Little niece {Amberkit}

Het was nog niet goed tot haar doorgedrongen dat haar zus weg zou gaan. Ze wilde het niet geloven, toch kon ze haar niet tegenhouden. Ze deelden de koppigheid, zouden hun ouders ook koppig zijn geweest? Daar kwam ze toch nooit achter. Nu zou zij een oogje houden op de kits van Brindleleaf, daar werd ze een beetje onzeker van. Ze was niet echt een moedertype, ookal hield ze van kittens. Ze was gewoon een kattin, die nooit van veel drukte heeft gehouden. Ze hield zich liever op de achtergrond. Maar dat zou nu moeten veranderen, gelukkig kende ze Puddleshine goed. Hij was tenslotte haar apprentice. Maar die nieuwe kits, ze wist niet hoe ze daar mee moest omgaan. Misschien moest ze gewoon een spelletje spelen met ze? Of een mosbal voor ze maken. Kijk, daarom had zij geen kittens. Ze wou opzich wel kittens, maar ze had geen idee hoe, ze had geen partner, en die hoefde ze ook zeker niet.

De kitten was diep in slaap verzonken, zachtjes ronkend en met haar kopje helemaal in de lichtbruine vacht van haar moeder; de vacht die ze zelf ook van haar geërfd had. Haar adem haperde eventjes toen pootstappen haar uit haar slaap wekten. Haar kleine oortjes spitsten zich. Amberkit deed haar best om terug in slaap te vallen, maar vond dat het uiteindelijk niet werkte; de lichtbruine kitten richtte dus maar haar kopje op, haar groen-blauwe ogen (die steeds groener werden) wat verbaasd om zich heen kijkend. Huh? Wie verstoorde haar slaap?

Bronzemask wilde de kittens graag leren kennen. Ze zou er een oogje op houden, als haar zus weg zou gaan. Brindleleaf lag in de nursery met de kittens tegen haar vacht aan gedrukt. Ze knikte naar Brindleleaf en ging zitten. ''Hallo.'' Groette ze de kittens vriendelijk. ''Ik ben Bronzemask, jullie tante.'' Vervolgde ze met een warme glimlach. Is dit hoe je tegen kittens praatte?

Amberkit knikte haar kopje wat scheef toen de poes haar begroette en zich voorstelde als Bronzemask. Haar beide broertjes sliepen nog, de luilakken. "Tante?", besloot het lichtbruine poesje dan maar te vragen, een klein fronsje op haar gezichtje. wat wou dat nu weer zeggen? De kitten draaide zich wat om, zodat ze meer naar Bronzemask gericht was, en bestudeerde haar. Ze leek op haar moeder, en dus ook wat op haarzelf; de lichtbruine tabby vacht, het witte buikje. Alleen haar ogen, die duidelijk groen werden, waren anders dan die van haar moeder en haar tante.

Amberkit, de enigste poes in dit nestje, knikte toen Bronzemask zich voorstelde. "Tante?" Piepte de kitten met een frons op haar pluizige gezichtje. ''Ik ben de zus van jullie moeder.'' Legde ze uit terwijl ze naar Brindleleaf knikte. ''Jij bent Amberkit, toch?'' Mauwde de tabby tortoiseshell tegen de bruingestreepte kitten.

Oh, wat leuk! Waarom had mama haar nooit verteld dat ze een zus had? Of misschien wel, maar wist ze het gewoon niet. Hoe dan ook, dat was van geen belang. Bij de vraag van Bronzemask knikte ze. Amberkit was trots op haar naam; nu ja, ze was gewoon trots. "Heb je vejhaal ovej mama?", besloot ze te vragen na een korte stilte. De zus van mama moest vast hele leuke verhalen weten over mama toen ze jong was!

''Heb je vejhaal ovej mama?'' Vroeg de kitten enthousiast. Bronzemask nam aan dat dat ''Heb je een verhaal over mama'' betekende. En ja, ze had heel veel verhalen over haar moeder, maar ze besloot dat ze een positieve ging vertellen. Wat moet die kitten met verhalen over haar en haar zus probleemjeugd. ''Ehhm, eens kijken.'' Mauwde Bronzemask nadenkend. ''Ze heeft een keer voor de grap een paar teken, dat zijn kleine bijtende beestjes, in mijn nest gelegd. Onze pleegmoeder had dat echter door en zei dat we die nacht van nest moesten wisselen. Toen lag Brindleleaf dus in het nest vol teken. Maar ze wilde het niet toegeven en ging gewoon liggen zonder iets te bekennen. Ze is een taaie, jouw moeder.'' Vertelde ze, soms even pauzerend om het verhaal extra spannend te maken. Ja, Brindleleaf was vanaf dat ze kon praten al eigenwijs en koppig geweest. Maarja, dat was Bronzemask ook.

Amberkit luisterde met grote ogen naar het verhaal dat haar tante haar vertelde. Wauw, dat was zo stout van haar - maar Brindleleaf was blijkbaar ook heel 'taai', zoals Bronzemask het noemde, om zomaar zonder blikken of blozen op die teken te gaan liggen. "Woah!", antwoordde de kitten toen de tabby klaar was met spreken. Ze kon zich mama echt niet inbeelden als kitten!

