I'll find a way to block it

De kater swaggerde met zijn oh zo bekende trotse loopje het kamp binnen. Het was duidelijk dat hij zichzelf heel wat vond. Hoe kon hij ook anders, als zijn vader hem altijd vertelde dat zij één van de beste familie's in RiverClan waren? Nog nooit was er iemand van hun familie geweest die met een ander was gegaan dan een 100% RiverClanner. Nou ja, er waren er een paar geweest, maar die zaten nu niet meer in hun familie. Zodra je de familie ten schande gemaakt had, lag je eruit. Slither had een otter in zijn bek, die lichtjes opgekruld was in een zelfgenoegzame grijns. Zijn lange vacht was al opgedroogd door het warme weer, waardoor deze mooi glanzend geworden was. Hij kon enkele blikken op zich voelen, en zijn grijnsje werd iets groter. Ja, hij was een leuke verschijning om te zien, en dat wist hij ook. Echter beschouwde hij zichzelf als een Elite van de RiverClan, en verdeed hij zijn moeite niet met poezen die hij niet waardig beschouwde - wat er nog flink wat waren. Hij legde de otter neer op de prooistapel en zocht vervolgens een schaduwrijk plekje op in het kamp, waar hij zachtjes hijgend van de warmte ging liggen, om kort zijn ogen te sluiten en af te koelen.

- Eerste post Archangel

merc

Met vlugge passen volgde de beeldschone, witte poes haar prooi. Haar uiterlijk was het gene waar haar naam op gebaseerd was. Ze was een slanke, mooie witte poes met een lange, gebogen staart. Dat was waar haar moeder haar voorvoegsel op gebaseerd had. De boog in haar staart. Echter paste de naam verder niet bij haar karakter. Archangel was een tikkeltje duister, een outcast. En dit kwam allemaal door haar verleden, haar opvoeding. Archangel was de kitten van een rogue en heel de clan wist het. Haar vader was geen clan kat. Haar moeder daarentegen wel, maar haar moeder had haar verstoten en was ze dus opgevoed door een poes die totaal niet oké was geweest. Zij leefde nu niet meer, op onbekende wijze gestorven.
Kop laag, oren iets naar achteren gedraaid en ogen vernauwd stapte ze door terwijl ze een waterrat naderde. Ondanks haar karakter was ze loyaal aan Riverclan en deed ze haar best voor de clan, maar echt sociaal was ze niet. Ze zette af met haar achterpoten en landde zo op het beestje aan de rand van de rivier. Ze maakte het beestje af en bracht deze terug naar de rest van haar vangsten. Twee vissen en een waterrat. Met haar vangsten ging ze terug naar het kamp, waar ze haar prooien op de prooistapel neer legde. Vervolgens rekte ze haar poten uit en liep ze door naar een plekje met schaduw, een ander was haar echter voor. Slithercoax. Die plofte vlak voor haar neus neer in de schaduw.

Voordat hij zijn ogen kon sluiten, zag hij echter een andere kat staan, die hoogstwaarschijnlijk op dezelfde plek had willen liggen als hij. Een kleine sneer kwam op zijn gezicht, en hij keek de kattin recht aan. Archangel, een kattin uit zijn maand, en een halfbloedje. Haar vader was een rogue. Hij ging op het plekje zitten - dat overigens ongeveer even groot was als een anderhalve kat, en als hij wat opschoof, zouden ze er samen wel krapjes in kunnen zitten, maar mooi niet dat hij dat ging doen - en liet een spottend grinnikje horen. "Heb ik wat van je aan, soms?" beet hij haar toe, en stiekem was hij wel uit op een lekker argumentje die hem kon afleiden van de hitte. Want ja, dat vond hij heerlijk, om zijn irritante en arrogante zelf te zijn. Bovendien kende hij Archangel niet heel goed - wel goed genoeg om te weten dat ze een buitenbeentje was - en hij was benieuwd hoe hij de beste reactie's bij haar kon uitlokken.

