Mind versus heart

Oceanbreeze had zich de laatste dagen relatief welkom gevoeld in de Warriorden. Daar waar ze nu een slaapplek bemachtigde. Het was best nog wel apart voor de jonge Warrior om zich daar te bevinden, haar broer was immers nog steeds Apprentice en ook een paar andere Apprentices die ze had gekend waren nu niet meer in de buurt te vinden. Die waren waarschijnlijk ook wel op weg om binnenkort Warrior te worden, immers zaten de leeftijden van haar en haar kennissen aardig bij elkaar. Ze verwachtte dan ook dat Pantherpaw ook al snel haar rang zou delen. Het was apart om te bedenken dat Whitelion vroeger ook in die den gelegen had. In het begin van zijn Warriorschap, had hij zich ook zo trots gevoeld en was hij anders geweest als jonge kater? Ze wist het niet, maar wat ze wel wist was dat ze uitkeek naar haar volgende training met haar gloednieuwe Apprentice. Meteen al een Mentor, tijdens haar eerste ceremonie, het mocht wat zijn. Ergens was ze ook behoorlijk zenuwachtig voor haar nieuwe verantwoordelijkheid, maar toch ook wel opgetogen. Het betekende dat ze echt in een nieuwe fase van haar leven was beland. Een bekende geur zweefde in de lucht, eentje die ze al wel vaker was tegen gekomen. Neverland. Een oudere Warrior, met en prachtige rode vacht die met haar een keer naar de grens met Riverclan was geweest. Ze trippelde met vloeiende passen, zoals enkel een jonge, lenige kattin dat kon, op hem af. Haar vriendelijke blauwe ogen richtte ze op Neverland. Hij zag er bedachtzaam uit, alsof hij de grootste zorgen op zijn schouders had drukken. Heel voorzichtig tikte ze hem aan met haar staart, om hem niet te laten schrikken. Immers kon een stem of een snelle, flitsende beweging dat misschien wel veroorzaken.

De magere kater, die ook nog eens Everstars broer was, leek iets te verstijven, al kon Oceanbreeze het niet helemaal zeker zijn. Gezien het feit dat hij zich daarna behoorlijk ontspannen gedroeg. Ze had Neverland nog nooit echt gespannen ervaren, vaker een beetje dromerig en in gedachten verzonken. Hij leek vele gedachten te hebben, die hij niet echt vaak uitsprak. Enkel directe vragen leken bij hem beantwoord te worden, al hoewel Ocean kon niet zeggen dat ze hem super goed kende. Ze was hem wel eens tegen gekomen en had hem altijd wel begroet, soms zelfs samen verder gelopen. Taken uitgevoerd die ze als toenmalig Apprentice moest doen. Nu was ze Warrior en had ze al zelf een verantwoordelijkheid erbij, een jonge Apprentice, die ongeveer een maan of 6 jonger was dan zijzelf. Neverland keek inmiddels op, zijn groene ogen vriendelijk en met een glimlach op zijn gezicht, toch leek die glimlach zijn ogen niet op te lichten. 'Hallo, Oceanbreeze.' Begroette hij haar, waarna ze hem een vriendelijk knikje gaf. 'Neverland,' mauwde ze enkel, op haar zachte toon. Ze sprak wel duidelijk genoeg om verstaanbaar te zijn maar meestal hield ze haar stem redelijk onder controle. Niemand zou Oceanbreeze zo snel zien schreeuwen. Tenzij er een groot gevaar was of ze in paniek was, wat niet zo snel gebeurde in het territorium, niet meer in ieder geval. Zodra de rode kater met zijn kopje schudde wist ze dat hij zijn aandacht bij haar probeerde te houden, niet bij zijn gedachten. Ze wiebelde, met een ondeugende blik in haar ogen, met haar oortjes. 'Hoe is het Warrior zijn?' Vroeg de rossige kater uiteindelijk. 'Het bevalt niet slecht, al hoop ik maar dat ik Silencepaw goed op kan leiden, tot een waardig Warrior.' Mauwde ze zachtjes, waarna ze met een nadenkende blik in haar blauwe ogen weer naar de oudere kater keek. 'Neverland?' Begon ze voorzichtig. 'Is er iets, je ogen stralen niet.' Mauwde ze zachtjes, haar stem verraadde niet dat ze ergens wel bezorgd was om de broer van haar Leader. Immers was ze jonger en wist ze ook wel dat niet alles haar zaken waren. Ze wou niet dat ze hem op een verkeerde manier behandelde.

