Dear brother (Pantherpaw)

Het was de dag naar haar Warrior Ceremonie en het werd al weer langzaam donker. De zon zou binnen enkele zonnestralen waarschijnlijk achter de horizon verdwijnen. Ze had een drukke maar mooie dag gehad, eentje die ze niet zo snel zou vergeten. Haar eerste dagen als volwaardig Warrior in de clan. Natuurlijk miste ze haar broer wel een beetje, het nest van hem was nu niet meer in dezelfde den. Ze hadden elkaar al een poos niet meer gesproken, nauwelijks gezien. Dus had ze besloten dat ze hem in de laatste zonnestralen van licht, hem wel zou kunnen opzoeken. Immers zouden zijn taken er ook al wel opzitten. Met rustige, vloeiende passen liep ze dan ook richting haar leeftijdgenoot. Hij had vast ook wel voldoende stof om over te spreken en ze vroeg zich dan ook oprecht af hoe het met hem was. Daarbij had ze hem ook weg gestuurd toen Routpaw zo het kamp uit was gerend. Niet dat ze hem niet bij haar wou hebben, want dat was allesbehalve waarheid. Nee, ze hield van hem en ook al waren ze niet zo vaak samen. Elke seconde die samen was, was een mooie herinnering aan haar familie. Ze stond op het punt de Apprenticeden in te lopen, toen ze de vacht van haar broer herkende. Met een vrolijke blik stormde ze op hem af, om hem daarna snel te begroeten. Haar blauwe ogen glansden zoals gewoonlijk in haar bruin-gestreepte gezicht. 'Panther!' Mauwde ze onmiddellijk, om zijn aandacht bij haar te houden, of op haar te vestigen als dat nog niet gebeurd was.

'Ocean, was je op zoek naar me?' Besloot een bekende stem haar te vragen, zodra ze overduidelijk naar hem was wezen zoeken. Ze keek hem met een glimlachje aan, waarna ze langzaam knikte. Ze was in ieder geval niet van plan geweest de Apprenticeden in te trekken, natuurlijk niet. 'Of heb je je vergist in de den waar je moet slapen?' Zei hij er ietwat plagerig achteraan. Ze schudde stilletjes haar kop waarna ze hem met haar blauwe ogen onderzoekend aan keek. Hij was net als haar al relatief goed opgegroeid, sterker geworden en zou vast over niet al te lange tijd in haar voetstappen volgen, om ook een Warrior te worden. Ze glimlachte even terwijl ze hem met een tikje van haar staart probeerde te irriteren. 'Nee, ik was op zoek naar mam. Natuurlijk zocht ik jouw!' Mauwde ze met een vriendelijke stem.

Zodra ze hem aantikte met haar staart, moest haar nestgenoot alweer glimlachen. Ze kon het niet laten hem uitdagend aan te kijken. Natuurlijk wist hij wel dat ze naar hem opzoek was gegaan, maar het was veel leuker om dom te doen. Met haar broer kon dat nog natuurlijk. Toch gedroeg ze zich tegenwoordig veel meer en meer als een oudere kattin. Dat kwam misschien ook door alle ervaringen die ze in haar twaalf manen had gehad. Andere ervaringen dan Pantherpaw, hij was immers nooit ontvoerd geweest. Ze had het ook nooit met hem besproken. Al had hij vast wel gemerkt hoe slecht ze meestal sliep. 'Mis je me nu al?' Vroeg hij dan ook, ook al waren ze niet zolang gescheiden geweest en konden ze nog steeds elke dag met elkaar praten. 'Ik hoop gewoon dat je snel Warrior wordt.' Was het enige antwoord dat hij kreeg voordat ze voorzichtig ging zitten. 'Heb je Routpaw nog kunnen vinden?' Vroeg ze met een glimlachje op haar gezicht.

