If I told you

Eigenlijk kon ze niet echt geloven dat Swiftpaw en zij Swiftriver eigenhandig (eigenpotig?) naar het kamp hadden gedragen. De kater was aan de grote kant geweest en Bitterpaw zelf had nooit bekend gestaan om haar ongekende kracht. Toch hadden ze hem van de rogueplaatsen naar het kamp weten te krijgen, zonder een gigantisch bloedspoor achter te laten, en vandaag was zijn rouwdag. De kater was omringd door zijn familie. Shivershroud en Lurkingfox, zijn ouders, en Flashinthought, Dreadingsound en Blizzardsight, zijn siblings. Het was een erg treurige voorstelling en Bitterpaw voelde erg met ze mee. Alleen had ze de kater zelf nooit echt goed gekend, dus was het voor haar lastig om ook maar één traan te laten. De familie had haar nog bedankt voor het terugbrengen van het lichaam en ze had plechtig geknikt en het weggewoven alsof het geen moeite was geweest. Ze bleef niet lang, zonderde zich na een tijdje af van de menigte. Haar ogen vielen op Swiftpaw en op automatische piloot liep ze naar hem toe. "Wat een vreselijke dood," mompelde ze, meer in het algemeen dan tegen Swiftpaw. Aan stukken gescheurd en gepresenteerd voor zijn familie, wat een ramp.

Bitterpaw wendde haar blik af van de rouwende familie. Het was niet al te lang geleden dat ze er zo zelf bij had gezeten, twee keer. Eens om haar vader en eens om haar zusje. Het was een verschrikkelijk gevoel, vooral wanneer de halve Clan om je heen stond en je aanstaarde. Dus bespaarde ze de familie dat gevoel nu maar. Ze vond het erg voor ze, ze vond het erg voor de Clan, maar zelf voelde ze bitter weinig. Ze voelde zich niet schuldig omdat ze de kater misschien had kunnen helpen. Het was gebeurd zoals het gebeurd was, en daar kon ze nu niks meer aan veranderen. De jonge bruine tabby deelde zijn vroegere optimisme mee, maar dat leek nu ook weggevaagd te zijn. Hoe kon het ook anders? Hij had de dood van één van zijn - nog vrij jonge - Clangenoten meegemaakt. De kater bedankte haar nog vanwege haar hulp. Bitterpaw wuifde zijn bedankje weg. "Iedereen had het zo gedaan," miauwde ze standvastig. Het was veel moeite geweest, maar nu had de familie tenminste iets om afscheid van te nemen. Al was het zo'n bloedige.

Het kamp kreeg met dit soort gebeurtenissen een plechtige sfeer. Iedereen hoorde bij elkaar en maakte deel uit van een geheel. Ze wisselde haar blik langzaam van het rouwende gezin naar Swiftpaw, niet geheel wetend waar ze haar aandacht op moest vestigen. Er kwam een glimlach op het gezicht van de bruine tabby, en Bitterpaw wist niet helemaal waar die vandaan was gekomen. Die glimlach leek behoorlijk misplaatst, vooral met wat er nu aan de hand was. Wat er vervolgens uit de mond van de kater kwam, was mierzoet en maakte Bitterpaw ziek. Ze besloot het maar te negeren. Het laatste wat ze wilde, was een scène schoppen op iemand anders' begrafenis. Het hield echter niet op, Swiftpaw ging verder. Bitterpaw keek hem met een doordringende, woedende blik aan. Gelukkig zei hij bijna direct sorry, misschien dat hij zelf in had gezien hoe stom hij bezig was. "Misschien is het beter als je je mond houdt," sprak ze tussen haar tanden door. Ze wilde niet dat haar slechte humeur opviel, maar het was wel duidelijk te zien.