De dunne kater knikte bij haar antwoord. Er zat da ook niets anders dan waarheid in haar woorden. Everstar vertrouwde ze, net zoveel als ze haar familie vertrouwde. Ze was dan misschien geen familie van haar, maar wist voldoende om er zeker van te zijn dat de kattin de keuze op iets goeds gebaseerd was. Ze moest enkel zelf het vertrouwen vinden, het geloof vinden om het waar te maken. Vanaf jonge kitten had ze Everstar al vertrouwd, ze had haar dan ook wel eens gesproken, zelfs laatst nog toen ze een rat was tegen gekomen. Toen was ze nog geen Oceanbreeze geweest die de verantwoordelijkheid droeg voor een jongere kat. Nee, toen was ze Oceanpaw die puur op instinct gehandeld had. Nu hoopte ze maar dat, dat voldoende was geweest. Bij haar vraag bleef Neverland stil, alsof hij na moest denken over zijn antwoord. Dit zei al meer dan genoeg voor haar, ze wist zeker dat hij iets had waarover hij maalde. Natuurlijk zei ze niets hardop en drong ze ook niet verder aan. Ze vertrouwde erop dat de oudere, ervarener kat vast wel een antwoord zou krijgen op zijn problemen. Hij zuchtte waarna hij haar blik ontweek, ze fronste even. Daarna sprak hij, waarop zij natuurlijk weer zorgvuldig luisterde. 'Ik ben het beu om altijd de zwakke plek te zijn...', murmelde hij na een relatief korte stilte. Hij leek daarna weer in gedachten verzonken, want hij sprak niet verder. De jonge kattin knikte langzaam waarna ze hem zachtjes een neusje gaf, een beetje steun. 'Ik ken dat gevoel, ik dacht ook tijden de zwakke schakel te zijn. Door mijn ervaringen met Cyber. Ik was bang om te vechten, maar ik heb geleerd dat ik als ik snel reageer en mijn hoofd erbij houd, me prima kan redden.' Mauwde ze zachtjes, waarna ze even met haar kopje schudde. 'Zou het je geruststellen als we voorlopig samen onze Apprentices trainen? Dan ben je niet alleen in het territorium en zijn we met een relatief grote groep.' Mauwde ze op een zachte, bijna geruststellende toon. Hopende dat ze hem hiermee voldoende gerust kon stellen om hem zonder zorgen het kamp uit te laten komen. Daarbij was het voor haar en Silencepaw ook niet slecht om met andere mentors en apprentices op te trekken. Samen leerden ze meer.

