Runaway ♥

Dauntrose rende weg. Weg van het camp, weg van de ziekte. Ze was net een slang, gooide haar huid af, maar ergens bleef het haken. Het versmolt in de verschrikkelijkste manieren met haar. Ze was misvormd en het deed pijn. Jammerend vluchtte ze weg. Grote poten achter haar maakte haar razend. Razend en bang. De rat rende met haar mee. Het rende door haar bloed. Zo veel pijn. Ze struikelde. Het was een boomwortel, het einde van het woud. Voor haar neus lag de Carrionplace. Normaal gezien schitterde alles, nu kronkelde alles. The Dark Forest had zijn poot neer gepland in haar lievelingsplekje. Alles zag zwart en het krijste. Dauntrose kreunde en wendde haar blik af. Ze lag op haar buik, maar ging verliggen. Grote poten kwamen voor haar neus neer. Met een woedende blik keek ze omhoog. Het schuim was er in zo'n grote maten dat het langs haar kin droop.

+ Only Waspsting

Your words are high and running through a tired mind
A howling wind surrounds you
I'm trying to illuminate a clouded heart

Waspsting achtervolgde. Haar sterke poten zetten zich met gemak af op de licht vochtige ondergrond, en haar nagels duwde zich hier met gemak in, wat ervoor zorgde dat ze zich harder afzetten kon. Druppels water vielen uit de donkere, haast dramatische, wolken boven hen, al gebeurde dit nog op een rustig tempo. De lucht was ook niet licht meer, het was immers al wat later in de avond. Toch had de kattin hier geen aandacht voor. Ze concentreerde zich enkel op de vacht voor haar, die toebehoorde aan Dauntrose. Ze begon langzamerhand dichterbij te geraken, ging net wat sneller dan de kattin voor haar. Hoe kon dat ook anders? Er was duidelijk iets aan de hand met Dauntrose, haar conditie kon niet de beste zijn met de rondingen die haar buik toonde, en het schuim dat in vlokken van haar bek afkwam. Een koele wind gleed door hun vachten heen, wat enkel aantoonde dat er een storm op komst was. Het was enkel rennen nu, totdat Dauntrose te moe zou zijn om door te gaan, lichamelijk of geestelijk.
En na een tijdje struikelde ze. Waspsting verminderde haar tempo, en kwam tot stilstand bij de gevlekte kattin, die nu op de grond lag, en de kracht niet leek te hebben om weer overeind te komen. Ze ging rustig zitten, en keek neer naar de ander, die haar aankeek met een bepaalde vijandelijkheid die ze niet gewend was van haar. Haar blik stond streng, maar ze liet haar lichaam rustig en ontspannen, wat aantoonde dat ze niet uitwas op problemen. "Dauntrose." klonk haar lage stem, en ze sloeg een enkele keer met haar staart. Zacht gerommel kwam van boven uit de lucht, en Waspsting wist dat dit StarClan was, die aantoonde dat hun wijsheid nu bij hen was. Het was een geruststellend gevoel. De harde wind rukte nu aan hun vachten, en de regen was nu verergerd. Her en der waren flitsen te zien, al gebeurde dit niet vaak. "Kom zitten, je bent een waardige warrior, gedraag je daar ook naar." vervolgde ze, al was haar stem niet meer streng zoals eerst. Haar stem was sterk, aanmoedigend. Dauntrose moest zichzelf redden.

