Sometimes a darkness consumes (Birth & Open)

De grote robuuste Riverclanner liep met kortdate passen richting het territorium. Het kamp had hij enkele staartlengtes geleden al achter zich gelaten. Underwater stond er niet precies om bekend at hij een zacht hart hard, ook al zagen de meeste hem ook niet als een slechte kater. Nee, hij was waarschijnlijk veel sneller de vriendelijke brombeer van de clan. De stevig gebouwde kater, met zijn herkenbare zwart-witte vacht liep rustig verder. Hij hield ervan om niet gestoord te worden door andere clangenoten. Zeker na zijn verleden met Alidah, of Snowvalley. Het was nog niet zo lang geleden dat hij haar was tegengekomen op hun gebied en sindsdien was hij veel meer op zijn hoede geweest. Hij wist nu niet zeker of Snowvalley nu nog verliefd op hem was, en hem daarom opzocht of omdat ze niet alleen kon zijn. Hij had haar nooit gezien als de verlegen bange kattin, nee hij had altijd een sterke partner nodig gehad. Eentje die op haar eigen poten kon staan en niet bij het minste en geringste bij hem uit kwam huilen. Natuurlijk kon hij wel met emoties van andere katten omgaan, daar had hij geen problemen mee. Tenminste niet als hij ze tegen kwam in een diepe put. Meestal was hij dan bijzonder hulpgevend richting zijn clangenoten. De teddybeer dat hij was had ook voorkomen dat hij Alidah niet zomaar had weg gejaagd, normaal gesproken zou hij niet bang zijn geweest tanden en klauwen te gebruiken tegen een rogue. Maar deze rogue kende hij goed, te goed. Ze was zijn partner geweest totdat ze ongeveer anderhalve maan, tot twee manen geleden de clan voorgoed had verlaten. In het begin had ze hem gesmeekt mee te komen, maar hij had voet bij stuk gehouden. Hij als ware Warrior, want dat zat hem in zijn bloed, kon zijn familie niet in de steek laten. Zeker zijn broertje Creamyfrost en tante Butterstar niet.

In diepe gedachten verzonken was hij dan uiteindelijk bij de waterval aangekomen. Een krachtige plek, met het water zo sterk dat hij verwachtte dat het elke Riverclanner kon verslaan. Niet alleen verwachtte, vaak was het ook zo bewezen. Katten die in het water waren gevallen hadden de stroming nooit overleefd, laat staan de kletterende kracht van honderden liters water over hun lichaam heen. Die was zo gebroken en werd op dit soort plaatsen haast nooit terug gevonden. Tenzij het lichaam op een gegeven moment aanspoelde of katten toevallig iets zagen drijven in de wat rustigere stroming. Hij schudde zijn kop even verwoed, om de gedachten uit zijn kop te dringen. Hierna liep hij voorzichtig naar de waterkant toe. Hier had hij Alidah voor de laatste keer gesproken, die keer dat hij te horen kreeg dat ze zwanger was. Hij had voor het eerst in zijn leven echte woede gevoeld, eentje die verder ging dan hij had verwacht dat zou kunnen. Snowvalley of dat mormel Alidah had zijn kittens van hem af genomen. Zonder ook maar iets te laten blijken. Ze was al zwanger geweest toen ze de clan verliet en had daarmee de kittens een kleinere overlevingskans gegeven als ze eenmaal geboren waren. Hij hoopte dat hij ze ooit zou leren kennen, een trotse vader zou kunnen zijn. Het was niet gepland geweest maar dat betekende niet dat de kater zijn hart niet open zou stellen voor nog meer bloedverwanten. Familie zat altijd op de goede plek bij deze kater. Hij had een goed hart, enkel een brommerige manier qua uiting. Hij was een moedige Warrior, trouw aan enkel een clan, de clan waarin hij geboren was en waar zijn tante de leider van was. Hij zou ze niet kunnen verraden en dat was dan ook de reden geweest dat hij Buterstar op de hoogte had gesteld van zijn verleden. Ook Creamyfrost had hij verteld dat hij ooit partners was geweest met Snowvalley, zij het een korte tijd. Lang genoeg om haar aanwezigheid te missen, maar kort genoeg om een soort haat tegen haar te voelen.