merc

Zoals verwacht kreeg ze een sneer als antwoord. Ja, die familie van Slithercoax was vreselijk. Want wat kon Archangel er aan doen dat zij een halfbloedje was? "Heb ik wat van je aan, soms?" Nu trok de witte kattin haar wenkbrauw boven haar gele oog op. "Ook hallo," reageerde ze droogjes. Archangel zag dat er ongeveer anderhalve staartlengte van Slithercoax vandaan, een prima lig plekje was. Want dat had ze wel verdiend na haar jacht, daarbij was het ontzettend warm en kon ze wel wat rust gebruiken. Ze liep er naar toe en ging er gewoon liggen. Ze liet zich echt niet weg jagen door die arrogante kwal. Dat kon hij vergeten. Intussen was ze het ook wel gewend door de helft van de clan om als een eeuwige buitenstander behandeld te worden. Dit allemaal met denk aan haar pleegmoeder en haar eigen verdomde moeder. Archangel legde haar kop op haar poten terwijl ze furieus die gedachtes weer weg probeerde te duwen. Ze had geen zin om zich weer somber en duister te voelen, nee totaal niet.

Ja, ze was zeker wel leuk om te zien - haar tweegekleurde ogen gaven haar iets 'speciaals' - maar dat betekende niet dat hij ook maar iets met haar beginnen zou. Ze was van een lagere rang, en hij zag haar als een bloedverrader. Ze had verkeerd bloed in zich, en het deed hem doen walgen van haar. Haar reactie irriteerde hem enkel nog meer. Hoe durfde ze zo tegen hem te praten, alsof hij alleen maar een dom leeftijdgenoot was? Zijn familie was één van de hoogststaande familie's in de RiverClan, en ongedierte als zij zouden zijn poten moeten kussen voor dankbaarheid dat ze enkel naar hem kijken mocht.
Toen ze opeens naar hem toeliep, liet hij een zachte gasp horen. Wát was ze precies van plan? Automatisch schoof hij een stukje op, wat er - besefte hij later pas - natuurlijk alleen maar uitnodigend uitzag. Zijn gezicht kreeg een uitdrukking van afkeer en zijn mondhoeken wezen naar beneden. "Denk je nou echt dat je hier mag komen zitten?" siste hij haar toe, en zijn stem droop van de afgunst. Hij snufte overduidelijk de lucht, en deed toen alsof hij kokhalzen moet. "Gatverdamme, ik kan de stank van een bloedverrader zo ruiken," hoonde hij en liet een gemene grijns zien.

merc

Archangel was gewoon zonder pardon naast hem gaan liggen, met zeker een staartlengte afstand dan wel. En het boeide haar niks dat hij het vervelend vond, daarom legde zij haar kop ook gewoon op haar poten neer terwijl ze genoot van het momentje van rust. De woorden van Slithercoax weerklonken toen echter in haar oren. "Denk je nou echt dat je hier mag komen zitten?" Archangel keek zijdelings naar de kater toe. "Ja," miauwde ze kort, terwijl ze haar staart langs haar lichaam heen legde. En toen moest de kater ineens gaan kokhalzen. "Gatverdamme, ik kan de stank van een bloedverrader zo ruiken," hoonde de kater en de gemene grijns ontging haar niet. "Och arme jij," reageerde ze nuchter terwijl ze haar zijdelingse blik afwende en haar ogen halfdicht deed. De kater boeide haar zo weinig en alle walging en afgunst was ze wel gewend. Moest het haar dan dus nog wat doen? Moest ze gaan huilen? Smeken of de ander moest ophouden? Oh, alsjeblieft toch.