Eigenlijk was het zeldzaam voor Bitterpaw om een goed humeur te hebben. Dat zou mede verklaren waarom ze zo weinig vrienden had. Haar toon was altijd bot, haar houding arrogant. En toch maakte het haar weinig uit. Ze vond het niet erg om alleen te zijn, voelde zich slechter wanneer ze omringd was door andere katten. Uit haar ooghoeken zag ze egt gezicht van de bruine tabby vertrekken, maar schuldig voelde ze zich niet. Hij had gewoon moeten stoppen met het maken van die vreselijke opmerkingen, had hij dat zelf dan niet door? Ze irriteerden haar mateloos en dat had ze gewoon duidelijk gemaakt. De jonge kater liep vervolgens weg, zonder ook maar iets te zeggen. Naar de Apprentice's Den. Bitterpaw volgde hem, maar niet om tegen hem te gaan praten. Ze wilde zich ontdoen van het deprimerende tafereel buiten en ging in haar eigen nest liggen. Weg van alle drama.

Op haar gezicht leek een permanente frons gezet te zijn. Ze had geen idee wat Swiftpaw nou van haar wilde, maar wat het ook was, ze wilde het hem sowieso niet geven. Aan haar gedrag was volgens haar wel duidelijk geworden dat ze introvert was, liever alleen dan in gezelschap. Was het nou zo moeilijk om de hints op te pakken en haar volledig alleen te laten? Bitterpaw snoof geïrriteerd, rolde zichzelf nog strakker op in haar nest in de hoop dat ze gewoon volledig verdween. Soms wilde ze wel onzichtbaar zijn. Alsof het niet erger kon, kwam hij in het nest naast haar liggen. Haar doffe, gele ogen staarden naar Swiftpaw en het was wel duidelijk dat ze vuur spuwden. "Wat wil je van me?" miauwde ze op een geërgerde toon. Het leek haast de situatie weer met Amberpaw. Waarom hadden katers geen gevoel voor privacy, voor persoonlijke ruimte? Ze dachten allemaal dat het oké was om haar te volgen, om in haar diepste geheimen te peuteren. Alsof ze een object was in plaats van een persoon. Het irriteerde haar, mateloos.

Bitterpaw had door dat hij deze keer redelijke afstand nam. Misschien had hij toch wel door dat hij redelijk op haar lip begon te zitten, en wilde hij verdere irritatie voorkomen. Waarom was hij dan alsnog naast haar komen zitten? De grijze kattin keek even star voor zich uit, zich afvragend hoe ze moest reageren. Ergens wist ze wel dat hij het niet slecht bedoelde, absoluut niet. En het was een behoorlijk donkere dag voor Shadowclan. Maar toch voelde ze zich niet bepaald in een vergevende bui. Haar opmerking was dan ook niet behoorlijk vriendelijk geweest. De bruine kater haalde zijn schouders op, gaf aan dat hij dacht dat ze samen in stilte wel konden gaan rouwen. Bitterpaws blik verzachtte. In stilte, dat klonk niet heel verkeerd. Al wilde ze ergens ook niet alleen zijn met haar gedachten. Ze wist vrij zeker dat die haar terug zouden leiden naar Nightpaw, en dat was wel het laatste wat ze wilde. Ze keek vervolgens naar de kater. "Kende je Swiftriver goed?" vroeg ze toen. Misschien had dit de jonge kater wel meer geraakt dan ze verwacht had. Ze had zich dan ook nooit in de ander verplaatst.

Ze probeerde zichzelf wat te kalmeren, op één of andere manier had ze haar eigen irritaties zelden onder controle. In dit geval waren ze voor haar gevoel niet helemaal terecht, dus probeerde ze zo aardig te doen als ze maar kon. Ze vond het moeilijk om de bruine tabby te kunnen peilen, ze had geen enkel idee wat er in zijn hoofd om ging en het maakte haar toch een beetje bang. De kater gaf aan Swiftriver niet goed gekend te hebben, maar misschien was dat ook niet nodig. Bij begrafenissen werd je altijd geconfronteerd met je eigen sterfelijkheid en dat van anderen; het was een eng iets. En zijn moeder was ook nog overleden, iets wat ook een gigantische indruk gemaakt zou hebben. "Dat spijt me," miauwde de kattin zachtjes. Ze had wel afscheid kunnen nemen van haar vader en zusje. Ze schrok zich dood toen ze een traan over het gezicht van Swiftpaw rolde. Ze schraapte haar keel wat, zodat hij het kraken van haar stem niet zou horen. "Het is oké, ik snap het wel." Gemis was een verschrikkelijk iets.  

