gebeurd was. Hij zou het waarschijnlijk van de Queens of Elders hebben gehoord. De Elders hadden dan nog de grootste kans als informatiebron. Warriors en Apprentices praatte over het algemeen niet graag over gevechten, Queens wilde meestal ook dat de kittens er niets vanaf wisten. Elders daarentegen vertelde soms nog iets te graag een spannend verhaal en dachten daarbij niet altijd aan de consequenties. ‘En die ervoor gezorgd heeft dat sommige van mijn Clangenoten nu in StarClan jagen bij mijn vader,’ vervolgde de kitten op een zachte toon. Hellhound wist hoe het was om zonder vader op te groeien en dat was niet bepaald geweldig. Het idee dat hij op een veilige plek was en waarschijnlijk ook geen reden voor problemen zou waarschijnlijk fijn zijn. Daarvoor had hij het geluk nooit gehad. ‘Maar waarom zou je bij zo’n Clan willen blijven? Waarom ben je uit ShadowClan weggegaan?’ Vroeg Ashkit hem vervolgens. De zilvertabby hield duidelijk nogal van vragen stellen en stelde ze waarschijnlijk ook gewoon als hij daar zin in had. ‘En waarom heb ik het gevoel dat je niet echt zo’n Elite-cat bent? Je gedraagt je anders dan de Elders mij vertelden.’ Het waren dus inderdaad de Elders die de kitten informatie hadden gegeven over het gevecht. Zoals Elders altijd deden was het waarschijnlijk aan diverse kanten wat overdreven geweest. "Dat is inderdaad mijn clan. De reden dat ik weg ben gegaan van de Shadowclan was omdat ik me er niet thuis voelde. Zo goed als niemand mocht me dus wilde ik er weg. Ik ben bij de Elite beland en daar kun je niet weg. Als je weg probeert te gaan willen de anderen niet meer dat je blijft leven. En ik kan je aanraden om bij de rest uit de buurt te blijven tot je een echte warrior bent. Zelfs dan moet je nog voorzichtig zijn. Mijn persoonlijkheid is inderdaad anders dan de meeste katten uit mijn clan en daar heb je geluk mee."

Hoewel Ashkit een paar minuten geleden nog het liefste van de rug van de grote kater wilde springen en zelfs aan het inschatten was hoe erg hij zichzelf zou bezeren als hij het zou proberen, was hij toch nog steeds heel erg geïnteresseerd in wat de kater te zeggen had. En om eerlijk te zijn vond Ashkit hem ook niet zo onaardig als dat hij liet blijken aan de kater. Hij vond hem eerlijk gezegd wel lief. En ook dapper omdat hij hem helemaal terug naar ThunderClan durfde te brengen waar hij waarschijnlijk niet al te blij onthaald zou worden door zijn Clangenoten. Zou hij het echt aandurven om Ashkit’s boze Clangenoten onder ogen te komen enkel en alleen om een kitten terug te brengen? Een kitten die in het begin dan ook nog eens niet mee wilde werken? Maar als Ashkit terugdacht aan alles en heel hun gesprek had de kater geen enkele keer geïrriteerd met zijn ogen gedraaid of Ashkit het gevoel gegeven dat hij geweld zou gebruiken als de kitten niet zou luisteren. Hij had de kitten op zijn eigen manier proberen te troosten wanneer deze zich rot voelde en had zich bekommerd om het schrammetje dat Ashkit op zijn wang had. Hij was minstens even lief als de katten die zich in zijn eigen Clan bevonden en Ashkit vroeg zich af of dat kwam omdat hij een kitten was of dat de kat gewoon van die aard was. Hoe dan ook, hij kon geen vrienden zijn met deze kater, hoe aardig hij ook was. Ashkit moest eerlijk toegeven dat hij dat wel jammer begon te vinden. Buiten de vieze bloedgeur en het feit dat ze niet van dezelfde Clans kwamen was hij namelijk best wel een kater waar Ashkit mee bevriend wilde zijn. Hellhound – Ashkit moest nog steeds wennen aan die naam – ging verder met vertellen en geïnteresseerd zijnde boog Ashkit wat meer naar voren zodat hij kon luisteren. Het schrammetje op zijn wang begon weer te bloeden en Ashkit zag hoe het bloed zich mengde met de pels van de kater. Aangezien de kater toch dagelijks in een bloedgeur leefde moest dat vast niet zo erg zijn en Ashkit probeerde er dan ook geen aandacht aan te besteden. ‘Ik snap niet waarom je ze niet mochten,’ sprak het katertje verbaasd zijnde. ‘Als je zo tegen hun deed zoals je tegen mij doet dan was je vast een heel lieve kater.’ Hij snorde er even bij. ‘Maar waarom is een Clan waar ze je niet meer in leven willen hebben als je er weggaat zo veel beter dan een Clan waar ze je niet accepteren? Dat is toch ongeveer hetzelfde?’ Hij hield zijn kopje scheef. ‘Je kon toch ook vragen of je bij de ThunderClan kon komen,’ stelde hij vervolgens voor. Plotseling werd hij helemaal enthousiast. ‘Ja!’ riep hij blij uit. ‘Het is nog niet te laat, Hellhound. Vraag of je bij de ThunderClan mag! Als je niet te veel hebt gedaan tegen hun mag het misschien!'

