Failure

Lichtjes beschaamd staarde de wit-bruine kater naar zijn voorpoten. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen. Zelfs in dit seizoen sloeg hij er amper in om iets te vangen. Prooi vinden was nooit een probleem, maar niet zo onhandig zijn om die per ongeluk weg te jagen was heel wat lastiger. Hij had een muis gevangen. Eén muis. Hij voelde zich schuldig omdat hij niets op de prooistapel kon leggen. Gezien de overvloedige prooi was dat in dit seizoen geen probleem. Als hij voor zichzelf eten kon vangen, zou niemand last van hem hebben. Maar wat ging hij doen wanneer prooi schaarser werd? Hij was nog geen moon in zijn training, en al een mislukkeling. Wolf haalde diep adem en ging aan de rand van het kamp zitten, waar hij zich over zijn muis boog.

Open c:

Ondanks dat Aspenpaw net een grenspatrouille had gedaan, leek de jonge kater nog vol energie. Hij gaf een vriendelijk knikje aan de clangenoten waarmee hij de patrouille had gelopen, waarna ze opsplitsten en ieder een eigen weg ging zodra ze weer in het kamp waren. Hij liep in een opperbest humeur naar de prooistapel. Hij patrouilleerde veel liever dan te gaan jagen, op het land was hij een ramp. Als ze weer konden vissen, zou hij met alle plezier het water in duiken. Hij was gewoon niet gemaakt om op muizen te jagen. Wetend dat hij er vandaag waarschijnlijk nog wel weer een keer erop uit moest, om of te trainen of te jagen, was dan ook een minder plezierig vooruitzicht. Maar hij weigerde om dat dit moment te doen verpesten. Aspenpaw koos een muis van de stapel en keek in het rond, zoekend naar een plekje waar hij kon gaan eten. Al snel vond hij Wolfpaw helemaal alleen zitten, hij leek niet echt blij. Aspenpaw kantelde zijn kopje en maakte haast naar de apprentice. Hij was nog jonger dan hij was en nog niet zo lang in de apprentice den. Misschien was dit wel een goed moment om hem te leren kennen ‘Hwey!’ sprak Aspenpaw tegen de Wolfpaw zodra hij dichtbij genoeg was, zijn stem gedempt door het stuk prooi dat hij in zijn kaken droeg. Aspenpaw ging een staartlengte naast Wolfpaw zitten en legde de muis voor zijn poten. De zwart-witte kater keek Wolfpaw met een vriendelijke glimlach aan. ‘Hoe ist?’

‘Hwey!’ een zwart-witte kater die hij als Aspenpaw herkende kwam naast hem zitten. Wolf kende de andere apprentice niet zo goed. ‘Hoe ist?’ vroeg Aspenpaw vervolgens. Het bruin-witte katertje haalde zijn schouders op. "Valt wel mee", voor nu, op z'n minst, maar wolf vroeg zich echt af wat hij ging doen wanneer hij zelf niets meer kon vangen. Heel even overwoog hij om Aspen te vertellen hoe nutteloos hij zich voelde. Nee. Hij mocht anderen niet lastig vallen met zulke problemen, zeker niet als het iemand was die hij amper kende.

Wolfpaw leek niet denderend enthousiast. Hmm, slechte dag gehad? Hij was benieuwd wat de jonge kater dwars zat, als hem er iets dwars zat. Aspenpaw kende Wolfpaw immers nog helemaal niet, misschien was hij altijd wel zo. Aspenpaw wendde zijn blik even van de bruin-witte kater af en wende zich naar zijn muis waar hij een snelle hap van nam, om vervolgens zijn dengenoot aan te kijken toen er niet meer woorden uit hem kwamen. ‘Wat heb je gedaan vandaag?’ vroeg hij nieuwsgierig. Dit waren waarschijnlijk zijn eerste maan als apprentice. Aspenpaw was altijd super ijverig geweest in het begin, niets was hem teveel of te gek. Nu was dat enthousiasme wat meer gezakt nu hij wat ouder werd, maar dat betekende niet dat hij zich net zoveel inzette voor alles wat hij deed als het begin, het werd enkel meer een gewoonte. Hij leek wel een elder hoe hij hier over nadacht, maar slechts twee manen sinds zijn ceremonie waren voorbij gegaan, maar toch leek zijn kittentijd al zover weg. Hij hoopte dat Wolfpaw ook een leuke tijd had nu hij eindelijk buiten kamp mocht gaan.

"Wat heb je gedaan vandaag?", vroeg Aspenpaw. Wolf had niet echt veel zin om die vraag te beantwoorden, maar was beleefd genoeg om het wel te doen. "O, niets bijzonders", begon de gestreepte kater. "Een beetje gejaagd", of een poging tot. "Jij?", heel doelbewust verschoof hij het onderwerp van zichzelf naar de andere kater. Hij had geen zin meer om over zichzelf te praten. En al zeker niet over hoe hij niets kon vangen.

Ondanks dat Wolfpaw niet heel vrolijk was, bleef Aspenpaw zo vriendelijk als nam zijn korte antwoorden niet kwalijk. Wolfpaw had waarschijnlijk gewoon zijn dag niet. Starclan, misschien was hij altijd zo, maar dat boeide Aspenpaw weinig. Hij wilde alleen maar vrienden maken. Buiten Fernpaw (en bovendien was die ook nog eens van een andere clan) kon hij niet echt zeggen dat hij écht een vriend had. Bij zijn vraag spitste Aspenpaw zijn oren weer. ‘Ik mocht vandaag mee op grenspatrouille. Dat vind ik zo tof, veel leuker dan jagen. Nu we op land moeten jagen ben ik een regelrechte ramp,’ ratelde de zwart-witte apprentice tegen de tabby. ‘De grenzen langs gaan is super relaxt en ook nog eens super gezellig,’ kirde hij verder. Helemaal weer afgeleid van wat de originele vraag was geweest, richtte hij zijn blik weer op Wolfpaw.

Wolfpaw's ogen werden groot. Grenspatroeilles klonken fantastisch! Of op z'n minst stukken beter dan jagen. "Denk je dat Butterstar mij misschien ook ooit op grenspatroeille zal sturen?", vroeg hij enthousiast. Zijn problemen omtrent jagen was hij ondertussen al helemaal vergeten. Misschien moest Wolf de leader persoonlijk gaan vragen of hij mee mocht. Of misschien was er nog iets anders dat hij moest doen. Wat het ook was, het maakte niet uit. Hij zou alles doen om niet te moeten jagen.

Aspenpaw was blij om eindelijk Wolfpaw ogen te zien oplichten toen hij vroeg of hij ook ooit mee zou mogen op patrouille. Aspenpaw lachte en keek de tabby aan. ‘Natuurlijk! Elke apprentice gaat vroeg of laat mee,’ sprak hij enthousiast. ‘Meestal neemt je mentor je mee, of je wordt gewoon eens ingedeeld,’ sprak hij met een grijns op zijn gezicht. Elke apprentice moest leren hoe je de grenzen moest markeren en beschermen. Hij vond het gewoon puur leuk omdat hij een lange wandeling mocht maken en even aan niets hoefde te denken dan de grens markeren. Het was eenvoudig en meestal was het rustig bij de grenzen. Hij had in elk geval nooit meegemaakt dat er een geur over de grens ging of dat ze andere katten waren tegen gekomen.