(Fr)enemies? [&PANTHERPAW] [FINISHED]

Met een tevreden blik keek Fernpaw naar de vogel die ze had gevangen. Door de juiste techniek toe te passen had ze het beest weten verrassen. Ze was van één hogere tak naar beneden gesprongen, tegen hem aan. Samen waren ze op de grond beland en hoewel het toch wel een hoge sprong was geweest, had Fernpaw gelukkig niks van verwondingen opgelopen. De poes had het beestje niet eens meer hoeven doden, de klap op de grond was al voldoende geweest. Toch zou ze de volgende keer beter wachten tot hij op de grond zou staan. Zo uit een boom springen van de ene verhoging naar de andere was toch niet echt haar ding. Als ze verkeerd was gesprongen dan had ze misschien toch wel wat problemen gehad en Innerstar kon een Apprentice omwille van zo’n fout niet missen. Ze zou zich nogal moeten schamen als Innerstar haar als Elder zou moeten verklaren omdat ze zoiets had gedaan. Nee, de boodschap was dat ze de volgende keer beter kon wachten tot het beest op de grond zou springen. Ze begroef de prooi en besloot om te zien of ze verder nog wat prooi kon vinden. Haar poten lieten stevige afdrukken achter terwijl ze zich door het moerasachtige gebied verder voortbewoog naar de eerste border van ShadowClan. Het was de border die gelijk liep met die van WindClan en Fernpaw opende haar bekje. Ze rook niks vreemds. Geen WindClanner had geprobeerd om hun border over te steken. Ze schrok op toen ze de geur rook van een WindClanner die naderde en Fernpaw dacht aan Innerstar. Ze had het tijdens de Ceremony voornamelijk over oppassen voor BloodClanners gehad, maar dat nam niet weg dat hun Clan nog altijd in een soort ruzie was met WindClanners. En dus boog ze een beetje vijandig haar rug en keek naar wie er komen zou, haar lip lichtelijk omhoogtrekkend.

Op het moment was Pantherpaw achter een konijn aan het aan rennen, die hem had opgemerkt voor hij de kans had gehad om erop te springen. Hij wist dat hij dichter naar de grens met Shadowclan ging en dat hij dan ook snel moest zijn wilde hij het dier vangen voor het de grens over ging. Hij probeerde dan ook nog net wat sneller te gaan en zodra hij er zeker van was dat hij op het konijn kon springen, sprong hij dan ook. Zijn poten landden op het konijn en hij sloeg zijn nagels in het dier, waarna ze tot stilstand kwamen. Hij beet snel de nek door en stapte toen iets weg van het konijn, omdat er een vrij sterke Shadowclangeur hing. Het kwam natuurlijk omdat hij dichtbij de grens was, maar hij had het voor elkaar gekregen om het konijn net te vangen voor het de grens over ging. Echter viel zijn blik al snel op een zwarte vacht die hij vrijwel meteen herkende als Fernpaw. De woorden van Everstar gingen echter door zijn kop heen dat hij alle katten buiten Windclan als vijanden zou moeten zien en dat zou dus ook gelden voor Fernpaw. De andere apprentice had ook een vijandige houding op het moment en hij kon het niet helpen om zijn eigen houding ook wat vijandiger op te stellen. Hij trok echter nog niet zijn lip op, maar hield het bij het buigen van zijn rug. "Lijkt erop dat we elkaar eerder zien dan op de gathering." Zei hij nog vrij rustig. Hij had net wel een stuk gerend, maar hij was niet zo uitgeput ervan dat hij duidelijk aan het hijgen was. Je zag hooguit een iets snellere ademhaling als je echt oplette.