De glimlach van haar broer viel even zodra ze het over het warriorschap had. Dit was natuurlijk niet haar bedoeling geweest, maar ze kon zelf weinig aan de stand van zaken veranderen. 'Dat hoop ik ook.' Mauwde hij. Meteen ging de jonge Warrior over tot een ander onderwerp. Routpaw, een Apprentice die ze natuurlijk wel een beetje kende. De vraag had hij waarschijnlijk ook wel verwacht. Ik heb haar kunnen vinden, bedankt nog dat ik mocht gaan.' Zei hij dan ook naar waarheid. Ze knikte langzaam en glimlachte toen. 'Ze had je waarschijnlijk meer nodig dan ik dat had.' Mompelde ze, zachtjes. Natuurlijk had ze hem niet buiten haar nieuwe rang willen houden, dat zou ook nooit gebeurd zijn. Maar toch was het op dat moment ook erg belangrijk geweest dat hij naar Routpaw toe kon gaan. Waarschijnlijk was niemand anders haar gevolgd.

Zodra ze haar woorden had uitgesproken, wist ze dat ze waarschijnlijk de waarheid sprak. Voor het zelfde had een andere kat besloten naar Routpaw toe te lopen, maar dat was niet gebeurd. Haar broer had de taak trouw op zich genomen. Iets waar ze ergens wel trots op was. Ze had een goede familie, eentje die sterk was en niet zomaar in het veld geslagen werd. Ze waren niet altijd samen maar hielden wel veel van elkaar, en ze had het ook niet op een andere manier gewild. "Hoe gaat het eigenlijk verder? Heb je nog wat gedaan met je nieuwe apprentice?" Vroeg haar broer waarna ze glimlachend knikte. Ze mocht de jongere kattin wel, al was het best nog wel eng om een verantwoordelijkheid die zo groot was op haar leeftijd te hebben. Toch kon ze niets anders dan trots zijn en zag ze het als een manier om nog een vriendschap aan te gaan. "Heb haar meteen die dag meegenomen het kamp uit." Mauwde ze zachtjes, haar ogen vriendelijk en vrolijk. "Ik kan mij nog zo goed herinneren hoe het was om voor het eerst een echte training te hebben." Ze had een leuke en vriendelijke mentor gehad, eentje waarvan ze veel had geleerd, waarschijnlijk ook dingen onbewust.

Haar broer knikte enkel zodra ze antwoord had gegeven op zijn vraag. Ze keek hem met rustige blauwe ogen aan, dat ze nu al een Apprentice had, zo snel was voor haar ook een hele ervaring. Ze kon de verantwoordelijkheid wel aan, maar moest nog altijd manieren vinden om echt een goede training te geven. Dit betekende overigens niet dat Silencepaw niets leerde, ze hoopte enkel dat ze precies deed wat er van haar verwacht werd. Daarbij was Oceanbreeze ook niet bang om iemand om hulp te vragen mocht dat nodig zijn. Ze had natuurlijk wel door dat de bruinige kater in diepe gedachten verzonken leek, waardoor ze hem een vragende blik gunde. Echt veel vroeg ze er niet over, ze was wel nieuwsgierig maar niet echt tegen geheimen. Katten hoefden niet alles van elkaar te weten om elkaar te kunnen steunen en als hij niet wou spreken dan sprak hij niet. "Mijn eerste training was ook zeker iets dat ik niet meer zal vergeten." Mauwde hij ietwat ongemakkelijk waardoor ze hem ietwat bezorgd aankeek. "Welke mentor had je?" Vroeg ze zachtjes, wetende dat hij al een mentor wisseling had doorgemaakt.

