So many sounds in this small world[Open]

De jonge kitten kon nog niet veel, ze wilde dan ook zeker nog niet veel. Alles waar ze zich om bekommerde was dat ze haar eten kreeg en dat ze slaap kreeg. Echter begon er nu toch wel wat te veranderen voor haar, ze leek soms geluiden op te vangen. Het was echter nog wel nieuw voor haar, waardoor ze nog niet echt kon plaatsen waar alles bij hoorde. Ze was er ondertussen wel achter dat de warmtebronnen om haar heen bestonden uit haar moeder en drie andere kittens. Dit was echter alles wat ze nog had kunnen verkennen in haar nog korte leventje. Nu ze echter een nieuwe manier had van de wereld te verkennen, probeerde ze de verschillende geluiden te gaan onderscheiden, dit was alleen nog niet een makkelijke taak om te doen. Soms leken de geluiden namelijk duidelijker te zijn dan andere keren, alleen had ze nog geen besef van waardoor dat kon komen.

[Open]

Haar wereld bestond nu nog enkel uit haar moeder en de kittens die zich naast haar bevonden. Ze at, sliep en groeide iedere dag weer een beetje, zowel mentaal als fysiek. Hierbij begon ook langzamerhand het gevoel van verveling te komen. Ze at en sliep, maar daar tussen was dan even een moment dat ze geen honger of slaap had. Dat was het moment dat ze begon te verkennen, de grenzen begon op te zoeken. Helaas voor haar lieve zusje Harekit, was dit zo'n moment. Mistkit rolde zich op haar zij en gaf haar zusje een harde duw. Althans, zo hard als haar kleine pootjes dat konden, en dat was niet bepaald hard. Een zacht gepiep kwam uit haar bek terwijl ze richting haar zusje begon te tuimelen.

Harekit deed haar best om te proberen de verschillende geluiden te onderscheiden en te proberen er iets bij voor te stellen. Echter werd ze gestoord door een plotselinge duw van één van haar zusjes. Het was niet hard, maar voor de kleine kitten was het genoeg om haar te doen schrikken. Een kleine piep van protest verliet haar lippen, terwijl ze een duw terug probeerde te geven. Ze gebruikte hierbij al haar kracht, ook al zou dat normaal gesproken niet veel uithalen. Na de duw kroop ze wat verder van haar zusje weg, zodat ze misschien niet nog een duw zou krijgen. Waarbij ze eerst allerlei verschillende geluiden had proberen te onderscheiden, probeerde ze zich nu te richten op de geluiden die haar zusje maakte. Zo zou ze misschien kunnen weten wat de andere kitten zou gaan doen.

Haar rossige zusje liet een piep van protest horen maar ging niet in op haar 'spel'. De grijze kitten besloot hier echter geen genoegen mee te nemen, nee, integendeel. Ze hief haar kopje in de lucht, hopend zo te ruiken waar haar zusje heen was gekropen. Helaas overstemde de sterke geur van warme melk en mama die van Harekit, waardoor ze op haar oren moest gaan vertrouwen. Toen dat echter ook niet lukte werd ze gefrustreerd en liet dat door middel van klagelijk gepiep horen. Ze waggelde een beetje en zette toen haar poten verkeerd neer, waardoor ze struikelde en omver rolde richting haar zusje. Toen ze weer tot stilstand kwam klonk er enkel nog maar een klagelijke piep.

Het leek er in eerste instantie op dat het gelukt was om van Mistkit weg te komen. Toch kwamen er allerlei geluiden op haar af en kon ze nog niet echt goed filteren welke precies van haar zusje kwamen. Klagelijk gepiep kon ze wel horen, wat waarschijnlijk van haar zusje kwam omdat ze haar niet meer kon vinden. Plots hoorde ze wat meer lawaai en kwam het klagelijk gepiep toch wel heel dichtbij. Voorzichtig ging ze wat in die richting en probeerde ze met haar snuitje haar zusje te vinden. Ze wist tenslotte niet wat er was gebeurd, maar het klonk alsof er iets verkeerd was gegaan.

Nogal gedesoriënteerd bleef ze liggen op de grond, haar rug in het zand en haar poten wat onhandig wat de lucht klauwend terwijl er gepiep uit haar bekje kwam. Ze was haar zusje verloren, maar momenteel was dat niet hetgeen waar ze zich zorgen om maakte. Met moeite wist ze zich om te draaien en zo weer overeind te klauteren. Tot haar verrassing voelde ze plots iets in haar vacht en toen ze zich omdraaide hoorde ze de ademhaling van haar zusje/ Met een onhandige poot probeerde ze haar zusje nu wat zachter aan te tikken. Kom nou spelen

Het piepen van haar zusje was nog niet opgehouden en het was ook nog eens luider geworden, omdat ze dichterbij was gekomen. Ze wist dat het geluid nog harder moest worden wilde ze haar zusje kunnen vinden, dus wat onhandig bewoog ze zich dichter naar het geluid toe. Plots voelde ze een andere vacht bij haar neusje en ze stopte voor een moment tot ze een tik voelde, deze was zachter dan hij de vorige keer was geweest. Ze nam dan ook nog één onhandige stap dichterbij, waarbij ze bijna haar evenwicht verloor, maar ze wist op dezelfde plek te blijven. Ze tikte haar zusje terug met één van haar voorpootjes, als een soort bevestiging dat ze er was. Nu was het alleen nog de vraag wat Mistkit precies zou willen van haar.

Even leek haar zusje verdwenen te zijn, maar toen kwam er als reactie zachtjes een tikje terug in de vorm van een antwoord. Vrolijk rolde Mistkit zich weer over, waardoor ze weer wat waggelend op haar vier pootjes kon staan en daardoor meer aandacht aan haar zuster kon geven. Lastig was enkel dat ze haar nog steeds niet heel goed kon vinden. Ze waggelde naar haar toe en botste zachtjes tegen haar aan, terwijl ze zachtjes met haar pootje over haar kop streek in de vorm van een soort spel.

Er kwam wat geluid van voor haar, het leek erop dat haar zusje zich omrolde. Had ze dan op haar rug gelegen? Dat verklaarde waarom ze misschien wat gefrustreerd was geweest. Ze hoorde nog wat andere geluiden, maar zonder zicht was het niet gemakkelijk om te bepalen wat Mistkit van plan was. Zodra de kitten dan ook op haar botste, neeg ze uit schrik bijna haar evenwicht te verliezen. Zodra ze haar zusjes pootje voelde, liet ze ook één van haar pootjes naar haar zusje gaan. Zo zou ze kunnen bepalen waar de andere kitten precies was en zag ze het ook als een reactie. Ze liet haar pootje dan ook tegen haar zusje aanvallen, geen idee waar ze Mistkit raakte.

Ze voelde hoe haar pootje de kop van haar zusje raakte en daar schrok ze zelf eigenlijk wel van. Ze wist nu wel waar haar zusje was, maar de kop was niet echt haar doel geweest. Een boos piepje was alle waarschuwing die ze kreeg voor ze een onverwachte duw kreeg van haar zusje. Harekit was nog niet heel stabiel op haar pootjes en dit zorgde er dan al voor dat ze uit balans raakte en viel, ondanks dat haar zusje een stukje kleiner was dan haar. Een piepje van schrik verliet haar bekje en even bleef ze liggen, lichtelijk versuft van wat er net was gebeurd.