Wastelands

Met een stevige beet wist ze het konijn om het leven te brengen, waarna ze tevreden het dier oppakte en hem onder wat aarde verstopte, zodat ze hem later weer mee kon nemen naar het kamp, hopelijk kon het wat hongerige queens genoegen brengen. De poes rekte zich even uit, haar spieren werden stijf van de dauw die de vroege ochtend met zich mee bracht, Toch hield ze van de ochtend, dan leek de hele wereld nog te slapen. Alsof de wereld om haar heen nog even stilstond.
De poes draaide haar kop met een ruk om toen ze een vreemde geur rook. Met een schok besefte ze zich dat ze eigenlijk wel dichtbij de grens van het rogue gebied was. De poes slikte even en probeerde zich sterk op te stellen. "W-wie is daar?"

-Zuko

Het was vroeg in de ochtend en Zuko begon het verschil van temperaturen al wel te merken. Een moon geleden was het echt wel warmer dan nu, maar het was nu gelukkig nog wel te doen. De kater was op jacht en was een beetje buiten zijn territory gegaan omdat hij een vogel op het oog had dat constant maar wegvloog. En weer vloog het beest weg zodra Zuko ook maar een beetje in de buurt was, alsof het Zuko’s aanwezigheid kon ruiken. Of kon zien, dat kon ook natuurlijk. Toen het echter over de border van ShadowClan vloog bleef Zuko stilstaan. Hij was vergeten dat de borders hier begonnen en het had niet veel gescheeld of hij was over de border van ShadowClan gegaan. Daar zou hij niet zo heel erg vriendelijk onthaald worden en dat was hun goed recht. Zuko vond het ook niet leuk als anderen zijn border binnendrongen, tenzij ze het natuurlijk gewoon echt niet in gaten hadden gehad. Wat hem trouwens liet herinneren dat hij binnenkort zijn grenzen nog eens moest markeren met zijn geur. Net toen hij zich om wilde draaien om dat maar eens te doen hoorde hij een stem. Zuko bewoog even gealarmeerd met zijn oortjes op het feit hoe onzeker het wel niet klonk, totaal niet passend voor een Clan. Hij draaide zich om en opende zijn bek om te bepalen waar de geur vandaan kwam, maar wist al waar hij moest zoeken toen hij de geur van WindClan rook. Hij draaide zich nog een kwartslag om en keek recht in de ogen van een WindClanner. Hij glimlachte naar de poes terwijl hij wat dichterbij kwam. ‘Geen schrik hebben,’ zei hij vriendelijk tegen haar. ‘Ik doe je niks. Ik ben Zuko en ben afkomstig van het Rogue territory, maar was een beetje afgedwaald.’ Hij grinnikte en wachtte op antwoord van de poes.

Haar ogen gleden over de onbekende vlakte, totdat ze een bruine tabby kon onderscheiden. De poes deed automatisch een stap naar achteren en keek oudere kater wat geschrokken aan. Hij rook naar verre oorden en onbekende verhalen, een rogue. ‘Geen schrik hebben,’ Zijn stem klonk vriendelijk maar Routpaw hield zich gedeisd. Haar was altijd verteld voorzichtig te zijn met rogues en dat ze niet te vertrouwen waren. Daarom had ze dus juist schrik.‘Ik doe je niks. Ik ben Zuko en ben afkomstig van het Rogue territory, maar was een beetje afgedwaald.’ De jonge poes knikte wat twijfelachtig. "Eh, dan, eh, is het oké." Hakkelde ze. "A-als je maar niet op het Windclan territorium komt, d-dat is niet de bedoeling."Haar stem was zeker niet onvriendelijk en daardoor ook niet echt dreigend. Als deze kater doodleuk besloot het territorium in te wandelen zou ze niets kunnen doen.

