Folkin' Around [ZUKO]

Met rustige en beheerste stappen ging Zuko langzaamaan vooruit terwijl hij zijn blik gefixeerd bleef houden op de eekhoorn. Hij wist dat het diertje net zo snel weer terug in die boom kon zijn als dat hij op de grond bleef staan. Zuko bevond zich momenteel in een ander deel van het Rogue territory, maar had geroken aan de vage geuren van de eigenaar dat deze er al heel lang niet meer was geweest. Wat het voor Zuko dus mogelijk maakte om hier te gaan jagen. Hij wist dat hij voor een eekhoorn snel moest zijn, maar dat hij zijn stappen zo rustig mogelijk moest houden. Eekhoorns hadden je namelijk vrij snel in de gaten en dat wilde Zuko met deze eekhoorn niet. De kater boog lichtelijk door zijn poten, haalde zacht en diep adem en sprong vervolgens naar voren. Zijn klauw raakte de eekhoorn op het kopje en snel sneed hij met zijn klauwen langs de ruggengraat zodat de eekhoorn verlamd zou raken. Zijn klauwen waren er echter zo goed als doorheen gegaan dus de eekhoorn was vrijwel meteen dood. Tevreden zijnde over zijn vangst pakte de tabby grijze kater de eekhoorn op en begon te lopen naar de Boundaries om te zien of hij daar nog wat kon beleven. Hij had nog niet veel Rogue’s ontmoet namelijk en dat vond hij wel jammer. Hij wist dat Clankatten eigenlijk niet met buitenstaanders zoals hij om mochten gaan, maar hij vond de meesten wel aangenaam in omgang en was altijd nieuwsgierig naar hun verhalen. De kater wilde net naar rechts draaien toen hij een jonge kater geïnteresseerd zijnde naar een kraai zag kijken. Zuko zag de spieren van de kraai aanspannen en liet de eekhoorn op de grond vallen. Nog voordat de kraai op kon stijgen en zich naar de Young Warrior kon begeven was Zuko al naar voren gesprongen en reikte met zijn klauwen langs de vleugel van de kraai. De kraai liet een pijnkreet horen en besloot om het hazenpad te kiezen. Zuko keek de ThunderClanner verbaasd zijnde aan. ‘Had je niet in de gaten dat het je aan wilde vallen?’ vroeg hij. ‘Waarom bleef je hem zo aankijken?’

Zuko observeerde kort de kater. Hij leek nog maar net een Warrior te zijn zoals hij eerder al had gedacht. Maar dan wel echt een heel erg jonge Warrior. Was hij wel Warrior zelfs? Hij kon het hem altijd vragen, maar niet nu. Eerst wilde hij namelijk weten waarom een Warrior niet uitgeweken was voor de kraai, maar het in plaats daarvan aan bleef nieuwsgierig aan bleef kijken. Hij zou toch wel beter moeten weten dan dat? Je had natuurlijk altijd van die gevalletjes in de Clan die naar alles nieuwsgierig bleven, maar als de kraai de niet oplettende Warrior had aangevallen dan had het wel eens vervelend af kunnen lopen. ‘Yeah right,’ zei hij honend tegen de kater. ‘En egels kunnen vliegen.’ Nee, naar Zuko hoefde deze kater zich niet stoer voor te doen. Het was gewoon een fout geweest, meer niet. Zuko beoordeelde niemand daarop. Het zou hem waarschijnlijk vroeger ook wel een keer overkomen zijn. Hij kon zich namelijk een tijd herinneren dat zijn mentor hem uit een paar doornstruiken moest komen halen omdat hij te enthousiast achter een muis was gerend. Hij zou nooit meer vergeten hoe de partner van zijn mentor hem troostend moest likken terwijl zijn mentor alle doorns uit zijn pels haalde. ‘Je was gewoon afgedwaald in je gedachten en had niet door dat hij je wilde aanvallen, geef nu maar eerlijk toe,’ zei Zuko zuchtend. ‘Of was je soms naar dit aan het kijken?’ Met een klein grijnsje sloeg hij de overgebleven resten van het karkas van iets wat een muis of een rat moest zijn naar de kater toe zodat het tegen zijn pels zou botsen.

