Just visiting {Brindleleaf}

Brindleleaf had kittens, Mousewish had kittens... Iedereen had kittens op dit moment. Bronzemask probeerde zich op de achtergrond te houden. Er was veel drama aan de gang in haar familie, en het enige lichtpuntje was dat ze de training van haar neefje had afgerond. Ze had nog niet de moeite genomen om de kittens van haar zus te bekijken. Alhoewel ze er wel aan gedacht had. Nu had ze eindelijk de moed bij elkaar gepakt om een bezoek aan de nursery te brengen. Voorzichtig stapte ze het donkere hol in. Het bracht slechte herinneringen op, herinneringen aan haar o zo dramatische jeugd. Haar blik viel eerst op Mousewish, ze was zeer kort geleden bevallen, Bronzemask was al bij de bevalling wezen kijken. Nu was het tijd om haar, andere, neefjes en nichtjes te zien. ''Brindleleaf?'' Mauwde ze vragend.

Ze moest het ze vertellen, maar ze twijfelde wanneer dat het juiste moment was. De kittens waren pas 2 moons, waarschijnlijk zouden ze het ook nog niet begrijpen. Dus zou ze nog eventjes wachten totdat ze wat ouder waren, maar niet vlak voor de ceremonie. Ze moesten het weten waar ze aan toe waren. Ze moesten weten dat ze het niet zou doen omdat ze niet van ze hield, maar omdat het beter was. De kittens sliepen tussen haar buik en haar staart in, lekker warm tegen haar aan. Er lag een teder glimlachje om haar lippen terwijl ze naar ze keek, maar ook een iets wat trieste blik in haar goudgele ogen. Ze werd opgeschrikt toen ze de stem van haar zus hoorde. “Ja?” Vroeg ze terwijl ze het gedaante van haar zus tussen de nesten zocht.

Haar zus keek anders, niet meer als vroeger. Niet meer strijdlustig, maar alsof alle hoop verloren was. Dat kon ze zich ook wel een beetje voorstellen. ''Ja?'' Hoorde ze haar zus roepen. Bronzemask zag Brindleleaf nu, liggend naast en klein hoopje kittens. ''Ik wou even kijken hoe het gaat enzo.'' Mauwde Bronzemask, iets zachter pratend toen ze de slapende kits spotte. Ze stapte rustig wat dichterbij, haar blik op de kits. ''Ze zijn snel gegroeid.'' Merkte ze op, niet wetend wat ze anders moest zeggen. Normaal was ze op haar gemak bij haar zus, maar nu was de sfeer gespannen.

Ze knikte toen haar zus zei dat ze gegroeid waren. “Ze groeien elke dag.” Beaamde ze. Zeker de laatste tijd werden ze snel groter. De kittens lagen te slapen, dus richtte ze zich weer naar Bronzemask. “Ik ga weg Bronze.” Fluisterde zacht, zodat alleen haar zus het zou horen. Ze moest het weten en ze hoopte dat ze een beetje op haar nestjes wilde letten. Op de jongste, maar ook zeker op de oudsten. Ze maakte zich nog wel eens zorgen over Mousewish die heel jong moeder was geworden, maar ook over haar zoons die beiden nog niet echt hun draai leken te vinden. En Polarfrost die vaak ruzie zocht met anderen, ook zij moesten soms nog wat begeleid worden. Een luisterend oor hebben die zij ze niet kon bieden.

Brindleleaf knikte. ''Ze groeien elke dag.'' Mauwde ze, kijkend naar haar kittens. Toen keek haar zus haar weer aan. ''Ik ga weg Bronze.'' Fluisterde Brindleleaf zacht. Bronzemask keek haar zus niet helemaal begrijpend aan. Wilde ze weg, als in, weg van de Windclan. Of weg van het leven. Bronzemask wilde daar helemaal niet aan denken. ''Weg?'' Fluisterde ze zachtjes. ''Weg waarheen?'' Ze hoopte dat Brindleleaf iets anders bedoelde. Misschien moest ze een kleine boodschap doen. Maar die gedachte leek onmogelijk als je de pijn in haar zus' ogen zag.

