Stressed Out

Lizardpath sliep de laatste paar dagen enorm slecht. Of het aan de harde regen lag, wist ze niet. Ze had eerder enkele boodschappen van Starclan gekregen, maar er was nog niets gebeurd. Had Starclan het fout gehad? Nu ze ook moest uitkijken naar de mogelijke apprentice, had ze het nog drukker. Ze wist niet goed hoe ze dit moest aanpakken. Een apprentice kiezen was niet zomaar iets, het was een behoorlijk belangrijke opgave. Ze moest een juiste keuze maken, waar ook Starclan het mee eens was. Starclan moest haar apprentice namelijk goed keuren. Stel je voor dat ze een foute leuze maakte, wat dan? Lizardpath had haar ogen al een tijdje gesloten, hopend dat de slaap deze keer wat sneller zou komen. Al haar gedachten raasden door haar kop, waardoor de slaap juist weg bleef. Kon Starclan er maar voor zorgen dat de slaap sneller kwam, dan kon ze tenminste wat langer slapen. Na een lange tijd wist de slaap haar toch in te halen.

Lizardpath hapte naar adem toen ze omringd werd door water. Regende het binnen in haar den? Ze trappelde angstvallig met haar poten toen ze erachter kwam dat er zich geen grond onder haar bevond. Wat was dit in Starclansnaam?! De rivier was als een verassing gekomen en Lizard kreeg niet eens de kans om de oever te zoeken, aangezien ze kopje onder ging. Ze kneep haar oogjes dicht, hopend dat het water verdween, waarna het water om haar heen plots leek te verdwijnen. Om haar heen was er nog steeds water, maar Lizard zat veilig in een droge cirkel. Het was de wind die de rivier bij haar weg hield. Ondanks dat dit aanvoelde als een heuse nachtmerrie, was Lizardpath toch gefascineerd door het water dat rechtop stond en als een muur om haar heen stond. Haar oortjes stonden nieuwsgierig toen ze een vis voorbij zag zwemmen. In een flits verdween deze vis echter, alsof hij afgeschrikt werd door iets, maar door wat of wie?

Open voor Starclankatten

De wind die om haar heen blies en zorgde voor de luchtbubbel, zorgde ervoor dat ook haar vacht droog werd geblazen. Water, de Rivier en de Wind die haar veilig hield. Ze wist niet goed of dit een teken was of dat dit juist gewoon toeval was. Toen de vis weg gezwommen was, draaide Lizardpath zich automatisch om. Het was Whitelion, haar vader, die in haar luchtbubbel stapte.Op dit moment vroeg ze zich toch af of dit een droom was of ze zich in Starclan bevond, al wist ze dat de twee werelden niet ver van elkaar af lagen. "Papa!" zei ze direct en stapte op hem af. Normaal zou ze hem begroeten met een knikje, maar nu liet ze dat achterwege. Het was gewoon al zo lang geleden dat ze hem verloren was en ze wilde hem op dit moment gewoon aanraken, al wist ze dat dit waarschijnlijk niet zou lukken. Ze ging voor hem staan en boog wat naar voren om hem met haar neusje aan te raken.

De grote kater glimlachte toen zijn dochter haar neusje tegen hem duwde, al scheen er bezorgdheid in zijn tweekleurige ogen. Wat deed ze hier? Welke vraag, welke opdracht had haar naar Starclan gebracht? Whitelion schudde denkbeeldig de gedachten weg en concentreerde zich op dit zeldzame moment met Lizardpath. Ze was zo groot geworden, hij wist nog hoe ze klein en fragiel als kitten bij Icyrose's buik lag.. "Hey..", mompelde de Starclanner zachtjes, zijn grote kop lichtjes op die van haar rustend. "Hoe gaat het?", vroeg hij, want hij wou weten wat ze hier deed; waarom ze zo opeens op de bodem van een rivier opdook. Het water rondom hen stond nog steeds omhoog, alsof een onzichtbare dam het tegenhield, maar Whitelion was daar niet bezorgd over. Hij wist dat het niet naar beneden zou komen, althans niet zonder goede reden, en hij wist ook dat het onmogelijk was om te sterven in Starclan - of nu ja, dat dacht hij toch echt.