Do you want to be friends? [&EVENINGKIT]

Adrenaline pompte door Ashkit’s aderen terwijl het jonge katertje aan het spelen was met een mosballetje. Hij had eindelijk eentje gevonden waarin zijn nagels niet bleven hangen en dit vond hij heel erg leuk, want hij dook speels op het balletje, gooide het de lucht in en volgde het vervolgens als een razende. Soms struikelde hij wel eens en belandde hij op zijn zij, maar dan moest hij gewoon lachen en ging weer verder met spelen. Deze keer was hij eens niet gefrustreerd als er iets misging. Hij kon zelfs lachen als dat gebeurde en dat wilde eigenlijk al veel zeggen. De kater voelde zich nu ook niet zo eenzaam omdat hij zijn moeder had mogen zien vanmorgen. Een Queen had hem heel even mee naar buiten genomen en had hem zijn moeder aangewezen. Het katertje had haar niet mogen begroeten omdat ze het druk had, maar in elk geval had hij haar kunnen zien en daar was hij al gelukkig mee. Nadat hij zijn moeder had gezien en had gezien dat ze wel in orde was en het goed maakte, had hij besloten om met een mosballetje te gaan spelen en was blij verrast geweest met het feit dat zijn kleine nageltjes er niet in bleven hangen. Nu was hij het met geweld naar voren aan het slaan en bewoog met zijn oortjes telkens als hij de wand van de Nursery raakte. Plotseling schoot zijn poot krachtiger uit dan dat hij in eerste instantie bedoelde en vloog het mosballetje door de lucht. Ashkit volgde het met zijn ogen en zag dat het tegen een andere kitten terechtkwam. Meteen begonnen zijn oortjes ongemakkelijk te draaien. De vorige kitten die hij had ontmoet was leuk en lief geweest, maar zou deze dat ook zijn? ‘Sorry,’ zei hij aarzelend terwijl hij naar de kitten ging. ‘Dat was…’ Hij dacht diep na over het juiste woord. ‘Een fout?’ Hij hield zijn kopje scheef. Tja, zijn vocabulaire was op zo’n jonge leeftijd nog niet fantastisch natuurlijk!

Ashkit legde zijn oren een tikkeltje bang in zijn nek. De kitten bleek ouder dan hem te zijn. Aangezien hij niet kon tellen had hij niet direct een idee hoe veel ouder, maar ze was groter dan hem en kon hem zo verwonden als ze wilde. Ongemakkelijk zijnde keek hij om zich heen om te zien of er Queens in de buurt waren, maar dat leek niet het geval te zijn en dus keek het grijsgestreepte katertje met bang hart toe hoe de kitten de mosbal oppakte en terug naar hem kwam lopen. Hij deed nerveus zijnde een stapje naar achteren toen ze te dicht bij hem kwam staan naar zijn idee en keek naar het balletje dat voor hem op de grond viel. Hij was jaloers op het feit dat haar kaken niet zo in het balletje bleven hangen als zijn nageltjes. Altijd bleef hij er wel achter hangen en moest hij dan weer de grootste moeite doen om zichzelf los te maken. De kater wiebelde ongemakkelijk met zijn oortjes toen ze tegen hem sprak, maar zijn oren kwamen langzaamaan weer recht toen hij de rustige houding van de kitten opmerkte. Ze leek in elk geval niet boos, maar natuurlijk bestond er ook wel een potentiële kans dat ze dat vrij goed kon verbergen. Ashkit ging er echter van uit dat ze wel met een toon van waarheid sprak en dus haalde hij opgelucht adem. ‘Spelen?’ vroeg hij. Hij probeerde met zijn staartje een teken te doen naar het mosballetje zoals hij de Queens had zien doen als zij de kittens iets duidelijk wilden maken, maar hij kreeg zijn staartje maar met moeite naar het balletje gericht omdat het nog te klein was en de kater zuchtte lichtelijk gefrustreerd. Hij tilde zijn pootje op en legde deze dan maar op het mosballetje neer zodat ze zou zien wat hij bedoelde.

