Rise

Wat was er toch met deze plek, dat haar zo aantrok? Ze had zich al meerdere keren hier bevonden, zelfs al was het een pittige wandeling vanaf het kamp. Het voelde simpelweg fijn om tussen de enorme bomen te zitten. Het leek haar zich.... Klein voelen, kwetsbaar haast. En dan leken plots haar problemen helemaal niet zo erg, niet zo groot. Ze wist dat er altijd op haar neergekeken werd vanuit Starclan, maar nergens als bij de Four trees leken ze zo aanwezig te voelen. Nuja, afgezien van The Mothermouth dan, maar die tocht was niet aan haar om te maken.
De rust die deze plaats normaal met zich meebracht werd verstoord toen de wind van richting veranderde en ze de overduidelijk geur van Thunderclanner kon onderscheiden. Ongemakkelijk keek ze omhoog, waar een grijs-witte poes op de rots zat. Ze was laatst zo onwijs in de problemen gekomen omdat ze aardig was geweest tegen een Thunderclan apprentice. De woorden van Everstar galmde nog door haar kop. alle katten buiten WindClan zijn onze vijanden. Onthoud dat. Everstar zou echter nooit snappen dat ze dat niet kon. "Eh, G-goedemiddag."weerklonk haar stem hakkelend.

De haren van de poes sprongen overeind toen de wind haar aanwezigheid verraadde en Routpaw slikte wat angstig, klaar staand om meteen de benen te nemen mocht dat nodig zijn. Toen de poes zich echter omdraaide en haar zag staan, gingen die haren weer legen. Starclan zijn dank. Even dacht ze een glimp van schuldgevoel in haar gele ogen te zijn, maar ze had haar ogen afgewend voordat Routpaw er echt een conclusie van kon trekken. "Goedemiddag," Klonk de stem van de oudere poes rustig. "Een wandeling aan het maken?" Een klein glimlachje sierde haar lippen.
"Oh," Ze keek om zich heen, alsof het antwoord ergens tussen de vier bomen verscholen zou zitten. "Eh, j-ja." Ze ging wat ongemakkelijk zitten, wetend dat als een clan genoot haar nu zou zien ze in de problemen zat. Gelukkig kon ze in geen verre of wegen een andere Windclan geur onderscheiden. Maar wat nu als deze poes haar aanviel? Dan was er niemand om haar te hulp te schieten. "Thunderclanners zijn geen slechte katten, toch?"De woorden waren er uit voordat ze er erg in had. Wat beschaamd schuifelde ze naar achteren. "S-sorry."

"Je hoeft niet bang van me te zijn, echt niet, ik doe je niks,"De stem van de Thunderclanner klonk zo warm en moederlijk dat het haar haast aan haar eigen moeder deed denken, en voor een split van een seconde wilde ze zich enkel naast haar opkrullen en al haar zorgen met haar delen, maar al snel brak de realiteit in en duwde ze die drang weg. Haar moeder was dood, dit was een thunderclanner met wie ze, volgens Everstar, niet vriendelijk om mocht gaan."Ik ben Snowdrop, een queen," Ze probeerde wat te ontspannen. Queens hadden meestal geen kwaad in zin, right? Twijfelachtig keek ze naar de poes. "En om je vraag te beantwoorden... Nee... Wij zijn niet slecht," Ging ze verder. "Maar we kunnen wel vijanden zijn van je clan... Alhoewel we jullie niet beschouwen als vijanden... Allesinds ik niet," Routpaw zuchtte diep en liet somber haar oren hangen. "Everstar zegt dat jullie vijanden zijn, alle andere clans." Het was één tel te laat dat ze zich realiseerde dat ze zoiets nooit met haar had mogen delen. Soms leek er geen filter voor haar mond te zitten en Starclan had ze daar een hekel aan. "Dat heb ik niet gezegd."Sprak ze haastig, waarna ze met bange ogen naar de queen keek. "Vergeet a-alsjeblieft dat ik dat heb gezegd."