The fern in you

Fernpaw was, samen met één andere Apprentice en twee oudere Warrior’s, gekozen om op patrol te gaan. Terwijl ze haar uiterste best deed om de katten bij te houden – wat vrij goed ging omdat snelheid wel haar ding was – dacht ze goed na over welke grenzen ze moest patrouilleren. De katers hadden tegen hun gezegd dat ze allemaal een eigen Clan moesten kiezen om te patrouilleren. Ze wist dat de andere Apprentice de ThunderClan border al wilde controleren en ze hoorde de katers voor haar spreken over het patrouilleren van de RiverClan border. Fernpaw zuchtte toen dat dus wilde zeggen dat er voor haar niks anders overbleef dan de WindClan border om te patrouilleren. Dat was nog eens de Apprentice’s zelf laten kiezen, zeg. Bij de borders namen ze afscheid van elkaar. De Warrior’s droegen haar en de andere Apprentice op om op de terugweg zeker van prooi mee te nemen en voor zonsondergang terug in het kamp te zijn. Fernpaw gaf een plechtig knikje en wenste de andere Apprentice – deze keer was het niet zo’n arrogante, bedankt StarClan! – en draaide zich om om de WindClan border te gaan checken. Het verschil in geuren was duidelijk en Fernpaw opende bekje zodat ze de geur van de WindClan nog beter in zich op kon nemen. Het was de eerste keer sinds ze de WindClan echt in zo’n glorie kon ruiken. Ze had natuurlijk pasgeleden bij Fourtrees een WindClan tom ontmoet, maar dat was heel anders geweest. Plotseling stond Fernpaw stil toen ze aan de overkant van haar border een WindClan cat zag staan. Zijn groene ogen keken niet bepaald gelukkig en Fernpaw het had gevoel alsof de kater haar elk moment kon gaan aanvallen. Om te laten merken dat ze dit gedrag niet apprecieerde zakte ze wat door haar poten en trok haar bovenlip dreigend naar achteren, maar wist dat als het op een confrontatie uit zou komen dat ze niet ervaren genoeg zou zijn om zich te kunnen verweren.

Ook al toonde Fernpaw zo goed als geen emotie naar de kater toe, toch bonkte haar hart in haar keel bij het idee dat het werkelijk op een gevecht zou uitdraaien tussen haar en de kater. De kater was ouder dan haar en zou waarschijnlijk ook meer ervaren dan haar zijn omdat hij een mentor had, maar als ze haar Clan moest verdedigen dan zou ze vechten. Dan zou ze wel roepen om hulp als het slecht zou gaan zodat de katten die met haar mee waren op patrol terug zouden komen om haar te helpen. Fernpaw’s vacht was inmiddels ook naar boven gegaan waardoor ze er groter uitzag dan ze werkelijk was en haar klauwen boorden zich diep in de grond onder haar. Plotseling ontspande de WindClanner, maar Fernpaw niet. Haar vacht hing nog altijd in de lucht, haar tanden waren nog altijd ontbloot en haar klauwen waren nog altijd klaar om in zijn vacht te schieten als dat nodig was. Ze wist dat dit goed een val kon zijn en dat hij dadelijk toch ten aanval kon gaan als hij dat wilde. Ze moest haar verdediging niet laten zakken omdat het leek bij de vijand alsof deze ook gezakt was. Zijn woorden brachten haar echter van haar stuk en verbaasd zijnde keek de poes hem aan. Ze kwam een beetje overeind en liet deze keer haar aanvallende houding wél varen. Waar had hij het over? Sinds ze nog maar pas een Apprentice was wist ze nog niet alles over het gebied van de ShadowClan en ook niet over ruzies tussen haar Clan en die van een ander. ‘Ik heb geen idee waar je het over hebt,’ sprak ze nu op een eerder kalme wijze en ze kwam weer langzaam overeind uit haar aanvalshouding. ‘Toen dat gebeurde was ik waarschijnlijk nog een kitten. Ik ben nog maar pas een Apprentice en weet dus niks van een eventueel gevecht tussen ShadowClan en WindClan.’ Hoe het dan ook mocht zijn… als ShadowClan dat gebied inderdaad had ingenomen dan zou dat wel met een reden gebeurd zijn. Die WindClanner moest niet denken dat ze zou zwichten omdat het zogenaamd onterecht was wat er was gebeurd. Ze hield haar staart omhoog ten teken dat hij moest blijven staan en boorde haar ogen in de zijne. ‘Luister eens,’ sprak ze met een kalme stem dat haar echte gevoel zo goed mogelijk verborg. ‘Als ShadowClan een stuk van WindClan heeft ingenomen dan zal dat wel met een reden gebeurd zijn. Ik laat je niet toe op ons territory, noch om ons vlooienballen te noemen.’ En weer ontblootte ze dreigend haar tanden. ‘Als ik één spoor van jouw geur vind op ons territory dan klauw ik je vacht er af.’ De poes zwiepte boos met haar staart. ‘Het kan me niet schelen waar het stuk territory eerst toebehoorde,’ ging ze verder. ‘Het is nu van ShadowClan en daarmee uit.’