Waarom leek ze zo immuun te zijn voor zijn pesterijen? Dat was ook saai. Kort fronste de kater bij haar woorden, en klapte toen geïrriteerd zijn nagels in en uit. Hij was niet gewend dat katten niet op hem reageerden zoals hij hoopte. Hij had wel geweten dat Archangel een rare was, maar dit was gewoon saai. Hij nam haar een keer onderzoekend op, en besloot toen maar gewoon door te gaan. Ooit moest ze toch wel eens breken? Hij schoof opzettelijk een stukje van haar vandaan, totdat hij echt op het randje van de schaduw zat, en klapte zijn nagels opnieuw uit, nu voor haar om te zien. Hij trok deze door de grond onder hen, waardoor er wat zanderige poeder vrijkwam.
"Weet je, ik vind het zielig voor Sunfeather. Om zo'n mislukkeling als jij te krijgen, bedoel ik." begon hij opnieuw vrolijk, en tikte uitdagend met zijn dikke, witte staart op de grond. "Dat zou mijn vader natuurlijk nooit gebeuren... Hij zou nooit met één of ander rogue sletje gaan." hierbij gniffelde hij kort. "Ik snap niet dat Butterstar je nog niet uit de Clan gegooid heeft. Ik bedoel, kijk nou naar je. Je doet niks, en je bent een hoopje depressief, als je het mij vraagt. Pf, ik denk niet dat je ook maar ooit iets nuttigs hebt gedaan voor de Clan." Als dit haar niet uit haar tent lokte, dan wist hij het ook niet meer. Hij had haar familie beledigt, en haar nogal in de grond gestampt. Wat moest een kater nog meer doen voor een beetje aandacht?

merc

De uitgeklapte nagels ontgingen haar niet, wat haar zeker niet ontging was hoe hij de grond krabde. Archangel liet verder niets merken. "Weet je, ik vind het zielig voor Sunfeather. Om zo'n mislukkeling als jij te krijgen, bedoel ik." Archangel kwam nu lichtjes overeind met haar kop terwijl ze naar voren staarde. Haar stem was leeg toen ze sprak. "Sunfeather heeft er zelf voor gekozen om te paren met een rogue," reageerde ze droogjes. Rustig begon ze haar linker voorpoot te likken. Op de volgende woorden haalde ze haar schouders op. Archangel wist zelf wel beter. "Oké, dat mag je vinden," vervolgde ze, waarna ze haar rechter voorpoot begon te likken. Hierna keek ze op. "En nu dan?" Vroeg ze. Ze vond het wel grappig hoe Slithercoax hier zoveel energie in probeerde te steken. Ze vond het wel amusant. Daarbij had ze het gevoel dat het haar niets meer deed en het boeide haar ook nog vrij weinig. Elke dag bleef gewoon het zelfde voor haar. Opstaan, patrouille, rust, patrouille, slapen... en zo voorts.

Ze was écht saai, kwam hij tot de conclusie. Toen ze nu nog niet op zijn woorden reageerde, zuchtte hij diep. Wat was dit man. Normaal reageerde edereen op zijn woorden. Maar misschien had Archangel al zoveel haat op zich gehad, dat ze er nu tegen kon? Echter had hij geen medelijden of spijt van zijn woorden, ze was immers niet volbloed RiverClan en daarmee een schande. Zo zat het er bij hem in geprogrammeerd en zo zou het ook altijd erin blijven. Toen hem gevraagd werd 'wat nu dan', snoof hij licht. Dit keer was hij echt geïrriteerd. Hij wilde niet naast een halfbloedje liggen, dat vond hij echt erg. "Zoek gewoon een andere plek, is dat nou zo moeilijk? Ik heb je volgens mij al meer dan duidelijk gemaakt dat je hier niet welkom bent." beet hij haar toe. Oh, wat als zijn vader hem nu zag? Het moest natuurlijk lijken alsof hij een gezellig praatje met de bloedverrader aan het maken was, en dat zou geen goede gevolgen hebben voor hem. Slither slikte kort. Als ze nu gewoon wegging, was alles makkelijker.

merc

Well, put it this way. If it rains, you'll be the first to know.

