Taking a stroll to clear my mind[Open]

Zijn nieuwsgierigheid en interesse in verschillende dingen was vrij groot. Hij wilde dan ook graag nieuwe dingen ondervinden en leren, echter was er toch iets dat hem minder aanstond. Dit was iets dat hij nog niet tegen iemand had gezegd, maar hij had niet echt interesse in vechten. Het ging hem dan niet zo zeer om het leren ervan, maar meer het verwonden van andere katten. Dit was iets waar hij niks voor voelde, hij zou zeker niet makkelijk iemand pijn willen doen. Het tegenovergestelde was meer waar, hij zou dolgraag katten willen helpen en het liefste de pijn van anderen weg kunnen nemen. Hij bewonderde de Medicine cat dan ook zeker, want die was juist iemand die andere katten hielp. Hij kon het dan ook zeker niet helpen om er erover na te denken hoe het zou zijn als hij andere katten op die manier zou kunnen helpen. Er waren tenslotte veel dingen die hij dan zou moeten leren en nieuwsgierig was hij er zeker wel naar. Echter wist hij ook wel dat de kans dat hij het ooit zou mogen leren vrij klein zou zijn. Hij wist dan ook nog weinig van de verschillende kruiden die er waren en ergens wilde hij de Medicine cat er wel naar vragen, maar dan voelde hij zich ergens weer zo opdringerig. Op het moment liep hij dan ook door het territorium en hield hij zijn omgeving in de gaten. Wie weet zou hij dingen wel kunnen herkennen en dat zou hem zeker een goed gevoel geven. Hij wist echter ook dat hij op prooi moest focussen, gezien hij niet elke keer het kamp uit kon gaan zonder iets mee terug te nemen. Hij moest echter wel zeggen dat hij nog niet veel meer dan een muisje ooit had gevangen en dat andere prooien nog vrij moeilijk waren als hij eerlijk was.

[Open]

De kleine poes liep met een muisje in haar snuitje terug naar het camp. Ze was er deze voormiddag door haar mentor op uit gestuurd om te jagen, en tot nu toe had ze alleen een muis gevangen. Dat waren de makkelijkste prooien, maar het was niet het enige dat ze al gevangen had -maar het ging altijd beter met de hulp van Branchpaw. daarom ging ze nu terug naar het camp, om te zien of hij tijd had om met haar te jagen. Plotseling dook een andere kat op in haar gezichtsveld; Sootpaw, als ze zich niet vergiste. Redpaw aarzelde even; het was makkelijker als ze om hem heen liep, maar ze moest ook over haar angst heen raken. De kleine poes haalde even diep adem en trippelde dan toch verder, om voor hem te stoppen en naar hem te knikken als begroeting. Ze kon niet praten zonder haar prooi neer te leggen, en als ze dat deed leek het ook meteen een uitnodiging voor een gesprek; maar op hetzelfde moment zou het onbeleefd zijn als ze gewoon voorbij zou lopen.

Sootpaw was nog wat verder door het territorium gedwaald, voor een rood gestalte ervoor zorgde dat hij stopte in zijn pas. Hij herkende de poes als Redpaw en het muisje dat in de bek van de apprentice hing viel hem al snel op. Het was indirect iets geweest waar hij naar op zoek was, maar dat was natuurlijk niet het enige. Hij had dan ook wel een paar planten gezien, waarvan hij wist dat ze te gebruiken waren voor de medicine cat. Hij had echter geen idee wat de naam ervan was of waar ze voor gebruikt konden worden. "Hoe heb je die muis gevangen?" Misschien was een begroeting beter geweest, maar zijn nieuwsgierige kant had het toch overgenomen en had hem weer wat raars laten vragen als eerste vraag. "Ah, sorry, dat kwam misschien wat raar over." Misschien was hij soms wat té eerlijk en dat kon anderen soms afschrikken. Hij hoopte echter dat dat deze keer niet zou gebeuren. Het was altijd wel leuk om iemand te hebben om tegen te praten en misschien zelfs om dingen te vragen die hij nog niet wist.

Jammer genoeg leek Sootpaw er wel een gesprek van te willen maken, want enthousiast vroeg hij haar hoe ze die prooi gevangen had. Een beetje overdonderd legde Redpaw het muisje neer aan haar poten. Hij verontschuldigde zich wat erna, maar ze deed haar best om sterk te zijn; ze dwong haar amberen ogen zelfs om de grijze kater meer aan te kijken. "Euhm.. I-ik s-sloop erop a-af.. E-en.. D-dan s-sprong i-ik g-gewoon?" Het kwam er meer uit als een vraag dan als een antwoord. Het was moeilijk om uit te leggen hoe ze het gevangen had. Haar techniek werkte zelfs niet elke keer, soms kraakte er een takje of dan was ze vergeten om op de wind te letten en dan had de prooi haar opgemerkt. Muizen waren dan simpeler, omdat ze hen achterna kon rennen en dan vaak wel kon vangen; ze was redelijk snel, maar een konijn was te snel en een eekhoorn vloog gewoon de dichtsbijzijnde boom in.

