Dirty ♥

♥

Dauntrose keek naar haar spiegelbeeld dat terug staarde. Ze herkende haar gezicht niet meer, ze was enorm veel afgevallen. De white cough had haar verzwakt, de dood van Ravenheart... De poel werd verstoord door een traan. Het maakte kringetjes en verstoorde haar spiegelbeeld. Ravenheart, haar lieve Ravenheart was er al een tijdje niet meer. Tijd heelt de pijn niet, de wonden niet. Het vervaagt niet, maar rijt elke keer weer open. Haar kittens hadden haar verstoten als oud vuil. Ze snapte het wel. Voor Thawpaw was ze nooit een goede mentor geweest. Nooit een goede moeder. Voor Stormpaw ook niet. En nu had ze het ondenkbare gedaan. Ze keek weg van haar spiegelbeeld. Dauntrose was haar lichaam niet meer, haar naam niet meer. Ze voelde zich zo vuil.

+ Winddancer

De grote tabby slikte even en liep toen op de calico af. Dauntrose zag er niet gelukkig uit - eerder depressief, om heel eerlijk te zijn. Winddancer wist niet goed waarom ze de poes ging opvrolijken, maar misschien zat het gewoon in haar karakter. Ze was een tijdje heel verdrietig geweest, had in een dip gezeten, toen haar vader gestorven was - en misschien voelde ze zich daardoor alsof ze mee kon voelen met de poes. Zij had haar partner verloren toen. "Gaat het?", vroeg de jonge poes zachtjes, naast haar stoppend.

♥

"Gaat het?" Ze keek geschrokken op. Winddancer stond voor haar. Het was de beste vrienden geweest van haar kit. Eigenlijk wou ze vragen hoe het met haar ging, maar de poes had haar waarschijnlijk ook lang niet meer gezien. "Eh." Haar blauwe ogen gleden naar haar poten. Waar was die wilskracht die ze ooit had? Haar hoofd zat zo vol webben van verdriet. "Ja hoor, gewoon... Ik mis Ravenheart een beetje." Slecht uitgedrukt.

De grote poes glimlachte wat meelevend en ging zitten, haar tabby staart rond haar witte pootjes wikkelend. Ze kon zich niet inbeelden hoe het moest zijn om een partner te verliezen, al kende ze wel het gevoel van verlies - haar vader was immers rond dezelfde tijd gestorven. "Hij kijkt nog naar je vanuit Starclan.", antwoordde Winddancer zachtjes, opkijkend naar de lucht waar nu geen sterren te zien waren. "En ik weet zeker dat hij trots op je is, hoe sterk je je houd zelfs zonder hem." Het was zachtjes, mompelend, en ergens wist ze ook dat ze meer tegen zichzelf praatte dan tegen de calico.

♥

Alles wat ooit Dauntrose heette droop van haar af. Ze keek pist naar Winddancer. Haar goede momentjes verminderde meer en meer. Ze had nog redelijk kunnen zijn toen ze verdriet had, maar iets maakte haar... niet meer haar. "Zeg dat niet," spuugde ze. Haar maag verkrampte protesterend. "Jij weet daar niets over. Ravenheart walgt van mij. Ik kan het wel weten, dus bemoei je er niet mee." Er droop een beetje schuim uit haar mond. Ze leek wel krankzinnig. Dauntrose snoof diep in en sprong daarna op Wind af. Haar met schuim bedekte tanden beet ze in het oor van haar clangenoot. Dit was walgelijk. Met haar kop gaf ze een grote ruk aan het oor. Hopelijk scheurde het eraf!

