De jonge Silencepaw kwam terug nadat ze had gejaagd en duizenden malen haar excuses had aangeboden aan het doden beestje wat ze schuldig meenam naar haar kamp, al was het donker in het kamp. Te donker, toen ze vertrok was de zon aan het onder gaan. Nu was het donker, alles was zwart voor haar ogen. Dit wekte bij haar angst op, waar zou ze slapen? Ze rilde angstig, waar moest ze naar toe? Waar moest ze slapen, waar waren de dens? Uit schrik zakte ze angstig ineen en maakte zichzelf tot een klein grijze bolletje wol, ze krijsten uit stress. Waar was de apprentices den? Waar moest ze heen? Dit was haar straf van Starclan omdat ze dat arme muisje had vermoord, "Sorry, sorry." Bleef ze piepen. Langzaam raapte ze haar moed bij elkaar, stopten ze steeds met zich te verontschuldigen. Ze moest toch een den uit testen, misschien kwam ze dan in haar eigen den. Ze rilde van angst, hoe moest ze dit doen. Ze zocht in de duistere donkerte naar iets wat nog donkerder was, al lukte dat moeilijk. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, als Bramble nou bij haar was. Ze begon zacht te piepen, ze rilde haar poten zetten ze steeds voorzichtig neer overal waar ze kwam te staan. Tot ze uitgleed, weer liet ze een miauw van schrik horen. Al plofte ze op de grond neer, ze legde haar kop tussen haar poten neer en begon langzaam te snikken. "Ik ben zo bang.." Miauwde ze zacht, ze was altijd bang en het ergste was dat ze niet wist waarvoor.
~Eerste post Lizardpath
OCC: Silence is nachtblind
(Mijn opa is nachtblind kan niks zien in het donker, dus dacht ik als het bij mensen kan. Kan het misschien ook bij katten, ik ben hier niet zeker van.)
Onderwerp: Scared 
za 10 sep 2016 - 15:04