Could I have a word with you? {Frostfaith}

Soezend lag de kater in zijn mosnest een beetje te dutten. Het was buiten nog pitchblack en er was geen beweging. Toch werd de torbie kater wakker en waarom precies wist de kater niet. Hij zuchtte en draaide zich op zijn andere zijde waarna hij een diepe zucht slaakte. Zo bleef hij een tijdje draaien in zijn mosnest waarna hij maar opstond en de Warrior Den uit liep. Een kille bries waaide in zijn gezicht en hij keek omhoog naar de sterren waar StarClan over het Camp waakte. Zijn smaragd groene ogen kleurden donker toen er een wolk voor de maan en de sterren schoof en hij liet zijn kop zakken. Het was een reurige dag geweest met een hoop dingen die gebeurd waren en niet onbelangrijk was dat er een Apprentice was die hem min of meer weggehoond had wat hem ontzettend stak. Alleen maar door herkomst kon die er mee wegkomen en hij walgde ervan. Het voelde als een vlo in zijn pels die hij er maar niet uit kreeg. Hij liet zijn blik weer naar de lucht gaan naar de sterren en vroeg zich af of StarClan naar hem keek nu op dit moment. Hij wilde Frostfaith graag spreken en hoopte ergens dat ze ook wakker geworden was en dat ze met hem wilde praten over wat er eerder vandaag gebeurt was. Hij wilde graag zelf ook nog iets aan haar bekennen maar hij besloot direct dat dat misschien wel eens helemaal verkeerd kon vallen. Hij zou het meer tijd moeten geven. De sterren weerspiegelden nu weer in zijn ogen nu de wolk weg was gedreven en hij slaakte nog een zucht. Waarom was hij wakker geworden?

Frostfaith was te lang weg geweest. Voor haar doen had ze vandaag te weinig gedaan en ze kon met dat gevoel niet slapen. Ze zuchtte. Eerst was ze een tijd buiten het kamp geweest en zodra ze aan was gekomen had ze ook weinig gedaan. Ze snapte niet wat er was, maar het was gewoon niet meer gelukt verder. Nu was ze dus weer het kamp uitgegaan in de hoop nog meer te kunnen vangen. Dom natuurlijk want veel beesten kon je niet echt meer vinden. Plus verschillende grotere dieren zouden juist nu gaan kijken. Op een aardige snelheid rende Frost een heuvel op om daar stil te gaan staan en daar bedacht ze zich. Wat deed ze? Dit had geen nut. Ze was al zo lang aan het rennen en niks aan het doen. Voordat ze zich echter kon omdraaien. zag ze een eindje verder de kater Stallionheart en haar ogen bleven een beetje geschrokken bij hem hangen. In haar hoofd speelde het moment weer terug vlak voordat haar neefje aangekomen was deze middag. Het was toch wel iets waar ze over na had gedacht al wou ze het niet toegeven. Ze wist niet wat ze met hem aan moest nu. Dit had ze niet eerder gehad. Ze bewoog eerst niet en uiteindelijk gingen haar ogen naar de grond.

Zwijgend bleef de kater naar de sterren staren waarna zijn blik terug naar beneden ging, naar de grond. Hij liep het Camp uit waarbij hij oplette welke katten op wacht stonden. Hij gaf een knik naar de Warriors waarna ze hem door lieten gaan en hij langzaam het Moorland opliep. Hij bleef in een rustig tempo lopen en rook de vage geur van prooi die al langs was geweest. Ergens midden op het Moorland liet de kater zich weer op zijn achterste zakken waarna hij diep zuchtte. Wat was er toch met hem aan de hand vandaag? Hij schudde zijn kop in de koude nacht en liet zijn ogen over de Silverpelt gaan. Zijn gedachtes dwaalden af naar verhalen die de Elders hem verteld hadden over hun voorouders en hoe zij het gebied hier hadden ingenomen.
Plots draaide de wind en blies deze vol in zijn gezicht, meer dan anders en deze keer bevatte de wind geen geuren van prooien maar de sterke zoetige geur van Frostfaith. Hij keek nog een poosje voor zich uit alsof hij haar niet had opgemerkt maar na een tijdje draaide hij zijn kop en zag achter zich de rood-witte poes zitten die naar haar poten staarde. Hij hield zijn kop een beetje schuin waarna hij naar de poes toeliep en een staartlengte bij haar vandaan ging zitten. "Mooie avond hé?" miauwde hij. "Idioot!" schreeuwde een stemmetje in zijn hoofd. "Pak de das bij z'n poten en praat met haar!". Hij glimlachte en probeerde zo goed mogelijk het stemmetje in zijn kop te negeren, dit zou nog wel eens vervelend kunnen worden als het stemmetje bleef aandringen.

