I'm proud of you

Oceanbreeze was nog niet zo lang geleden Warrior geworden, al had ze al wel meteen een Apprentice gekregen. Eentje die ze hoopte goed op te kunnen leiden. Immers had Brindleleaf de taak goed gedaan bij haar. Met een kleine glimlach op haar snoet was ze die ochtend op gestaan. Haar blauwe ogen namen de omgeving rustig in haar op terwijl ze de Warriorden uit liep. Ze zag daar in de verte de witte vacht die waarschijnlijk tot haar moeder behoorde. Nieuwsgierig rekte ze zich dan ook uit, voordat ze langzaam richting de witte gedaante liep. De desbetreffende witte gedaante kwam ook op haar af, waardoor ze zeker was dat dit haar moeder zou zijn. 'Oceanbreeze!' Riep Icecloud uit naar haar, waardoor ze even ietwat onwennig met haar oortjes wiebelde. Dat was haar naam, natuurlijk. 'Heb je zin om mee te gaan jagen?' Mauwde de sneeuwwitte kattin daarna. Waardoor Oceanbreeze met een glimlach instemde. 'Ja hoor, mam.' Mauwde ze dan ook voor de duidelijkheid.

Oceanbreeze had nog geen plannen gemaakt die dag. Natuurlijk niet want de dag was nog vroeg en eigenlijk had ze nog veel te doen. Zoals haar taak als Warrior voorschreef. Ook moest ze haar Apprentice binnenkort waarschijnlijk wel weer meenemen, maar daar maakte ze zich vooralsnog geen zorgen over. Ze kon nu eigenlijk best nog wel eens wat tijd met haar moeder doorbrengen. 'Heb je een voorkeur waar je wilt gaan jagen?' Vroeg haar moeder, terwijl ze langzaam richting de kampuitgang liep. Ocean hield haar zonder moeite bij, haar passen waren vloeiend en rustig. 'Nee, geen voorkeur. Misschien gewoon kijken in welke richting de sporen verser zijn?' Mauwde ze haar voorstel, met een klein glimlachje op haar snoet. Het was al weer eventjes geleden dat ze tijd met haar familie had doorgebracht en het deed haar zeker goed.

Haar witte moeder knikte enkel kort, waarna ze een kort instemmend geluid liet horen. Dus blijkbaar was haar idee er eentje die haar moeder ook beviel. 'Klinkt goed, ook al denk ik dat we misschien wel een stukje moeten lopen voor we echt verse sporen tegenkomen.' Zei haar moeder eerlijk. Oceanbreeze knikte even. Daar had haar moeder wel gelijk in gehad, natuurlijk. De katten liepen allemaal eerst in de buurt van het kamp, waardoor daar meer sporen verspreid lagen en hun prooi meestal wel uit de buurt bleef. 'We kunnen wel beginnen in die richting.' Verklaarde de witte kattin, terwijl ze met haar staart een kant op wees. Meteen liep Oceanbreeze die richting uit terwijl ze nauwkeurig de omgeving in de gaten hield. Natuurlijk verwachtte ze nog niets bijzonders tegen te komen, maar ze wisten het maar nooit. Wie weet, zou een Rogue of Bloodclanner toch zijn verdwaald, of zouden ze een andere kat tegen komen die er niet thuishoorde. Ze wisten het tegenwoordig maar nooit.

Haar witte moeder volgde haar zodra ze in de richting liep die ze op voorhand had aangewezen. Ze glimlachte ontspannen. Natuurlijk hadden haar moeder en zij elkaar niet zoveel gesproken. Beide hadden ze het vaak genoeg druk gehad, maar dat betekende niet dat ze slecht met elkaar overweg konden. Elke minuut die ze met haar sneeuwwitte moeder doorbracht, was een minuut die ze zou herinneren met een goed gevoel. Ze hield de geuren en geluiden in de gaten, alles dat erop kon wijzen dat ze niet alleen waren en hopelijk in de buurt van prooi. "Hoe bevalt het warrior zijn?" Besloot haar moeder te vragen, hiermee de stilte verbrekende. Meteen keek Oceanbreeze met een glimlachje op waarna ze even nadenkend stilstond. 'Ik ben ergens erg blij met deze rang, dat ik goed genoeg ben om de clan een steentje bij te dragen. Al maak ik me altijd wel zorgen dat er ooit weer iets gebeurd waarin in verstijf. Wat als ik mijn Apprentice niet bij kan brengen, wat ze mag leren?" Zodra ze begon met spreken, was er nauwelijks meer houden aan. Ze was sinds de ontvoering nooit helemaal de oude geworden, ze had vele dingen wel geleerd en vaak was er aan haar leven wel een positieve draai gekomen. Maar dit betekende niet dat ze er helemaal geen last van had. Ze zuchtte even, al leek ze ergens ook wel trots op de rang die ze had bemachtigd door haar eigen harde werk.