Zijn neusvleugels trilden zodra hij een bekende geur rook, eentje van een zwangere, spierwitte kattin. Alidah. Hij sprong meteen in actie waarna hij richting haar geur stormde, zo snel als hij zijn zware lichaam bewegen kon. Hij was natuurlijk niet zo lenig als een Windclanner. Alidah stond in de buurt van het water, haar helderblauwe oog was dof geworden en haar groene oog straalde niet meer. Ze was erg vermagerd waardoor hij een bezorgde steek voelde, ging de zwangerschap wel goed? Hij wist dat hij niets kon doen, ook al voelde hij nog een verbintenis met haar, of eerder gezegd met hun kittens. Haar buik was nog onnatuurlijk gebold en haar ribben staken ietwat uit. Snowvalley was geen slechte jager geweest maar het leven in haar eentje zou vast niet zo makkelijk zijn geweest. Met een kreun had de sneeuwwitte poes zich laten vallen waarna hij bezorgd nader kwam. Tot zijn verbazing bleek Snowvalley klaar te zijn om te bevallen, om kittens ter wereld te brengen. Dit had hij eerder mee gemaakt, toen bij een Riverclankattin die Mazelock heette. Die was buiten het kamp bevallen en hij was de enige Warrior in de buurt geweest. Langzaam focuste hij zich op de kattin terwijl hij nerveus met zijn staart zwiepte. Dit keer was het anders, dit waren niet zomaar kittens. Dit waren zijn kittens.

Het duurde niet lang, al voelde het voor de kater als een oneindigheid aan. De kreunende poes die ooit zijn liefde was geweest perste een zwart-witte kitten naar buiten toe. Langzaam maar zeker leek het jonge beestje tot leven te komen. Hij sprong onmiddelijk bezorgd naar het kleintje toe terwijl hij toekeek hoe Alidah geen blijk van reactie gaf op het kleine ding. Zijn kind. Met zijn tong likte hij snel en vaardig het vliesje weg waarna hij tegen de haartjes in begon te likken, alles om zijn kind warm te krijgen en te houden. Alles om een moment met zijn eerstgeborene door te brengen. Het duurde echter niet lang voordat een tweede kitten tevoorschijn kwam, een kitten die net als Creamyfrost en Butterstar een flamepoint-achtige kat was. Hij stopte even met het likken van de eerste kitten, die zoveel op hem leek. Waarna hij zich op de tweede richtte en daar nadat hij even naar een vermoeide Alidah had gekeken ook wat aandacht aan besteedde. Zijn hart verwarmde bij de aanblik op zijn twee jonge kinderen. Het was zo onwerkelijk dat hij nu vader was dat hij zich vooral stortte op het warm houden van de zwart-witte en het schoonlikken van de ietwat crèmekleurige.

Hij was zo druk bezig met het zorgen voor zijn twee kleine kinderen, dat hij niet doorhad dat Alidah zichzelf schokkerig had opgehesen en de rug had toegekeerd. Pas toen hij een plons hoorde keek hij geschrokken op. Het witte lichaam van de zo bekende kattin werd verzwolgen door water. Ze leek de diepte ingetrokken te worden, terwijl het water haar waarschijnlijk brak. Haar al verzwakte lichaam zou het nooit redden. Hij wist dat het hopeloos was om haar achterna te gaan. Dan zouden de kittens beide geen moeder en geen vader meer hebben. Er zat nog maar een ding op. De kittens veilig terug zien te krijgen naar het kamp. Ze op te voeden als echte Riverclanners, de Riverclanners die ze bij bloed waren. Hij richtte zijn aandacht op de kleintjes die nog geen naam hadden gehad. Eentje had een zwarte vacht, zoals het donker in een diep gat, een gat waarin haar moeder was gevallen. Als een soort eerbetoon aan haar en aan het feit dat hij het een mooie naam vond besloot hij haar een naam te geven die met de diepte te maken had. 'Abysskit, zo zal jij voorlopig door het leven gaan. Met je prachtige diepzwarte kleuring en waarschijnlijk net zo mooi karakter." Hij was er zeker van dat hij hoe dan ook voor de kleintjes zou leven, ze alles zou geven wat hij kon. In de hoop dat ze een mooie toekomst zouden krijgen en behouden natuurlijk. Daarna richtte hij zich op de tweede kitten, de vacht deed hem denken aan het kolkende water, al was die natuurlijk wat lichter. Het schuim dat op het water lag en haar moeder verzwolgen had. Om de namen bij elkaar te laten passen en beide bij de naam van de moeder, of beter gezegd de roguenaam van de moeder besloot hij dat ook deze kitten een naam met een "a" zou moeten hebben. "Avalanchekit, in de hoop dat je zo sterk als een lawine zal worden en niet word verzwolgen onder haar kracht." Sterker dan hun moeder voegde hij er in stilte aan toe. Hierna richtte hij zijn kop op terwijl hij spijtig naar het water keek. Nu zouden zijn kittens nooit een moeder hebben die van ze zou houden en hun troost zouden bieden als hij bezig was. Hij had nog niet nagedacht over het feit dat ze nodig moesten eten. Dat ze voeding nodig hadden die enkel een moederkat kon geven. Hij rolde zich om de twee bolletjes vacht heen, want veel meer waren ze nog niet en likte ze teder over hun kopjes. Straks zou hij ze meenemen. Nu zou hij ze kalmeren, en daarbij ook zichzelf. Beschermend drukte hij de kittens voorzichtig tegen zich aan.