Terwijl ze wachtte op antwoord bestudeerde ze de kater even. Hij moest ongeveer van dezelfde grootte als haar zijn of iets groter. Fernpaw had gehoord van de Elders, die redelijk spottend waren over de WindClanners trouwens, dat WindClanners over het algemeen kleine katten waren en dat ShadowClan hun daarom makkelijk aankon. Toen ze voor deze kater stond merkte ze inderdaad dat ze jonger was, maar dat ze daarom nog niet veel kleiner was als hem. Voor de rest merkte ze ook op dat zijn ogen misschien nog feller groen waren dan die van haar. Of misschien een ander soort felgroen, maar in elk geval wel het soort van groen dat pijn deed aan je ogen als je er te lang naar zou kijken. Dan merkte ze ook nog op dat hij, ondanks dat hij een grote bek had, toch niet zo heel lelijk was. Hij was een tabby kater met zowel bruine als witte plekken vacht. Fernpaw deed echter haar uiterste best om zich niet te hard af te laten leiden door deze uiterlijke kenmerken. Een knap koppie wilde niet altijd veel zeggen en het feit dat hij zo over de ShadowClan sprak deed haar meer een hekel hebben aan hem dan dat ze zijn aanwezigheid apprecieerde. De kater besloot om zijn bek weer open te doen en Fernpaw draaide haar kopje recht naar hem zodat ze precies kon horen wat hij nu weer te zeggen had. Haar vacht schoot in de lucht bij zijn beschuldiging en haar klauwen ging opnieuw naar buiten. Fernpaw had één stap naar voren gezet zodat hun grenzen elkaar nog maar net scheiden. ‘Niks te doen voor mijn Clan?’ siste ze vragend naar hem. ‘Herhaal dat nog eens, maar dan recht in mijn gezicht, stomme konijnenjager!’ En alsof ze hem elk moment wilde aanvallen tilde ze haar poot op waar haar klauw duidelijk te zien was. Ze stootte een ongelovige lach uit toen hij verderging. ‘Jij mij vermoorden?’ vroeg ze spottend. ‘Ik denk dat het eerder andersom is. Je mag dan misschien wel ouder zijn en meer ervaring hebben, maar je kunt niet veel beter dan konijnen achterna zitten. Wij ShadowClanners hebben de kracht al in onze spieren zitten nog voordat we training krijgen.’ Ze stak haar kopje arrogant in de lucht en ontblootte haar tanden naar hem. Ze deed nog een stap verder zodat ze net voor haar eigen grens stond. ‘Ik was op patrol. Dat is niet niks doen,’ snauwde ze naar hem toe. ‘Ik zou ook maar van me afblijven als ik jou was. Er lopen daar drie andere ShadowClanners rond die jouw vacht van je lijf rukken als je mij aanvalt.’ Ze keek hem uitdagend aan.