De poes keek geschrokken op bij de reactie van Dauntrose. Ze leek wel krankzinnig, met schuim uit haar mond en haar vacht omhoogstaand in woede. Wat was er mis? Ze was vroeger zo'n zachtaardige kattin. Winddancer gilde toen de warrior op haar afsprong en in haar oor beet en begon te trekken. Ze kon het voelen scheuren, en een ziekmakend geluid galmde door het camp. Waarom hielp er niemand? Toch was het er niet volledig af, dat voelde ze - er zat waarschijnlijk gewoon een scheur in nu. Bloed liep uit de verse wonde langs haar snuitje naar beneden en drupte daar op de grond. Winddancer liet zich echter niet zomaar doen - ze verbeet de pijn zo goed als ze kon en hapte naar de keel van Dauntrose, die nu gevaarlijk in de buurt zat met haar tanden in haar oor. Ze wou haar niet dooddoen, ze wou gewoon haar oor niet kwijtraken.

♥

Dauntrose voelde een extreme hitte over zich gaan. Ze liet het oor los toen er kaken in haar keel kwamen te zitten. Niet diep, maar pijnlijk genoeg. "ROT KAT!" Ze schopte met haar achterpoten in Wind haar buik. Nagels uit. Wat ze niet wist, was dat ze iets vreselijk had gedaan. Niet alleen een clangenoot aanvallen, maar ook iets laten groeien. Het was geëvolueerd en ontsproot nu in Winddancer. De ziekte was verspreid. Met haar voorste klauwen probeerde ze zoveel mogelijk schade aan te richten op diens borstkas en kop. Ze stootte dierlijke grommen uit.

Somebody going rescue Windie?~

Er lag een stapeltje mos naast haar en de grote kattin stond nu bij de buitenkant van de apprentice den. De doornstruik had het de vorige avond begeven - twee ruziënde apprentices waren ertegenaan geknald, en de zijkant was gescheurd. Ze had de taak op zich genomen om deze te herstellen, en was hier nu al een tijdje mee bezig. Binnenkort zou ze wat nieuw mos moeten gaan halen, want dat begon nu redelijk op te gaan.
Echter deed een gil haar gealarmeerd opkijken. Meteen spitste ze haar oren richting het geluid en keek om, waarbij ze twee katten op elkaar zag klauwen. Wasp kwam gelijk in actie en beende snel richting het vechtende paar. Ze zuchtte kort in zichzelf - waarom was er zo'n vijandelijkheid in de Clan? Moesten ze niet net als een familie zijn? - en sloeg toen hard met haar poot tegen de kop van de gevlekte kattin, die ze nu herkende als Dauntrose. Waspsting torende boven de ander uit - ze was niet enkel groot gebouwd, ook had ze enorm veel vacht wat nu ook nog eens opgezet was, wat haar nog groter deed doen lijken - en ze keek streng, waarbij ze haar spieren aanspande. "Wat denk je wel niet?" miauwde ze, haar stem kalm, in tegenstelling tot de klap van net.

De grote poes liet haar nek los in de hoop dat ze niet te veel schade zou doen - anders dan Dauntrose, vocht ze nu alleen maar om zichzelf te beschermen. Winddancer deed haar best om de klauwen van de oudere warrior weg te slaan maar dat lukte niet altijd, en uit verschillende krassen op haar gezicht en borstkas kwamen druppeltjes bloed. Geen enkele daarvan deed zoveel pijn als haar rechteroor, die nu gescheurd was - waarschijnlijk zou hij nooit meer zijn zoals daarvoor. Plotseling stopte het en werd Dauntrose van haar af geslagen. Winddancer keek dankbaar toe hoe Waspsting ertussen kwam en haar redde - wie weet hoe veel verder de gevlekte poes nog gegaan was anders.

Innerstar kwam het kamp binnen en zag toen twee katten vechten. Waspsting was er al bij gekomen en had Dauntrose aangepakt. Dauntrose, de partner van haar overleden zoon, Ravenheart. Innerstar vernauwde haar ogen en stapte er op af. "Wát is hier gaande," klonk haar stem terwijl ze dichterbij kwam. De gevlekte poes was veranderd sinds de dood van Ravenheart. Ze begreep het, maar dit ging veel te ver. Eerst prooi eten tijdens de jacht en vervolgens vechten met een kat uit de clan in het kamp. Winddancer nog wel. "Winddancer, wat is er gebeurd?" Vroeg de clanleidster terwijl ze er bij kwam en beide katten waarschuwend aankeek. Als ze elkaar weer aanvlogen dat zwaaide er wat.