De stevige zwart-witte kater kon gelukkig de kittens goed warmhouden. Toch maakte hij zich zorgen om de twee kleintjes, ze hadden geen eten, geen melk en geen moeder die de hele dag bij ze kon liggen en ze de aandacht kon geven als Queen. Het was niet zo dat hij helemaal geen tijd had voor zijn familie, het feit bleef dat hij een kater was en dus zijn taken had. Taken die hij uit hoorde te voeren voor zijn clan, daarbij kon hij ook niet voor de broodnodige voeding zorgen. Hij wist het niet zeker maar het leek wel alsof zijn kitten te dun waren, dus ook vatbaarder. Dit zorgde er enkel voor dat hij ze beschermde met zijn lange warme vacht tegen de wind. Een bekende geur bereikte zijn neusgaten terwijl hij de piepende kleintjes voorzichtig besnuffelde en likte. Alsof hij even de trotse moeder was die zeker moest zijn dat de kittens nog leefden en gezond waren. Ze zochten naar tepels, instinctief waarschijnlijk, maar hij had er geen. Iets waardoor zijn kinderen, zijn dochtertjes des te meer begonnen te klagen. Hij wist niet wat hij moest, kwam weinig in de nursery en wist dus ook niet of iemand een pleegmoeder voor zijn prinsesjes kon zijn. Een geluid liet hem bezorgd opkijken, waardoor hij een beschermende houding aan nam over de twee bolletjes vacht. Totdat hij opmerkte dat het enkel zijn kleine broertje was. Creamyfrost, de kater waar een van zijn dochtertjes extreem op leek. Alleen dan een kleinere jongere versie natuurlijk. 'Under?' Hijgde zijn broertje die er niet bepaald goed uit zag. Alsof hij bijna eem break down had gehad. De kater keek hem fronsend aan en nam hem stilletjes in zich op terwijl hij zijn aandacht ook duidelijk op de twee bolletjes hield. Beschermend als hij was over zijn kroost. 'Hé wat is dat?' Klonk er vervolgens, verbaasd. Hij zuchtte zachtjes en bezorgd. Niet zeker wetende of zijn broertje het nieuws als iets goeds zou zien, al was Creamyfrost ook echt een familiekat en nu een oom. 'Dit zijn Abysskit en Avalanchekit,' mauwde hij, met enige trots in zijn stem. Vaderlijke trots, trots die hij enkel bij familie in zijn stem had. 'Mijn dochters, ze moeten naar het kamp en ik durfde ze niet alleen te verplaatsen.'Mauwde hij, relatief luchtig naar de gedeeltelijke waarheid. Hij was zo bang dat hij ze zou breken, zo breekbaar zagen ze er uit. Dat kon ook komen doordat ze aan de dunne kant waren en hun moeder ze niet de beste start had gegeven. Maar hij had ze in ieder geval niet in zijn eentje willen verplaatsen. Daarbij kon hij ze niet beschermen in zijn eentje. Als hij kittens droeg en er kwam een vijand aan. Dan was het lastig om ze in zijn eentje te beschermen. Hij likte voorzichtig over het zwart-witte vachtje van zijn eerste dochter, in de hoop haar piepen te stoppen en dat ze in slaap zou vallen. Tegelijkertijd probeerde hij ook de flamepoint te sussen door met zijn kop voorzichtig over haar vacht heen te wrijven.