There is no medicine for the weak,
You have to be strong or you'll sink so deep

Dauntrose hoorde helemaal niets. De wind rukte aan haar vacht. De rat in haar piepte geschrokken. Het wilde naar buiten. Weg weg! De eens zo mooie poes zag er niet uit. Haar maag verkrampte en ze gaf weer over. "Dauntrose." Nog een golf kwam naar buiten. Er zat niets meer in haar maag en die was langzaamaan kapot gescheurd. Bloederig spul kwam uit haar bek. Ze snoof diep. Alles werd een beetje helderder. "Kom zitten, je bent een waardige warrior, gedraag je daar ook naar." Ze kneep haar ogen stijf dicht. De wind rukte nog steeds aan haar vacht. De rat was weg nu, maar het was te laat. Haar blauwe ogen keken naar de hemel. Donkere wolken rolden over elkaar heen. Haar blik ging naar Waspsting. Zo veel vragen. "W..waspsting... Er... Er is iets mis." Haar stem was zacht en in de pauzes kreunde ze lichtjes. Ze herinnerde niet meer wat ze na de straf van Innerstar had gedaan. Ze was het kamp binnen gekomen, geslapen en dan... Ze kon zich niet meer herinneren wanneer ze was opgestaan en wat ze had gedaan. Een kluwen van webben in haar hoofd, gaf haar hoofdpijn. Ze had de kracht niet meer om haar hoofd nog langer op te tillen dus legde ze die neer. Angstig keek ze op naar de grote warrior. "I-ik..." Haar buik trok samen en haar poten maakte schoppende bewegingen. "Red ze Waspsting. Alstublieft." In haar blik was angst te lezen. Ze vroeg zich af waarom ze dit ook nog over haar heen kreeg. De hemel werd opgelicht. Donder rolde over haar kop. Ratten, leken ze te zeggen. Opeens viel het haar binnen. Ze had een rat gegeten. Haar lichaam trilde niet meer, maar schudde onophoudelijk. Ze kon het niet stoppen. "De ratten... de ratten." Een volgende bliksem sneed door de hemel. Het raakte de Carrionplace met een enorm gebulder. Dark Forest krijste het uit. Dauntroses keel werd dicht geknepen van angst. Ze voelde haar leven uit haar lekken. Bloed droop nu over haar kin. "Waspsting kom dichter." Ze fluisterde iets zwakjes in het oortje van de grote pers. Haar blauwe ogen hielden die van haar vast. Alstublieft smeekte ze in gedachten. Ze kon het niet meer zeggen. Dark Forest had gewonnen. Ze slikte. Met een zucht nam ze afscheid. Een glansje vreugde flikkerde nog in haar ogen, voordat die leeg werden. Ravenheart.

Dauntrose gaf over, twee keer zelfs. Het was belangrijk dat ze overeind kwam nu, of ze zou kunnen stikken. Waspsting keek haar nu iets dwingender aan. "Kom zitten, je bent een waardige warrior, gedraag je daar ook naar." miauwde ze, waarbij ze de blik van de ander vasthield. Echter kneep deze haar ogen nu dicht. Was ze.. bang? De storm kwam dichterbij nu, maar Waspsting werd er niet door gedeerd. Ze had al zoveel stormen meegemaakt, heftigere dan deze. Er kwam gestamel van de gevlekte kattin af, en Wasp knipperde een aantal keer langzaam. Het beetje hoop wat ze gehad had - dat Dauntrose dit misschien zou kunnen - vloeide weg. Ze had het zien aankomen. De mentale kracht van de kattin was te laag. "Wat is er?" vroeg ze zacht, waarbij ze haar kop nu dichterbij die van Dauntrose bracht. Dit was het. Ze had katten zien doodgaan, en dit was hoe het eruit zag. Ze zag het leven langzaam uit het lichaam van de andere warrior vloeien. Ze hield haar blik strak, liet geen emoties de baas zijn. Ze hield zich op zijn sterkst, zodat Dauntrose nog even op haar leunen kon. Ratten. Haar ogen vergrootten zich iets. Opnieuw namen de ratten een leven van de Clan. Één die niet terugkeren kon. Ze zouden een warrior verliezen aan die dingen. Winddancer... Winddancer had dit nu ook. De kattin klemde haar kaken op elkaar, en knikte dat ze het begreep. Het continuele geschok van Dauntrose deed haar niet eens zoveel, het was meer het idee dat de infectie nu het kamp door zou gaan, en er meerdere doden konden vallen. Er werd haar toen gevraagd om dichterbij te komen. Waspsting deed dit meteen, wetend dat dit hetgeen was wat Dauntrose verborgen had, maar niet in haar graf mee wilde nemen. Haar ijsblauwe ogen vergrootten zich, waarna ze deze sloot. Vervolgens knikte ze, en drukte haar kop kort tegen de wang van de gevlekte poes. "Mag StarClan je pad verlichten, Dauntrose." murmelde ze in diens oor, en zette toen een stap achteruit, waarbij ze de blik van de kattin bleef vasthouden. Langzaam werd deze vager, totdat hij haar glazig aanstaarde, en ze wist dat de ShadowClan een warrior verloren had. Wasp slikte. Wat haar gevraagd was, was iets waar ze het liefste niet aan meedeed. Het was immers haar eigen leven in gevaar brengen. Maar kittens in nood mochten nooit genegeerd worden, dat stond in de warrior code. Dus deed ze het.
Ze liep terug naar het lichaam wat is Dauntrose was, en klapte haar nagels uit. Vervolgens zette ze deze in de buik van de poes, en haalde ze deze in één flinke haal open. Ze klemde haar kaken op elkaar, en liet haar ogen opnieuw vrij van emotie. Sterk blijven was haar ding, wat ze dag in dag uit deed. Het was makkelijk voor haar. Maar een Clangenoot openrijten was niet niks. Bloed kleefde aan haar klauw en poot, maar ze ging verder, stak haar klauw verder de buik in om de organen te verwijderen en zo de weg om de kittens eruit te krijgen vrij te maken. Hier kwam het ergste ding. Ze kon de kittens, die zo ontzettend fragiel waren, er niet uitkrijgen met haar poot. Zonder haar nagels te gebruiken, zouden ze van haar poot afvallen en dat zou hun dood betekenen. Waspsting boog voorover, en klemde haar kaken om het eerste lichaam. Een geweldige stank overviel haar, en deed haar haast doen kokhalzen, maar ze hield zich in, bleef sterk. Ze wist dat ze nu het virus in zich had, het virus dat Dauntrose gedood had. Ze legde het éérste lichaampje naast de dode moeder neer, likte snel het vliesje van diens neus af, en boog zich opnieuw voorover - er zaten er immers nog twee meer in. Dit keer kon ze haar braaksel echter niet tegenhouden, en kon ze net op tijd haar kop wegdraaien. Haar maag leek zich om te keren, en de inhoud ervan vloeide over de natte bosgrond. Snel veegde ze haar mond langs haar schouder en boog zich nu opnieuw over het opengereten lichaam van Dauntrose, en pakte de volgende kitten vast. Opnieuw likte ze het vliesje weg en herhaalde deze stap opnieuw. De drie kittens waren geboren en Wasp liet een schamper lachje horen. De zegen van kinderen.
"Beekit, Nectarkit en Honeykit." sprak ze uit. De namen verlieten haar mond zonder twijfel. Immers had ze al wel eens eerder over namen nagedacht, toen zijzelf nog kittens gedragen had. Maar StarClan was het hier niet mee eens geweest. Echter had zij nu de taak gekregen om toch moeder te worden, en de manier waarop beviel haar niet. Waarom dacht StarClan dat dit een betere manier was om haar moeder te laten worden dan van haar eigen kittens? Ze kon ze nu niet eens zelf meer zogen. Ze klemde haar kaken op elkaar toen opnieuw de geur haar bijna te erg werd. Ze was uitgeput van de inspanningen, van de dood en van de emoties. Maar ze hield zich sterk.

