Why so negative?

De slanke kattin bewoog zich het kamp in. Twee eekhoorns hingen levenloos uit haar bek. Niet bepaald een uitgebreide vangst, maar het was genoeg voor nu. De dag was nog niet voorbij en Bitterpaw was zeker nog niet moe. Maar gezien de rattenplaag wilde ze haar prooien liever kwijt aan de prooistapel voordat die nare aaseters er met haar voedsel vandoor gingen. Met een lichte gloei van trots op haar gezicht voegde ze haar aandeel toe aan de prooistapel. Vanuit haar ooghoeken zag ze Amberpaw, een blonde kater die een tikkeltje ouder was dan zij. De kater nam één van de prooien van de stapel en liep weg om het op te eten. Het was midden op de dag, had hij niet meer te doen? Bitterpaw fronste even naar hem, maar het waren niet echt haar zaken. Misschien kwam hij wel net terug van training of van de jacht, althans, dat was wat ze voor hem hoopte. Toch stapte ze op hem af, benieuwd naar of hij die prooi wel verdiend had. "Hé Amberpaw," groette ze hem, al klonk het niet lang zo warm als ze had gewild. "Lange dag gehad?" zei ze, terwijl ze naar zijn maaltijd staarde.

De blik op haar gezicht werd nog norser toen ze zag dat hij zijn mond al vol had. De kater leek enige vorm van schuldgevoel te ontwikkelen na haar vraag. Hij vertelde haar dat hij vandaag vrij was. Vrij. Wat haar betrof, waren Clankatten nooit vrij. Elke dag moest er gejaagd worden, er waren monden om te voeden, patrouilles die gelopen moesten worden, een territorium dat verdedigd moest worden. De Elders hadden teken die verwijderd moesten worden, nesten die schoongemaakt moesten worden. Dan waren er ook nog de Queens in de Nursery die altijd wel hulp konden gebruiken met de kittens. En anders was er nog wel de Medicine Cat, die altijd wel wat extra kruiden wilde, voor het geval dat. Kortom, vrij bestond niet voor Bitterpaw. En ze forceerde die standaard ook meteen op anderen. De kater vroeg of hij zou moeten jagen, waarop Bitterpaw hem licht geamuseerd aankeek. "Denk je?" sprak ze in een lage toon. Ze schudde koppig haar hoofd toen ze eten aangeboden kreeg. "Ik eet pas als de rest gegeten heeft. Zoals de Warrior Code voorschrijft," miauwde ze standvastig. Starclan, ze voelde zich zoveel beter dan deze kater en het was een heerlijk gevoel. Vervolgens besloot hij ook maar iets nuttigs te gaan doen, waar Bitterpaw natuurlijk volledig achter stond. "Ik hoorde dat de Elders extra last hebben van teken nu het Greenleaf is," zei ze met een gigantische grijns op haar gezicht. Iedereen vond het een rottaak om teken te verwijderen in de muffe Elder's Den. Dus leek het haar een extra leuke taak voor deze kat.

Eigenlijk wilde ze wel mee gaan kijken hoe de kater teken ging verwijderen bij de Elders. Het was al een naar, smerig taakje en het werd nog dubbel zo erg wanneer je één van de chagrijnige Elders kreeg toegewezen. Bitterpaw had één keer teken moeten verwijderen bij Vileplume. Vileplume was een Elder met een chronische ziekte die iedereen in haar familie had overleefd, op haar kleindochter na. De oude kattin was naast chronisch ziek, ook chronisch chagrijnig. Ze kon niets anders dan klagen over hoeveel pijn alles deed, hoe iedereen zijn taken verkeerd uitvoerde en hoeveel beter het vroeger was. Ze was eigenlijk maar enkele minuten bezig geweest, maar het had als een uur aangevoeld. Ze negeerde de kater even toen hij haar aansprak over haar hooghartigheid. Hij was degene die zat te vreten terwijl zij haar werk deed, er was niets dat haar nu van haar high horse kon duwen. Toen begon Amberpaw te onderhandelen, hij wilde samen gaan jagen als hij nu Elders ging helpen. Bitterpaw knikte bedenkelijk. "Oké, deal," zei ze toen. "Maar ik wil wel kijken hoe jij dat smerige taakje doet." Naast hooghartig was ze ook nog eens een tikkeltje sadistisch.

