Shadowed Heart

Het was donker. Zelfs overdag vond je hier de duisterste plekken van het woud. Afgezien van een paar plekken, die werden verlicht door de zon die door de bomen scheen, leek het alsof overal een grote schaduw op was geworpen. Dat was misschien ook wel. De schaduwen van de bomen. Nightthorn had eigenlijk geen idee wat hij hier deed, want jagen was hij niet van plan. Misschien was hij hier om na te denken. Nadenken over wat hij moest doen, want elke seconde in het kamp irriteerde hij zich meer aan elke kat, aan de warrior code, aan alles. Hij snapte niet hoe iedere sterke kat zijn tijd verspilde aan de zwakke. Hij wist niet waarom hij daaraan mee moest doen. Hij snapte niet waarom je geen katten mocht doden, want alleen de sterkste zouden moeten overleven. Hij was het met alles oneens en hij werd er gek van dat er toch van hem werd verwacht een mening te volgen, een leefstijl, die hij niet wilde volgen. De enige manier om het te veranderen was om Leader te worden, en daarvoor had hij geduld nodig. Als hij Leader zou worden zou hij alles veranderen. Hij zou het hele woud overnemen. Maar zelfs met geduld zou hij dat misschien niet halen. En ook dát maakte hem woest. En de twijfels.. Hoorde hij hier wel? Kon hij niet beter als Rogue leven? Of als Bloodclanner? Hij had dan geen macht over het woud, maar hij had dan tenminste een leven wat meer bij hem leek te passen. Hij zou een mening volgen waar hij het meer mee eens zou zijn. Maar wat als ook dat een fout zou zijn? Alles, alles zorgde voor frustraties die hij niet fatsoenlijk kon uiten. Want je mocht niet zomaar katten aanvallen en je mocht ook geen prooi doden zonder plannen het te laten eten. Het maakte hem gek. En dus rende hij. Hij voelde de dennennaalden, die zacht voelde onder zijn poten, en hij voelde de aarde. Hij voelde zijn poten onder zich bewegen tot hij niet meer kon. Zacht hijgend keek hij in het rond. Hij werd gek. Néé, hij was gek. En hij wist niet of hij zichzelf of de clan de schuld kon geven daarvoor. En die ogen die hij in zich voelde prikken, die hielpen ook niet mee. Ogen? Met zijn klauwen in de grond geslagen keek hij om. "Wie is daar?" zei hij met een lichte grom in zijn stem. Hij zag weinig, in deze schaduwen. En de geur van dennen was te sterk om de kat apart te identificeren.

- Littlestream, andere alleen met toestemming

Het gebeurde de laatste tijd wel eens vaker dat de grijze poes afdwaalde van het kamp en zich op de meest onlogische plekken ging verstoppen. Hoe stom was ze nou wel niet? Hoe lang had ze wel niet liggen trainen zodat ze een volwaardige warrior kon zijn? En na al die inspanningen die ze had geleverd, gooide ze al haar kunsten weg en liet ze zich simpelweg omarmen door angst en afkeur. Ze wou niet meer gekwetst worden, ze wou niet meer dat lege gevoel in haar buik voelen knagen. Ze wou niets meer. Sinds de dood van haar kittens was alles veranderd: Haar kijk op het leven, op Starclan, op ... op Tallshadow... Hij verdiende namelijk iemand die hem wel al hetgeen kon geven wat hij verdiende. Hij was tenslotte deputy, en een deputy had iemand nodig als partner die gelijkwaardig was. Niet iemand zoals haar, een tweederangse krijger die verblind werd door angst en haat.
Echter werd haar dagdromen verstoord door het geluid van pootstappen. Algauw keek de grijze poes op, de rode ogen van een andere krijger ontmoetende. Diens grommende stem zorgde ervoor dat haar oortjes zich neerlegde in haar nek, om nadien alweer haar blik af te zonderen. "Littlestream." mompelde ze simpeltjes, voor de rest geen woord meer vuil makende en zich gedeisd houdende in de doornstruik die als een beschermend schild over haar woekerde.

"Littlestream." En toen was het stil. Geen verder antwoord. Zelfs geen opmerking over zijn toon. Littlestream.. Hij wist wie ze was. En zonder haar echt gesproken te hebben, had hij een hekel aan de poes. Ze leek hem zwak. Door haar te zien kreeg Nightthorn het gevoel alsof hij haar met gemak aankon, ookal zou ze met haar 20 moons ouder hem dat een stuk moeilijker moeten maken. Maar ze zou het hem niet moeilijk maken.. Tenminste, dat dacht hij. Ze was een lafaard, net als al die andere clankatten. Zoals ze zo tussen de struiken bleef hangen. Alsof dat haar zou helpen. Nee, dat zou het niet. Niet tegen hem. Hij zou alle zwakke, laffe katten verwoesten. Maar dan zou hij geduld moeten hebben, hij zou het vertrouwen moeten hebben van Tallshadow, of Innerstar, om deputy te worden. En uiteindelijk leader. En dan zou hij met zijn sterke groep de andere clans overnemen. Hij zou het woud overnemen, en ervoor zorgen dat Shadowclan gevreesd was. Gevreesd zoals niemand ooit heeft gevreesd voor iets. En dan zou Shadowclan een sterke clan zijn. Iets om trots op te zijn om deel van te zijn. Een clan niet verzwakt door de Warrior Code. Doden zou overwinning betekenen. Maar nogmaals, geduld had hij ervoor nodig en de kater had geen idee hoe lang hij het vol zou houden zich loyaal genoeg te gedragen. Hij leek een tikkende tijdbom. Hij werd gek hier, letterlijk! "Wat doe je hier" snauwde hij naar de poes genaamd Littlestream. "Bespioneerde je mij soms?" Het laatste wat hij nodig had, waren katten die hem bespioneerde tijdens zulke momenten. Die zagen hoe gek hij kon worden. Hij had niet door dat het geren niks uitmaakte, maar dat dit gedrag... Het snauwerige, de bloedrode ogen die als een hondsdolle vos naar haar staarde en de haren die achterover op zijn rug stonden.. De combinatie van dat, hij wist niet dat dát hetgene was waardoor katten hem als gek zouden inzien. Nightthorn wist niks meer. Het was één grote bom frustratie, één bom vol moordlust, één bom vol woede, wat er nu door hem heen raasde, wat er nu uit wilde komen.