Er was iets heel, heel ergs mis. Ze voelde de paniek en de angst van haar moeder, ook al begreep ze de emoties nog niet. Ze werd door elkaar geschud en ze voelde de knal toen haar moeder op de grond viel. Wat gebeurde er toch? Waarom was de wereld zo chaotisch? Het hart van haar moeder, dat toch al niet regelmatig bonsde, ging aan een gekkentempo tekeer. Het zou het snel begeven. Haar kleine hartje bonsde tegelijk met die van mama en pompte bloed door haar lichaampje. En dan stopte het grote hart. Het was stil in de buik zonder het gebons, en dat was vreemd - het was de eerste keer dat de kittens stilte hoorden. Het was drukkend, alsof ze iets misten. De nog ongeboren kitten worstelde, ze voelde instinctief dat dit niet klopte. Zonder het kloppen van het hart, leken er nog dingen te veranderen. Ze kreeg geen lucht, ze stikte in het water van de ruimte waar ze zich bevonden. Licht scheen door haar gesloten oogleden toen er buiten iets gebeurde, en toen blies koude wind over haar natte vachtjes. Regen sloeg neer op deze scéne die zo uit een horrorverhaal kon komen, het soort verhalen die je vertelde 's nachts, als er geen maan was en de donder buiten klonk, in de Apprentice den. Dit was niet iets dat echt moest gebeuren, iets dat niemand dacht dat Starclan wreed genoeg was om te laten gebeuren. Want ze deden er niets aan; ze lieten Dauntrose doodgaan, en als Waspsting hier niet was waren de kittens ook gestorven. Het ongeboren poesje voelde een snuitje langs haar lichaampje gaan en toen terug naar boven, het lichaampje van haar zusje meenemend. Ze wou piepen, maar er kwam alleen water binnen. De rosse kitten kuchte en gorgelde, worstelend om lucht binnen te krijgen. Haar longetjes brandden en haar spieren deden pijn van de vele bewegingen. Ze had immers nog nooit zo veel moeten bewegen. De snuit kwam weer terug en ze voelde hoe het haar vastnam en optilde in de lucht en haar weer neerzette op de koude grond. Water regende nog steeds op haar neer en spoelde het vele bloed op haar vachtje weg, haar rood met witte kleuren tonend. Een warme tong likte het vliesje weg en eindelijk kon de kitten piepen, al was het zacht. Uitgeput zakte haar hoofdje naar beneden, op de koude koude grond. Haar longen deden pijn, niet alleen meer van het luchttekort maar ook van de koude lucht die er nu doorstroomde. Haar hele lichaampje deed pijn, maar toch trilde ze nog - ze trilde van de kou. En ze had honger, zo veel honger. Was dit nu het leven? Was dit hoe ze verwelkomd werd in de wereld? Het was al snel duidelijk voor het jonge poesje, die al snel Nectarkit genoemd werd, dat de wereld wreed was.