Terwijl ze keek naar de WindClanner die naderde dacht ze aan alles wat er gezegd was geweest. Aan Innerstar die haar en de rest had gewaarschuwd over de BloodClanners, aan Futuresong die zei dat RiverClan en ShadowClan momenteel in een ruzie waren met WindClan, aan Aspenpaw die zei dat ze de WindClanners niet verantwoordelijk mocht houden voor dit. Aspenpaw had gezegd dat ze één individu van WindClan niet schuldig mocht houden voor iets wat zijn Clan had gedaan, maar Fernpaw betwijfelde dat. Dus als BloodClan als Clan iets mocht je de individu die bij die Clan hoorde ook niet meer verantwoordelijk houden, of wat? Er was Fernpaw altijd geleerd dat ze samenleefden als een Clan en dat als één iemand verantwoordelijk was voor iets, diegene verdedigd werd met het leven van heel de Clan. Dat je als een Clan moest samenwerken en dat je dan ook als één Clan verantwoordelijk was. Dat wilde dus ook zeggen dat als je Clan ruzie had met een andere Clan dat je de hele Clan aansprakelijk moest stellen en geen uitzonderingen moest maken. Het zou typisch zijn als ze een uitzondering zou maken voor een kat die ze nu toevallig op vredige wijze had ontmoet bij Fourtrees dat er dan net een kat van haar Clan langs zou komen en dacht dat ze vriendschappen hield in de WindClan. Haar loyaliteit zou dan misschien in twijfel getrokken worden en dat wilde ze niet. De kater die naderde sprong op een konijn vlak voor haar grens en Fernpaw trok haar lip nog wat meer naar achteren. Haar klauwen waren uitgestoken en er was geen enkel greintje vriendschap bij haar op te merken. De houding die ze bij hem had gehad toen ze elkaar leerden kennen was volledig veranderd en er hing een soort spanning in de lucht. ‘Tot daar en geen stap verder, Pantherpaw,’ sprak ze koeltjes. Ze kopieerde zijn houding door enkel door haar rug te buigen en verder niks te doen, maar haar klauwen waren nog altijd uitgestoken. ‘En het was eigenlijk de bedoeling niet geweest dat ik je vandaag zou zien,’ ging ze rustig verder.

Het was voor hem al snel duidelijk dat het deze keer niet zo vredig zou verlopen als de vorige keer bij fourtrees. Dit maakte het voor hem aan de ene kant makkelijker, maar aan de andere kant juist ook moeilijker. Het maakte het voor hem makkelijker in de zin dat hij nu Everstar's woorden beter kon opvolgen, maar het maakte het voor hem moeilijk doordat hij nu juist de vorige ontmoeting aan de kant zou moeten schuiven om hier überhaupt vijandig over te moeten komen. "Ik was ook niet van plan om de grens over te gaan." Zei hij. Hij zou zijn gestopt ook al ging het konijn de grens over, maar hij had het weten te vangen voor het zover was. Hij had zelf dan ook zeker niet verwacht dat hij net Fernpaw tegen zou komen bij de grens. Hij liet zijn houding dan ook nog niet ontspannen, omdat Fernpaw het ook nog niet leek te doen. Hij hoopte aan de ene kant niet dat dit tot een gevecht zou uitlopen en dat het hooguit bij een woordenwisseling zou blijven. Hij wist dat als er een gevecht kwam dat hij tegen de poes zou moeten vechten en dat hij daarbij niet veel keus zou gaan hebben. "Ik had ook niet verwacht om je hier tegen te komen. Als het konijn me hier niet naartoe had geleid was ik hier nu niet eens geweest." Dat was tenslotte de waarheid. Zonder het konijn zou hij nooit zo dicht bij de grens met Shadowclan zijn gegaan om te gaan jagen.