Amberkit keek met grote ogen toe, hoe Bronzemask het verhaal vertelde. Ze vond zichzelf net een elder. Maar het was ook wel leuk om de reactie van de kitten te zien. ''Woah!'' Mauwde haar nichtje met haar schattige hoge stem. ''Maar ik deed ook wel eens stout hoor.'' Glimlachte ze, denkend aan haar kittentijd. Alle kittens doen wel eens iets stouts. Alhoewel Brindleleaf nog steeds wel eens ''stoute'' dingen deed, uhum. ''Zal ik een mosbal voor je maken?'' Vroeg Bronzemask de kitten. Ja, mosballen, die dingen waren ''de shit'' als kitten. Ze moesten een mosbalkampioenschap houden. Bronzemask was als kitten liever alleen, maarja, dat lag aan haar, niet de mosbal. ''Dan kunnen we overrollen.'' Legde ze uit, voor als Amberkit niet wist wat een mosbal was.

De kitten knikte enthousiast en kroop haar nest uit, verder van de zachte vacht en de warmte van mama en op de koude grond. Ze stond op haar relatief lange pootjes, maar ze was nog steeds klein tegenover de grotere kattin - ook al was die niet zo geweldig groot. Ongeduldig wachtte Amberkit tot Bronzemask terugkwam met het mosballetje, zodat ze leuk konden spelen - misschien werd een van haar broertjes wel wakker en wouden ze eens meedoen, voor de verandering!

Haar nichtje knikte enthousiast en kroop uit haar nest vandaan. Met Windclan snelheid sprintte Bronzemask naar een plek, net buiten het kamp. Daar plukte ze wat mos en rolde het op tot een balletje. Met de mosbal in haar mond, rende ze het kamp weer binnen en stopte een staartlengte voor Amberkit. ''Klaar?'' Vroeg ze door het mos heen. Daarna legde ze de bal voor haar poten neer en gaf hem een duwtje naar de kitten toe.

Bronzemask kwam al snel klaar met een mosballetje in haar snuit. De kattin stopte ongeveer een staartlengte van de kitten af, die al klaar stond om te springen. Voor haar leek het mosballetje altijd veel groter dan voor de volwassen katten, omdat ze nog klein was; desondanks stond ze al relatief hoog op haar poten, waardoor ze ook hoger was dan haar broertjes. Amberkit knikte toen haar tante vroeg of ze klaar was, haar groene ogen gefixeerd op het mosballetje. Hij kwam op haar af gerold.. Nu nog niet, nu nog niet.. Nu! De jonge poes sprong op het balletje en duwde hem met haar voorpoten naar voren, zo hard als ze kon met haar kittenpootjes.

Amberkit knikte toen Bronzemask vroeg of ze er klaar voor was. De kitten kaatste de bal weer terug. ''Mooi'' Complimenteerde de krijgster haar nichtje, waarna ze zich weer focuste op de mosbal. Ze gaf hem weer een duwtje richting de kitten. Eigenlijk vond ze dit best leuk! Ze voelde zich ook wel op haar gemak bij Amberkit. Misschien, als Amberkit een paar manen ouder was, zou ze haar leerling worden. De gedachte aan dat Brindleleaf dan al weg zou zijn verpeste echter de mooie gedachte.

Bronzemask gaf haar mosbal een duwtje terug - zo gingen ze enkele keren over en weer, tot Amberkit moe begon te worden. toen de bal terug naar haar gekaatst werd liet ze hem enkel tegen haar voorpootje botsen. even volgde ze hem, alvorens haar groene ogen op haar tante te richten. "Ik ben moeeee!", kloeg ze, haar hoge stemmetje zagend.

Amberkit en Bronzemask rolde een paar keer heen en weer. Tot Amberkit duidelijk geen zin meer had. ''Ik ben moeeee!'' Klonk de klagende stem van de kitten. Even was Bronzemask geïrriteerd. Maar ze besefte toen dat dit nog een kitten was. De krijgster was het gewoon niet gewend om met kittens om te gaan. Eigenlijk was ze het niet gewend om überhaupt met iemand om te gaan. ''Zal ik je weer naar je moeder brengen?'' Vroeg Bronzemask.

In plaats van antwoord te geven trippelde de jonge kattin naar haar tante toe en leunde ze tegen haar pootjes. Bronzemask rook verbazingwekkend veel als haar moeder - natuurlijk roken alle Windclanners gelijkaardig, dat had ze al gemerkt, maar dit was nog sterker. Dat was waarschijnlijk omdat ze zussen waren. Amberkit haalde diep adem en sloot haar groene oogjes, zich helemaal om de voorpoot van de poes krullend. "Jij bent ook warm..", mompelde ze zachtjes.

De kitten deed iets onverwachts. Ze trippelde naar Bronzemask toe en leunde tegen haar poten. Daarna haalde ze diep adem en sloot haar oogjes, zich helemaal om de voorpoot van Bronzemask krullend. ''Jij bent ook warm..'' Klonk de hoge stem van Amberkit. Bronzemask trok haar nichtje nog dichter naar haar toe en begon de bruingestreepte vacht te likken. Hier kon ze wel aan wennen.

De ritmische likken van haar tante over haar lichtbruine vacht voelde goed en maakte haar heel slaperig. Amberkit geeuwde eventjes en krulde zich nog wat dichter tegen de poot van de poes. Ze rook zo veel als mama.. Maar toch was het niet helemaal hetzelfde. Nu vond ze het ergens misschien een leuke verandering - maar ze wist nog niet dat er een tijd zou komen dat ze naar die specifieke geur zou zoeken, dat ze het hele woud zou willen afzoeken gewoon om een glimps van de geur van haar moeder op te vangen.. De kitten was nu nog onschuldig, nog braaf, maar dat zou niet altijd zou blijven. Amberkit geeuwde opnieuw en haar ademhaling werd regelmatiger, tot ze uiteindelijk in slaap viel, gekruld om de poot van de zus van haar moeder.

Topic uit ^^

Een onbekend geluid, dichterbij dan je verwacht had laat je omdraaien. Is dat een... Schaap?