Het hart van haar moeder was plotseling opgehouden met bestaan. Dat streste haar. Het eens zo rustgevende gebonk was er niet meer. Er was iets geweest, iets wat hen niet goed had gedaan. Dat maakte het kleine dotje zo zwak. Het liet alles maar gebeuren, niet wetend dat het niet normaal was. Het stikkende gevoel deerde haar niet, want dit was normaal, toch? Een ruwe tong likte haar droog. Niet dat dat zo lang bleef, want harde dingen vielen op haar en maakte haar weer nat. Ze werd vernoemd naar een zoet ding. Honeykit sperde haar roze bekje open en schreeuwde haar stille gilletje. Nog zo onschuldig en niet wetend van haar moeders fouten, wilde ze alleen maar warmte.

+ Open voor iedere Shadowclan kat. Waspsting kan wel wat hulp gebruiken c;

Volepaw was op jacht gestuurd in de ochtend. Ze was echter niet direct op jacht gegaan, maar was gewoon wat aan het rondzwerven. Dat ze op jacht moest gaan, was weeral aan haar voorbij gegaan. De prachtige wereld om haar heen leid haar namelijk zo snel af van haar werk. Een echte aanwinst was ze niet voor de clan. Enkel als ze met een andere kat mee ging, dan ging alles net wat beter. Het had een tijdje geduurd voor ze doorhad dat ze misschien best wat kon gaan jagen. Stel je voor dat Innerstar het kamp in zag lopen zonder enige prooi, dat zou een ramp zijn! Volepaw versnelde snel haar pas, in een zoektocht naar prooigeuren. Ze rook bloed. Misschien was het wel een prooi, die iemand anders gevangen had en verstopt. Zou ze...? Ze schudde haar kopje. Ze kon toch niet de prooi van een ander opgraven om toch met iets het kamp binnen te wandelen. Of toch? Volepaw draaide zich om en liep op de bloedgeur af. Al snel werd duidelijk wat het precies was. Geen muis, geen konijn, geen prooi. haar oogjes werden wat groter toen ze Waspsting bij een kattenlichaam zat zitten. haar poten en snuit hingen onder het bloed en naast haar zaten 3natte hoopjes kittens. Ze wist niet wat er gebeurd was, maar iets zei haar dat ze hulp nodig had. "Waspsting?" mauwde ze direct en stapte wat dichterbij. Te dicht kwam ze echter niet, want ze wilde niet zien wat er precies daar gebeurd was. "W-wat kan ik doen?" vroeg ze direct. Ze was nog maar 7moons, dus écht helpen met kittens zat er voor haar niet in.

Hier even niet posten.
Wil je ergens posten? Post alvast hier: https://www.warriorcatsnl.com/t30253-h-e-l-p-clan-and-innerstar

Hoe moest ze drie kittens in één keer verplaatsen? Ze hadden warmte nodig, melk nodig, zorg nodig die zij hen niet kon geven op het moment. Een medicine cat op zijn minst. Maar ze kon moeilijk drie bundeltjes in haar bek nemen, daar waren ze veel te fragiel voor. Ze had hulp nodig, en wel snel.
Toen klonken er gelukkig pootstappen, en meteen liet Wasp een miauw horen om aan te geven waar ze was. Al snel kwam er een apprentice in haar blikveld, Volepaw. Een vergeetachtig type, op zijn minst gezegd, maar iedere hulp was nu welkom. "Volepaw!" miauwde ze snel, en knikte op Dauntrose haar lichaam en op de kittens. "Ik heb hulp nodig, meer hulp dan enkel jij," miauwde ze snel en duidelijk op antwoord van de apprentice haar vraag. "Ga terug naar het kamp, zo snel als je poten je dragen kunnen, en haal drie sterke warriros die mij kunnen helpen. Zodra ze wegzijn wil ik dat je Acefray roept." beviel ze en duwde de apprentice snel weer richting het kamp. Een harde uitdrukking stond op haar gezicht. Het idee om hier nog langer bij het lichaam van Dauntrose te blijven stond haar niet aan, maar ze kon de kittens met geen mogelijkheid alleen laten. Ze klemde haar kaken hard op elkaar. Tranen welden op in haar ogen zodra Volepaw uit zicht was, maar ze liet hen niet vallen. Ze moest nu sterk blijven, of beter gezegd, ze wilde sterk blijven. Emotie's tonen was iets wat ze niet graag deed, maar het was moeilijk om ze op het moment in te houden.