Natuurlijk was hij dat niet van plan. Dat had ik totaal ook niet van je verwacht, hoor! wilde Fernpaw wanhopig naar hem schreeuwen, maar dat wilde zeggen dat ze haar vijandige houding moest laten varen en de eer van ShadowClan niet meer omhooghield, dat ze Innerstar’s directe orders negeerde door buitenstaanders niet op een vijandige manier te benaderen. Maar was het echt zo’n probleem als Pantherpaw buiten hun border stond? Aan de andere kant mocht hij ook weer niet denken dat ze haar houding ook maar één keer liet ontspannen enkel en alleen omdat hij zei dat hij het territory niet binnen wilde gaan. Wie weet had hij heel stiekem andere plannen. Maar de Pantherpaw die ze nu zag was ongeveer te vergelijken met de Pantherpaw die ze op Fourtrees was tegengekomen. Hij was totaal niet gemeen geweest en had ook geen intentie gehad om ook maar iets van haar te stelen of binnen te dringen in haar territory. En nu gedroeg hij zich precies hetzelfde. Fernpaw vond het vrij onlogisch dat Pantherpaw een potentiële vijand kon zijn. De poes wist niet zeker of ze haar vijandige houding moest laten varen of niet en hoewel ze dat zo goed mogelijk probeerde te verbergen, was het toch zichtbaar in haar blik en het feit dat ze iets minder hard door haar rug boog. ‘Prooi kan je soms gevaarlijk dicht bij andermans borders brengen,’ merkte ze koeltjes op. Ze had hem inderdaad op een konijn zien jagen en geen aandacht zien besteden aan zijn omgeving. Dat had zij ook wel eens. Soms kon je dan zo hard opgaan in de jacht dat je de borders niet eens merkte. Op tijd stoppen was dan de boodschap en dat was precies wat hij gedaan had. ‘Toch zou ik als ik jou was de volgende keer maar goed opletten. Wie weet was je toch de border over gegaan en had er iemand minder vriendelijk dan ik hier gestaan.’ De poes keek hem nog altijd koeltjes aan, maar haar vijandige houding was al iets minder dan daarnet.

Het leek erop alsof Fernpaw haar houding langzaam aan het veranderen was, ook al was het niet echt een groot verschil. Hij kon haar conflict begrijpen, de vorige keer hadden ze elkaar tenslotte onder neutrale omstandigheden ontmoet, ook al was het toen al niet echt goed tussen Shadowclan en Windclan. Everstar had echter gezegd dat ze iedereen van buiten de clan als vijanden moesten beschouwen, maar dat deed hem juist ook weer aan de woorden van Routpaw denken. Was het echt zo slecht om goed overweg te kunnen met een kat van een andere clan? Zolang je je prioriteiten goed had zou dat toch geen probleem moeten zijn? Hij merkte aan hemzelf dat zijn houding ook steeds minder vijandelijk werd en het eigenlijk zo goed als verdween. Hij liet zich echter nog niet volledig ontspannen, dat kon hij zich niet veroorloven. Als iemand hen hier tenslotte zo zou vinden, dan wilde hij niet overkomen alsof hij een rustig praatje aan het houden was met de poes. "Volgende keer zal ik wat minder dicht naar de grens toe gaan jagen." Zei hij. Ook al kon hij dat niet helemaal beloven, als hij tenslotte prooi zou vinden dicht bij de grens zou hij deze alsnog proberen te vangen. "Ook al was ik je hier niet weer tegengekomen als ik het konijn niet was gevolgd." Of hij haar weer had willen zien was natuurlijk de vraag, maar nadat hij het met Routpaw erover had gehad, kon hij het ergens niet als iets slechts zien. Er was natuurlijk altijd de kans dat ze ooit tegen elkaar zouden moeten vechten en hij had geen idee wat hij dan zou doen.