Stomme vraag, dat was het zeker. Hij had hem echter al gevraagd, dus alles dat hij nu kon doen was wachten op een antwoord. Al dat hij echter als antwoord kreeg was wat gestamel. Hij probeerde toch zo goed mogelijk te luisteren naar wat ze zei, maar ze sloot haar antwoord af met een soort van vraag. Het was waarschijnlijk beter als hij er niet verder op door zou vragen, ook al vond hij haar antwoord redelijk normaal voor als je zo'n vraag kreeg. Redpaw was ook ouder dan hem, dus ze zou ook zeker wel meer ervaring hebben met het vangen van muizen en misschien zelfs andere prooidieren. "Heb je al eens een eekhoorn gevangen?" Had hij niet net besloten dat hij zou stoppen met het vragen stellen? Oke, misschien moest hij zich na deze vraag toch maar wat inhouden. Hij hield dan ook zijn mond tot de poes een antwoord zou geven.

De kleine poes was niet zeker of hij haar uitleg wel helemaal begrepen had, maar hij vroeg er in ieder geval niet verder naar. De grijze kater vroeg echter wel iets anders: of ze al een eekhoorn gevangen had. Redpaw knikte, een kleine glimlach op haar snuitje toen ze terugdacht aan de laatste eekhoorn die ze gevangen had. Branchpaw had toen in de boom gekropen om hem eruit te jagen, en zo hadden ze hem samen gevangen. Iemand had er waarschijnlijk lekker van gesmikkeld, dacht de apprentice trots. Moest ze verder uitleg geven? Waarschijnlijk niet, toch? Sootpaw zou vast wel vragen als hij meer wou weten, dat was al duidelijk nu. Ze richtte haar amberen blik weer op haar muisje terwijl ze wachtte op de vraag die onvermijdelijk ging komen. Hopelijk liet hij haar snel terug naar het camp gaan.

Alles wat hij kreeg als een antwoord was een knikje. Het bevestigde dat ze al eens eerder een eekhoorn had gevangen, maar ze vertelde er niet bij hoe. Hij hield echter zijn mond dicht voor nu, gezien hij had besloten om geen verdere vragen erover te stellen. Misschien moest hij zich nog een keer verontschuldigen? Het leek er namelijk niet op dat hij Redpaw een heel gemakkelijk gevoel gaf. Misschien was het beter om van onderwerp te veranderen. "Wie is je mentor?" Dat was tenminste een ander onderwerp. Zelf had hij nog niet veel meer gedaan dan een rondleiding door het territorium en jagen als trainingen, maar het was zeker leuk om te doen. Echter bleef hij toch wel nieuwsgierig naar het onbekende en dan toch vooral de verschillende kruiden die er waren. Hij besloot hierover echter niks te zeggen tegen de poes, want misschien kwam dat wat raar over.

"Z-zealspark.", antwoordde de kleine poes, weer opkijkend naar de grijze kater. Hij leek het vriendelijk te menen; misschien kon hij het niet helpen, zoals ze het zelf niet kon helpen om te hakkelen. Behalve als ze zich enorm op haar gemak voelde, natuurlijk. Omdat ze het raar vond oms teeds te antwoorden maar zelf niets te vragen, forceerde Redpaw zichzelf om ook iets te vragen: "E-en de j-jouw-we?", zei ze zachtjes, haar kopje ietwat scheefhoudend al keek ze nog steeds niet in Sootpaw's ogen.

Redpaw had dus Zealspark als mentor. Het moest vast wel bijzonder zijn om de deputy als je mentor te hebben. Hij was er dan ook zeker wel benieuwd naar hoe de trainingen waren. Voor hij hier echter iets over kon vragen had de poes besloten dezelfde vraag terug te stellen. "Op het moment heb ik geen mentor meer, maar andere warriors nemen me wel eens mee om te trainen, dus ik heb al wel wat jaagtechnieken geleerd." Zei hij eerlijk. Zijn oude mentor was jammer genoeg kort overleden nadat hij haar als mentor had gekregen, maar de andere warriors namen het goed over en het had ook zo zijn voordelen om van meerdere warriors trainingen te krijgen, zo kreeg je de kans om meerdere technieken te bekijken en daarbij dan ook te kijken wat voor hem het beste zou werken. "Het heeft ook wel zijn voordelen om van meerdere warriors te leren, zo kan ik de technieken gebruiken die voor mij het fijnste zijn." Misschien was het antwoord wat te uitgebreid, maar hopelijk zou ze het wel begrijpen.

