If there's a light at the end, it's just the sun in your eyes

Kalm wandelde ze verder. Het gevoel van de stenen tegen haar pootkussentjes aan was niet echt aangenaam. Hoe konden Bloodclanners en kittpets dit uithouden? Nou tja, clankatten waren de zachte bosgronden meestal gewoon. De zachte aarde was altijd beter dan het artificiele dat hier lag. Met een kalme blik op de tweebeennesten spande ze haar spieren aan om via een boom op een te springen. Ze lande soepel en keek rond. Het was beter een beetje hoger te zitten, op een plek waar ze alles zowat in de gaten kon houden. Ze strekte haar poten wat en besloot te gaan zitten waarna een zucht over haar lippen trok. Great...

-Seven

Een glimlach spreidde zich over Seven's lippen. Vandaag was een mooie dag. Vandaag was een goede dag. Ook al was vandaag nog jong, hij kon het voelen. Zijn poten voelden ligt en elke beweging ging soepel en moeiteloos. Seven verstijfde. Een vreemde geur bereikte zijn neus. Een grijns vormde zich om zijn lippen. Vandaag was inderdaad een goede dag, hij voelde zich niet enkel fantastisch, maar hij kreeg ook nog de kans om zo'n arrogant clanmormel weg te jagen.

De bekende geur van Bloodclan prikte in de neus van de grote poes, die zichzelf wat omhoog duwde en rondkeek, waarna ze al snel een katertje spotte. Ze knipperde even. De geur van Bloodclan had nog dagen na hun inval in het kamp gehangen, maar nu, moons later, was het anders. Ze kantelde haar kopje wat en sloot haar ogen, denkende aan de gebeurtenis waar ze niet zoveel bij had kunnen zijn. En ze had haar clan erbij gelaten. Ze was niks anders geweest dan een mislukt mormel... Sigh... Ze draaide zich dan ook half weg, nog steeds in de hoogte zittende, hield ze zijn geluiden wel in de gaten. Elke Bloodclanner kwam meestal op hetzelfde neer... Waarom...?

"Hé, jij, daar!", riep het rosse katertje wanneer hij de clanpoes in de boom ontdekte. "Ga weg of ik zorg er voor dat je weggaat!", miauwde hij stoerder dan hij in werkelijkheid was. Stiekem hoopte hij dat de poes uit zichzelf weg zou gaan. Ze was stukken ouder en meer ervaren dan hij. Maar hij kon haar daar ook niet laten zitten. Ze had hier immers niets te zoeken, arrogant clanmormel. Stel je voor dat ze zou beginnen te jagen, prooi is hier al schaars zonder stelende clankatten.

"Hé, jij, daar!", Klonk er van de jonge kater en even kantelde ze haar kopje terwijl ze even ging liggen en haar poten onder haar lichaam plooide. "Ga weg of ik zorg er voor dat je weggaat!", Hm? Ze knipperde kalmpjes en kwam langzaam overeind waarna ze een paar passen terug nam op het dak en toen via de boom weer naar beneden sprong. Maar in de plaats van weg te gaan stond ze nu op de grond en wandelde ze kalmpjes rondjes... Waarna ze naar de jonge kat toe stapte. Ze was vele malen groter dan de normale kat. Ze was immers ten eerste een Thunderclanner, grote katten, en zelfs binnen die categorie werd ze als groot beschouwd. "Ik neem aan dat je een young one bent?" zei ze, de termen waren haar immers al lang bekend.

"Ik neem aan dat je een young one bent?", ze ging dus niet weg. Seven begon lichtjes te panikeren, al deed hij zijn best om rustig te blijven. "Euh, ja", hij probeerde zo zelfzeker als mogelijk te klinken, wat een redelijke uitdaging was als je voor zo'n grote clankat stond. Ze had zonder twijfel veel meer ervaring en was sterker dan Seven. "En wat doe jij op ons territorium?", miauwde Seven zo stoer mogelijk. Hij begreep echt niet waarom een clankat naar hier zou komen. Zij hadden namelijk alle goede jachtgebieden.

Ze kon het niet laten een lichte twinkeling in haar ogen te krijgen. Was het omdat ze het grappig vond? Naïef misschien? Ja, ze vond dat wel ergens. Maar toch... "Euh, ja", Hij probeerde het, zelfzeker zijn en ze moest er even van glimlachen. Arm klein ding. "En wat doe jij op ons territorium?", Hm? "Ik ben hier niet om prooi te stelen, noch iemand van jullie kwaad te doen," zei ze rustig. "Ik ben gewoon... aan het ronddwalen," concludeerde ze even terwijl ze naar de jonge kater knikte.