Runaways

Al een hele tijd keek de kitten strak naar het licht dat uit het gat kwam. Daar was het kamp waar de oudere katten het altijd over hadden. Verder daar buiten was nog een gigantische wereld te vinden. Van Honeyscent mochten ze nog niet naar buiten, het was te gevaarlijk voor zulke jonge kittens. De nieuwsgierigheid was haast te lezen in de grijze oogjes van de kitten, ze wilde maar al te graag weten wat er daar buiten gebeurde. En ze zou er achter komen ook. Dat Honeyscent haar misschien staf zou geven maakte haar inmiddels al niet zo veel meer uit. De nieuwsgierigheid was groter. Zo stil mogelijk wandelde ze op een van haar broertjes af. Degene waarvan de kans dat hij mee zou gaan het grootst was. Met haar bruine pootjes porde ze tegen de zilvergrijze vacht van haar oudste broertje. "Pssst Pearwy wil je mee naar bjuiten? Of ben je bang?" Fluisterde Chimekit zodat haar slapende moeder niet wakker zou worden en de andere Queens hun niet zouden stoppen. Als je Pearlykit zei dat hij iets niet durfde was de kans groter dat hij het zou doen wist ze inmiddels.

[Eerste post voor Pearlykit]

Zijn grijze oortje flikkerde wat naar achter toen er plotseling iets in gefluisterd werd. Het duurde even voor de woorden doordrongen, waarna Pearlykit zijn grijze oogjes wijd open deed. Wat was dat? Dacht de stem echt dat hij bang was? Pff. De lichtgrijze kitten keek om zich heen en zag zijn zusje Chimekit zitten. Hij vernauwde zijn grijze oogjes, niet zo zeer speels maar eerder alsof hij zei: "challenge accepted." "Tuurlijk dujrf ik!", antwoordde de twee manen oude kitten, waarna hij recht stond- daardoor was hij nét iets groter dan haar, omdat ze allebei klein waren.

Het duurde even voor er een reactie kwam van de licht grijze kitten. Alsof de woorden met een vertraging aankwamen bij Pearlykit. De twee grijze oogjes werden open gedaan en keken vernauwd de kattin aan. Dat was voor haar genoeg bevestiging dat hij mee deed met het ontsnappen uit de Nursery. "Tuurlijk dujrf ik!" Antwoordde Pearlykit dan ook zoals verwacht. Hij was zo makkelijk te besturen als je wist hoe dat moest. En natuurlijk gebruikte de bruine tabby dat ook een beetje tijdens haar uitdaging. Pearlykit stond op, wat betekende dat ze klaar waren om op onderzoek uit te gaan. "We moetjen wel stil sijn andejs zien ze ons", zei Chimekit voor ze nog een keer om zich heen keek. Niemand leek hun in de gaten te hebben. Snel begon ze te lopen naar de rand van het nest. Met een sprongetje kwam ze op de grond terecht. Opnieuw keek ze om zich heen en checkte ze of Pearlykit haar wel echt volgde. Haar weg vervolgde ze met snelle maar zachte stappen richting de uitgang van de Nursery.

De lichtgrijze kitten knikte en onderdrukte de neiging om met zijn grijze oogjes te rollen. Hij sprong achter zijn zusje aan en trippelde naast haar naar de uitgang, steeds zijn pas versnellend om voor haar te raken - alleen ging dat niet zo goed en bleven ze dus gewoon naast elkaar lopen. Hun zachte pootkussentjes maakten een zacht tappend geluid, maar dat zou niet genoeg moeten zijn om hun moeder of een andere queen wakker te maken - in ieder geval, hopelijk niet. Pearlykit stak als eerste zijn kopje door de uitgang, zijn lichtgekleurde vacht leek wel zilver in het maanlicht. Ook zijn grijze oogjes hadden een zilveren schijn als hij terugkeek naar Chimekit, die exact dezelfde kleur ogen had en ook zilver scheen in de maneschijn.

Al snel liep Pearlykit naast haar richting de uitgang. Geen van de oudere katten leek wakker van hun te worden. Mooizo, precies volgens plan. Pearlykit kennende probeerde hij voor haar te gaan lopen en om hem toch maar een beetje zijn zin te geven vertraagde ze haar pas voor een paar secondes. Zo kwam hij net iets voor haar de Nursery uit gelopen. De grote buitenwereld in. Al snel volgde ze hem en keken haar grijze oogjes in het rond. Het was hier zo groot! Zodra ze naar haar broertje keek zag ze dat zijn grijze oogjes een prachtige zilveren kleur hadden. Dat betekende dat de hare de zelfde kleur hadden en dat vond Chimekit best heel gaaf. Een onverwachts gekras klonk van een zwart ding dat verderop zat. Snel zette de bruine tabby een paar stappen richting haar oudere broertje. "Wat wasj dat?" Vroeg ze haar broertje, toch niet helemaal op haar gemak.

