Who you are is what makes you special {Trainingstopic}

Zijn poten hadden hem al ruim op voorhand naar de uitgang van het kamp gedragen, rustig wachtende op zijn nieuwe apprentice. Redpaw was gisteren nog maar net tot leerling benoemd geweest, eigenlijk één moon te laat. Dat kwam allemaal door Claw en Bloodclan.. Zealspark schudde de gedachte van zich af. Ze waren er nu niet meer, ze zouden hen dus niet meer lastig vallen. Soms voelde het wel raar aan, om te weten dat alles nu terug zou zijn zoals het voorheen was. Naast het feit dat iedereen ouder was geworden en hij nu deputy was. Een kleine glimlach sierde zijn knappe gelaat, echter schudde de grote kater het algauw van zich af. Hij moest zich nu focussen op de training van Redpaw, niet op het verleden. De toekomst kon hen vanaf nu enkel maar toelachen, niet?

+ Redpaw

De rosse poes was altijd al een lichte slaper geweest, iets dat alleen maar erger geworden was toen Bloodclan hun clan had ingenomen. Ze had niet geweldig geslapen, maar was wel tamelijk uitgerust. ze was het gewend om te functioneren op weinig slaap, en vannacht had ze toch nog meer slaap gekregen dan gebruikelijk. Vreemd, normaal gezien hield ze niet zo van verandering. Redpaw liep uit de Aprrentice den en keek om zich heen, even wennend aan het zonlicht. Binnen was het veel schemeriger dan buiten, al hield ze ook wel van de zon. Het was in ieder geval lekker warm, nu het newleaf was. De kersverse apprentice liep op haar mentor af van zodra ze hem zag zitten bij de campuitgang. Meteen begon ze te panikeren. Was ze te laat? Hoe lang zat hij hier al? "H-h-hallo..", zei ze zachtjes, naar haar pootjes kijkend in plaats van naar Zealspark. Ze wou hem zo vroeg nog niet teleurstellen..

Zodra hij de jonge poes naar hem toe zag lopen, verscheen er opnieuw een glimlach op zijn gelaat. De haperende begroeting zorgde ervoor dat hij haar een speelse tik van zijn staart tegen 't hoofd gaf. "Je moet niet zo nerveus zijn hoor," miauwde hij vriendelijk. Hijzelf had altijd een goede band gehad met zowel Silverstar als Firedance, hij hoopte dan ook dat Redpaw zich dus wat meer ging openstellen na verloop van tijd. Het was daarbij ook veel praktischer om met een rustige sfeer te trainen dan met een gespannen, wetende dat je weer onthield als je op je gemak was.

"Ik ga je eerst een rondleiding geven in het territorium, dus ik hoop dat je goed uitgerust bent." De rode kater gunde de jongere poes een knipoog, waarna hij opstond en zich omdraaide. Met een rustige tred in zijn passen trippelde hij door de uitgang van het kamp, de frisse bosgeur die vrijwel meteen zijn neusgaten binnendrong met een glimlach begroetende.

De rosse tabby ontspande zich iets toen de kater niet boos was omdat ze te laat was en haar zelfs geruststelde. In ieder geval leek hij het wat te begrijpen. Redpaw glimlachte zelfs even toen hij een knipoog gaf. Ja, met verloop van tijd zou ze zich vast wel wat meer openstellen - ze deed in ieder geval haar best, al was het niet altijd makkelijk voor haar. Van zodra ze het camp uitliepen keek ze met grote amberen ogen om zich heen. Ze was nog nooit eerder buiten het camp geweest, ze had dit nog nooit eerder gezien.. "De bomen zijn zo groot..", mompelde de kleine apprentice zachtjes zonder dat ze het doorhad. De geur van bomen had ze wel al wat eerder geroken, maar de frisse bosgeur was compleet nieuw. Het bos was zo vol leven en vol verwarrende geuren.. Ze wist niet goed wat te denken. Maar goed dat Zealspark bij haar was.