De bloemetjes en de bijtjes. Daar begon het ontstaan van een kitten mee. Normaal hoorde het allemaal rustig en stabiel te gaan. De moeder zou een veilig plekje zoeken en de kittens zullen hun weg naar buiten vinden. Wat niet hoorde is dat de buik enorm heen en weer slingerde en de kittens onrustig werden in de buik. Alle emoties die ze ervoeren door hun moeder, al waren ze zich totaal nog niet bewust, hoorde ook niet. Dit was niet hoe het hoorde te gaan. Maar dat was het vanaf het begin al niet geweest. Het bloemetje en het bijtje hadden namelijk niet bij elkaar gepast.
Er klonk geen gebonk meer en de kitten kreeg geen lucht meer. Zijn lijfje werd koud en hij begreep niet hoe dat kwam. Het was zo plots gebeurd. Hij bewoog kronkelend met zijn lijfje en een piepje verliet zijn bek toen hij werd droog gelikt. Wat voelde een net geboren kitten? Hoe geboorde het met een net geboren kitten te gaan? Niet zoals het nu ging. Maar hij was gered, dat was een ding dat zeker was.

OOC: Het spijt me dat de post zo lang op zich heeft laten wachten.

Samen met Venomfeather raasde Innerstar naar de Carrionplace. Ze wist niet wat ze zou aantreffen, wat ze wel wist dat het ernstig was. Dat had ze aan haar apprentice gemerkt. Ze keek niet om of Venomfeather haar volgde, ze ging alleen maar naar haar doelwit. En ja hoor. Toen ze aankwam bij de carrionplace, rook ze de geur van bloed. Ze volgde deze geur en al snel trof ze een complete horror scene aan. Innerstar slikte en stapte er op af. "Waspsting..." klonk haar stem, stabiel, maar bezorgd. Haar blik gleed over het scenario heen. Drie rode kittens, bloed aan de poten van Waspsting en het dode, opengereten lichaam van Dauntrose. "Wat is er gebeurd," vroeg ze zacht, wetend dat Dauntrose de poes niet vermoord zou hebben, dat niet. Maar wat was er dan wel gebeurd? Ondertussen stond ze ook al klaar om een kitten in haar bek te nemen, zodat ze terug konden gaan naar het kamp. En de kater, Venomfeather, zou het lichaam van Dauntrose kunnen dragen, omdat deze, ondanks het onsmakelijke beeld, ook terug moest naar het kamp. Of zouden ze het lichaam hier laten, twee andere warriros hier naar toe sturen, zodat de meeste katten Dauntrose zoude kunnen herinneren als de mooie poes dat ze was, in plaats van dit vreselijke, horror beeld?