De kater geloofde er overduidelijk weinig van. Waar bemoeide hij zich eigenlijk ook mee. Het was niet alsof Flintstrike zichzelf niet kon redden. De jonge kater kon alles prima alleen en daar had hij echt geen bemoeizuchtige vreemdelingen voor nodig. ”Je was gewoon afgedwaald in je gedachten en had niet door dat hij je wilde aanvallen, geef nu maar eerlijk toe,” klonken de woorden van de kater. Eigenlijk wilde hij er tegen in gaan, maar toch hield hij zijn mond. Ze zouden het op dit punt het toch niet over eens worden. ”Of was je soms naar dit aan het kijken?” De kater doelde op het stuk karkas wat er nog over was. Flint voelde zich lichtelijk betrapt. Het was inderdaad het stuk vlees wat voor afleiding had gezorgd, maar het was niet zo dat hij daardoor de kraai volledig uit het oog had verloren. ”Deels,” mompelde hij zachtjes. Hij wist even niet zo goed meer wat hij moest zeggen. Sowieso wist hij niet of het wel zo verstandig was om met deze kater te praten. Als hij de regels van zijn clan naleefde, zou hij niet met vreemde katten mogen omgaan die van andere clans kwamen of Rogue’s waren. En in dit geval ging het over een Rogue.  

Zuko merkte de lichte terughoudende houding van de kater op en grinnikte. Je had natuurlijk altijd van die Clankatten die iets té loyaal waren. Hij wist niet hoe het was om volgens een Warrior Code te leven. Zijn mentor had het hem wel uitgelegd en kon zelfs een paar regels opsommen waar sommige Clankatten zich aan moesten houden – waar Zuko heel verbaasd over was geweest omdat je als Rogue dat soort dingen normaal helemaal niet kon weten, maar zich toen beseft had dat zijn mentor ongelooflijk veel gesprekken en vrienden in de Clans had gehad – en daardoor had hij altijd het gevoel gehad toch een beetje van hun Warrior Code te begrijpen. Maar de kater tegenover was té terughoudend. Zo erg was het toch niet als hij iets terug zou zeggen? Het was niet dat Zuko de informatie zou gebruiken voor een andere Clan of zo. Hij leefde op zijn eentje en had niet bepaald een kat waarmee hij iets kon delen, jammer genoeg. De kater gaf een zwiep met zijn staart en glimlachte lichtelijk geamuseerd toen de kater toegaf dat zijn aandacht was afgeleid door het karkas. ‘Maakt niet uit,’ sprak hij. ‘Ik raak ook wel eens afgeleid op momenten dat ik dat beter niet kan doen.’ Zo was hij eens bijna over een heuvel gevallen waar hij zijn nek had kunnen breken als het niet voor zijn mentor was die achter hem liep en oplettend was geweest. Hij had een pijnlijke val voorkomen en Zuko was hem tot op de dag van vandaag nog altijd dankbaar. ‘Hé,’ ging Zuko vriendelijk verder. ‘Je doet niets verkeerds door met me te praten, hoor.’ De kater glimlachte naar de ThunderClan tom en wachtte op antwoord.

"Maakt niet uit. Ik raak ook wel eens afgeleid op momenten dat ik dat beter niet kan doen," gaf de kater aan. Toch voelde Flintstrike zich nog steeds ongemakkelijk en betrapt. Wat als de kater toch niet was komen opdagen? Misschien had hij wel helemaal gelijk en had hij de kraai helemaal niet alleen aangekund. De kater leek er niet zo'n big deal ervan te willen maken. "Je doet niets verkeerds door met me te praten, hoor," merkte hij plots op. Hij wist dat het best toegestaan was om met andere clankatten om te gaan en zelfs vriendschappen op te bouwen. Alleen de verhalen die hij had gehoord over rogues waren ietwat anders. Deze katten waren volgens anderen niet te vertrouwen. Ze waren tenslotte niet voor niets niet loyaal aan een clan. Echter, leek de Rogue die voor hem stond best vriendelijk. Bovendien had hij zojuist Flintstrike gered. "Snap ik, maar toch." Op zich was er ook niets verkeerd aan praten toch?