Zuko observeerde de poes even. Haar houding was zeker niet vijandig te noemen en Zuko kon de twijfel tot hier opmerken. Hm. Niet bepaald een geweldige houding. Als hij een BloodClanner was geweest zou hij daar ernstig gebruik van kunnen maken en zelfs haar territory binnendringen zonder dat ze het kon stoppen. Of was dit één van die katten die net deed of ze nerveus en twijfelachtig was, maar ontpopte tot een echte vechter wanneer ze bedreigd werd? Het zou niet de eerste keer zijn dat hij zo iemand tegenkwam. Hij was eens een keertje afgedwaald naar de RiverClan border en was daar een kat tegengekomen die op het eerste zicht zielig leek, maar een echte vechter werd zodra hij in de gaten had dat iemand zijn territory binnen wilde dringen. Zuko had hem enorm gerespecteerd en ze zouden zeker vrienden zijn geworden als Zuko er voor gekozen had om met hem te spreken, maar de kater was in plaats daarvan verdergelopen en had zich niet om de jonge kater bekommerd. Zijn blik gleed naar de WindClanner toen deze begon te spreken en glimlachte. ‘Het is een goede houding van je dat je direct aan me duidelijk maakt dat het niet de bedoeling is om je border over te steken, maar je moet niet zo twijfelachtig zijn.’ Vriendelijk knipperend met zijn ogen keek hij haar aan. ‘Dat komt niet serieus genoeg over en een kat die een beetje gek in zijn kop is zal het daardoor juist verleidelijk vinden om de border over te steken.’ Hopelijk vond ze het niet vervelend dat hij haar tips gaf, maar hij zou het jammer vinden als het een keer slecht voor haar af zou lopen omdat ze haar niet serieus namen. ‘Ik durf te wedden dat je best indrukwekkend bent als je wat meer dreiging uitstraalt,’ ging hij verder. ‘Maar goed, genoeg over dat. Mijn naam is Zuko en ik ben één van de goede Rogue’s.’ Hij grinnikte even.

‘Het is een goede houding van je dat je direct aan me duidelijk maakt dat het niet de bedoeling is om je border over te steken, maar je moet niet zo twijfelachtig zijn.’ Zijn woorden waren vriendelijk bedoeld, maar de poes voelde zich er enkel slechter over. Iedereen vertelde het haar; wees zekerder, zo maak je geen indruk. Maar als het daadwerkelijk zo makkelijk was, had ze het allang aan zichzelf veranderd. ‘Dat komt niet serieus genoeg over en een kat die een beetje gek in zijn kop is zal het daardoor juist verleidelijk vinden om de border over te steken.’ De poes wiebelde twijfelachtig en nerveus met haar oren, was het wel goed om tips van een rogue aan te horen? vaak genoeg was het haar verteld dat ze onbetrouwbaar waren, maar deze kater gaf de schijn dat hij oprecht was. ‘Ik durf te wedden dat je best indrukwekkend bent als je wat meer dreiging uitstraalt,’ Een ongemeend, zacht lachje kwam uit haar mond. "Oh, dat betwijfel ik." Sprak ze wat somber en zuchtte, waarna de poes ging zitten. Ze besloot dat hij op z'n minst een kans verdiende. Als hij toch besloot haar aan te vallen, tja, ze was best snel? ‘Maar goed, genoeg over dat. Mijn naam is Zuko en ik ben één van de goede Rogue’s.’ Ze wiebelde met haar oren. "De naam, eh, de naam is Routpaw."Ze glimlachte haastig en wendde haar blik af. "H-hoe, eh, hoe weet ik dat je dan een 'goede' rogue ben?"

Zuko bewoog lichtelijk afkeurend met zijn staart toen hij haar onzekerheid zag. Tja. Je had Clankatten in alle vormen en maten. Die van ShadowClan waren wel zelfzeker en zelfs arrogant te noemen, maar Zuko durfde te wedden dat zelfs daar een paar tussenzaten die niet al te zeker over zichzelf waren. ThunderClan cats bewezen zich als redelijk zekere katten en RiverClan cats ook nog wel. WindClan cats waren vooral als ze op open gebied rondrenden zelfzeker. Een WindClan cat moest je bijvoorbeeld niet in het territory van ThunderClan rond laten lopen omdat ze zich anders te bedekt voelden. Ja, zijn mentor had hem echt veel uitgelegd over de Clans en over de werking van hun. Zuko kende ook al veel van hun sterktes en zwaktes, maar het was niet aan hem besteed om daar gebruik van te maken. Dat was ook niet de reden dat zijn mentor hem dat had aangeleerd. De kater keek op toen de she-cat weer begon met praten en zichzelf voorstelde als Routpaw. ‘Aangenaam om kennis met je te maken, Routpaw,’ sprak hij vriendelijk. Hoewel ze onzeker was en dat ze niet geheel zijn stijl was van leven, vond hij haar toch wel aardig klinken. Ze leek hem iemand waar hij, als hij in een Clan had gezeten, best goed mee bevriend kon geraken. Hij had bijna in RiverClan gezeten, maar toen waren er dingen gebeurd en was hij een Rogue geworden. Wie zijn echte vader was wist hij nog altijd niet, want zijn vader die voor hem als Rogue zijnde had gezorgd, had daar niks over gezegd. De kater keek op toen Routpaw haar vraag stelde en grinnikte. ‘Dat weet je natuurlijk nooit,’ gaf hij eerlijk toe. ‘Maar het feit dat ik niet meteen geprobeerd heb om je territory binnen te dringen of je aan te vallen zegt al veel, niet? Bovendien is de tactiek om eerst vrienden te worden met iemand en ze dan te verraden totaal niet mijn stijl.’ Hij sloeg met zijn staart. ‘Maar je hebt natuurlijk een punt als je me op basis daarvan nog altijd niet vertrouwt. Je kunt er echter van op aan dat ik je niks zal doen en ook niks van je Clan wil hebben.’