Het duurde lang voordat er eindelijk pootstappen in de verte klonken, maar ze kwamen in ieder geval. Waspsting voelde zich niet goed, zou een boel geven om hier nu weg te komen, maar wist dat Innerstar recht had om antwoord te krijgen op haar vragen. Ze wachtte toch echter kort met antwoordden, omdat ze - had ze het gevoel - zodra ze haar bek opende bang was om opnieuw over te geven door de geuren van dood en verderf die haar helemaal doordrenkt leken te hebben. Ze haalde een diepe, trillerige adem door haar neusgaten heen en verstrakte toen. "Ze was gevallen, zwak, bloed kwam uit haar bek. Ze kon niet meer overeind komen - besmet door een rat." miauwde ze, haar stem vlak en sterk, maar vanbinnen.. "Ze vertelde mij dat ze zwanger was, maar ging hierna dood. Haar laatste woorden waren om haar kittens te beschermen. Ik heb ze uit haar lichaam moeten halen. Ik wil dat zo min mogelijk katten bij ze zijn, want ze dragen het virus van hun moeder in zich. Winddancer moet het nu ook hebben - Dauntrose heeft haar immers gebeten. Ik gok erop dat ik het ook binnengekregen heb." opnieuw was haar stem sterk, maar vanbinnen was ze doodsbang. Ze was doodsbang voor de dood, had twijfels en vragen en was er niet klaar voor. Dit zou toch nog niet het moment zijn waarop ze zou sterven? Op vijftig manen? Dat was nog veel te jong. Ze had nog zeker het dubbele voor haar moeten hebben liggen. "We zullen alledrie een kitten vast moeten pakken, probeer dit zo zacht mogelijk te doen, en bid tot StarClan dat jullie niet besmet raken. Het is gevaarlijk werk, maar we kunnen ze niet hier laten liggen." ze liep naar één van de kittens, en bedacht zich toen nog een laatste ding. "Ik heb ze Beekit, Nectarkit en Honeykit genoemd. Ik zal ze onder mijn voogd nemen, ze hoeven enkel een zoogmoeder te hebben." hierbij knikte ze, pakte Honeykit op, en wachtte op de andere twee katten.

Honeykit wilde warmte, alleen maar warmte. Ze wilde ook nog iets anders, maar dat besefte ze niet. Dat voelde ze alleen maar aan haar buikje, dat verkrampte en draaide. Haar oortjes plakte nog toe dus de stemmen kwamen amper binnen. Maar ze klonken luider dan toen ze nog op de plek was. Het kleine ding vloog ineens door de lucht. Geschrokken hield ze haar adem in. Wanneer ze daar even hing begon ze te huilen. Haar zachte jammerklachten vielen in het niets door het gekrijs van de ratten, maar voor de kat die haar vasthield hoorbaar.

Innerstar luisterde naar het hartverscheurende uitleg van Waspsting. "Je hebt als een ware warrior gehandeld, Waspsting," sprak Innerstar terwijl ze de drie kittens bekeek. Beekit, Honeykit en Nectarkit, drie prachtige kittens. En overduidelijk een echte drieling. Maar allemaal rood. Er was geen sprankje te bekennen van Ravenheart. Maar voor Innerstar was het al duidelijk geweest dat Dauntrose een poging had gedaan om verder te gaan met haar leven. Maar tot nu toe was er geen vader bekend in Shadowclan. Dat zal straks wel komen, als ze in het kamp kwamen. "Ja en naast jou en een zoogmoeder zullen ze ook hun vader hebben, wie dat dan ook zal zijn," murmelde ze. "Je hebt ze prachtige namen gegeven," vervolgde ze, nu was het de vraag of de vader het er ook mee eens zou zijn. "Laten we maar terug gaan," sprak Innerstar. In het kamp zal ze twee warriors en de elders vragen het lichaam op te ruimen en zouden ze gaan rouwen om de verloren warrior en queen. Innerstar nam Beekit in haar bek, rustig en voorzichtig. De andere twee liet ze ook een kitten pakken en vervolgens leidde ze de weg terug naar het kamp.

OOC: Ik zal een rouwtopic maken in het kamp
Dan is Innerstar nu topic uit.

Zelfs een zwak glimlachje kwam er bij haar niet meer vanaf. Ze knikte enkel op de leidster haar woorden, wilde hier het liefste gewoon weg nu ze hier eindelijk de kans voor had. Het liefste kwam ze hier niet meer terug, want de horror die ze hier meegemaakt had was zo groot geweest. Maar dit was ook haar thuis, en ze zou hier altijd terug moeten komen. Angsten overwinnen. Maar nu niet. Nu pakte ze Honeykit op, die zacht begon te jammeren. Ze trok kort met haar oor en humde zachtjes, een melodie die ze nog van haar moeder meegekregen had. Kort sloot ze haar ogen toen Innerstar het had over de vader.. Zij wist over de vader, maar sprak nu niet. Later zou ze het erover beginnen, maar nu wilde ze het tijdelijk vergeten. Toen Inner ook een kitten oppakte, en Venomfeather ook, voelde ze een lichte steek door haar hart gaan, wilde ze bij hen aandringen om ontzettend voorzichtig te zijn. Ze hield zich echter in. Kort sloot ze haar ogen en toen ze ze weer opende, stonden deze vastberaden. Ze zou deze verschrikking hier achter laten, en nieuw leven mee terug het kamp innemen en opvoeden. Vanaf nu was ze een moeder.