De robuuste kater was normaal gesproken nooit zo onzeker over iets. Maar nu spraken we niet over iets maar over zijn bloedeigen dochtertjes. Zijn dochtertjes die pasgeboren waren en er zo klein en zwak uitzagen in verhouding tot zijn sterke bouw en lichaam. Hij was stiekem bang om ze per ongeluk pijn te doen. Om ze te falen, al wist hij zelf ook wel dat die kans erg klein was. Maar had hij Creamyfrost ook niet gefaald, door zo weinig aanwezig te zijn toen zijn broer hem zo nodig had. Door een relatie te hebben en het aan niemand te vertellen, tot voor kort dan. De grote kater wist het niet, het enige wat hij over zijn lippen kreeg, die gespannen stonden, was het feit dat de kittens namen hadden en dat ze van hem waren. Ook wist hij iets van zijn angst voor de kittens uit te brengen, al was het allemaal niet optimaal. Natuurlijk zou hij vragen krijgen wanneer dit alles achter de rug was, hij verwachtte ook niet anders. Zeker niet van zijn broertje die hem ook probeerde te steunen waar het kon, het was broers door dik en dun. “Ze hebben inderdaad melk nodig Under.” Mauwde de crèmekleurige kater terug, waarna de grote zwart-witte kat opkeek. Zijn groenige ogen stonden bezorgd, waren er nog wel Queens die twee kittens onder hun hoede konden nemen, kittens die zo jong waren als die van hem? Hij wist het niet, was te vaak uit het kamp en niet zo vaak in de Nursery te vinden. Al kon hij zichzelf niet wijsmaken dat het zo zou blijven, hij zou hoe dan ook zo vaak mogelijk langs komen om zijn kroost te zien. Een relatie op te bouwen tussen hen. “Neem jij Abysskit, dan neem ik Avalanchekit mee.” Vervolgde zijn broer, dankbaar knikte hij. Zo hoefde hij in ieder geval niet twee hoopjes vacht mee te nemen. Dat stelde hem wel iets gerust, daarbij vertrouwde hij zijn broertje volkomen met zijn kittens. Immers was hij hun oom en niets anders dan gewoon een goede kater. “Het komt wel goed.” Verzekerde de kater hem, nadat hij een duwtje tegen Under's schouder had gegeven. Langzaam stond de kater op, voorzichtig om de twee kittens niet te laten schrikken. Immers waren die nog steeds blind. De geruststellende glimlach om Creamyfrost's lippen stelde hem wel gerust. Hij was niet alleen en zijn dochtertjes ook niet. "Het komt goed kleintjes," bromde hij zacht, tegen het spinnen aan. Zijn broer pakte inmiddels de flamepoint op, waarna hij het voorbeeld volgde. Erg teder en voorzichtig waarna hij zich omdraait en richting Riverclankamp liep. Zijn passen stevig en sterk, vastbesloten ze zo snel mogelijk in de veilige warmte van de Nursery te krijgen.

De robuuste kater was altijd behoorlijk op zichzelf geweest. Afgezien van zijn familie dan, dankzij Butterstar was die familie niet echt klein meer. Zijn tante was namelijk al enige keren moeder geworden. Nu was hij vader, de onwerkelijke waarheid. Eentje die hij waarschijnlijk niet in zou willen ruilen, zeker niet als de kittens hem nodig hadden. Hij was geen kater die niet tegen verantwoordelijkheid kon, al was dit wel iets waar Underwater in zou moeten groeien. Hij hoopte maar dat alles een beetje soepel zou verlopen. Al waren er erg weinig Queens en dus ook bijna geen mogelijkheid voor zijn dochtertjes om een pleegmoeder te krijgen. Ze bereikten het kamp gelukkig al snel, Under negeerde vrijwel elke kat behalve de kittens die hij en Creamyfrost met zich mee namen. Nadat Creamyfrost de flamepoint had neergelegd op een leeg mosnest zakt ook Underwater door zijn poten heen en legde hij de zwart-witte bij haar zusje neer. Hij krulde zich meteen om de twee bundeltjes vacht heen. "Ik ga tante halen." Mauwde zijn broertje waardoor Underwater dankbaar opkeek. Hij wou zijn kittens nog niet verlaten. Zeker niet nadat hun moeder zichzelf niet verantwoordelijk had geacht voor hen. Even leek Creamyfrost's blik naar Honeyscent te gaan voordat hij de zwart-witte kater weer aan keek. Underwater keek lichtelijk bezorgd naar zijn broertje en de kittens. "Ik kom zo snel mogelijk weer." Mauwde hij voordat hij verdween. Underwater sloeg zijn staart om de twee kleintjes heen en bromde wat. Hopende dat zijn tante niet al te erg zou schrikken.