♥

Een harde klap kwam tegen haar gezicht. Door de bruuske kracht tuimelde ze af de bruin-witte poes. De woorden drongen nauwelijks door het web heen. De spinnen in haar hoofd hadden een ander web gesponnen. Eén van ziekte. Ze keek met glazige ogen naar Waspsting. Haar achterpoten maakte nog steeds schokkende bewegingen. Nu ze zo op haar zij lag te hijgen, kon je duidelijk een ronding zien. Ze had het zoveel mogelijk proberen te verstoppen, maar nu werd het te duidelijk. Haar achterpoten kwamen tot rust. "Winddancer, wat is er gebeurd?" Dauntrose slikte, het schuim in haar mond hoopte zich maar constant op. Haar grote ogen gleden naar Innerstar, die achter haar stond. Daardoor moest ze haar hoofd in een rare knik leggen. Een kreunend gemurmel kwam van haar lippen af.

Haar klap kwam harder aan dan eerder ingeschat. Ze had meer tegenwerking verwacht, aangezien Dauntrose door het dolle heen leek te zijn, maar dit viel reuze mee. Echter werd er niet gereageerd op haar woorden. Een andere stem deed haar doen opkijken, de stem van Innerstar. Hier reageerde Dauntrose echter alleen maar op door wat zacht te mompelen, zonder dat haar woorden echt betekenis hadden. De senior warrior liet haar blik kort onderzoekend over het lichaam van de kattin op de grond heen glijden, en kwam tot de conclusie dat deze er moe, uitgeput zelfs, uitzag. Bovendien kon ze de ronding van haar buik wel zien. Kittens..? Ze was geen medicine cat, dus zeker weten kon ze zeker niet, maar ze had een vaag vermoeden. Ook was de blik van de kattin wazig, en ze vreesde het ergste. Had Dauntrose ergens in de afgelopen tijd een rat gegeten? Een boze frons was ondertussen op Wasp haar gezicht gegleden, maar ze hield zich kalm, en besloot er nu niet naar te vragen. Anders zou ze de situatie alleen maar erger maken dan hij nu al was. Haar ijsblauwe blik gleed dus kalmpjes naar Winddancer, die ze nu aankeek voor een uitleg. Haar blik sprak boekdelen - ze wilde weten wat er gebeurd was. En dat wilde Innerstar ook, wist ze.

De grote poes keek hijgend naar Dauntrose, die op de grond lag. Haar buik leek vreemd gerond, bijna zoals een zwangere poes - maar dat kon toch niet? Ravenheart was te lang dood om de vader te kunnen zijn van dat nestje. Winddancer besteedde er geen aandacht meer aan toen Innerstar erbij kwam en vroeg wat er aan de hand was. De warrior kwam even op adem en vertelde toen wat er gebeurd was. "I-ik probeerde Dauntrose gewoon te troosten, ze zag er verdrietig uit. En opeens springt ze op mij en zette ze haar tanden in mijn oor. Ik probeerde gewoon mezelf te verdedigen.", antwoordde Winddancer, haar oor nog steeds prikkend. Om eerlijk te zijn was ze ook een beetje bang van Innerstar, ook al wist ze wel dat ze hier niet in fout was.

Wat er gebeurde was afschrikwekkend, zorgbarend. Zo kende ze Dauntrose niet. Innerstar liet haar ijsblauwe blik over het lichaam van de poes heen glijden en het schuim uit haar bek zorgde dat Innerstar zich nog meer zorgen begon te maken. Ook zag ze de rondingen van haar buik, Dauntrose was zwanger, dat kon niet anders. Innerstar herkende het. Winddancer begon te spreken, waarop Innerstar knikte. "Ik wil dat Acefray er bij komt," miauwde ze duidelijk, waarbij ze een blik op Waspsting wierp. "Het is goed Winddancer, Acefray zal straks ook wel naar jou kijken?" Vervolgens keek ze naar Dauntrose. Ze kwam wat dichterbij, maar wel op een afstand waarbij ze een mogelijke aanval kon ontwijken als deze kwam. "Dauntrose, lukt het jou om te spreken?" Vroeg ze op kalme toon, terwijl ze afwachtte tot Waspsting Acefray ging halen en de twee hier weer zouden zijn.