Icecloud leek aandachtig naar haar woorden te luisteren, haar zorgen waarschijnlijk ook tot haar moeder doordringende. Ze was een jonge kat, eentje die relatief wat ervaring had maar nog steeds niet al te zelfverzekerd was. Al leek haar zelfverzekerdheid wel met de dag te groeien. Ze werd volwassen, of was het al. In ieder geval genoeg om al een eigen Apprentice te hebben terwijl ze zelf een kersverse warrior was. Daarbij was haar ontvoering waarschijnlijk ook een zwart blad uit haar verleden, eentje waar haar hele gezin waarschijnlijk wel last van had gehad. Zeker omdat ze niet de enige van de familie was geweest die verdwenen was, ook Lizardpath was erbij. Ze hadden in het begin ook niet echt een sterke relatie gehad, zeker niet nadat ze beiden waren terug gevonden. Alleen zodra ze Apprentices waren hadden ze het uiteindelijk wel bijgelegd. Ze waren het er beide over eens geweest dat ze geen ruzie hoefden te maken. Ze bewonderde Lizardpath stiekem ook wel, haar nichtje die zo sterk was geworden ook al was ze misschien geen warrior. Dus sterk op andere vlakken dat Oceanbreeze getraind was. 'Je hebt er hard voor gewerkt en je zal het zeker ook goed doen." Probeerde haar moeder haar gerust te stellen, ergens had haar moeder wel gelijk. Ze had zich met de hulp van Brindleleaf door haar tegenslagen heen gewerkt en was een warrior geworden die ook kon vechten. Al was het niet iets dat een hobby van haar was. "Ik was ook echt wel onzeker over mijn eerste apprentice, maar eigenlijk is het ook gewoon leren hoe daar mee om te gaan. Het is namelijk niet alsof je alles in één keer goed zal doen." Vertelde haar moeder, waarschijnlijk naar eigen ervaring en waarheid. Het was inderdaad zo, ze zou altijd fouten maken. Alleen het was aan haar om de fouten toe te geven en een zo goed mogelijk voorbeeld te zijn voor haar schuchtere Apprentice. "En anders kan je altijd iemand om hulp of advies vragen als je ergens onzeker over bent." Verklaarde haar moeder daarna waarna de bruine kattin glimlachte. "Ja, dat is waar. Ik hoop dat ik Silencepaw kan leren dat het territorium haar niet bijt." Fluisterde ze waarna ze haar kop schudde. "Al was dat ook iets dat Brindleleaf mij moest leren," verklaarde ze eerlijk waarna ze haar kop optilde. Ze hadden misschien genoeg gezegd. Ze waren hier immers gekomen om te gaan jagen, daarbij zouden ze onder het jagen vast wel verder kunnen spreken. Langzaam kwam ze weer in beweging en proefde ze de lucht. Geen bekend spoor van prooi.

"Je zult het vast goed doen." Was het laatste wat haar moeder over die kwestie sprak voordat de witte kattin zich net zoals haar dochter focuste op het jagen. Ze waren met een reden hier gekomen en konden zich er beter ook goed op focussen. Anders kwamen ze als nog met lege poten thuis, al waren ze nog zo goed getraind, ze hadden hun aandacht wel nodig. Zonder focus maakten ze fouten die hun de jacht konden kosten. Ze was blij dat ze geen loner was, geen kat die op zichzelf moest leven. Of het nu Rogue of Bloodclanner was, dat maakte niet zoveel uit in haar ogen. Al waren de Bloodclanners vaak lastiger. Haar moeder bewoog wat met haar oren en gaf haar een seintje waardoor ze oplettend rond keek. Ze had waarschijnlijk wat gehoord. Echt iets ruiken deed ze nog niet, misschien stonden ze er wel verkeerd voor. Ze keek vragend naar haar moeder voordat ze haar hoorde spreken. "Hoor je dat geritsel ook?" Vroeg haar moeder, net op het moment dat ze ook geritsel hoorde. Ze was haar moeder trouw op de voet gevolgd, aangezien ze zelf het geluid had afgeschreven als de wind. "Ik ruik alleen niet echt wat het kan zijn, misschien staan we verkeerd voor de wind." Verklaarde de spierwitte kattin waardoor Oceanbreeze nieuwsgierig met haar oortjes wiebelde. Daarna knikte ze langzaam en liep ze voorzichtig verder. In het hoge gras zag ze een veldmuisje die ze met enkel geluk te pakken wist te krijgen en te doden. "Dit was niet bepaald een stil muisje, mam."