De jonge poes was blij dat hij niets vroeg over het feit dat de deputy haar mentor was. Ze was ervan overtuigd dat dat alleen was omdat hij toevallig de broer van haar vader was - het was niet alsof zij zo goed of zo speciaal was. Bij het antwoord van de jongere kater knikte ze. Hij had redelijk uitgebreid geantwoord, maar dat vond ze niet zo erg; ze was er eerder blij om, dan moest ze zelf minder zeggen. Redpaw wist dan ook niet echt een goed antwoord en zweeg daarom maar toen hij klaar was, eventjes met haar voorpoot in het muisje dat voor haar lag porrend.

De stilte was misschien wel iets wat hij had verwacht, het was tenslotte nooit een leuk moment als een mentor overleed, terwijl deze nog een apprentice had. Elk verlies was even erg voor de clan. Hij zou dan ook graag zoveel mogelijk doden willen voorkomen. "Als ik eerlijk ben zou ik graag niet meer katten verliezen die dicht bij me staan." Zei hij vrij eerlijk. "Ik zou graag in staat willen zijn om dat te voorkomen." Misschien maakte dit het wel te duidelijk waar zijn interesse toch lag, maar het leek hem een goed moment om het te zeggen. Ook al wist hij niet hoe Redpaw dit zou interpreteren, maar wat ze er ook van maakte, maakte voor hem niet echt uit.

De kleine poes slikte toen hij begon over katten verliezen die dicht bij hem staan. Ze had nog nooit echt iemand verloren waarvan ze hield; misschien ook omdat ze zich niet zo snel hechtte aan katten, behalve dan aan haar familie en vrienden. De apprentice richtte haar amberen blik weer op Sootpaw en knikte. Ja, het zou fijn zijn als ze het gewoon konden stoppen; als ze iedereen die naar Starclan ging weer terug konden halen. Maar dat was gewoon niet hoe het werkte, dat wist ze wel.

Misschien was het een beter idee om het onderwerp te veranderen, gezien de poes eigenlijk stil bleef op een knikje na. "Zullen we anders samen gaan jagen?" Hij wist dat Redpaw al een muis had gevangen, maar misschien wilde ze toch met hem mee gaan. Hij had tenslotte nog niks om mee terug te nemen naar het kamp en hij zou toch wel liever wat hebben. Sootpaw wachtte dan ook op het antwoord van de andere apprentice en hij hoopte er eigenlijk op dat ze wel mee zou willen gaan. Hij kon het echter wel begrijpen als ze dat niet wilde en terug naar het kamp ging met haar prooi.

De kleine poes aarzelde eventjes. Had ze niet tegen zichzelf gezegd dat ze meer open moest worden, meer met andere katten moest omgaan? Samen konden ze meer prooi binnenbrengen, of in ieder geval grotere prooien, dan ze zouden kunnen als ze alleen waren. Uiteindelijk knikte Redpaw, niet helemaal overtuigd. Ze zou het wel proberen, het zou goed komen; niemand zou haar pijn doen, en Sootpaw zou heus niet met haar lachen. De rosse apprentice haalde diep adem en pakte toen haar muisje op. Ze draaide zich om en liep naar een opvallende boom - hij had twee laaghangende takken die ze wel zou herkennen als ze terug zouden keren - en begroef de prooi daar, waarna ze zich terug naar de jongere apprentice keerde. "W-waar wil j-je g-gaan jagen?" Starclan, dit was awkward; ze leek wel zijn mentor als ze zo sprak..

Sootpaw begon wat te twijfelen of de poes het wel zou accepteren, maar uiteindelijk kreeg hij toch een knikje als antwoord. Hij wachtte dan ook geduldig toen ze haar muisje ging begraven en ondertussen dacht hij na over wat ze zouden kunnen gaan vangen. Een muis zouden ze beide waarschijnlijk alleen kunnen vangen, maar een vogel of een eekhoorn zou lastiger zijn. Redpaw stelde de vraag waar hij zou willen gaan jagen en even dacht hij erover na. Als ze naar vogels en eekhoorns gingen zoeken waren bomen waar ze in konden klimmen makkelijk. Ook al was hij er zelf niet echt zeker van of hij in een boom zou kunnen klimmen. "Ergens met stevige bomen." Stelde hij dan ook voor. "Misschien hebben we dan geluk met eekhoorns of misschien zelfs vogels." Ook al zouden muisjes hem ook niet veel uitmaken. Zolang hij maar wat mee terug kon nemen naar het kamp.