Fernpaw was erg dichtbij een woede-uitbarsting. De kattin had niet vaak woede-uitbarstingen en had altijd geprobeerd om de daden die haar vader haar had aangedaan geen invloed te laten hebben op hoe ze met anderen omging, maar deze kater kon ze gewoon niet negeren. De kater daagde haar uit, schold haar Clan uit en irriteerde haar voor iets wat ze niet eens had gedaan en waar ze niet eens wat van wist. Ze wist dat als één ShadowClanner iets deed dat de rest van de Clan er ook om beschuldigd kon worden – omdat dat nu eenmaal was hoe het werkte in een Clan – maar wat deze WindClanner deed was gewoon zielig. Hij daagde haar dan wel uit, maar deed vervolgens alsof het allemaal tijdsverspilling was en probeerde dan weg te lopen in plaats van dat hij overging tot actie. Je moest wel heel erg dom zijn om een ShadowClanner uit te schelden en vervolgens te verwachten dat ze niks terug zou doen. Fernpaw voelde zich niet in het minste geïntimideerd door het feit dat hij ouder was dan haar en betere vechttechnieken had. Ze wist dat ze de kracht in haar spieren had zitten, de Elders hadden haar altijd gezegd dat ShadowClanners geboren werden met de kracht die ze moesten hebben om vijanden uit te schakelen. Hij was dan ook misschien groter dan haar, maar zelfs dat wilde niks zeggen volgens Fernpaw. Bovendien was hij ook weer niet zo veel groter: ze verschilden niet veel. Ze snoof woedend toen hij niks zei op haar woorden. ‘Daar heb je dan wel weer niks op te zeggen, hè? Je wilt me gewoon geen gelijk geven en toegeven dat je het mis had en dat ik dus inderdaad wel iets aan het doen was, iets nuttigs.’ Ze beet het laatste hem toe en liet haar klauwen in de bosgrond onder haar gaan. Ze had echt zo veel zin om zijn arrogante houding van hem af te slaan. Ze had zin om haar klauwen ongenadig hard in zijn pels te boren en hem te laten boeten voor de beschuldigingen die hij haar toewierp. De laatste druppel die haar emmer deed overlopen werd dan ook toegevoegd toen de WindClanner hun uit durfde te schelden voor vuile ratten. Haar uitschelden? Dat ging al een streep te ver. Haar Clan uitschelden? Daar kwam je niet mee weg. ‘De enige die hier momenteel een vuile rat is dat ben jij!’ Ze krijste het laatste en haalde vervolgens uit. Ze zette één stap over zijn grens en reikte met haar klauwen naar zijn flank. Ze liet haar klauwen uit haar poten gaan en sloeg hard richting zijn flank zodat, als haar klauwen zouden raken, hij een heel stuk vel van zijn flank zou missen. Daarna sprong ze weer naar achteren, boog door haar poten en ontblootte haar tanden naar hem. ‘Kom dan!’ riep ze woedend. ‘Laat dan zien dat je niet bang voor me bent, stomme konijnenjager die je bent!’

Misschien was de uithaal naar de kater stom geweest, want één ze had zich laten leiden door haar woede en twee ze stond voor een paar seconden op WindClan territory. Ze was echter snel weer naar achteren gesprongen zodat ze op haar eigen territory stond en zette haar spieren schrap om hem op te vangen omdat hij waarschijnlijk terug ging aanvallen, maar dat deed hij niet. De kat zweeg en zei niks meer. Ondanks dat ze een stommiteit had begaan daarnet door zo boos te worden, was ze toch lichtelijk tevreden over het feit dat ze hem eindelijk zijn kop had laten houden. Ze zou echter niks tegen Innerstar zeggen hierover omdat deze haar aanpak waarschijnlijk niet ging appreciëren. Was het niet zo dat je pas moest aanvallen als je zelf aangevallen werd? ShadowClanners stonden er echter niet erg op bekend dat ze zich lieten uitdagen zonder een gevecht te laten volgen. Ze had puur op haar instincten gereageerd door naar voren te komen en hem aan te vallen. Niemand noemde katten van haar Clan vuile ratten en kon er dan ongeschonden mee wegkomen, hoewel dat wél was gebeurd omdat hij haar aanval jammer genoeg ontweken had. Ze wilde dat ze haar klauwen nog eens door zijn vacht kon halen, maar dat ging hem niet worden vandaag. De kater draaide zich al om en ging weg, waarschijnlijk verder met zijn patrol. ‘Ren maar weg, ja!’ riep ze. ‘Ik zie jou nog wel eens in een gevecht.’ En woedend zijnde draaide de zwarte kattin zich om en rende langs haar eigen border om het laatste deel nog te markeren, maar dan wel in de andere richting dan waar de WindClan-cat net juist was gegaan. Het duurde niet lang voordat ze de katten van haar eigen patrol tegenkwam en zonder iets te zeggen over het voorval met de WindClan-cat rende ze met hun mee terug naar het kamp.