Ze was blij dat Stallionheart het met de beslissing eens was, ook al had het niets veranderd als hij er ontevreden mee zou zijn geweest. Het was toch prettiger als iedereen het goed vond. Hij gaf echter aan dat dat niet de reden was voor zijn bezoek en Everstar begon te fronsen toen hij verder praatte. Dat was iets wat iemand tegen hem had gezegd? Haar frons werd nog dieper toen ze hoorde wie het was geweest. Ze voelde als eerste ongeloof. Bearpaw gedroeg zich bij hun trainingen altijd als een goede apprentice. Loyaal, respectvol. Totaal niet zoals dit klonk. Hoe kon hij zoiets zeggen? Everstar voelde kwaadheid in zich opkomen. Apprentices hoorden respect te tonen naar oudere katten toe. Met zijn gedrag zette hij niet alleen zichzelf en Stallionheart, maar ook haar, als zijn mentor, voor gek. "Ik zal hem straks bij me roepen. Ik heb dit soort gedrag nog niet eerder bij hem opgemerkt, maar het mag hem duidelijk zijn dat ik dit niet tolereer. Ik weet niet of er een achterliggend probleem is wat we met zijn allen op moeten lossen, maar ik zal eerst met hem praten, dat is misschien al genoeg. Als dit een probleem blijft, kom je maar weer naar mij toe. Ik ben zijn mentor, ik zal er wel voor zorgen dat hij wat manieren leert." Ze keek Stallionheart aan. Het moest hem nu ook wel duidelijk zijn dat ze niet van plan was haar apprentice in bescherming te nemen. Als haar mentorschap van de apprentice al invloed had, was het dat het ervoor zorgde dat ze alleen maar strenger op zou treden. "Als dat alles is, ga ik nu met hem praten", miauwde ze, even afwachtend of Stallionheart er nog iets aan toe wilde voegen.