De grote kater grinnikte even toen de jongere poes verbaasd om zich heen keek. Bomen waren inderdaad groot ja, maar als je je er iedere dag meerdere keren tussen bevind verdween die imponerende verbazing al snel. "We gaan eerst naar de grens met het Shadowclan territorium. Deze grens is ook het gevaarlijkst. Waarom, dat zul je zodra wel zien." miauwde hij terwijl hij de apprentice een zijdelingse blik gunde. Hij vond dit een belangrijk deel, aangezien ze niet de eerste leerling zou zijn die uit zotheid of wanneer ze aan het jagen was pardoes het donderpad op zou lopen. En als er dan net een monster aankwam.. Zealspark wou er niet eens aan denken en schudde zijn kop dat ook onopvallend om de angstaanjagende gedachte te verbannen. In het heetst van de achtervolging, wanneer je aan het jagen was, kon je zulke belangrijke dingen wel eens vergeten. Soms werd dit dan bestraft met het ontnemen van je leven. Dan is enorm spijtig, daarom dat de deputy het zijn leerling meteen wou bijbrengen. Bij Firedance had hij dit niet allemaal moeten doen aangezien ze voor hem nog al een mentor had gehad. Het enige waar ze nog hulp bij nodig had was het vechten en jagen, het territorium kende ze toen al. Daarom dat dit ook voor hem nieuw was. Maar de rood met witte kater was ervan overtuigd dat hij het wel goed zou doen. Het enige wat kon misgaan was de verschijning van een Bloodclanner.. maar dat was onwaarschijnlijk.

De kleine poes keek met grote ogen naar haar mentor. De gevaarlijkste eerst? Was dat wel een goed idee? Wat als er iets mis ging? Ze kon zich niet inbeelden wat er nog gevaarlijker was dan een vijandige clan en zweeg dus maar. Ze wou het zich om heel eerlijk te zijn niet inbeelden, want ze wist dat ze dan met haar staart tussen haar poten terug zou rennen naar het camp. Redpaw moest vandaag dapper zijn, haar angsten overwinnen, en dat was iets waar ze niet bepaald goed in was. Als ze niet zoveel had gegeven om haar mentor niet teleur te stellen, was ze nu al terug. In ieder geval was Zealspark normaal gezien sterk genoeg om haar te verdedigen, maar niet tegen alles. Oh Starclan, wat als ze een das of een vos tegenkwamen? Ze had over de dieren gehoord maar nog nooit eentje in het echt gezien, maar ze stelde ze voor zo groot als een boom en met tanden die scherper waren dan doorns. Nee, dat maakte haar heus niet minder bang.. Oh Starclan toch.

Hij merkte de onzekerheid van zijn apprentice op en gunde haar daarom een aanmoedigende blik. Wat Firedance vroeger altijd probeerde te verbergen, koste wat het koste, liet Redpaw maar al te goed blijken. Niet dat Zealspark ermee inzat of de poes erop ging beoordelen.. Iedereen had zijn eigen manier van omgaan met dingen. Voorzichtigheid was nooit misplaatst.
Toen ze bij het stinkende pad arriveerden hield hij de poes tegen met een gebaar van zijn staart. "We zijn er," deelde hij mee waarna hij zijn lichte blauwe ogen over het pad liet glijden. Hij hoorde in de verte al het gebrul van een monster dat zich op een razendsnel tempo voortbewoog. Het zou vast niet lang meer duren voord- Een sterke windvlaag zorgde voor het opwaaien van zijn halflange vacht. Het glimmende ding viel nog net te zien, brullende in de richting van zijn volgende obstakel. "Dat was dus een monster." sprak hij, achterom kijkende om te zien hoe zijn leerling erop gereageerd had. "Aan de overkant van deze weg bevind zich het Shadowclan territorium. Normaal gezien steken zij de grens nooit over, vanwege de monsters, dus van hen zul je normaal gezien niet veel last hebben. Maar als je hier in de buurt komt moet je wel altijd opletten, zodat je niet per ongeluk op het pad rent zonder dat je het doorhebt." Zijn woorden klonken streng, hij wou namelijk dat Redpaw dit goed in zich op zou nemen. Hij wou niet dat haar iets overkwam, zeker niet op deze manier.