Fernpaw zag de houding van Pantherpaw ook wat minder vijandelijk worden en merkte dat hij gewoon haar houding aan het kopiëren was. Als zij een vijandigere houding aan zou nemen zou hij dat ook doen en vice versa. Ze waren al een klein beetje op elkaar afgesteld. Dat wilde zeggen dat het niet naar hun eigen gevoel was dat ze handelden. Pantherpaw ontspande zijn houding enkel omdat zij dat ook deed. Als hij zich echt vijandelijk tegenover haar had gevoeld dan zou hij zijn vijandige houding wel aangehouden hebben en ze wist van zichzelf dat ze geen vijandschap tegen over Pantherpaw kon voelen, want anders zou ze haar vijandige houding ook niet zo makkelijk laten varen. Ze herinnerde zich hoe losjes ze met elkaar hadden gesproken bij Fourtrees. Maar dat was nog geweest vóór Innerstar iets over buitenstaanders had gezegd. Ze had haar Clanleader niet begrepen: ze had letterlijk gezegd dat ze zich minder vriendelijk mochten gedragen tegenover buitenstaanders. Ja, ze had BloodClan vermeld, maar ze bedoelde waarschijnlijk ook de Clans. De leader zou het niet appreciëren als ze vriendschappen buiten de Clan zou hebben, maar toch kon Fernpaw niet vijandelijk doen tegenover Pantherpaw en ze moest al helemaal niet er aan denken om zich zo tegenover Aspenpaw te gedragen. Ze zuchtte geërgerd. ‘Zo lang je niet over de grens gaat is het goed, Pantherpaw,’ mompelde ze. Daarna keek ze hem aan met een lichtelijk wanhopige blik terwijl ze haar houding zo goed mogelijk voor hem liet ontspannen, maar het voor diegene achter haar nog wel liet blijken alsof ze vijandelijk jegens hem was. ‘Ik wil helemaal geen vijanden met je worden, Pantherpaw,’ mompelde ze zachtjes tegen hem. ‘Maar Innerstar is niet mild tegenover vriendschappen buiten de Clan. Ik krijg straf als ik vriendschap naar je toon.’ Begreep hij dat wel?

Het was moeilijk om te luisteren naar de woorden die Everstar had uitgesproken, dat ze iedereen buiten Windclan moesten zien als vijanden, maar dat zorgde er juist voor dat hij dubbele gevoelens kreeg. Aan de ene kant wilde hij luisteren naar de woorden van zijn leider, maar was het echt zo slecht om vriendelijk te zijn tegen iemand uit een andere clan? Zolang ze niks verkeerd deden was er toch niet echt een reden voor? Ze waren tenslotte beide op hun eigen territorium, dus wat was hier zo fout aan? De woorden van Fernpaw waren precies wat hij zelf ook voelde. Hij wilde ook geen vijanden zijn, maar hij kon zijn leider ook niet zomaar negeren. "Ik wil dat ook niet." Gaf hij eerlijk toe, maar hij wilde ook weer niet dat ze in de problemen zou komen. Het maakte hem nog niet eens uit als hij zelf in de problemen zou komen, maar om Fernpaw erin mee te slepen was niet iets dat hij wilde. "Everstar heeft ook gezegd dat we iedereen buiten Windclan als vijanden moeten beschouwen, maar ik weet niet echt hoe ik me daarbij moet voelen." Misschien was dit te eerlijk, maar hij moest het ergens ook kwijt. Hij kon zich op het moment niet eens voorstellen hoe het zou zijn voor hen beide om vijandelijk tegenover elkaar te doen zonder er andere gevoelens bij te hebben. Zou dat überhaupt mogelijk zijn?

Fernpaw had zin om kwaad te gaan roepen. Stomme Clanverschillen! Als ze beiden in dezelfde Clan hadden gezeten dan zouden ze gewoon zonder schuldgevoel vrienden met elkaar kunnen zijn en hoefden ze niet elke dag die angst te hebben dat ze ooit in een gevecht tegenover elkaar zouden staan. Ze had niet echt vrienden in de WindClan, maar Pantherpaw kwam er nu toch wel het dichtste bij. En dan had ze natuurlijk nog Aspenpaw… de leuke tom uit RiverClan. Ze wilde geen ruzie met hem hebben of met Pantherpaw, maar wat als ze op een dag tegen elkaar moesten vechten en Innerstar haar niet loyaal genoeg vond omdat ze niet met hun wilde vechten? En was zij werkelijk de enige in haar Clan die er zo over dacht? Was het gewoon iets wat alle Apprentice’s hadden, maar waar ze overheen groeiden zodra ze ouder werden? Ze had geen idee, maar deze onzekerheid was vervelend. En misschien ook wel onnodig? Ze zuchtte. Zo veel vragen, zo weinig antwoorden. De poes draaide haar kopje naar Pantherpaw toe toen deze begon te praten en gaf een knikje ten teken dat ze het met hem eens was. ‘Innerstar had het vooral over BloodClan, maar je kunt wel raden waar ze het verder nog over had.’ Een tikkeltje verslagen keek ze naar haar poten terwijl ze na probeerde te denken over een oplossing. ‘We kunnen een keuze maken,’ vervolgde ze lichtelijk bitter. ‘Of we kunnen hun negeren en voor een vreselijke keuze staan als we toch tegen elkaar moeten vechten of we houden er nu gelijk mee op en besparen ons de pijn.’ Ze ging zitten en keek hem afwachtend aan. Ze wist dat het gemeen is om de keuze in zijn poten te leggen, maar zij kon hem niet maken.