Waar kon hij deze kater mee overtuigen? Hij dacht aan alles wat zijn mentor hem had geleerd over Clankatten, maar wist eigenlijk precies wat hij moest doen. Zijn mentor had hem geleerd dat als hij langs katten kwam die liever niet wilden spreken tegen hem omdat hij een Rogue was dat hij het beste weg kon gaan omdat hij die katten meer en meer het gevoel gaf dat ze niet loyaal waren tegenover hun Clan. Zuko vond dat de grootste onzin die er bestond. Volgens hem waren katten wél loyaal aan hun Clan ook al spraken ze tegen andere Clankatten. Oké, als ze een relatie kregen was het nog iets anders, maar met gewoon praten deden ze toch niks verkeerd? Hij snapte sommige delen van die Warrior Code sowieso al niet, het was voor hem veel te… regelachtig? But then again, hij was een Rogue en had nooit via een Code moeten leven. Wie weet als zijn mentor hem niet gevonden had in het bos en hij gewoon mee was gegaan naar RiverClan dat hij het doodnormaal had gevonden om volgens de Code te leven en andere Clankatten gerust te laten. ‘Je doet echt niks verkeerd,’ drong Zuko een beetje aan. ‘Tenzij je natuurlijk een relatie met me begint, maar dat zie ik nog niet zo snel gebeuren.’ Hij voegde het er plagerig aan toe en gaf de kater een knipoog. Hoewel hij niet veel succes had bij de vrouwtjes, was hij weldegelijk in hun geïnteresseerd. ‘Maar je bent dus een beginnend Warrior?’ ging Zuko subtiel over op een ander onderwerp zodat de kater hopelijk wat sneller mee zou gaan in het gesprek en minder met het idee in zijn kop zou zitten dat hij niet loyaal was naar zijn Clan toe.

”Je doet echt niks verkeerd,” herhaalde de kater. ”Tenzij je natuurlijk een relatie met me begint, maar dat zie ik nog niet zo snel gebeuren.” Die opmerking liet Flintpaw een beetje grinniken. Nee, dat was uit den boze. Buiten het feit dat hij een Rogue was en hij een clankat, was het ook niet erg handig qua geslacht mocht je ooit baat hebben bij kleine kittens. ”Maar je bent dus een beginnend Warrior?” vervolgde de kater. Flintpaw knikte, dat was hij inderdaad. ”Momenteel ben ik nog apprentice, maar ik hoop binnenkort warrior te worden.” Het zou nog wel eventjes duren voordat hij officieel een warrior was, maar hij keek er wel naar uit. Het probleem was echter dat hij momenteel geen mentor had en daarmee niemand die hem nuttige dingen kon leren. Gelukkig had hij wel al wat training gehad en daarmee ging hij dikwijls mee aan de slag, maar wat begeleiding was wel noodzakelijk om een echte warrior te worden. ”En jij? Wat doe jij eigenlijk zoal?” Hij vroeg zich af hoe het leven van een Rogue eruit zag. Je had geen clan, dus je zat nergens aan vast, maar het leek hem zo saai.