Neverland schudde met zijn kopje. Hij leek totaal niet vrolijk, met een ongemakkelijke blik keek ze hem dan ook aan. Ze wist even niet wat ze met de oudere kater aan moest. Hoe ze hem aan moest spreken en hoe diep zijn zorgen lagen. Natuurlijk had ze zelf ook zorgen, maar ze had gewoon geen tijd om er te lang bij stil te staan. Dat hadden Tigergaze en Brindleleaf haar wel geleerd. Ze keek de kater, die nu tamelijk gefrustreerd leek met een zachte, vriendelijke blik aan. Had ze hem gefrustreerd, iets verkeerds gezegd of was hij gewoon gefrustreerd met zichzelf. Met zijn ervaringen, of met zijn leven. Ze bleef even als aan de grond genageld staan, haar ogen opvallend rustig maar ook verward. Ze was waarschijnlijk even makkelijk te lezen als Neverland dat was, want zijn uitleg volgde al. 'Het is niet dat..', mauwde hij zachtjes, waarna hij zijn keel even schraapte. Zijn stem was schor geweest, vol met emotie. Geduldig wachtte de jongere kattin, terwijl ze zo ontspannen mogelijk overkwam. 'Ik ben geen geweldige vechter, dat weet ik; en op zich zou dat niet erg zijn.. Maar ik ben de perfecte kat om aan te vallen als je bij Everstar, en dus ook Windclan, wil komen. En er is niet veel wat ik daar aan kan doen; ik kan leren vechten, maar ik kan mijn gedachten niet onder controle krijgen; ik kan proberen mijn gedachten onder controle te houden, maar dan nog kan ik niet over het gedacht dat ik een andere kat pijn moet doen, zelfs doden, om zelf te overleven, niet heen raken. Ik voel me als een apprentice die in het diepe gegooid word; als een kitten die pas leert beseffen hoe wreed de wereld is; als een jonge kater die net zijn ouders verloren heeft en verloren is zonder hen.' Sprak de kater uit, zijn stem nu niet langer schor klinkende zoals daarvoor. Hij had een hele lap tekst uitgesproken, die Oceanbreeze met enige concentratie volgde. 'Everstar is sterk, er zijn genoeg katten die goed kunnen vechten. Ik kan ook niet iemand doden, zelfs waarschijnlijk niet in de hitte van de strijd. Toch kunnen we wel ons eigen mannetje staan, totdat een ander komt om ons te helpen.' Mauwde ze zachtjes, ietwat twijfelachtig maar toch ook wel wijs. Ze gedroeg zich al vanaf toen ze een kitten was soms ouder dan dat ze werkelijk was. Misschien had de dood van Whitelion haar nog verder doen ontwikkelen en opgroeien. Langzaam overbrugde ze het kleine beetje afstand dat tussen haar en Neverland in zat. Waarna ze haar kopje tegen zijn schouder drukte, op een troostende manier. Ze kende zijn geschiedenis niet, maar wist wel hoe zwaar het was om familie te verliezen, het idee te hebben alleen te staan. 'Je bent niet alleen,' murmelde ze zachtjes. Hij was zeker niet alleen. Daarbij was de jongere kattin nu ook vastbesloten hem wat op te vrolijken, de zorgen te helpen dragen. Ze wist dat Neverland waarschijnlijk uit de buurt van de grenzen bleef, zoals zij meestal ook wel deed, waardoor hulp waarschijnlijk wel op tijd zou komen. Daarbij was ze van plan hem voorlopig in de gaten te houden, ze voelde zich nu verantwoordelijk genoeg om hem te steunen. Ze leek misschien nu de oudere kat, maar ze had net als hem een verleden achter zich liggen die soms nog terug kwam. Haar vaak genoeg als een zwakke kitten deed voelen...

De kater knikte bij haar woorden. Ze glimlachte daardoor ook eventjes, een zwakke, lichte glimlach. Haar ogen zelf stonden wel ietwat afwezig, ze had nog steeds moeite met sommige dingen. De nachtmerries over haar tijd met Cyber waren nooit helemaal verdwenen, toch sloeg ze zich er door heen. Ze hoopte maar dat ze de grote, robuuste kater niet nogmaals tegen hoefde te komen. Langzaam en ietwat voorzichtig had ze de laatste afstand tussen haar en Neverland overbrugt, waarna ze troostend haar neus tegen zijn schouder had gedrukt. De kater voelde gespannen aan onder haar neus, alsof hij geschrokken was, voordat hij ineens ontspande en ze een kopje over die van haar voelde. Ze keek met diepe blauwe ogen naar hem op waarna ze haar slanke lichaam ontspande. Blij dat ze even niets hoefde te zeggen, ze begrepen beide elkaars pijn. Ook al was Neverland stukken ouder dan zijzelf. Haar leventje was druk geweest, met alle ervaringen. Haar vader Sparkshade was al overleden voordat ze geboren was, haar halfbroer Whitelion overleed toen ze nog maar net Apprentice was. Daarbij was ze ook nog ontvoerd geweest door Cyber en Jeff. Nachtmerries hadden haar geteisterd en toen haar broer weg was al helemaal. Ze had niemand gehad om haar te steunen, ook al had ze een goede band met haar familie. Niemand die haar zo'n beschermd gevoel had gegeven als hij dat deed. Ze drukte haar kopje tegen zijn schouder aan en zuchtte zachtjes. De warmte van de vacht van haar clangenoot kalmeerde haar. Ze vroeg zich ergens af of hij het erg zou vinden als ze de nacht in de buurt van hem zou slapen, om de nachtmerries weg te drukken, weg te houden in het donker van de nog relatief vreemde,onbekende den. In het begin had ze al helemaal moeite met het donker en holen gehad. Doordat ze daar gevangen had gezeten, met ontstoken wondjes en flinke koorts. Nu nog steeds voelde ze zich daar niet altijd op haar gemak, soms zelfs gevangen. Al leek het voor de anderen nu beter te gaan. Ze voelde zich nog steeds angstig. Alleen had ze die angst langzaam aan, stapje voor stapje weten te onderdrukken. Voldoende om haar Warriorschap te verzekeren.

