[Open] Just keep swimming, just keep swimming

Volepaw was vandaag op jacht gestuurd door haar mentor, Innerstar. Ze had bijna elke dag met haar getraind, maar soms moest Innerstar, als leader van de clan, zich ook bezig houden met andere dingen. Gisteren had ze nog hard met haar en enkele andere apprentices getraind, waarna ze als beloning nog een grote prooi mocht uitkiezen. Normaal had ze door het territorium gerend, alsof ze nog nooit had gelopen, maar vandaag hield ze het voor voorzien. Haar prooi lag namelijk nogal op haar maag. Ze had misschien toch beter een kleinere prooi gekozen. Volepaw was blijven doorlopen totdat ze aan de grens met het Thunderpath kwam. Haar aandacht was al lang weg van de jacht en haar oogjes glommen dan ook nieuwsgierig toen ze de tunnel onder het Thunderpath tegen kwam. Haar pootjes prikten van de nieuwsgierigheid en niet veel later stond ze langs de andere kant van het Thunderpath, waarna ze gewoon de eerste beste richting uitliep. Ze bleef doorlopen, terwijl ze met grote oogjes om haar heen keek. Na een hele tijd stappen begon de vermoeidheid toch toe te slaan. Ze was nog een jonge apprentice dus het grote uithoudingsvermogen was er gewoon nog niet. Haar blik ging even naar de lucht, waar de zon vollen bak scheen. Volepaw bleef staan toen ze het geluid van water opving. Misschien dat ze daar wat kon afkoelen! Ze versnelde haar pas en kwam al snel aan bij een rivier, die vele groter was als alle beekjes in het Shadowclan territorium samen. Ze zakte door haar pootjes toen ze bij de waterrand enkele visjes zag zwemmen. Deze zwommen stroomopwaarts. Blijven zwemmen, blijven zwemmen. Voorzichtig stak Vole een enkele poot in het water om de visjes wat te helpen, maar met dat ze dat deed, waren de visjes plots weg. "Wacht!" piepte ze luid en sprong direct weg, om langs de oever van de rivier de visjes te volgen. Haar tempo werd echter al snel terug gereduceerd tot nul en het duurde dus niet lang voordat ze weer stil stond. Haar blik ging terug naar de rivier. "Hé, een rivier!" mauwde ze enthousiast met vernieuwde energie. Waar kwam die plots vandaan, die rivier? Ze kon zich niet herinneren dat Shadowclan een rivier door zijn territorium had lopen.

[Open] Just keep swimming, just keep swimming 4757808

Well, put it this way. If it rains, you'll be the first to know.

Slivercoarse keek neer op zijn slapende zoon. Waar had die geleerd zo lang te slapen? Hij ging zitten en wachtte. Hij kreeg geen ochtend begroeting want allebeide katers hadden een enórm ochtendhumeur. Na geen reactie liep hij geërgerd naar buiten. Daar midden in het kamp plante hij zijn kont in de grond. "ZOON!", bulderde hij. Verscheidene katten draaide kwaad hun koppen om. Ook in de warriors den werd er heel wat gevloekt. Hopelijk pokete ze zijn jongen uit bed. Toen hij eindelijk uit de den kwam liep hij met stevige passen naar de ingang. "Geen tijd voor eten, kom!" Buiten het camp nam hij een snel tempo aan. Met zijn vacht leek hij stevig gebouwd, maar hij was eerder aan de fijne kant. Een echte jager. Zijn bestemming waren die rottige twolegs, maar ook de rivier. Hij hoorde het bruisen al. Met een vriendelijke blik keek hij naar zijn zoon. "Goed geslapen?" Door het op peil houden van conditie ebde het humeur weg. "Hé, een rivier!" Slivercoarse bleef met een ruk staan. Hij legde zijn oren plat in zijn nek toen hij een vieze geur rook. Shadowclan. Zijn ogen spuwde vuur. Hij stapte met gratie naar de rand van de rivier. "En wat... doe jij hier als ik vragen mag!" Geen vraag, direct antwoord.