Het duurde niet lang voordat Creamyfrost terug kwam met Butterstar in touw. Langzaam hees Underwater zichzelf op om zijn tante te begroetten. Hierdoor stelde hij de kittens wel wat meer bloot aan het zicht van de twee andere katten. Zijn tante leek nog niet helemaal de oude te zijn nadat Criedwolves zich tegen haar gekeerd had. Verbaasd draaide de kop van Butterstar om naar de twee broers. "Wat.. Van wie zijn deze kittens?" Vroeg zijn tante. Waarna hij voorzichtig zijn kop boog. "Dit zijn Abysskit en Avalanchekit, mijn dochters. Snowvalley was zwanger toen ze.. Ze de clan verliet. Ze besloot direct naar de geboorte de kittens te verlaten." Mauwde hij op zijn gebruikelijke toon, alleen dan wat warmer, totdat hij bij het verraad van Snowvalley kwam natuurlijk.

Ondanks dat de kater er erg sterk en robuust uitzag, was hij mentaal nu alles behalve dat. Hij maakte zich zorgen om zijn kleine meisjes, twee kittens waar hij nu al dol op was. Natuurlijk zou zijn familie niets anders verwacht hebben, immers was hij een echte familiekat, al leken de meesten van de clan dat niet door te hebben. Onder zijn brommerige masker zat een klein hartje. Het duurde niet lang voordat en de Leader en de Medicinecat Apprentice er aan kwamen wandelen. Wie Chivypaw had gehaald wist hij niet, enkel was hij wel bijzonder dankbaar dat Starclan hem goed gezind was. In ieder geval goed genoeg om de Medicinecat Apprentice meteen op te laten dagen. De kittens hadden haar hulp hard nodig, zover hij in kon schatten. "Ze zijn gezond, maar ze hebben snel melk nodig. Ik ga iets halen voor ze wat kracht te geven." Mauwde de grijzige Apprentice naar hem waardoor hij een waterig glimlachje op zijn snoet plaatste. In ieder geval hadden zijn twee kleintjes nu een kans. Een kans om op te groeien. De zilveren kat kwam al snel weer terug gelopen met twee bessen en een of ander blad. Vragend keek de kater op, benieuwd naar wat de jonge kattin van plan was. Immers was hij erg beschermend over zijn pasgeboren kroost, wie verwachtte ook anders. De bladeren werden voor zijn poten neer gelegd waarna de kattin aan het werk ging. "Als de moeder nog leeft en je ziet haar toevallig, geef haar dan dit." Mauwde de kattin, terwijl ze de bladeren had neergelegd, voordat ze duidelijk gefocust was op de twee kleine bolletjes vacht, die ooit grote Warriors zouden worden. Eerst kreeg Avalanchekit de vloeistof uit het besje waarna de tweede kitten Abysskit dat ook kreeg. Waarschijnlijk om ze wat extra kracht te geven. Toch vroeg hij niets, te gespannen stond hij daar. De kattin zette een stapje naar achteren toe. "Het komt wel goed." Mauwde ze waarna hij haar met een dankbare blik aankeek. "Bedankt, Chivypaw ik denk niet dat we haar nog terug zullen zien." Mauwde hij zachtjes, ergens ook met een onhandige toon in zijn stem. “Ze hebben een pleegmoeder nodig Butter.” Mauwde zijn broertje waardoor hij geen tijd had om het aan Chivypaw uit te leggen. De kans dat Snowvalley de waterval overleefd had was er niet. Ze had het gedaan om een einde te maken aan de draden die haar met deze wereld verbonden. Ze was nu of naar Starclan gegaan of naar een andere plek, in ieder geval een plek van doden. Zijn tante was gelukkig troostend geweest toen hij zijn verhaal vertelde. Zonder ook maar op te dringen en meer informatie te verlangen van hem. Dat kon hij natuurlijk wel appreciëren. De kop van zijn tante tegen hem aan deed hem even opkijken terwijl hij zuchtte. De kattin haalde diep adem terwijl ze de opmerking van Creamyfrost beantwoorde. "Dat hebben ze inderdaad nodig Creamy." Mompelde ze, waardoor Underwater zijn blik even naar zijn broertje wende. "Breng ze naar Honeyscent, zorg dat ze opwarmen en laten we hopen dat Snowvalley terug komt.." Mauwde zijn tante, die ergens wel op een van zijn kittens leek. Of beter gezegd een van zijn dochters leek wel een beetje op haar. De kattin keek naar hem en zijn broertje waarna ze half glimlachte. "Wie heeft ze genoemd?" Vroeg ze. De zwart-witte kater keek op en mauwde zachtjes. "Ik heb ze de naam gegeven. Snowvalley is weg geslipt na de bevalling, terwijl ik de twee kittens probeerde warm te houden, en voordat ik het wist was ze in de waterval gesprongen. Ik denk niet dat ze.. dat ze terugkomt." Mauwde de kater gepijnigd.