Waarschijnlijk kende Pantherpaw haar waarschijnlijk goed genoeg om te weten dat ze die vraag zou stellen. Immers was het wel haar broer waarover ze spraken, daarbij was ze misschien niet zo close met hem geweest als ze was met hun oudere halfbroer, toch betekende het niet dat ze hem als minder goede broer zag. Ze zag hem als wie hij was en vond hem net zo belangrijk als ze Whitelion had gevonden. Familie was niet in te ruilen, en dat was voor haar ook niet nodig. "Autumnstorm was eerst mijn mentor en nu heb ik Spiderlapse als mentor." Mauwde haar broer waarna ze glimlachte. Ze was ergens wel bij dat enkel Brindleleaf haar mentor was geweest en ze geen mentorwisseling had gehad. Ook al kon ze met de meeste katten goed genoeg overweg. "De eerste training was dus met Autumnstorm." Verklaarde hij, waarna ze langzaam knikte. Dat was ook wel logisch. Anders had hij wel heel laat trainingen gehad. "Oh, ik heb gelukkig enkel Brindleleaf als mentor gehad. Ze heeft me nooit een nare situaties gebracht. Maar toch heb ik elke training onthouden." Mauwde ze zachtjes met een glimlach. Ze had enkel geen contact met haar gehad, of niet echt nadat ze kittens had gekregen. Misschien moesten ze maar op bezoek. "Panther heb je anders zin om met mij samen op bezoek te gaan bij Brindleleaf en haar kittens?" Vroeg ze zachtjes.

De kater leek even verbaasd te zijn door haar vraag, misschien was het een bijzondere vraag komende van haar. Maar ze vond het niet meer dan normaal om hem ook uit te nodigen. Daarbij had haar mentor haar gesproken toen ze wacht had gehouden net naar de ceremonie. De wacht die ze moest hebben om echt warrior te zijn. Sindsdien had ze haar niet meer gezien en gesproken en dacht ze dat het misschien wel juist zou zijn zelf het contact met Brindleleaf te onderhouden. Daarbij was ze er bijna wel zeker van dat Pantherpaw haar ook wel zou mogen. Het was een behoorlijk vriendelijke kattin. "Is goed." Mauwde de kater dan ook meteen, waardoor ze vrolijk met haar staart zwiepte. Mooi, dan hoefde ze ook niet alleen en hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Ze kon haar kittentijd nog wel goed herinneren. "Is het nu wel een goed moment om op bezoek te gaan?" Vroeg de kater, waardoor Oceanbreeze even nadenkend naar de lucht keek. Voordat ze kon antwoorden sprak haar broer echter verder. Dus liet ze hem geduldig uitspreken. "Ik bedoel meer wanneer de kittens slapen en of we ze dan beter niet kunnen storen." Legde hij verder uit. "Ik heb geen idee Panther, maar ik weet wel dat ik als kitten soms ook stiekem langer op bleef. Daarbij als we stil zijn zullen we ze ook niet onnodig wekken." Mauwde ze zelfverzekerd waarna ze richting de Nursery liep. Hierna liep ze langzaam naar binnen, op haar tenen zodat ze niemand zou wekken. Haar blauwe ogen zochten naar de bekende vacht van haar mentor.

"Dat is wel waar en dan zouden we op onze kop krijgen als we te lang opbleven." Zei haar broer waardoor ze glimlachte. Ja, dat waren tijden, toen ze allebei nog kittens waren. Al hadden ze ook een deel van hun jeugd niet samen doorgebracht toen ze samen met Lizardkit in een dassenburcht zat. Eentje die haar nu nog wel eens slechte gedachten gaf, de angst om gevangen te zitten was nog altijd aanwezig. Misschien een beetje hetzelfde idee als Pantherpaw met water ervoer. Ze liep voorzichtig naar binnen toe en had wel door dat Pantherpaw haar op de poot volgde. Ze keek even achterom terwijl ze twijfelend voor Brindleleaf stilstond. Een vachtje dat erg op die van haar mentor leek, lag net iets anders dan de andere bolletjes vacht. Ze keek er met vragende ogen naar, haar blauwe ogen vriendelijk. Waarschijnlijk was deze kitten wel slaperig, dus sprak ze niet meteen. Ze zakte wel door haar poten heen en keek met een glimlachje naar het slaperige diertje. Dat ze ooit ook zo klein was geweest...