De poes leek niet boos te zijn en Ashkit haalde opgelucht adem. Als hij ruzie met haar zou hebben gekregen zou niemand in de buurt geweest zijn om hem te helpen. Het idee dat zijn moeder niet in de buurt was om hem te beschermen maakte hem wel een tikkeltje bang en Ashkit deed zijn uiterste best om zijn teleurstelling te onderdrukken. Zijn oortjes gingen echter weer razendsnel naar boven toen de poes instemde om te spelen en Ashkit liet een vrolijk geluid ontsnappen. Eindelijk iemand die met hem wilde spelen! Nog voordat hij echter tijd had om te reageren was het balletje al onder zijn poot weg en Ashkit vouwde zijn oortjes verontwaardigd in zijn nek. ‘Hé!’ riep hij, maar zijn oortjes schoten direct weer op een grappige manier omhoog toen hij de uitdagende toon van de kitten hoorde. Hij kon niet echt uitmaken wat ze zei, maar hij wist wel dat ze op de één of andere manier wilde dat hij achter haar aan zou rennen. En dus rende de kitten uitgelaten achter de andere kitten aan. Haar pootstappen waren groter dan de zijne en Ashkit rende erg raar. Hij waggelde meer dan dat hij rende en moest daarbij moeite doen om niet om te vallen. De kitten piepte ongelukkig toen de andere kitten opeens naar rechts zwenkte. Hij probeerde hetzelfde te doen, maar verloor zijn evenwicht en viel opzij. Snel probeerde de kitten overeind te krabbelen en deed een uitval naar het mosballetje. Zijn staart zwiepte geërgerd heen en weer toen hij het miste en opnieuw deed hij een poging om overeind te komen. Toen hij eindelijk overeind stond begon hij weer te rennen en sprong met uitgestrekte poten naar de kitten met het mosballetje toe, zeker zijnde om het mosballetje deze keer van haar af te pakken.

De klap waarmee hij op het mosballetje was gesprongen had ervoor gezorgd dat de grijze kitten over hem heen was gerold. Ook al had Ashkit heel het gewicht op moeten vangen, toch was hij er waarschijnlijk beter aan toe dan haar omdat hij zich zo had opgekruld dat ze echt recht over hem heen was gevallen. Met een zorgelijke zwiep van zijn staart keek hij of ze hard gevallen was en of ze boos op hem zou zijn, maar geen van beiden leek het geval te zijn toen ze alweer zijn richting op kwam gerend. Een gil dat opgevat kon worden als eentje van plezier of eentje van angst verliet zijn bekje en snel draaide hij zich om terwijl hij het mosballetje probeerde te redden door er een klap tegen te geven. Daardoor stortte de zilvergrijze kitten op hem neer en niet op het mosballetje waardoor Ashkit verschrikt zijn spieren aanspande en zijn nagels naar buiten liet komen. Aangezien hij nog maar één moon oud was waren zijn nagels niet heel lang en niet heel scherp, dus veel gevaar kon hij niet vormen voor de kitten. Maar dat wilde hij ook niet. Hij was het mosballetje helemaal vergeten terwijl hij nadacht over wat de beste strategie was om haar van zich af te krijgen. En toen wist hij het opeens. In plaats van uit te halen met zijn nagels zoals hij eerst van plan was geweest, liet hij zijn staart zo ver mogelijk naar boven komen en probeerde haar in haar flank te kietelen. Zijn staart was echter te kort, maar haar achterpootje moest hij wel raken. Vervolgens deed hij zijn uiterste best om zich om te rollen en haalde deze keer wel uit met zijn pootje, maar zonder zijn nagels naar buiten te laten gaan terwijl er een kreet van plezier ontsnapte uit zijn bekje.

Een triomfantelijk gevoel schoot door hem heen toen hij Eveningkit tegen de grond wist te krijgen. En terwijl hij zag hoe ze viel, drong er opeens een beeld door hem heen. Een beeld waarin hij een oudere kat om zag vallen, maar getekend door littekens en bloederige strepen in zijn flank terwijl hij overeind kwam en zijn lippen naar achteren trok in een grom. Ashkit bewoog even ontzet met zijn oortjes, zich beseffend dat het het droombeeld was wat hij vaak had als hij ging slapen. Het ging steeds om één of andere kat, maar hij kon nooit precies zeggen over wie dat het ging en wat er aan de hand was. Het katertje kwam weer bij de realiteit toen de zilvergrijze kitten weer omhoog kwam en keek haar uitdagend aan, maar ze had haar aandacht alweer gefocust op de mosbal en Ashkit wilde er ook achter rennen. Zijn pootjes bleven echter hangen in iets en weer viel hij voor de zoveelste keer vandaag om, maar hij kwam algauw weer overeind en keek vervolgens recht naar een beteuterd uitziende kit. Zijn oortjes trokken ongelukkig naar achter, maar zijn nieuwsgierigheid was groter en vragend keek hij haar aan. ‘Oh,’ piepte hij alsof het niets was. ‘Dat is niet erg.’ Toch keek hij ook even beteuterd naar het mosballetje. Wat konden ze nu doen dan? Hij had geen idee. Hij keek naar de kitten met een schuine blik en een klein glimlachje speelde om zijn lippen waarna hij op haar af rende. Hij beukte zijn lichaam tegen de hare aan zodat ze samen hopelijk om zouden vallen en gilde het uit van plezier. ‘Ik heb je! Ik heb je!’