Er kwam een vastberaden blik in haar goudgele ogen. Ze had haar keuze gemaakt, helemaal toen haar zoons haar hadden verteld dat dat misschien inderdaad wel het beste was. Ze was moeilijk van beslissingen af te brengen, helemaal als het haar het beste leek. “Geen idee waarheen, waar mijn poten mij heenbrengen denk ik. Weg bij WindClan.” Fluisterde ze nog steeds zachtjes. Ze had geen zin dat iemand anders het hoorde. Ze wilde het ook zelf aan Mouse en Polar vertellen en later aan de jongsten, als ze wat ouder waren. Daarna zou ze Everstar inlichten. “Ik loop jullie hier alleen maar in de weg, maak domme fouten en iedereen kijkt me nu aan alsof ik kraaienvoer ben. Quiet is het er ook mee eens dat ik misschien beter weg kan gaan. Ik sta hun ook in de weg, ze zijn zenuwachtig bij mij in de buurt. Dat kan niet de bedoeling zijn met je eigen vlees en bloed.” Ze keek haar zus aan. “Ik voelde het zelfs bij jou bij binnenkomst daarnet. Het is gewoon beter zo Bronze.” Er ontstond een waterig glimlachje om haar lippen. “Pas je een beetje op ze?” Fluisterde ze verder.

''Geen idee waarheen, waar mijn poten mij heenbrengen denk ik. Weg bij WindClan.'' Antwoordde Brindleleaf fluisterend maar met een vastberaden toon. ''Ik loop jullie hier alleen maar in de weg, maak domme fouten en iedereen kijkt me nu aan alsof ik kraaienvoer ben. Quiet is het er ook mee eens dat ik misschien beter weg kan gaan. Ik sta hun ook in de weg, ze zijn zenuwachtig bij mij in de buurt. Dat kan niet de bedoeling zijn met je eigen vlees en bloed.'' Ze keek Bronzemask aan, die op haar beurt ongelovig terugkeek. ''Ik voelde het zelfs bij jou bij binnenkomst daarnet. Het is gewoon beter zo Bronze.'' Vervolgde de kattin fluisterend. Een vage glimlach sierde haar zus lippen. ''Maar je weet toch dat je nooit meer terug kan? Als ik je op dit gebied tegenkom ben ik verplicht je aan te vallen.'' Fluisterde Bronzemask, iets harder dan net. Maar ondanks alle fouten van haar zus, wilde ze haar niet weghebben. Al kon ze zich voorstellen dat haar oudere kittens dat wel wilden. Het punt was, Brindleleaf was de enige die haar echt begreep. De enige met hetzelfde verleden. ''Pas je een beetje op ze?'' Vroeg Brindleleaf haar zacht. ''Natuurlijk. Maar weet wel dat ik geen vervangende moeder zal zijn voor hen. Net als onze pleegmoeder nooit een vervanging zal zijn van de onze.'' Mauwde de tabby tortoiseshell. ''En ik ga je missen.'' Voegde ze er aan toe. Ook bij haar ontstond een waterig glimlachje, en je kon ook niet om de waterige ogen heen.

Ze knikte met een verbeten grimasje om haar lippen. Er schoot toch iets van pijn door haar ogen, wat ze snel weer probeerde te verdoezelen. “Dat weet ik Bronzemask. Ik zal ook niet meer terugkomen, want ik wil het jou niet aandoen dat je verplicht bent je eigen zus aan te vallen.” Nee, dat ging ze haar bloedeigen zus niet aandoen. Even ging haar blik naar de slapende kittens, voordat ze Bronzemask weer aankeek. “Ik ga pas weg als ze apprentice worden, waarschijnlijk willen ze me dan toch al niet meer aankijken. Als ze gaan begrijpen wat hun moeder heeft gedaan.” Sprak ze verder. Ze dacht aan hoe Puddle en Quiet nu op haar reageerden, het deed haar elke keer pijn als ze ze tegenkwam. “Ik wil je enkel vragen een luisterend oor voor ze te zijn. Ik zal je niet vragen om mij te vervangen, want ik weet dat dat onmogelijk is.” Ze slikte en glimlachte wat treurig naar de andere kattin. “Ik ga jou ook missen.” Fluisterde ze bijna onhoorbaar.

Brindleleaf knikte met een pijnlijke glans in haar ogen. ''Dat weet ik Bronzemask. Ik zal ook niet meer terugkomen, want ik wil het jou niet aandoen dat je verplicht bent je eigen zus aan te vallen.'' Bronzemask knikte, dankbaar, maar ook verdrietig vanwege het feit dat ze nooit meer terug zou komen. De blik van de poes ging naar haar kittens, en daarna weer terug naar Bronzemask. ''Ik ga pas weg als ze apprentice worden, waarschijnlijk willen ze me dan toch al niet meer aankijken. Als ze gaan begrijpen wat hun moeder heeft gedaan.'' Vervolgde Brindleleaf. ''Ik wil je enkel vragen een luisterend oor voor ze te zijn. Ik zal je niet vragen om mij te vervangen, want ik weet dat dat onmogelijk is.'' Mauwde Brindleleaf met een treurige glimlach. Bronzemask knikte begrijpend. ''Ik ga jou ook missen.'' Fluisterde de queen, schor van verdriet. Bronzemask slikte, en gaf een kopje aan haar zus. Ze knikte vriendelijk naar een van haar zus kittens, die wakker werd en verliet toen de Nursery.