Hij was loyaal aan zijn clan, daar was geen twijfel over mogelijk, maar dat nam niet weg dat hij zich soms wel eens afvroeg waarom er sommige regels waren. Hij begreep ergens wel dat het makkelijker zou zijn mochten ze ooit tegen elkaar moeten vechten, maar zolang dat niet gebeurde, was het dan echt zo erg om vrienden met elkaar te zijn? Bij haar opties keek hij zo neutraal mogelijk naar haar, hij wilde haar nog niet laten zien wat hij er allemaal over dacht. Ergens was de tweede optie de makkelijkste, maar hij vertrouwde hemzelf er niet op dat hij zich volledig af zou kunnen sluiten van de andere apprentice. Daar was het misschien toch al te ver voor en hij beschouwde haar toch al wel bijna als een vriendin, ook al wist hij dat het eigenlijk niet toegestaan was. "Als ik eerlijk ben denk ik niet dat ik kan doen alsof er niks gebeurd is." Antwoordde hij dan ook. Hopelijk begreep ze wat hij ermee bedoelde. Pantherpaw wist dat dit het moeilijk zou maken mochten ze ooit tegen elkaar moeten vechten, maar hoe groot was die kans? Straks zouden ze nooit tegen elkaar hoeven vechten en dan hadden ze een beslissing gemaakt waar ze beide eigenlijk spijt van zouden hebben.

Fernpaw begon er een tikkeltje spijt van te krijgen dat ze de keuze in zijn poten had gelegd. Eigenlijk had ze zelf moeten beslissen. Eigenlijk had ze dit moeten stoppen en hem achter moeten laten met een gekwetst gevoel zodat het des te makkelijker was om elkaar te haten als ze een gevecht aan zouden gaan. Maar het was juist dat wat ze niet kon. Ze dacht terug aan het moment dat ze elkaar ontmoet hadden in Fourtrees. Het was leuk geweest om met elkaar gepraat te hebben en wat uitleg te geven over hun eigen ervaringen als apprentice zijnde. Ze wist ook zeker dat het leuk zou zijn als ze elkaar over een paar moons zouden ontmoeten en ze zouden beiden warrior zijn. Hij waarschijnlijk eerder dan haar omdat hij ouder was, maar leuk zou het zeker zijn. Dan konden ze hun nieuwe namen vertellen en vertellen hoe het was om warrior te zijn. En ze wist dat ze hem als een vriend beschouwde. Dat deed ze met Aspenpaw immers stiekem ook wel. Ze had beter rogue kunnen worden eigenlijk, want heel die attitude van ShadowClan die geen vrienden werden met anderen buiten de Clan kon ze niet aannemen. Ze kon het gewoon niet. Ze had zo weinig op met haar eigen Clangenoten dat het een gewoonte werd dat het met anderen buiten de Clan wel goed ging. En eigenlijk wist ze dat als ze moeite deed ze wel bijna met iedereen op zou kunnen trekken. ‘Ik denk dat ik dezelfde mening deel als jij,’ zei ze. Ze voelde zich opgelucht dat Pantherpaw haar ook niet zo snel de rug toe kon keren. Dat wilde dus zeggen dat ze haar hoop niet rustte op iets dat voor hem helemaal niet bestond. ‘Ik vind heel die Clanrivaliteit sowieso maar nergens op slaan,’ fluisterde ze zacht tegen hem. Als Innerstar haar nu zou horen zou ze oftewel de elders den schoon moeten maken oftewel werd ze verbannen. ‘Waarom kunnen we niet gewoon vrienden zijn? Het is niet dat we oorlog hebben met elkaar of zo.’