De kater ging akkoord, tot Bitterpaw's genoegen, en al snel bewogen ze zich beiden in de richting van de Elder's Den. Ze was lichtelijk verbaasd toen één Elder vroeg of hij er nou alweer was. Het was dus in ieder geval niet de eerste keer dat Amberpaw hier was. Misschien had ze aan hem getwijfeld en deed hij dit wel vaker, gewoon voor de Clan of uit de goedheid van zijn hart. Óf hij had regelmatig straf en was hier daarom zo berucht. Ergens gokte ze op dat laatste, al kende ze de kater nog niet goed genoeg om dat vermoeden te bevestigen. Drie Elders gaven aan last te hebben van teken en al snel was Amberpaw nauwkeurig aan het plukken. Bitterpaw keek rustig toe, hij had er een stuk minder moeite mee dan ze gedacht - of gehoopt - had. De Elders leken echter niet helemaal de behandeling te krijgen waarop ze hadden gehoopt, maar ja, het was haast onmogelijk om een Elder te helpen zonder dat ze zouden klagen. Uiteindelijk was hij klaar en stonden ze weer buiten. Bitterpaw keek hem even fronsend aan toen hij vroeg wat ze van de show vond. "Je hebt me verrast, ik weet alleen nog niet of het een positieve of negatieve verassing was," miauwde ze, terwijl ze met haar staart zwaaide. "Laten we gaan jagen," mompelde ze, waarop ze richting de uitgang van het kamp ging.

De kater zuchtte en zei dat hij te vaak in de Elder's Den was geweest. Ergens was Bitterpaw wel nieuwsgierig naar het verhaal erachter, maar ze besloot er toch maar niet naar te vragen. Dat kwam later wel, ze moesten nu eerst gaan jagen. Het bespreken van alles en nog wat kon bij Sharing Tongues wel. Tenminste, als ze nog eens naast hem wilde zitten. De inzet van de rosse kater leek buiten het kamp ineens om te slaan. Net had hij nog lekker zitten eten en nu was hij meteen op zoek naar prooi. Het duurde ook absoluut niet lang voor hij iets vond en het vervolgens ook nog eens ving. Een muis hing uit zijn bek en vervolgens keek hij weer naar de grijze kattin, die enigszins verbaasd terug keek. "Dat... was snel," sprak ze verbouwereerd. Eigenlijk was ze zelden onder de indruk van iemand, dus dit was vrij bijzonder. Al snel zette ze de norse staar weer op haar gezicht. Zelf liet ze haar onderkaak iets open hangen, op zoek naar verschillende geuren. Er waren vooral ratten, kraaien en muizen te ruiken. Niet bepaald haar favoriet, maar het was voedsel. Ze volgde haar neus en al snel vond ze een kraai die aan de rottende overblijfselen van een rat zat te pikken. Zoals ze van Thornfang had geleerd, sloop ze op het dier af. Met een sierlijke sprong kwam ze op het beest terecht, dat ze razendsnel in de nek beet. Vervolgens maakte ze een draaibeweging om zeker te zijn dat de vogel echt dood was. Het dode beest hing slapjes uit haar bek, maar ze was tevreden met haar vangst.

Het compliment dat ze van Amberpaw kreeg, deed haar licht glimlachen. Het was altijd fijn om een compliment te krijgen, vooral als deze meteen naar je hoofd stegen. Haar momentje van blijdschap werd echter vrij snel weer verstoord, want Amberpaw waarschuwde haar. Ze hadden gezelschap. Bitterpaw snuffelde aan de lucht en merkte verscheidene geuren op, waaronder die van een tweebeen en een hond. Het was Greenleaf en het was wel vaker zo dat mensen hun honden meenamen op wandelingen, maar deze waren wel erg dichtbij. Amberpaw sloop in de richting van de bron van de geur, maar Bitterpaw wist niet of dat wel zo'n goed idee was. De hond kon hun geuren opmerken en achter hen aankomen. Misschien liepen ze wel gewoon voorbij als ze er geen aandacht aan besteedden. Al snel leek Amberpaw zich dit ook te realiseren en stelde voor om terug te gaan. "We moeten zorgen dat ze onze geuren niet opmerken. Straks leiden we die hond naar het kamp," miauwde de grijze kattin. Zoals ze geleerd had, bleef ze uit de wind en laag aan de grond. Hopelijk zou het mormel zo geen idee hebben dat ze hier geweest waren.