Ashkit merkte dat hij aan het snorren was omdat hij haar zo gemakkelijk omver had gekregen. Ze was ouder dan hem en toch had hij haar omver gekregen zonder al te veel moeite! Oké, misschien had hij wel heel zijn lichaam gebruikt om haar zo ver te krijgen, maar dat hield hij achterwege. Feit was dat ze nu op de grond lag en dat hij op haar lag. Hij klauwde zijn klauwen stevig in de grond zodat hij houvast zou hebben, maar dat duurde niet al te lang toen de kitten onder hem begon te wurmen. Omdat ze ouder was – en ook een stukje groter – gingen Ashkit’s nageltjes al uit de grond en viel hij ook omver. Hij piepte even en schudde zijn kopje. ‘Niet eerlijk!’ riep hij. ‘Jij groter zijn!’ De kleine kitten probeerde zelf ook weer overeind te komen en merkte dat het al een stuk beter ging dan een paar dagen geleden. Toen was hij ook wel echt klein geweest. Hij groeide elke dag. Zelfs de Queens zeiden dat tegen hem, maar dat nam niet weg dat hij zich nu lichtelijk gefrustreerd voelde omdat hij maar een paar seconden had mogelijk genieten van het feit dat hij haar even tegen de grond had kunnen houden. Met nadruk op even. ‘Maar wacht,’ zei hij. ‘Ik krijg je wel beneden.’ Uit enthousiasme vergat hij sommige woorden te zeggen en sprong hij naar voren. Hij probeerde met ingetrokken klauwen vat te krijgen op haar lichaampje en vervolgens kracht te zetten om haar omver te duwen.

Het katertje keek een tikkeltje verbaasd zijnde naar de lege plek onder hem en toen naar de poes die snel van hem wegrende. Of nou ja… snel. Voor Ashkit was het snel, maar een Warrior zou haar zo kunnen inhalen. Hij probeerde die gedachten opzij te duwen. De kitten was gelukkig nog niet oud genoeg om buiten het kamp te gaan en tegen de tijd dat ze dat wel mocht was ze hopelijk wat groter en kon ze zichzelf prima verdedigen. Dan zouden andere katten haar tenminste niet zo snel te pakken krijgen. De kater rende achter het poesje aan en merkte dat ze buiten in het kamp rondrende. Hij wierp een blik over zijn schouder naar de Queens, maar deze leken niet echt bezig te zijn met hun. Of misschien vonden ze het niet erg. Ashkit versnelde zijn pas en zag hoe ze een rondje rende om de prooistapel. Hij wist al precies hoe haar te pakken ging krijgen. Hij versnelde zijn pas, zette zich af met zijn achterpoten… en sprong door de prooistapel heen. Zijn bedoeling was eigenlijk geweest om er over te springen, maar zijn pootjes waren blijven haken achter een paar prooien en ongelukkig viel hij neer op de grond, geen idee of hij haar had geraakt of niet. Hij keek vervolgens naar de prooi dat overal een beetje verspreid lag en liet zijn oortjes wat naar achteren gaan. ‘Help,’ siste hij zachtjes naar de andere kitten. ‘Dadelijk wij straf krijgen omdat alles hier verspreid ligt. Eerst opruimen?’ Hij keek haar vragend aan.

Een kleine grijns verscheen om Ashkit’s snoet toen hij Eveningkit verderop zag lachen. Het deed hem goed om haar te zien lachen en geamuseerd zijnde bewoog hij met zijn oortjes. Het was dan ook wel echt leuk om te zien hoe ze helemaal opging in het lachen en pas na een minuut of zo in de gaten kreeg dat ze de rommel op moesten gaan ruimen. Hij vond het een opluchting dat de kitten maar één moon of misschien anderhalve ouder was dan hem. Hij hield totaal niet van opruimen en voor hetzelfde geld had ze het hem laten doen omdat hij jonger was dan haar. De grijze kitten sprong op en begon haar te helpen. Hij keek met grote ogen toe hoe ze een konijn probeerde op te pakken en naar de prooistapel probeerde te slepen. Snel schoot hij haar te hulp door het andere eind vast te pakken en hard mee te trekken. Toen het konijn bij de prooistapel lag gleed zijn blik naar een dode vogel waarna hij naartoe rende om deze ook op te pakken en weg te slepen. Hij zette kracht, maar de vogel was vrij groot en hij, één moon oud zijnde, kon er niet veel anders aan doen dan hem naar zijn andere zij helpen. Plotseling viel de vogel weer terug en viel het tegen hem aan waardoor Ashkit op de grond viel. Blinde paniek schoot door hem heen en nerveus zijnde begon hij met zijn kleine klauwen naar de vogel te slaan. ‘Help, help!’ riep hij bang. ‘Het wil me aanvallen!’ Zijn poten begonnen nu al vermoeid aan te voelen en de vogel legde precies steeds meer en meer gewicht op hem terwijl Ashkit juist meer en meer moeite deed om onder het gewicht uit te komen.