De twee keer dat hij Fernpaw nu ontmoet had vond hij eigenlijk wel prettig. Het zou dan ook zeker niet makkelijk voor hem zijn als ze er nu voor zou kiezen om niks meer met elkaar te maken te hebben. Hij voelde zich dan ook meer dan opgelucht toen ze hem vertelde dezelfde mening te hebben. Dat betekende dat ze hem toch niet zou behandelen als een vijand. Ook al zou het natuurlijk nog moeilijk worden als ze betrapt werden of als ze in een gevecht elkaar tegen zouden komen, maar dat zou dan zijn en dit is nu. Hij begreep al net zo min waarom ze vijandelijk tegen elkaar zouden moeten doen. Het enige moment waarop hij het zou begrijpen zou zijn als ze oorlog met elkaar hadden of in een gevecht waren en geen van beide was het geval op het moment. "Dat is iets wat ik me ook afvraag." Gaf hij eerlijk toe. Hij had het er ook al met Routpaw over gehad en het was dan ook zeker iets wat hem al vaker aan het denken had gezet. "Ik snap niet hoe we niet vrienden kunnen zijn zolang er geen oorlog is en we niet tegen elkaar hoeven te vechten." Het lag er waarschijnlijk wel aan hoe ze de eerste keer elkaar hadden ontmoet. Het had tenslotte ook verkeerd kunnen gaan vanaf het begin, maar het was toch op deze manier verlopen en nu wist hij niet hoe hij het ooit anders zou moeten zien. Ook al had Everstar gezegd dat ze iedereen als vijanden moesten zien dat was iets dat hij gewoon niet kon doen.

Het gaf haar een fijn gevoel om te weten dat Pantherpaw haar niet haatte. Ze wist dat ze het meer apprecieerde dan dat ze eigenlijk zou moeten, dat ze dit gevoel eerder bij haar eigen Clanmates moest hebben, maar dat had ze niet. Ze had niet veel contacten met anderen in haar Clan en dit ving die pijn prima op. De pijn om genegeerd te worden, om soms zelfs gepest te worden vanwege haar litteken. Om niet bij een grote groep te horen en zich om die reden soms alleen te voelen. Pantherpaw gaf haar het gevoel dat er wel nog hoop voor haar was en dat ze wel nog de mogelijkheid had om vrienden te maken, al was dat dan met iemand in een andere Clan. Ze vond het leuk om met Pantherpaw te praten en hem beter te leren kennen en ze merkte nu pas echt, nu hun leaders hun beiden verboden hadden om met andere Clan cats om te gaan, wat voor een effect het op haar had als ze die vriendschap opeens zou verbreken. Een zacht gesnor rees op in haar keel toen ze hoorde wat Pantherpaw zei. Het toonde aan dat de tom er hetzelfde over dacht als zij en dat was goed om te weten. ‘Zelfs al zouden we oorlog hebben denk ik niet dat ik je ooit de rug toe kan keren, Pantherpaw,’ sprak ze en ze keek even ongelukkig naar haar poten. ‘Maar wie weet hebben we geluk en kunnen we ons op anderen richten als het zover is. Misschien kunnen we een gevecht tegen elkaar wel vermijden.’ Nee, ze dacht niet dat ze Pantherpaw opzettelijk pijn zou kunnen doen, zelfs niet als Innerstar er met haar neus op stond te kijken. ‘Maar we kunnen dit ook niet openbaar maken voor anderen,’ waarschuwde ze. ‘De meerderheid van onze Clans denkt er nog altijd over dat Clanrivaliteit juist goed is en zullen onze keuze en meningen niet begrijpen. Ik denk dat het het beste is als we met niemand over onze ontmoetingen spreken.’