Hmm, hij lag heerlijk te dromen. Een tijdlang al, zelfs. Hij was gisteravond vroeg zijn nest in gegaan. Hij was nogal moe geweest, omdat hij zich nogal ingespant had voor de Clan, en dat gebeurde niet al te vaak zo erg. Hij droomde over een mooie kattin, en ze was precies alles wat hij wilde, en hij liep naar haar toe en ze deed alles wat hij maar van hem wilde --- echter werd hij toen hard op zijn kop getikt en werd hij met een schok wakker. Meteen gleed een chagrijnige uitdrukking over zijn gezicht. Nee, hé. Net voor het beste deel? Serieus? Wat een timing. Hij knipperde een aantal keer met zijn ogen en richtte een ontzettend boze blik op de warrior die over hem heen gebogen stond. Het was Novashine, een al wat oudere warrior die zijn moeder had kunnen zijn. Maar dit was ze niet. Dus had ze het recht niet om hem op zijn kop te tikken! Toen ze de rede vertelde - zijn vader, die al een lange tijd op hem aan het wachten was - verwijdden zijn ogen zich echter iets. Oh shit, dat was waar ook, hij had met zijn vader afgesproken. Meteen krabbelde hij overeind, en liep zonder enige vorm van een bedankje voor Novashine de den uit. Daar zag hij de witte kater al zitten, en hij trippelde naar zijn vader toe. "Sorry voor het wachten, vader." verontschuldigde hij zich en hij boog zijn kop lichtjes. Vervolgens draaide hij zijn kop richting de prooistapel, waar, tot zijn teleurstelling, geen vis op lag - dit beschouwde hij als echt RiverClan voer, die vieze eekhoorns en konijnen waren voor andere Clans - maar dat hij niet eten mocht, was nog vervelender. Hij zuchtte diep maar ging niet in discussie, wist wel beter dan dat.
Een lange tijd liepen de twee zwijgend naast elkaar, totdat Sliver sprak. De jonge warrior keek op toen hij de stem van zijn vader hoorde, en knikte toen. "Ja, heel goed." beantwoordde hij, terugdenkend aan zijn droom. Zijn mondhoeken bewogen zich licht naar beneden. Als hij nog eventjes door had kunnen slapen was het allemaal nog beter geweest... Echter werd hij uit zijn gedachtes gerukt toen hij opeens een stem hoorde, die onbekend was. Ook zijn vader had het gehoord, en die stond nu stokstijf stil. Meteen stopte Slithercoax ook met lopen, en keek om zich heen. Zijn blik viel op een jonge kattin, en toen hij zijn bek opende om de geur te proeven, rook hij ShadowClan. Wat deed ShadowClan helemaal hier? Waren ze aan het bespioneren? Een uitdrukking van absolute afschuw kwam op zijn gezicht. Straks moest hij het nog aanraken om het weg te jagen, gatverdamme, nee bedankt. Zijn vader begon met lopen, en meteen ging Slither hem achterna. Ze liepen met een bepaald soort grace die alleen hun familie, de Parseltongue's zoals ze zichzelf noemde, had. Ze kwamen tot stilstand bij ongeveer vijf meter voor de ShadowClanner, en de jonge kater drukte zijn oren in zijn nek, waarbij hij zijn tanden ontblootte. Zijn vader nam het woord, dus alles wat hij op het moment moest doen, was dreigend kijken.

merc

Volepaw had had kopje naar de rivier gebogen. Ze kon het niet geloven. Er was gewoon plots een rivier in Shadowclan territory! Er stond een grote glimlach op haar snoetje terwijl ze met haar ene pootje door het water waadde. Ze had dan ook niet direct door dat er twee katers aan de overkant van de rivier waren verschenen. Pas toen één van hen sprak, tilde ze haar kopje op. De wind blies weg van haar, waardoor ze niet doorhad dat deze katten eigenlijk van Windclan waren en ze zich nu eigenlijk vlak bij de grens van Riverclan begaf. "En wat... doe jij hier als ik vragen mag!" Ze spitste haar oortje en ging recht staan. De glimlach op haar snoetje was nog niet weg. "Hi. Ik ben Volepaw!" mauwde ze, niet reagerend op wat de kater net eigenlijk gezegd had. Ze zag geen gevaar in de twee katten, ervan uit gaand dat ze bevriend waren met Shadowclan. Anders zouden ze toch niet zo in het Shadowclan territorium staan. Zouden ze gemerkt hebben dat er ineens een rivier door Shadowclan gebied stroomde?