Someone to talk to

De poes had eindelijk de slaap gevonden toen ze zacht getrippel hoorde niet ver van haar vandaan. Haar eerste reactie was om te blijven liggen en te wachten totdat de andere kat zou gaan liggen en slapen, zoals in de apprentice den altijd gebeurde. Helaas besefte ze zich maar al te snel dat dat niet meer het geval was, dus hief ze zich wat moeizaam overeind en slaperig. De poes wreef de slaap uit haar ogen en likte de haren op haar borst plat, zodat ze er niet uitzag alsof ze net wakker was geworden, wat stiekem wel het geval was. "A-Amberpaw?" klonk haar stem zachtjes en wat verrast, toen ze de geur herkende. De poes slikte en trippelde voorzichtig op de jonge poes af, hopend dat ze Lizardpath niet zou wekken. "Kan...Kan ik je helpen?" Ze voelde zich nog steeds wat onbegonnen als haar mentor er niet bij was, maar ze wilde de jonge poes maar al te graag helpen.

Iets in de gestalte van de jonge poes was zo triest, dat het haar stak. Routpaw wist dat het niet aan haar was om een mening te hebben over katten zoals Brindleleaf, maar toch vroeg ze zich af hoe een moeder haar dochter zo achter kon laten. "I-ik kan niet slapen.."murmelde de poes zachtjes. Routpaw gunde haar een waterig glimlachje en knikte. "Wacht... Wacht hier,"sprak ze zachtjes, waarna ze de jonge poes even alleen liet en de den in liep, om daar te neuzen tussen de verschillende kruiden. Ze keek wel uit dat ze niet de stapeltjes, waar haar mentor zo haar best op had gedaan, door elkaar zou gooien. Papaverzaden zouden werken, maar toch besloot de poes kamille te pakken, gezien haar dat een betere oplossing leek. Ze zou Lizard nog wel eens vragen wat nu het beste hielp, maar de poes wist dat kamille kalmerend werkte en dat het geen kwaad zou kunnen. Dus pakte ze een van de wit-gele bloemen in haar bek en trippelde terug naar Amberpaw, voor wiens poten ze de bloem neer legde. "Ehm, das kamille... Het werkt kalmerend."legde ze vriendelijk uit en glimlachte wat twijfelachtig naar de jonge poes. Ze wilde helpen, maar wist niet zo zeker of de tabby ook wel hulp wilde. Daarom ook duurde het even voordat Routpaw sprak, ze had haar woorden zorgvuldig gekozen. "Amber.. Ehm... Als je hulp nodig hebt, of gewoon iemand om wat mee te, eh, te kletsen, dan kan dat altijd. Oké?"

"E-euhm, moet ik het opeten?" Routpaw gniffelde zachtjes, goed bedoeld en knikte toen. "Hm-hm," ze keek kort naar de bloem, voordat ze verder sprak. "Eh, het smaakt alleen misschien niet al te best." Klonk haar stem haast verontschuldigend. Katten waren geen konijnen, bloemen en planten waren niet iets wat hen goed smaakten. Maar ach, het zou haar helpen, daar ging het om. Papaverzaden smaakten ook afschuwelijk, maar zonder hen zouden de medicine cats niets zijn. Zo'n beetje dan. "Dankjewel." Sprak de jonge poes zachtjes op Routpaws woorden. Ze glimlachte terug en legde haar staart over haar poten. "Eh, bevalt het apprentice leven?" Misschien een standaard vraag, maar de poes deed een poging een gesprek te startten. Wat al heel wat was voor de jonge, nerveuze poes.