Dat was iets dat hij ook zeker niet zou kunnen doen. Haar pijn doen zou waarschijnlijk niet iets zijn dat hij ooit zou kunnen doen en daarbij zou hij waarschijnlijk ook nooit tegen haar kunnen vechten. Zelfs als het verwacht zou worden, dan was het inderdaad misschien nog mogelijk om een ander te kiezen voor ze echt tegen elkaar zouden moeten vechten. Toen Fernpaw echter begon over dat ze het niet openbaar konden maken tegenover anderen wist hij dat ze gelijk had. Routpaw was bijvoorbeeld niet tegen vriendschappen met andere clans en hij vertrouwde haar er ook wel in, maar toch was het niet iets dat hij makkelijk met haar zou kunnen delen. Misschien verbrak hij daarbij zijn belofte dat hij haar alles zou vertellen, maar dit was nu eenmaal belangrijker. "Dat lijkt me ook verstandiger." Stemde hij daarom ook uiteindelijk in. "We willen niet hebben dat anderen hier achter komen." En al helemaal niet hun clanleiders dat was één ding dat zeker was.

Waarom had ze het gevoel dat ze deze tom wel kon vertrouwen? En waarom had ze dat gevoel niet zo snel bij haar eigen Clanmates? Ze wilde dat ze anderen net zo snel als hem kon vertrouwen, dat ze ook zo met hun kon praten. Het zou het ook makkelijker maken omdat ze in dezelfde Clan zaten. Maar nee, in plaats daarvan raakte ze natuurlijk weer bevriend met de katten waar ze juist niet mee bevriend mocht raken, waar ze volgens haar Clanleader ver uit de buurt moest blijven. Ze had al geluk dat het geen BloodClanner was, hoewel ze niet dacht dat ze er ooit één zou kunnen vertrouwen. Het idee van moorden stond haar niet bepaald aan en als ze de verhalen hoorde over hun waren het liever katten die ze wilde mijden. Ze draaide haar kopje naar Pantherpaw toen deze verder sprak en ze gaf hem een knikje ten teken dat ze het eens met hem was. ‘Nee, zeker niet,’ murmelde ze zachtjes. Ze kon niet geloven dat ze het beter kon vinden met een apprentice die tegen de warriorleeftijd aan zat dan met haar eigen Clanmates, but here they are. ‘Als we elkaar steeds willen blijven ontmoeten zullen we wel op een gegeven moment andere plaatsen uit moeten kiezen. Anders gaat het natuurlijk opvallen.’ Ze dacht zelf na over een eventuele plaats waar ze af konden spreken. De Carrion Place zou moeilijk gaan omdat daar die ziekte zich verspreidde en bovendien moest Pantherpaw zich dan te diep in hun territory wanen. Bij Fourtrees ging ook lastig, hoewel het makkelijker was omdat daar niet om de haverklap een patrol of een andere kat langs kon komen. Als ShadowClanners nog maar de aanwezigheid van een andere kat roken bij hun borders doken ze er al als hongerige vossen op af. ‘Ik denk dat Fourtrees nog steeds de meest veilige plaats is,’ besloot ze toen uiteindelijk. ‘Tenzij jij een plaatsje in je territory hebt die niet te ver over de border is, maar wel goed beschut is?’ Ze twijfelde eraan. WindClan stond er om bekend dat ze juist weinig beschutting nodig hadden.