Terwijl Zuko nog een laatste blik op de kater wierp concludeerde hij dat het geen Warrior was, maar toch een Apprentice. Misschien zou hij binnenkort een Warrior worden of had hij al de leeftijd van een Warrior, want hij leek qua bouw en qua gezicht wel een beetje op een Warrior. Hij zou versteld staan als het een beginnende Apprentice was, dus het moest wel een Apprentice zijn die bijna Warrior werd of de leeftijd van Warrior al bereikt had, maar simpelweg zijn laatste opdracht nog niet had gedaan om een Warrior genoemd te mogen worden. Zijn mentor had hem uitgelegd dat ze in de Clans één laatste opdracht deden die zou bepalen of een Apprentice van zijn huidige rang naar de rang van Warrior mocht gaan. Het had Zuko altijd geïnteresseerd wat voor opdracht dat precies was, maar tot dusver was hij nog geen Warrior tegengekomen die echt net zijn rang had gekregen. De kater richtte zijn blik op de ThunderClanner toen deze verder ging met spreken. ‘Dat zal vast nog wel komen. Je lijkt me wel iemand met de potentie om een Warrior te worden,’ sprak hij de kater bemoedigend toe. Hij had dus gelijk. Het was een Apprentice, maar waarschijnlijk niet voor lang meer. ‘Ik jaag voor mezelf, ik train mezelf door vechttechnieken te oefenen en ontmoet veel andere katten. Ik leer veel over anderen kennen en ben eigenlijk nooit alleen.’ Hij grinnikte even. Nee, hij had niet bepaalde een saai leven. Het was dan ook niet echt eentonig. ‘En jij?’ vroeg hij. ‘Zeker heel druk aan het trainen om een Warrior te worden? Ik heb gehoord dat het leven vanaf dat je Warrior wordt echt vol met verantwoordelijkheden zit, dus geniet nog even van je Apprentice-tijd.’

De kater sprak lovend over hem zonder enige kennis. Want hoe wist hij dat Flintpaw een goede warrior zou worden. Bovendien had hij hem net flink zien falen met die kraai. Een beetje warrior had die wel gegrepen of had er in ieder geval niet voor gezorgd dat het hem in de problemen kon brengen.

”Ik jaag voor mezelf, ik train mezelf door vechttechnieken te oefenen en ontmoet veel andere katten. Ik leer veel over anderen kennen en ben eigenlijk nooit alleen.” luidde het antwoord van de kater op zijn vraag. Het leek hem niet een erg boeiend leven, maar hij was in ieder geval niet veel alleen. Tenslotte was niemand graag alleen. ”En jij?” werd hem gevraagd. ”Zeker heel druk aan het trainen om een Warrior te worden? Ik heb gehoord dat het leven vanaf dat je Warrior wordt echt vol met verantwoordelijkheden zit, dus geniet nog even van je Apprentice-tijd.” Hij knikte instemmend. ”Klopt, ik ben nu aan het trainen met mijn mentor, maar ik ben er al bijna,” vertelde hij enthousiast. Het zou vast niet lang meer duren voordat hij warrior zou worden en zich echt kon inzetten voor de clan.

Zuko had eigenlijk altijd al wel willen weten hoe het was om in een Clan te zitten met meerdere Clanmates waarmee je je weg moest kunnen vinden. Soms had je namelijk ook katten met van die karakter waar je jezelf totaal niet in kon vinden. Zuko kon dan gewoon naar zijn eigen territory gaan en de desbetreffende kat zijn rug toekeren, maar dat konden de Clan cats zelf natuurlijk niet. Hij vond het dan ook wel aangenaam dat hij een rogue was op die momenten, maar soms was het ook wel eenzaam als hij niemand kon vinden om mee te praten. Gelukkig had hij zo’n sociale skills dat dat maar weinig voorkwam en dat er zelden momenten waren in zijn leven dat hij zich echt heel erg alleen voelde. De kater draaide zijn kopje naar de ThunderClanner toen deze sprak over zijn mentor en glimlachte. Hij kon zich zijn eigen trainingen met zijn mentor nog goed herinneren. Het was leuk om nieuwe dingen bij te leren, maar de gevechten had hij altijd het spannendste gevonden. Ze vochten dikwijls met ingetrokken klauwen, hoewel ze ook al eens één gevecht hadden gedaan met uitgestoken klauwen als laatste oefening voor Zuko. Het was niet lang daarna dat zijn mentor was overleden. Hij wilde dat Zuko ervaring had met een kat die hem echt pijn zou doen en Zuko had best veel geleerd uit die trainingssessie. ‘Ik denk dat dat best spannend is om van te voren niet te weten welke Clannaam je leader voor je bedacht heet,’ zei Zuko. Voor hem was zijn naam altijd hetzelfde gebleven. ‘Wat is je naam nu op dit moment?’ vroeg hij aangezien ze zichzelf nog niet voorgesteld hadden aan elkaar.