Voor dat ze ook maar een keuze kon maken stond de kater al voor haar. Hij ging voor haar zitten en ze keek op. Er was niet echt iets van een emotie van haar gezicht te halen al keek ze hem wel aan. "Mooie avond hé?" Nee er was niks geweest? Zo kon het ook. Frostfaith bleef staan en sloeg enkel haar staart een keer heen en weer. "Jawel", antwoordde ze geen idee welke toon ze moest gebruiken. "Ik kon niet slapen, dus ik dacht ik ga nog even buiten het kamp kijken." Dat was precies wat er was geweest. De rood-witte poes besloot zich toch maar te ontspannen, al was het een rare plek om zomaar te gaan zitten vond ze. Op een heuvel van windclan, met veel wind en weinig licht. Naja dat was één van de dingen waar je nu maar niet over moest beginnen. Ze ging dus zitten legde netjes haar staart over haar poten heen.

S t a l l i o n h e a r t

Wat akward zat de kater naast Frostfaith. Hoe moest hij dit gesprek nu gaan voeren? Hij durfde er zijn ontbijt om te verwedden dat hij nu stomme dingen ging zeggen maar hij schoof het naar achteren in zijn kop en opende zijn bek om hem vervolgens weer dicht te slaan. Hij zweeg en luisterde naar haar woorden. Zij had ook de slaap niet kunnen vatten en daarom zat ze nu buiten hier naast hem. Hij knikte en wendde zijn blik af. Hoe moest hij nu beginnen? "Get your shit together" beet het stemmetje in zijn hoofd hem toe waarna hij ineen kromp. Hij wendde zich weer tot Frostfaith en murmelde zacht Ik kon zelf ook niet slapen. Ik weet niet waar het door komt of kwam. Misschien is het hetzelfde wat jou wakker houdt? Hij zweeg weer een poosje en sloeg ook zijn pluizige staart over zijn poten. Hoe moest hij nu beginnen? Plots schudde hij zijn kop en hij keek haar aan in het weinige licht dat de sterren gaven. "In de mood om te praten over wat er vandaag is gebeurd of liever niet?". Hij legde zo de vraag bij de poes en zo hoefde hij er zelf niet helemaal over te beginnen, dit was de ideale tussenoplossing.

The heart of a Stallion

_{De poes keek oplettend om zich heen aangezien het laat was en probeerde om haar gedachtes bij de dingen van morgen te houden. Ze voelde hoe de kater naast haar kwam zitten en kort keek ze naar de ander, met weinig uitdrukking op haar gezicht eigenlijk. Haar blik was alweer snel op de omgeving om haar heen. Gedachtes hield ze er strak bij. De indeling van morgen ging door haar hoofd, waardoor de rest van de gedachtes in een hoekje gedreven werden. Ook de reden dat ze wakker was. Toen de kater wat zei draaide ze alleen haar ogen naar hem toe. "Misschien is het hetzelfde wat jou wakker houdt? Oh ze kon gelijk eigenlijk wel bedenken wat hij daarmee wou zeggen. Frost keek weg. "Nee", antwoordde ze toen simpel. Haar gezicht draaide ze zo dat hij het niet kon zien. Ze ging zich niet zo overgeven aan een stomme domme gedachte. Nee dat was niet wie ze was. Ze was wakker omdat ze meer voor de clan had willen doen, niet meer niet minder. Geen zwakke gedachte ging er tussen komen. "In de mood om te praten over wat er vandaag is gebeurd of liever niet?" Haar blauwe ogen stonden nog altijd op de omgeving. Frost vond het al erg genoeg dat ze wist waar hij het over had. Frost haar geduld stopte dan ook op het moment. Op haar nette manier ging ze staan -nog altijd keek ze hem niet aan-. "Niet nodig." Toen stapte Frost gewoon naar voren weg van hem. Frost ging haar focus houden en zich niet laten afleiden. Want dat was zwak.}