Amberpaw liep met haar mee, gelukkig. Ze had geen zin om het op te moeten nemen tegen een hond. Natuurlijk was er geen enkele manier dat ze van zo'n groot beest zouden winnen, maar er zou geen andere optie zijn. Ze konden niet naar het kamp vluchten, dan zouden ze het beest rechtstreeks naar hun thuis leiden waar het alleen nog maar meer schade zou kunnen doen. De blonde kater vroeg of het een beter idee zou zijn om terug te gaan of om te gaan jagen. "Ik denk dat we het best nog even hier kunnen blijven, we moeten die hond niet naar het kamp leiden," was haar antwoord. Innerstar zou ongelooflijk boos zijn als zoiets zou gebeuren, dat was zeker. En de kans was groot dat de twoleg snel genoeg weg zou gaan met zijn aangelijnde hond. De kater vond het nodig om haar te vertellen dat ze de hond nooit aan zouden kunnen, iets waar ze zelf ook behoorlijk goed bewust van was. "Misschien moeten we onze prooien verstoppen, de geur kan hem hierheen lokken," miauwde de poes. Ze legde de gevangen vogel tussen de bosjes en gooide er een laagje zand en bladeren op. Nou maar hopen dat de ratten en kraaien er niet aan zouden gaan vreten.

Amberpaw stemde in en ook hij begroef zijn prooi. Bitterpaw hoopte maar dat hun eten daar veilig zou liggen. Ze konden het ook niet te lang alleen laten, dan zouden er verschillende aaseters en insecten op af komen en dat was wel het laatste wat ze wilde. De kater deelde zijn teleurstelling, maar Bitterpaw zelf dacht er niet al teveel van. Soms gingen dingen niet volgens plan, maar dan moest je je gewoon aanpassen. Nu was het gewoon wachten tot de geur van de hond verder en verder weg zou gaan. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Amperpaw, wiens vacht haast licht leek te geven. Een goede schutkleur was het niet echt. Nee, in de donkere moerassen van Shadowclan was Bitterpaw in het voordeel met haar grauwe vacht. Uiteindelijk was de geur van de hond bijna helemaal verdwenen en Bitterpaw greep weer naar haar prooi. "Misschien is het een goed idee om deze maar weg te brengen," miauwde ze. Het einde van Greenleaf naderde en het werd steeds vroeger donker. Hun beperkte hoeveelheid daglicht liep tegen het einde aan.

Bitterpaw nam de poten van de kraai die ze gevangen had in haar bek en liep zo met Amberpaw mee terug naar het kamp. De jacht was niet zo vruchtbaar geweest als ze gehoopt had, maar gelukkig had ze vanochtend ook al twee eekhoorns kunnen vangen. Het was dus niet een gehele verspilling van haar dag geweest. Ze voelde hoe de rode kater haar aanstaarde en keek hem aan. "Vrienden?" wist hij tussen zijn tanden door uit te brengen. Bitterpaw fronste even. Wat was het nut van vrienden? Uiteindelijk raakte je ze toch maar kwijt. Iedereen koos uiteindelijk voor zichzelf. De grijze poes negeerde de vraag en keek strak voor zich uit naar voren. Ze wilde helemaal geen vrienden, maar ze had ook het hart niet om 'nee' tegen hem te zeggen. Dus liet ze de stilte maar voor zich spreken. Eenmaal bij het kamp gekomen, legde ze haar prooi op de prooistapel en draaide zich om naar Amberpaw. "Bedankt voor je hulp bij het jagen," zei ze, met een half oprechte toon. Ergens hoopte ze dat ze nu weer alleen zou kunnen zijn.   

De gele ogen van de poes scanden door het kamp heen. Nu pas merkte ze eigenlijk hoe moe ze was en ze hoopte dat ze nu eigenlijk gewoon naar haar nest kon gaan zonder dat iemand haar nog zou storen. Ergens was ze wel blij dat de kater haar behoefte aan alleen zijn merkte, hij gaf aan niet meer op haar lip te willen zitten. Op dat moment kon er bij Bitterpaw wel een klein glimlachje af. "Tot volgende keer," zei ze, nog steeds met het kleine lachje op haar gelaat. Ze wachtte even tot Amberpaw uit haar zicht verdwenen is. Vervolgens begon ze haar vacht schoon te likken, ze wilde immers dat haar vacht er altijd netjes en glanzend uitzag. Toen ze daarmee klaar was, ging ze ook naar de Apprentice's Den waar ze haar afgezonderde nest opzocht. Daarin rolde ze zich netjes op en sloot haar ogen. Ze wilde nooit meer aan haar overleden zusje denken.

OOC: Topic uit.