De zachte geur van vers bloed drong de neus van de kater binnen. Het was een geur waaraan hij gewend was en dus ook makkelijk te herkennen. Het moest van Ashkit's wang af komen. De kitten was te koppig geweest om hem er iets aan te laten doen. Een beetje spinnenrage er op had dit kunnen voorkomen. ‘Ik snap niet waarom je ze niet mochten,’ reageerde Ashkit met een verbaasde toon in zijn stem. ‘Als je zo tegen hun deed zoals je tegen mij doet dan was je vast een heel lieve kater.’ Vervolgde de kitten waardoor er een klein, geamuseerd grijnsje verscheen op Hellhound's kop. Hij ging de kitten niet uitleggen hoe vals de wereld was waarin ze leefde. Je moest net de pech hebben om een ding verkeerd te doen en dan had je meteen de meeste tegen je. Gewoon omdat als de ene het zei de ander het meteen ook vond zonder er zelf over na te denken. Het was ronduit belachelijk om je mening over iemand te baseren op de mening van een ander over dat persoon. Dan had je gewoon geen brein of gebruikte je het in ieder geval niet. ‘Maar waarom is een Clan waar ze je niet meer in leven willen hebben als je er weggaat zo veel beter dan een Clan waar ze je niet accepteren? Dat is toch ongeveer hetzelfde?’ Vroeg Ashkit hem vervolgens. Een vergelijking die nog wel eens gemaakt kon worden op de leeftijd van de kitten. "Niet helemaal, zo lang je de regels volgt heeft de ene geen probleem met je en de ander heeft standaard een probleem met je." Vertelde Hellhound op een rustige manier aan de zilvertabby op zijn rug. Zo lang je je gedroeg lieten je clangenoten je over het algemeen wel met rust in de Elite. Hoe goed hij zijn best ook deed, in de Shadowclan weigerde ze hem te accepteren. Op een paar na dan. ‘Je kon toch ook vragen of je bij de ThunderClan kon komen,’ opperde de kitten vervolgens. Een lichte frons verscheen op Hellhound's kop. ‘Ja!’ Riep Ashkit vervolgens uit, helemaal tevreden over zijn idee. Wat de kitten niet wist was dat hij iets onmogelijks had voorgesteld. ‘Het is nog niet te laat, Hellhound. Vraag of je bij de ThunderClan mag! Als je niet te veel hebt gedaan tegen hun mag het misschien!' Riep de kitten enthousiast uit. Zacht schudde de rosse kater met zijn kop. Dat zou onmogelijk gebeuren. "Kiddo, mijn groep heeft jouw clan overgenomen met geweld. Ik denk dat ze me echt niet op prijs gaan stellen." Vertelde Hellhound hem. Hij zou eerder ter plekke geëxecuteerd worden dan dat hij in de clan zou worden opgenomen. Bovendien was de Thunderclan zijn meest gehaatee clan, op de Shadowclan na dan. Dat kwam omdat het een Thunderclanner was geweest die een einde aan zijn mentor had gemaakt. "Bovendien nemen clans zo goed als nooit katten op die niet uit hun clan komen."