Lightning, strikes every time she moves

Ze had niet verwacht dat ze met open armen verwelkomt zou worden - zij zou het ook niet geweldig vinden als er een kletsnat iemand naast haar kwam liggen - maar dit was wel heel overdreven. Het gesnauw dat ze meteen naar haar kop toe geslingerd had gekregen deed haar doen fronsen. Zo erg was het nu toch ook weer niet? Oké, ze had het misschien eerst even moeten vragen, maar dat kon hij ook gewoon even rustig zeggen. Ze opende haar bek om iets terug te zeggen, maar werd toen onderbroken door Viperpaw, die nu een stuk rustiger en vriendelijker klonk. Hij vroeg of ze al warmer was, en ze liet een zachte grinnik horen. "Hm, ja, want ik lig er al zo lang." beantwoordde ze wat sarcastisch, al was het duidelijk niet boos bedoelt. "Vind meneer het nu wel goed dat ik dichterbij kom liggen? Of moet ik mijn afstand houden, wil ik niet dat mijn kop eraf gebeten wordt?" vervolgde ze, maar schoof automatisch iets dichterbij. De warmte die van de kater afkwam was heel fijn tegen haar koude lichaam aan. De flitsen en knallen leken hier ook minder, al hielden ze nog steeds continu aan. Ze was er niet bang voor, maar fijn vond ze het ook niet. Af en toe voelde je een koude windvlaag door de hele den in, maar veel en veel minder dan waar zij sliep. Dat was gewoon niet het optimale plaatsje. Echter was Heavepaw ook niet iemand om nu ergens achterin andere nesten opzij te schuiven en haar nest daar neer te leggen. Haar blik gleed naar de gestreepte kater en ze schonk hem een schuine grijns, waarna ze wat anders ging liggen en met haar rug tegen de kater zijn borst aanlag. Daar was ze 't natst, aangezien de regen vooral op haar rug gevallen was, doordat ze de hele tijd in dezelfde positie gelegen had - wat ze trouwens ook voelde, haar spieren voelden redelijk stijf aan. Dat zou niet al te plezierig worden morgen, als ze zou gaan trainen met Kingslayer.

Zijn opmerking deed haar doen lachen. Ha! Alsof hij hier zoveel last had van de regen. Niet dus. Hij had hier precies nul last van regen. Hij overdreef gewoon. "Aansteller," beschuldigde ze hem plagend, en keek op toen ze wat gesnuif hoorde. Was er iets mis? Echter zag ze enkel een paar katers naar hen kijken en ze trok met haar oor, waarna ze een verontschuldigende grijns naar ze schonk. Ze had niet door dat de anderen niet snoven omdat ze net hardop gelachen had, maar omdat ze jaloers waren dat ze in het nest lag bij een willekeurige kater en dat ze niet hen uitgekozen hadden. Hoewel Heavepaw wist dat ze er goed uitzag, deed ze niet al te veel met het feit. Het was grappig om her en der wat katers te plagen, maar wat moest ze er verder mee? Je was ook een prima warrior als je niet het beste uiterlijk had. Sterker nog, dat waren meestal de besten, omdat ze geen afleiding hadden door flirtende katers, waar zij nog wel eens last van had - al kon ze niet helemaal bekennen dat ze het heel vervelend vond. Bovendien kon je ook gewoon een partner vinden als je geen geweldig uiterlijk had, want het ging uiteindelijk om het innerlijk en niet uiterlijk. "Nee maar serieus, vind je het niet erg als ik hier lig? Anders zoek ik wel een ander plekje op." miauwde ze toen, en keek weer achterom naar de kater. Zij lag hier prima zo - het was eigenlijk heel comfortabel - maar ze was ook niet uit op een slecht gehumeurd Clangenoot.

Een echt - uitgesproken - antwoord kreeg ze niet, enkel een staart die om haar heen gewikkeld werd. Oké, ze kon dat aannemen als een 'ja', dacht ze. Bij zijn woorden fronste ze echter kort. Eh.. Gevangene? Bevel? Dat schoot haar meteen in haar verkeerde keelgat. Ze draaide zich om om hem aan te kijken, en hoewel zijn blik zeker aantrekkelijk was, bleef ze fronzen. "Ik ben van niemand," beet ze hem toe, al was het duidelijk dat ze nog niet boos was, en dat ze enkel haar grenzen duidelijk stelde. Kijk, Viperpaw mocht misschien aardig zijn, maar ze zou zich niet zomaar laten rondbevelen door de eerste de beste kater. Sterker nog, ze zou zich door niemand laten rondbevelen, alleen door haar mentor en de hoge rangen. Misschien nog oudere warriors, maar de rest had niets over haar te zeggen. Ze was erg gesteld op haar vrijheid, en dit vond ze dan ook helemaal niks. Met haar achterpoten duwde ze zijn staart rondom haar lichaam weg, en zuchtte. "Serieus, als je zo gaat doen dan ga ik wel ergens anders liggen hoor." vervolgde ze en haalde kort haar neusje op, die wat was gaan lopen door de verkoudheid die ze blijkbaar had opgelopen tijdens dat ze zo in de regen gelegen had.

Viperpaw zuchtte, hij was duidelijk te snel gegaan. Met een brommetje legde hij zijn kop op zijn poten. Wat was de tweede truc voor poezen. Hij zocht snel in zijn hoofd. In een fractie van een seconde stond er een onschuldige, ietsje geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht. Die irritatie zou op een struggle wijzen binnen in hem. Wat was hij toch een goede toneelspeler. "Je bent gewoon... leuk oke?!" Bijna onhoorboor zuchtte hij. Viper draaide zijn kastanjebruine ogen weg van haar. Hij voelde prikkende ogen in zijn vacht en dat deed hem goed. "Probeer nu maar te slapen... alsjeblieft."

Viperpaw leek niet heel blij te zijn met haar reactie, en om eerlijk te zijn had ze ook niet echt anders verwacht. Maar ze zou niet zomaar toestaan dat ze als ding gezien werd, want dat was ze zeker niet. Ze was van zichzelf, geen prijs om gewonnen te worden. Haar karakter was er één die zo zijn vrijheid nodig had, een free spirit. Zijn volgende woorden deden haar echter lichtelijk verbaasd doen opkijken. Was de irritatie die ze gezien had dan misschien niet om haar opmerking? Ze was gewoon leuk? Kort wiebelde ze met haar oortje, en grijnsde toen lichtjes. Ze zou niet ontkennen dat ze dat leuk vond om te horen. "Oké dan," beantwoordde ze. Toen hij haar vroeg om te slapen, knikte ze. Ja, ze was eigenlijk wel moe ook. Ze schoof dichterbij - ze had het immers nog steeds koud - en duwde haar kopje tegen zijn borst aan, waarna ze zich voor de rest ook zo dicht mogelijk tegen hem aandrukte om zo veel mogelijk warmte te krijgen.