Een plotseling gekras deed de twee kittens schrikken, al herstelde Pearlykit zich sneller dan zijn zusje. Hij zette zijn kleine borstkasje op en deed zijn best om er stoer uit te zien van zodra hij merkte dat Chimekit een paar passen dichterbij zette. Hij vond het leuk dat ze schijnbaar bescherming zocht bij hem, dat ze onbewust wist dat haar grote broertje sterker was dan haar. Er was een bijna onzichtbare trotse glimlach om zijn snuitje geplooid. De lichtgrijze kitten zetten nog een extra stapje naar voren, nu helemaal uit de nursery, en schudde zijn kopje. "Dad wash niejs!", antwoordde hij, zo zelfverzekerd als hij maar kon - want om heel eerlijk te zijn, was Pearlykit ook wel wat bang van het wezen dat zo'n fel gekras kon voortbrengen.

Pearlykit zette zijn borstje wat vooruit in een poging tot wat groter lijken. Was hij dan niet geschrokken van dat geluid? Wist hij wat het was? "Dad wash niejs!", zei hij waarna de zilvertabby nog een paar pasjes naar voren zette. Hij stond nu helemaal buiten de Nursery en automatisch volgde Chimekit haar broertje. Als Pearlykit zei dat het niets was, was het waarschijnlijk ook niet zo erg. Nu ze dichterbij de zwarte vlek stonden herkende Chimekit de vorm. Het was prooi! Maar het bewoog? Dan was het waarschijnlijk nog niet gevangen. Maar hoe ving je zoiets? Hoe moest je jagen? Misschien wist Pearlykit dat ook wel. "Sjullen we djat vjangjen?" Vroeg ze me een knikje richting het zwarte beest. Vanaf de afstand waarop ze stonden leek het helemaal niet zo groot. Wat ze niet door had was dat het van dichtbij groter dan hun zou zijn.

Als hij héél eerlijk was, moest hij toegeven dat hij wel wat bang was. Pearlykit schudde zijn kopje en zette een paar stapjes naar de uitgang. "Geejn tijjd tshe vejlie'en!", antwoordde hij piepend. De lichtgrijze kitten 'sloop' door het camp, af en toe even omkijkend om te zien of Chimekit hem volgde. Ze hadden geen tijd te verdoen, en hij maakte zichzelf wijs dat dat de enige reden is dat hij dat zwarte beest niet wou bejagen.

-kort : S

Ze vond het zwarte beest in de verte maar eng. Het was prooi dus hoorde het niet eng te zijn, of wel? De Warriors en zelfs de Apprentices waren er niet bang voor en konden het vangen. Dan zou het hun met z'n tweeën toch ook gewoon moeten lukken? "Geejn tijjd tshe vejlie'en!", zei Pearlykit voor hij richting het ding begon te lopen. Chimekit volgde hem op de voet en knikte een keer naar hem op het moment dat hij naar haar omkeek. Ze gingen dit gewoon doen. Ze gingen de prooi vangen en dan zou iedereen heel trots op hun zijn. Dat zou waarschijnlijk heel leuk zijn. In het kopje van de kattin ging voor een moment zelfs het idee rond dat ze misschien wel vervroegd Apprentice konden worden als ze zich zo bewezen. "Maaj oe pjakken we djat?" fluisterde de bruine tabby tegen haar broertje. Okay ze kwamen dichter bij en dat hoorde ook maar verder?

De lichgrijze kitten wierp geïrriteerd een blik op zijn zusje achter hem, met zijn kopje schuddend. "Shtommejik!", noemde hij haar - zijn favoriete scheldwoord tot nu toe; hoewel het meestal eerder naar Astralkit gericht was. "We gaajn naaj ujtgjang!", mompelde Pearlykit erachteraan. Hij 'sloop' verder, langs het zwarte beest heen. Hij verschoot toen het opvloog maar herstelde zich snel, hoewel zijn grijze haartjes rechtovereind stonden op zijn rug.

(late reactie, sorry ;3)

"Shtommejik!", zei de kitten met een geïrriteerde blik in zijn ogen. Waar had ze dat nou weer aan verdiend? Ze deed toch niets verkeerd, of wel? "We gaajn naaj ujtgjang!", vervolgde het katertje mompelend. Naar de uitgang? Dat mocht toch helemaal niet? Veel kans om er over na te denken kreeg ze niet gezien haar broertje inmiddels al door liep. Snel volgde ze hem, ze wilde niet alleen achter blijven. Dat was waarschijnlijk nog enger dan het kamp uit gaan. Het zwarte ding vloog op. Haar kleine hartje voelde ze kloppen in haar keel. Wow. "Waj gaan we djoen djan?"

[No worries]