♥

Haar lichaam kwam een beetje tot rust. Ze schopte met haar poten in de lucht om recht te komen. Met een enorme grom zwaaide ze haar zware lichaam recht. Ze stond trillend op, haar oren nog steeds in haar nek. "Dauntrose, lukt het jou om te spreken?" Haar blauwe ogen flitste woedend naar Innerstar. "Natuurlijk kan ik dat nog, ik ben geen pasgeboren kitten!" Haar stem stond op het randje van gillen en ze klonk alsof ze twee porties kattenkruid op had. Haar lichaam trilde alleen zo erg dat ze niet kon aanvallen. Anders had ze dat wel degelijk gedaan. Haar maag begon te protesteren. Die wilde weer gaan liggen. Dauntroses ogen en neusvleugels sperde zich wijd open. Haar maaginhoud kwam naar boven. Iedereen had wel al eens overgegeven en iedereen kon zich waarschijnlijk nog herinneren hoe hard het stonk. De stank die er nu af kwam was echter heel anders. Het rook naar bederf en rotting. Fijn heel fijn. Het maakte haar bang. Dauntrose keek van Wasp naar Inner. Ze herkende hun bijna niet meer. De angst kneep in haar hart. Ze trilde.

Sneller dan ze kon rende ze door de bossen. Haar ademhaling kwam met horten en stoten uit haar mond. Weg weg!

Ondertussen hadden katten zich om hen heen verzameld. Het irriteerde Waspsting dat ze nu pas kwamen kijken: zij was degene die van een afstandje had moeten komen om de twee uit elkaar te halen, niemand anders had dit gedaan die dichterbij geweest was. Maar nu het gevaar geweken was, kwamen de ramptoeristen. Ze gromde zachtjes, enkel voor haar om te horen, om kort haar frustratie kwijt te kunnen. Echter werd ze afgeleid van haar irritatie door de stem van Winddancer, die nu uitlegde wat er gebeurd was. Het klonk onwaarschijnlijk, dat de ene Clangenoot zomaar de andere zou aanvallen, maar ze geloofde het meteen. Dauntrose leek tot alles in staat te zijn op het moment. Ze had de kattin de hele tijd uit haar ooghoek in de gaten gehouden, en zag wel hoe deze naar haar leidster keek. Echter werd haar toen opgedragen dat ze Acefray moest halen, en dit deed ze dan ook na een korte knik te geven aan Inner. Ze hoefden geen eens woorden meer met elkaar te wisselen, zo goed waren ze op elkaar ingewerkt. Ze baande zich een weg tussen de katten die zich verzameld hadden om te kijken wat er aan de hand was, en liep richting de medicine cat den, waar ze de kater al snel vond en hem wenkte. Hij had natuurlijk al gezien dat er iets gebeurd was, maar het was moeilijk om door de hoeveelheid katten heen te komen. Ze signaleerde hem, met haar blik die op onweer stond. "Je bent nodig," miauwde ze hem toe. Haar stem was onvriendelijk, maar niet per sé naar hem gericht. Meer naar de situatie die zich had afgespeeld. Ze voegde zich opnieuw terug bij de katten, en zag toen enkel nog Dauntrose, die opeens wegschoot en het kamp uitstormde. Een gefrustreerde grauw verliet de bek van Waspsting. De kattin was duidelijk niet in staat om nu te gaan rennen: ze had duidelijk laten zien dat er iets mis met haar was, dat ze waarschijnlijk zelfs zwanger was. "Ik zal haar achterna gaan, Innerstar. Blijf jij maar bij Winddancer, dan kan die misschien wat meer licht op de situatie werpen." ze gaf knik bij haar woorden en zette vervolgens een hoge pas in, waarbij ze achter de gevlekte kattin het kamp uitrende.