De jonge poes knikte snel en keek om zich heen, alof ze bomen zocht - wat dom was, natuurlijk. Dit was Thunderclan gebied, ze waren omgeven door bomen die het zonlicht filterden voor het op hun vacht viel. Gewoon hier was dus goed, waarschijnlijk.. Redpaw spitste haar oortjes en keek overal behalve naar Sootpaw terwijl ze prooi zocht. Dit was zo raar, normaal gezien was zij degene die niets wist en die dingen moest leren.. Plotseling hoorde ze het gescharrel van een eekhoorntje in de struiken, een beetje links van hun maar niet zo ver. De rosse poes draaide zich om en gebaarde met haar staart naar de grijze kater waar het zat, waarna ze probeerde te sluipen naar het eekhoorntje. Ze zou het uit de struik jagen, recht de poten van de jongere kater in. De apprentice keek om om te zien of hij het begreep en op zijn plek stond, zodat ze straks niet gewoon de prooi weg zou jagen in plaats van hem in de poten van Sootpaw te jagen. Oh, hoe hoopte ze dat ze niets vergeten was en alles goed deed..

Als ze bomen zochten was dat natuurlijk bijna over het hele territorium van Thunderclan te vinden en vooral wel waar ze nu waren. Zodra hij dan ook bevestiging had gekregen probeerde hij zijn best te doen om de omgeving af te scannen in de hoop dat er wat prooi in de buurt was. Hij kende de geuren, maar hij was zeker nog niet heel erg getraind in ze op te sporen. Zodra Redpaw dan ook begon te gebaren richtte hij zijn blik op waar iets zou moeten zitten. Het leek erop dat een eekhoorn daar zat, maar het was hem nog niet helemaal duidelijk waar, gezien hij het diertje zo niet kon zien. Echter besloot hij te wachten toen de poes richting de plek begon te sluipen, misschien kwam de eekhoorn nog wel zijn kant uit namelijk en dan zou hij de kans hebben om het te vangen. Hij zou het ook zeker niet erg vinden als Redpaw het al zelf zou kunnen vangen, maar mocht het toch zijn kant uit komen, zou hij het op zijn minst proberen te vangen.

Ze keek om en zag dat Sootpaw niet echt door leek te hebben wat ze bedoelde; Redpaw wou het echter niet echt uitleggen, ze wou zich niet gedragen zoals zijn mentor en ze was bang dat hij boos zou zijn omdat ze ervan uitging dat hij het niet snapte. De jonge poes haalde diep adem en keek weer naar de eekhoorn, die nog steeds niets doorhad. Dit kon ze, ja toch? Om eerlijk te zijn had ze nog nooit een eekhoorn op haar eentje gevangen; maar ze moest wel, anders zou ze zich belachelijk maken tegenover de grijze apprentice. Oké, 3.. 2.. 1.. De rosse apprentice sprong op, maar ze ritselde blijkbaar te veel; toen ze neerkwam op de plek waar de prooi net nog zat, belandde ze plots op de grond. De kleine poes richtte haar kopje op en zag nog net de bruine staart van het beestje in de boom verdwijnen. Starclanverdomme.

Sootpaw keek aandachtig naar hoe Redpaw probeerde de eekhoorn te vangen, echter zag hij het diertje de boom inschieten voor de poes de kans had gehad om hem te vangen. Ergens had hij wel gewild dat de prooi zijn kant uit was gekomen, maar de eekhoorn had jammer genoeg voor de boom gekozen. Hij had ook nog geen training gehad in het klimmen van bomen, dus hij was niet van plan om achter de eekhoorn aan te gaan. "Jammer dat je hem niet kon vangen." Zei hij, waarna hij enthousiast vervolgde: "Maar er zijn vast nog wel meer eekhoorns te vinden. Je zult er vast wel eentje vangen de volgende keer." Hij zou zelf anders ook een poging proberen te doen, maar hij had nu wel gezien hoe snel een eekhoorn de boom in zou kunnen schieten. Je zou dus moeten oppassen dat hij daar niet de kans toe zou krijgen.

Redpaw keek terug naar de grijze kater, de blik in haar ogen voorzichtig. Ze wist niet hoe hij zou reageren - of hij zou lachen, of boos zou zijn, of haar enorm dom zou vinden.. Maar tegen haar verwachtingen in klonk hij nog steeds enthousiast, leek hij het zelfs niet erg te vinden. De rosse apprentice ontspande zich lichtjes en draaide zich terug volledig om, al bleef ze wel op een afstandje van hem staan. Ze zei niets als antwoord maar snoof in plaats daarvan weer de lucht op, in de hoop iets anders te ruiken dat ze wel kon vangen.