Er verscheen een kleine glimlach op het gezicht van de kater en Bitterpaw wist niet of ze zich daar verantwoordelijk voor moest voelen. Hij bedankte haar, natuurlijk was het niet haar schuld, maar het was haar manier om haar medelijden te betuigen. Al mocht ze niet bepaald een open boek zijn, ze kon zich zo nu en dan wel verplaatsen in een ander. Vooral als het om verlies draaide. Haar blik schoof weer naar de rouwende familie. Niet al te lang had ze daar zelf gezeten. Twee keer. Om haar vader en haar zusje. Twee keer had ze niet geweten wat ze had moeten voelen. De tweede keer had nog het meest als een verlies gevoeld. Ze bleef staren, haar expressie veranderde niet. Zenuwachtig beet ze op haar lip, niet zeker wetend wat ze tegen Swiftpaw moest zeggen. Ze kende hem niet goed, wist eigenlijk niet wat hij precies had meegemaakt. Ze wilde niet haar mond open trekken om iets stoms te zeggen. De kater vroeg of ze ook iemand had verloren, waarop ze zachtjes knikte. "Mijn vader en zusje," miauwde ze. Thrushdive, haar vader, was gestorven in het gevecht tegen de dassen. Haar zusje, Nightpaw, aan greencough. Haar woorden kwamen er makkelijk uit, al had ze het gevoel dat ze uiteen zou breken wanneer ze de naam van haar zusje zou zeggen.

Het was een tijdje stil nadat ze haar woorden had uitgesproken. Ze dacht terug aan die twee keer dat zij en haar familie daar hadden gestaan. Haar moeder helemaal gebroken door het verlies van de vader van haar kinderen, vervolgens door het verlies van haar dochtertje. Bitter was nog vrij jong geweest, maar had toch heel goed begrepen wat het allemaal inhield. Haar familie was in Starclan, zou niet meer terugkomen. Ze zou ze nooit weer zien. Het was niet bepaald makkelijk om te accepteren, maar toen haar vader en zusje begraven waren, kon ze niet anders. De bruine tabby gaf aan dat hij het erg vond, de standaard reactie. Maar ergens vond ze wel wat geruststelling in het feit dat Swiftpaw haar enigszins kon begrijpen. Hij had ook iemand verloren, wist hoe het voelde, al was het voor ieder individu natuurlijk weer net iets anders. "We kunnen alleen nog maar vooruit," miauwde ze. Iets dat ze zelf ook niet altijd deed. Ze dacht nog vaak terug aan haar vader en zusje, bleef vervolgens in een deprimerende dip hangen. Al merkte ze wel dat het gevoel lichtelijk begon te slijten, maar het gemis was nog steeds daar.

Haar ogen prikten, niet zozeer van de tranen - die ze niet eens gehuild had - maar van de vermoeidheid. Van het verslepen van de kater, van het emotionele gebeuren eromheen, vanwege haar zorgen voor de Clan. Maar vooral vanwege het feit dat ze al behoorlijk lang wakker was. Misschien gunde ze zichzelf niet genoeg rust, maar er was altijd wel iets te doen. Er was altijd een prooi die gevangen kon worden, een Queen die hulp nodig had, een patrouille die gelopen moest worden. En zo gehoorzaam als ze was, was ze er altijd om te helpen. Ergens begon het zijn tol te eisen. Stress, een woord dat ze nog niet in haar kop had willen halen. De tabby kater mompelde nog wat, waarop Bitterpaw loom knikte. Haar kop voelde zo zwaar aan. Misschien dat één goede nachtrust haar weer op de been zou brengen. Ze legde haar kop in haar nest en sloot haar ogen. Binnen enkele seconden was ze weg.

- Bitterpaw topic uit -