- Het is belangrijk voor een verhaallijn dat Wasp even alleen achter Daunt aangaat c:

Winddancer keek op en knikte naar haar leader, waarna ze haar gezicht begon te wassen. De wonden staken, maar ze wist ook dat ze het vuil eruit moest doen - daarbij, al dat bloed liet het alleen maar erger uitzien dat het was. Het waren maar wat krassen, haar oor had het ergst gebloed; het bloedde trouwens nog steeds. Dauntrose was helemaal zichzelf niet. Ze gaf over en zag er eigenlijk helemaal niet goed uit. Ze snauwde Innerstar af en liep toen zo snel als ze kon weg, al was het wel duidelijk dat ze niet meer kon rennen. Omdat het haar daarstraks opgevallen was, was het nu duidelijk dat ze snel verdikt was - wat meestal maar één ding kon betekenen. Waspsting ging haar achterna, maar Winddancer bleef zitten waar ze zat. Acefray moest naar haar oor kijken, want de wond stopte maar niet met bloeden en ze kon het niet zien. Daarbij, als Dauntrose ziek geweest was, wie zei dan dat ze die ziekte niet doorgegeven had aan haar? Winddancer had er niet genoeg verstand van om honderd percent zeker te zijn dat dat niet zo was, al wist ze zelfs niet waarom ze zich zo gedroeg. Misschien was het gewoon bijwerkingen van haar zwangerschap.

Innerstar negeerde de woorden van Dauntrose. De calico kattin was zichzelf niet op het moment en dat kon ze weten. Innerstar kende Dauntrose als een hele andere kattin, een eervolle kattin, de partner van haar zoon, Ravenheart. De moeder van de kittens van Ravenheart. Innerstar zag hoe Waspsting Acefray ging halen. Dauntrose begon plots met overgeven en haar kots stonk ontzettend naar crowfood. Innerstar kokhalsde lichtjes en deed een stapje naar achteren. Wat was hier aan de hand? Kwam het door de ratten? Een intens schuldgevoel drong door Innerstar heen, toen ze zich herinnerde dat ze enkele dagen geleden Dauntrose had gestraft en nu was dit gebeurd. En toen verdween Dauntrose weg uit het kampuitgang. Waspsting vertelde haar er achter aan te gaan en dat de leidster hier blijven kon. "Is goed," reageerde ze op de senior warrior. Vervolgens wende ze zich tot Winddancer. "Ga anders maar naar Acefray toe," miauwde ze rustig. Hij moest haar wonden controleren en door de drukte heen komen was niet het makkelijkste met een bek vol kruiden.

Winddancer keek Waspsting na toen ze achter Dauntrose liep en keek toen naar Innerstar. Haar leader was rustig, en ook Winddancer zelf was veel rustiger dan ze verwacht had te zijn in zo'n situatie. Misschien was het de schok van opeens aangevallen te worden door een clangenoot - iets dat ze nog al meegemaakt had. De eerste keer was toen ze nog apprentice was, en toen had Nevermind haar haar litteken over haar snuit gegeven. Ook toen was Innerstar erbij geweest om haar te redden. Waarom moest het toch altijd haar zijn die door doorgedraaide katten aangevallen werd? De grote tabby knikte toen Innerstar zei dat ze maar naar Acefray moest gaan. Er stond een publiek rond hun heen, en het was waarschijnlijk moeilijk voor hem om ertussen te raken. De jonge poes stond op en liep richting de Medicine cat's den. Gelukkig gingen de katten wel voor haar uiteen, de meeste met geschokte gezichten. De warrior probeerde hen te negeren - zij had niets mis gedaan - en stapte de den in, zodat Acefray haar kon onderzoeken.

Topic uit ^^