Haar moeder was ook echt goed in sluipen, wie weet hoeveel manen ze tijd had gehad om daarop te oefenen. Met een glimlachje keek ze achterom zodra ze het veldmuisje gedood had. Prooi voor de clan, ze bedankte in stilte dan ook Starclan voor haar vangst, ook al was het een klein dier, het was iets. Daarbij als ze genoeg muisjes vingen, dan zouden ze aardig wat katten kunnen voedden. Ook had ze niet veel energie verbruikt om het muisje te pakken te krijgen, het dier was te onoplettend geweest en te luid. Ze zei er dan ook wel wat over, natuurlijk niet al te hard zodat ze niet alle dieren waarschuwde. "Als ze allemaal zoveel geluid zouden maken, dan was het niet moeilijk om ze te vinden." Glimlachte haar moeder waarna de jongere kattin langzaam knikte. Dat was waar, dat zou jagen stukken eenvoudiger maken. Alhoewel, het maakte ook dat andere dieren ze zouden horen, dieren die misschien minder gewenst waren. Ze opende haar mond weer om beter te ruiken. Waarna ze vragend naar haar moeder keek. Misschien moesten ze iets anders gaan lopen om beter van de wind gebruik te maken, die overigens ook redelijk aan haar lange vacht rukte.

Haar moeder en zij waren het erover eens dat ze hun jaagstrategie wel aan konden passen. Immers hadden ze nu last van de wind, in plaats dat ze het in hun voordeel gebruikten. Ze besloten dan ook hun pad iets te wijzigen en hoopten al snel op een beter spoor en een goed prooi. Een prooi dat ze niet zou kunnen vinden in het hoge gras dat rondom hen viel. Ze liep er behoorlijk makkelijk in, eenvoudigweg omdat ze niet anders gewend was. Haar gestreepte vacht viel niet op in het gras, al zouden de meeste getrainde katten haar alsnog kunnen vinden. "Laten we een stukje verderop proberen en dan ook met de wind naar ons toe bewegen."Had haar moeder gezegd, net op het moment dat ze iets wisselden van positie. Haar ogen gleden over het eenzijdige terrein, dat desondanks vol verrassingen zat. "We zullen vast wel meer vinden als we een stukje verder gaan." Langzaam knikte Oceanbreeze, daar vertrouwde ze maar op. In ieder geval was het greenleaf dus een perfect seizoen voor sterk prooi.

Net als haar moeder was ze behoorlijk alert terwijl ze het territorium afliepen op zoek naar prooi. De geuren waren jong en oud maar niet meer verwarrend voor de jonge kattin. Zeker naar een regenbui waren de geuren anders en was het jagen door de weggespoelde geuren moeilijker. De geuren die de kattin dan wel rook, hadden een regengeur er door heen. Erg fris dus, zeker met het lange gras. Iets leek haar moeder op te zijn gevallen. Want zodra ze aan de rand van een open plek kwamen, wist haar moeder meteen een muisje te pakken te krijgen. Oceanbreeze had haar veldmuisje ook mee gesleept. "Lijkt erop dat er wel wat muizen hier zitten vandaag." Mauwde haar moeder waarna ze zich naar Oceanbreeze omdraaide. Die voorzichtig de omgeving in zich opnam en naar meer prooi zocht. "Zeker," murmelde ze.

Icecloud legde het muisje dat ze net gevangen had neer, waardoor Oceanbreeze haar voorbeeld rustig volgde. Ze wist dat haar moeder haar misschien wat wou vragen, want met een muis in de mond was dat wat lastig. Waardoor ze dat in automatisme had gedaan. "Heb je enige idee hoe Pantherpaw zich erover voelt dat jij eerder warrior bent geworden?" Vroeg haar moeder waarna Oceanbreeze haar even nadenkend aankeek. "Ik heb hem niet al te lang gesproken nog. Zover ik kon pijlen hoopt hij gewoon dat hij snel warrior wordt. Tijdens de ceremonie heb ik hem ook even gezien. Hij heeft mij gefeliciteerd met mijn rang voordat hij achter Routpaw aan ging. Of nu ja, hij door mij achter haar aan gezonden werd." Mauwde ze zachtjes, haar ogen keken haar moeder vriendelijk aan, al was het duidelijk dat ze zich zorgen had gemaakt op de manier waarop Routpaw verdwenen was op dat moment. Wel was ze van mening dat ze het goed genoeg gedaan had.