De kater keek op toen ze uitgesproken was maar zijn gegrinnik liet haar merken dat hij haar niet bepaald serieus nam. Routpaw wiebelde wat ongemakkelijk met haar oren, in strijd met zichzelf. De kater leek oprecht vriendelijk, wat haar nieuwsgierigheid naar hem enkel groter maakte, maar aan de andere kant vertelde haar gezonder verstand haar dat dit alles behalve slim was, al helemaal na het incident met Rousepaw niet zo lang terug. Als ze het vertrouwen van Everstar terug wilde, moest ze dit dus juist niet doen. Heh. ‘Dat weet je natuurlijk nooit,’ gaf de kater toe, maar zijn woorden klonken alles behalve bedreigend. ‘Maar het feit dat ik niet meteen geprobeerd heb om je territory binnen te dringen of je aan te vallen zegt al veel, niet? Bovendien is de tactiek om eerst vrienden te worden met iemand en ze dan te verraden totaal niet mijn stijl.’ Als om zijn woorden bij te zetten sloeg hij met zijn staart. ‘Maar je hebt natuurlijk een punt als je me op basis daarvan nog altijd niet vertrouwt. Je kunt er echter van op aan dat ik je niks zal doen en ook niks van je Clan wil hebben.’ Routpaw keek hem even strak aan, de twijfel duidelijk in haar ogen. Maar uiteindelijk won haar nieuwsgierigheid het, waardoor ze diep zuchtte en de meeste spanning uit haar spieren liet glijden. "O-oké, ik geloof je," Ze gunde hem een waterige glimlach. "maar als je toch besluit mij aan te vallen, doe het dan alsjeblieft snel, oké?"Deed ze een poging tot een grapje.

Zuko was blij dat hij de rustige houding van zijn mentor had overgenomen. Zijn mentor had ook altijd zo’n houding waardoor katten hem sneller durfden te vertrouwen. Het was waarschijnlijk ook om die reden dat zijn mentor zo veel te weten was gekomen over elke Clan en zo veel aan Zuko had kunnen vertellen. Hij had Zuko echter ook de raad gegeven dat de tom zelf moest gaan uitzoeken of er nieuwe dingen waren om te leren van elke Clan. Er was elke dag wel weer iets nieuws om te leren. Zijn mentor was het soms zelfs overkomen dat Clan cats hem zodanig vertrouwden dat ze hem nieuws verschaften over hun Clan. Zijn mentor had daar echter nooit wat mee gedaan. Sommige dingen had hij zelfs niet tegen Zuko gezegd, hoewel dat echter maar weinig dingen waren en ook niet behoorlijk levensbedreigend. Meestal kwam het er achteraf toch wel op de één of andere manier uit, alsof zijn mentor een hint wilde geven zonder dat hij direct verraadde wat er allemaal aan de hand was. Zuko was zeker blij met hetgeen dat hij allemaal al had geleerd van zijn mentor en ook een soort vader voor hem, maar hij wist ook dat het nu aan hem was om meer te leren en eventueel als hij kittens kreeg of als hij, net als zijn mentor, een kitten vond in het woud, dezelfde skills en kennis over te brengen op hun. Toch ging er even een rilling door hem heen omwille van het feit dat de she-cat hem zo snel vertrouwde. Gelukkig had een BloodClanner een geur om zich heen hangen waardoor ze kon ruiken dat er iets mis was, maar slechte rogues hadden dat niet. Toch wist hij van zichzelf dat hij haar vertrouwen in hem niet ging misbruiken, maar toch… ‘Dat gaat toch helemaal niet,’ zei hij plagerig. ‘Jullie staan toch bekend als de snelste Clan van het woud?’ Hij was de eerste keer echt onder de indruk geweest toen hij hoorde dat WindClanners op konijnen konden jagen. Hij had tot nu toe nog niet veel konijnen in zijn leven kunnen vangen, maar deze WindClanners deden dat dagelijks. ‘Ik ga je niet aanvallen, gek,’ sprak hij toen grijnzend. ‘Maar Routpaw is zeker weten een mooie naam voor een mooie apprentice.’ Hij glimlachte vriendelijk naar haar, want dat ze mooi was kon zeker niet ontkend worden. Het was niet dat hij op jongere she-cats viel, het was eerder dat hij het idee had dat ze een complimentje best wel kon gebruiken om hopelijk wat onzekerheid over zichzelf weg te halen.