Het feit dat ze het zouden moeten verbergen stond hem ergens niet aan, maar hij wist dat ze geen andere keuze hadden. Hij wilde deze ontmoetingen met Fernpaw tenslotte ook niet opgeven dat zou hij gewoon niet willen. Het zou inderdaad zoveel makkelijker geweest zijn als ze van dezelfde clan was geweest, maar dat was ze niet en dat maakte het dat hun ontmoetingen niet toegestaan zouden worden door de rest van de clan. Hij had dan wel de katten waar hij mee om kon gaan in de clan en zijn familie, maar die hadden het nu ook druk met andere dingen en besteedden toch minder aandacht aan hem. Hij knikte kort toen ze begon over dat ze elkaar beter op andere plekken zouden kunnen gaan ontmoeten, omdat het hier vrij open was. Daar was hij het wel mee eens, het zou tenslotte over zijn zodra iemand hen door zou hebben. Op zijn eigen territorium was er tenslotte niks en het zou ook riskanter zijn als ze naar andermans territorium gingen. Fourtrees was ook niet de beste optie, maar het was toch beter dan niks. "Er is niet echt een goede plek op Windclanterritorium, dus Fourtrees lijkt me de beste plek." Zei hij uiteindelijk. Dit zou echter betekenen dat het niet meer van die toevalstreffers zouden worden en dat ze ook serieus zouden afspreken wanneer ze elkaar zouden ontmoeten. Dat gaf hem juist een fijn gevoel, dan had hij tenminste een zekerheid dat hij de poes weer tegen zou komen. "Wanneer wil je daar afspreken?" Vroeg hij dan ook, hopende dat ze het er mee eens was en dat ze het niet alleen maar had gezegd als mogelijke plek zonder van plan te zijn een keer echt af te spreken.

De tijd was nu inderdaad nog de kwestie. Overdag hadden ze een kans dat het op zou vallen, vooral omdat ze nog apprentices waren en waarschijnlijk meer in de gaten gehouden zouden worden. Het zou misschien niet lang meer duren voor hij warrior werd, maar Fernpaw was jonger, dus voor haar zou het nog langer duren. "Dat klinkt goed. 's nachts liggen de meeste katten toch te slapen." En dan zou hij mogelijk kunnen zeggen dat hij niet kon slapen en dat hij even een wandeling ging maken. Dat was dan natuurlijk niet iets dat hij al te vaak kon gebruiken en hij wilde ook niet dat het op zou gaan vallen. "Zullen we dan drie nachten vanaf nu afspreken?" Stelde hij voor, terwijl hij kort naar de poes keek. Hij had er nu al zin in, ook al wist hij dat het niet goed zou gaan als iemand hen ooit door zou hebben, maar zolang dat nog niet gebeurde zou er ook niemand zijn die bezwaar zou hebben. "En inderdaad zolang we overdag niks laten merken en niks veranderen, dan zou het goed moeten gaan." Zei hij eerlijk. Dat was tenslotte wat hij geloofde, ook al wist hij ook dondersgoed dat het fout kon gaan, maar dat was gewoon iets dat hij niet aan wilde denken. Hij wilde tenslotte niet hebben dat wat hij nu met Fernpaw had zou verdwijnen.

Misschien was hij toch niet met het slimste idee gekomen, het zou tenslotte gaan opvallen als ze te vaak af zouden spreken en dan zouden ze ook vermoeider zijn. Een keer per week af spreken leek hem daarom ook een beter idee. "Een keer per week lijkt me goed." Zei hij dan ook en knikte kort. Ergens was het woord proefperiode niet helemaal wat hij wilde, maar hij wist dat ze eerst moesten uittesten wat het beste zou werken en of ze niet te moe zouden zijn en als alles goed ging konden ze misschien vaker afspreken. "Overmorgen klinkt goed, dan hebben we tijd om ons erop voor te bereiden." Hij bedoelde daarmee meer dat ze dan de tijd hadden om te bedenken hoe ze het kamp veilig zouden kunnen verlaten zonder dat het te erg op zou vallen. "Misschien is het dan wel beter als ik nu terug ga naar het kamp." Zei hij een beetje teleurgesteld. Ergens wilde hij helemaal niet nu al vertrekken, maar hij wist dat ze overdag meer risico zouden lopen om katten tegen te komen en hij verwachtte dat een patrouille binnenkort ook wel zou komen. "Dan zie ik je overmorgen." Zei hij nog met een zachte glimlach voor hij zich omdraaide en weg begon te lopen. Hij kon het echter niet helpen om nogmaals een blik over zijn schouder te werpen om te zien of de poes er nog stond of dat ze zich ook al had weggedraaid.