De stilte die volgde was alles behalve ongemakkelijk. De rust die ze voelde was ongekend. Gelukkig leek de kater hetzelfde te ervaren en ook kracht te kunnen halen uit haar aanwezigheid. Het was precies zoals ze bedoeld had, een soort van vredige steun. Steun die clangenoten aan elkaar hoorden te geven, als iemand het haar vroeg. Ze voelde het gewicht van Neverland's kopje van haar afglijden, alsof hij zijn kop weer opgetild had, wat ook zo was. De rosse kater schraapte zijn keel nogmaals, waardoor ze hem vragend aankeek. Had hij nog iets te zeggen? Wou hij de stilte verbreken of voelde zijn keel gewoon droog aan. Toch verbrak de kater verder het contact tussen hun vachten niet. Ze leunde iets tegen hem aan waarna ze hem met haar geruststellende blauwe ogen aankeek. Hij maakte zich zorgen, zorgen om de dingen waarmee ze ongetwijfeld nog te maken zouden krijgen. Alle clans, vijandelijke clans zouden hem kunnen pakken om Everstar te raken. Al had ze ergens ook wel het gevoel dat Everstar ze niet hun gang zou laten gaan. Immers kende ze haar niet anders dan als sterke, oprechte Leader. Eentje die ook haar loyaliteit had. Ze zag de oudere kattin als een sterke en begripvolle Leader, maar ook als een soort van familie. Immers waren ze een grote groep die op elkaar aan moest kunnen...

De groene ogen van de kater naast haar waren op de zon gericht. De zon begon te zakken, langzaam als altijd maar snel genoeg om op te merken voor een kat, zeker eentje die al langer leefde dan een eendagsvlieg. Neverland zette voorzichtig een stapje achteruit, waardoor ze hem vragend aan keek. Zelf had ze al wel gejaagd, natuurlijk. Dat behoorde nog steeds tot een van haar taken. Er stond iets meer rust in de ogen van de oudere kat, al was het nog niet zo rustig als ze ooit gestaan zouden hebben. Misschien zou tijd de rust doen wederkeren. Ze kon zich voorstellen dat de kater zich ongemakkelijk had gevoeld. Al begreep ze zijn hele levensverhaal nog niet. 'Het word tijd dat we teruggaan naar het camp.' zei hij zachtjes, zijn stem ietwat schor. Al kon dat ook wel zo zijn doordat hij bijna fluisterde. Meteen knikte de jongere kattin terwijl ze zelf ook een blik op hemel richtte. Nog even en de Silverpelt zou zichtbaar zijn, nu zou het nog wel eventjes duren voordat het volledig donker was. Maar de gedachten aan sprankelende sterren, stelde haar altijd gerust. Ze was namelijk nog steeds niet blij in het totale donker te zijn. Misschien dat ze daarom vroeger ook wel eens uit haar nest was gestapt om eindeloos naar de sterren te staren.

Terwijl ze beide in gedachten verzonken leken te zijn, was het duidelijk dat ze toch maar snel richting het kamp moesten vertrekken. Dit gebeurde dan ook. Neverland liep nadat hij ook een blik naar de donker wordende hemel wierp, om haar heen. Ze volgde zijn beweging met haar blauwe ogen, die altijd vriendelijk stonden waarna ze hem volgde. Haar passen waren soepel en evenwichtig. Ze hield de oudere kater prima bij, gelukkig was haar conditie niet slecht. Dat was ook bijna onmogelijk op dit territorium. Met de sterke wind, de open vlakten en de snelheden die ze moesten bereiken om bijvoorbeeld hazen te vangen. Ze liep iets sneller door om naast Neverland in de pas te vallen. Haar blauwe ogen wierp ze zo nu en dan op de slanke kater, eentje die erg anders was dan Everstar. Al wist ze een ding wel zeker. Beide katten hadden haar respect, hoe veel ze dan ook van elkaar verschilden. Ze hadden beide genoeg karaktereigenschappen om naar op te kijken. Ze zuchtte. Ze wou dat haar broer er nog was, dat ze samen als Warriors door het territorium konden lopen. Maar hij was er niet meer, en niemand kon haar vertellen of hij het in Starclan naar zijn zin had.