De twee rode katten liepen zwijgend verder, de kleine poes al een beetje buiten adem rakend. Ze had nooit heel veel of heel wild gespeeld met haar leeftijdsgenootjes, en ondanks haar magere bouw had ze geen goede conditie. Ze deed haar best om niet te gaan hijgen, maar ze had nog nooit zo ver moeten lopen. Hoe groot was hun territorium überhaupt? Uiteindelijk stond Zealspark stil, bij wat leek op de rand van het woud. Was dit de grens met Shadowclan? Redpaw stapte voorzichtig naar voren en bleef ietsje achter haar mentor, ondertussen om zich heen kijkend. Op de grond lag iets zwarts dat er hard uitzag. Het was een stof die ze nog nooit eerder gezien had, en het rook ook heel vreemd en sterk. De poes hoorde een soort bulderend lawaai en keek vragend naar haar mentor, die nog steeds iets meer naar voren stond. Ze durfde niet voor hem te gaan staan, dit was immers de gevaarlijkste grens van allemaal en Redpaw had geen enkele behoefte aan risico's nemen. Opeens vlamde er iets voorbij. Redpaw sprong blazend achteruit, haar rosse vacht rechtopstaand. Ze rilde zelfs ietwat. Wat. Was. Dat. De deputy begon het uit te leggen, en de apprentice knikte bij zijn uitleg, haar ogen nog steeds groot van de schrik. "V-v-vertra-a-ppelen z-ze je-e g-ge-gew-gewoon?", vroeg ze, haar stotter erger door de schrik die ze net opgedaan had. Haar hartje klopte in haar keel terwijl de jonge poes zichzelf wat probeerde te kalmeren. Oké, ze kon goed begrijpen waarom dit de gevaarlijkste grens was van allemaal.

Hij merkte diens angst op en probeerde haar gerust te stellen met een kalme uitdrukking op zijn gelaat. Als de poes zag dat hij rustig was, dan werd zij dat misschien ook. Er hield zich hier geen gevaar schuil, nu tenminste toch niet. Je riskeerde enkel en alleen je leven als je daadwerkelijk een pootstap op het hete, vieze pad zette. Maar zolang dat niet werd gedaan, was er niets om je zorgen over te maken. Hij knikte enkel, waarna hij gebaarde met zijn staart dat ze verder gingen. Hij was van plan haar alle grenzen te laten zien. Als ze dat gedaan hadden, konden ze terugkeren naar het kamp. Morgen kon Zealspark de poes dan wat jaagtechnieken aanleren, om de dag nadien nogmaals snel de grenzen te checken zodat ze zeker wist tot waar ze mocht gaan en wanneer ze zich in andermans territorium bevond. En daarna konden ze nog werken aan het jagen. De deputy wou namelijk niet dat Redpaw uit enthousiasme de grenslijnen zou oversteken. Als ze dan betrapt zou worden, dan zaten ze met een ander groot probleem. Geen monsters die haar vertrappelden, maar vijandelijke Clankatten. En het vechten, dat ging hij doen zodra ze al een beetje kon jagen. Het warme seizoen kwam stilletjes aan tot zijn einde, dus wou hij er in ieder geval al zeker van zijn dat ze de clan voedsel kon veroorloven. En nu het nog warm was en er genoeg prooi in de bossen te vinden was, hadden ze geen beter moment kunnen uitkiezen om te leren jagen. Maar eerst de grenzen, natuurlijk. "Nu gaan we naar de grens met Windclan." sprak hij slechts, waarna hij zijn poten in beweging zette en op een redelijk tempo verder draafde.

De kleine poes trilde nog steeds en probeerde haar racende hart te kalmeren. Zealspark was kalm, dus dan was het vast oké - dan moest ze haar angst proberen te onderdrukken. Hij was vast zo beschaamd omdat zijn apprentice zo zwak was, maar ze kon het niet helpen. Redpaw haalde diep adem en knikte toen de deputy zei dat ze nu naar de grens met Windclan ging. Haar lichaam was volgepompt met adrenaline door de schrik die ze net opgedaan had, en haar vermoeidheid vergeten volgde ze de rood met witte kater. Ze bleef iets achter hem omdat haar poten niet zo groot waren als de zijne en ze niet zo snel kon lopen als hij, maar ze deed haar best om niet te ver achterop te raken. Hopelijk was de grens met Windclan minder eng..