-Bronze is topic uit-

(Ik mocht toch, right? cx)

De lichtbruine kitten fronste lichtjes toen stemmen tot haar doordrongen. Ze begreep niet wat ze zeiden, daarvoor was het te stil gefluisterd; om heel eerlijk te zijn maakte het nog niet zo veel uit voor het jonge poesje. Amberkit rekte haar pootjes uit en opende toen haar groen-blauwe oogjes. Even moesten ze wennen aan het vage licht dat er altijd was in de nursery, alvorens om zich heen te kijken. ze zag nog net hoe een poes de nursery verliet - was dat niet.. De jonge kitten kon niet meer op de naam komen van de kattin, maar ze wist wel dat ze ze ergens van kende. Oh wel, niet belangrijk. Amberkit keek op naar haar moeder, haar grote oogjes onschuldig. Ze zag er niet zo vrolijk uit.. Waarom zou dat zijn?

Ze sloot even haar ogen toen haar zus haar een kopje gaf. Ze zou haar verschrikkelijk missen. Ze had altijd bij haar zus terecht gekund met haar problemen, maar dit probleem zou zelfs zij niet op kunnen lossen. Dit moest ze zelf doen en vanaf dat moment zou ze alles zelf moeten doen. Ze zou er helemaal alleen voor staan, maar dat was haar eigen schuld. Het was beter voor haar kinderen en voor haar kittens deed ze alles. Haar hart sloeg een slag over toen Bronzemask de nursery verliet. Ze had nog zoveel willen zeggen, maar het zou ook bij haar zus moeten bezinken. Ze was nog niet weg, ze zou haar nog wel kunnen spreken. Ze richtte haar blik op haar kittens en keek naar Amberkit die wakker geworden was. “Hebben we je wakker gemaakt lieverd?” Vroeg ze terwijl ze zichzelf weer probeerde te herstellen, maar het duurde even voordat al de pijn uit haar gezicht weggetrokken was. Het zou haar dochter niet ontgaan zijn.

Haar groene ogen stonden vragend toen Amberkit opkeek naar haar moeder. Waarom keek ze zo raar? Wat was er aan de hand? "Wat ish er, mama?", vroeg het kleine poesje, haar stemmetje hoog. Ze draaide zich wat met haar lange poten, zodat ze haar nek niet zo raar moest draaien. Wat was er toch met mama? Ze had niet verstaan waar zij en de andere poes over aan het praten waren, maar het kon niet goed zijn als Brindleleaf er zo hevig op reageerde.

“Niks.” Glimlachte ze naar haar dochter. “Dat leg ik nog wel uit als je wat ouder bent.” Wanneer precies wist ze nog niet. Eigenlijk wilde ze het helemaal niet vertellen, maar dat moest ze wel. Ze wilde wel dat ze het wisten voordat ze apprentice werden. Ze moesten zich erop voor kunnen bereiden. Als ze vier moons waren, bijna vijf moons. Dat leek haar het beste moment. Ze likte Amberkit over haar kopje, voordat ze haar eigen kop op haar rugje legde. “Weet dat mama zielsveel van jullie houdt en dat altijd zal doen.” Fluisterde ze. “Wat er ook gebeurt. Jullie zijn geweldige katten en jullie verdienen het geliefd te worden.” Ze slikte en haalde haar kop weer van haar rugje. “Ga maar weer lekker slapen lieverd.” Vervolgde ze.

De 3 manen oude kitten bekeek haar moeder nog even, de blik in haar groene ogen nieuwsgierig en een tikkeltje bezorgd. Mama zorgde altijd voo rhun, maar betekende dat dan ook dat zij voor mama moesten zorgen? Uiteindelijk besloot Amberkit dat het wel goed zou komen, dat Brindleleaf het haar wel zou vertellen als het ernstig was. daarbij had ze gezegd dat ze het zou vertellen als ze ouder was - dus haar nieuwsgierigheid zou uiteindelijk wel verholpen worden. Bijna onmerkbaar haalde de lichtbruine kitten haar schouders op, waarna ze haar kopje in de warme nekvacht van mama begroef en haar oogjes sloot. Jong als ze was duurde het niet lang voor ze weer in slaap zou vallen.

Amberkit is het topic uit :3