De groene ogen van hem keken de Medicine Cat Apprentice nadenkend aan. Hij vertelde ze wat ze moesten weten al maakte hij zich nog steeds zorgen om zijn kittens. Konden ze naar Honeyscent toe en hoe zou Honeyscent het vinden om twee kittens te verzorgen die niet van haar waren en van een kater die ze nauwelijks kende. Hij mocht dan Creamyfrost's broer zijn, dat betekende niet dat ze elkaar kende. Hij zuchtte zachtjes waarna hij Chivypaw uitlegde dat hij de kruiden niet aan kon nemen, in ieder geval zou het zonde zijn van iets dat hij toch niet zou gebruiken. Hij hield niet meer van de kattin die hij ooit dicht in zijn hart had gesloten, natuurlijk hield hij wel van de kittens, zijn kittens. Alleen de kattin die zich zo gedroeg, had geen plek meer in zijn hart. Hij kon zich niet voorstellen dat ze er niet voor de kittens zou zijn en gekozen had om zichzelf het ravijn in te storten, nog voordat ze kleintjes de naam hadden ontvangen of melk hadden gedronken. Een slechtere start hadden ze niet kunnen hebben. Zijn tante, Butterstar leek er ook ietwat moeite mee te hebben, misschien vooral omdat ze familie waren en het best een heftige gebeurtenis was. De aandacht van hem werd weer getrokken toen Chivypaw sprak. "Ze hebben alleen dringend melk nodig, ik zal morgen nog eens naar ze kijken." Mauwde de kattin waarna ze de Nursery verliet. Hij sloot zijn ogen even bezorgd voordat hij met zijn neus voorzichtig Abysskit en Avalanchekit aanraakte. Hij hoopte dat ze zich er doorheen zouden slaan en ze in staat zouden zijn goede Warriors te worden, zonder hun moeder. Het voelde zwaar, de verantwoordelijkheid die hij in zijn eentje droeg. Ooit zouden ze naar hun moeder vragen, maar tot die tijd zou Honeyscent hopelijk het beste zijn wat ze konden wensen. De blik van zijn broertje werd ernstiger waardoor hij zijn aandacht er weer op wende. Hij stond moeizaam, zwaarmoedig op waarna hij zich voorover boog. "Under." Zei hij enkel indringend waardoor hij langzaam knikte. Hij hoorde zijn broertje wel, alleen kon zich nauwelijks meer tot actie manen. Hulpeloos keek hij zijn tante even stilletjes aan waarna hij zijn schouders weer rechtte. Dit had nooit op deze manier mogen gebeuren. "Neem jij Abysskit weer?" Vroeg hij waarna hij Avalanchekit oppakte. Meteen boog hij voorover en pakte de tere kitten voorzichtig en teder op waarna hij zijn broertje volgde. De pijn was duidelijk in zijn ogen te lezen, al moest en zou hij Chivypaw zeker bedanken voor haar hulp. Zijn broertje duwde de kleine flamepoint kitten naar Honeyscent toe waarna Underwater en houterig de zwart-witte erbij legde. "Honey? Wil jij voor ze zorgen. Ze hebben geen moeder meer en mijn broer is de vader." Hij keek om naar hem en Butterstar waardoor hij moeizaam slikte. Hij had nooit een ander met zijn probleem op willen schepen, ook al hield hij zielsveel van zijn dochtertjes. Hij drukte zijn neus onhandig tegen zijn kittens aan terwijl hij zijn oren liet hangen. Zijn houding was verslagen, hij had zich sterker moeten gedragen, hij was een Warrior in Starclans naam. Toch kon hij zich niet weerhouden vermoeid en uitgeput te voelen. Er was nog zoveel dat hij moest verwerken en tegelijkertijd moest hij er voor zijn kittens zijn. Hij wist niet of hij ze wel achter wou laten op dit moment.