Slivercoarse zat in gedachten verzonken bij de grote rietmuur. Het was suikerriet en knisperde zachtjes bij elk zuchtje wint. Hij knabbelde op een vis, maar zijn gedachten joegen ergens anders. Een zwart-witte kattin stond vol met gratie voor hem. Ze zweefde bijna, veel gracieuzer dan hem of zijn zoon. Vrouwelijker. Een glimlach lach gekruld op haar lippen. Ze was loyaal aan hem, deed alles wat hij wilde, maar ging toch haar eigen weg. Wanneer Slivercoarse dichtbij kwam rende ze weg. Zijn mondhoeken kropen omlaag. 'Narcissusbloom, wacht!' Ze glimlachte en rende weg. Haar ranke lichaam verdween in een regen van sterren. "Zoek gewoon een andere plek, is dat nou zo moeilijk? Ik heb je volgens mij al meer dan duidelijk gemaakt dat je hier niet welkom bent." Zijn koude ogen boorden zich in die van Slither. Vlug schatte hij de omgeving. Archangel. Zijn zoon mocht van geluk spreken dat hij hem gehoord had, het leek wel net een gezellig koffie kransje. Sliver hees zich recht. Zijn oren diep in zijn nek, zijn hoofd een tikje naar boven en blik minachtend. "Problemen Slither?" Hij gunde dat mormel naast hem geen blik waard. "Heb ik je dan niets geleerd over, niet omgaan met bloedverraders." Hij gaf zijn zoon een kleine, haast onzichtbare knipoog. Vader en zoon, een heuse samenwerking. "Ik ben diep in je teleurgesteld. Je weet toch dat Archangels moeder met een rogue is gegaan? Ze heeft nog geluk dat dat wicht Riverclan is." Hij liet een afkeurende sis horen.

Het werd toch wel steeds moeilijker voor Archangel om zichzelf kalm te houden. Wat was dit walgelijk. Ze wist ook wel dat haar moeder een verkeerde keuze gemaakt had, maar had Archangel zich nu dan nog steeds niet genoeg bewezen tegen over de clan? Ze stond klaar voor haar clangenoten en deed haar warrior taken. En ja, ze was in zichzelf gekeerd en er was nooit echt een lach op haar gelaat waarneembaar. Maar ze deed wel wat een warrior doen moest. Nu wierp Archangel wel een blik op Slithercoax toen deze zei dat ze gewoon een andere plek moest zoeken. "Jou woord doet er niet toe voor mij, ik blijf hier liggen," miauwde ze met haar lege stem en keek toen weer naar voren. Wat niet lang lukte omdat de vader van die achterlijke Slithercoax er bij kwam. Nu stond ze echter op. "Míjn moeder hier is de bloedverrader, niet ík!" Miauwde ze. Er was nu echter wel een felheid waarneembaar in haar houding en woorden. "Wat zijn jullie een stel kortzichtige mousebrains," vervolgde ze, waarna ze weer ging zitten op haar plek en weer haar blik liet afdwalen. Die twee moesten ophouden voor dat ze haar nagels niet meer binnenhouden kon.

Oh, alsof hij van de duivel sprak. Daar kwam zijn vader. Een rilling gleed over zijn rug. Hij hield heel veel van zijn vader, maar als Slivercoarse dacht dat hij een gezellig praatje aan het houden was met Archangel, had hij flink wat problemen. Want zo was hij niet opgevoed. Want daar was zijn familie, de Parseltongue's zoals ze zichzelf noemden, niet op gediend. Zijn vader sprak over of hij hem nooit wat geleerd had, en Slither's oren zakten heel licht naar beneden, totdat hij de knipoog van de kater opving. Meteen ging hij wat rechter op zitten. Gelukkig, zijn vader had door dat hij haar enkel had proberen weg te jagen. "Natuurlijk wel, vader. Het stuk ongeluk kwam hier gewoon zitten, en ik probeerde haar weg te jagen, maar zo'n mislukkeling als haar is natuurlijk te dom om dit te begrijpen." beantwoordde hij grijnzend. Toen, opeens, kwam er gewoon een reactie van Archangel af! Een triomfantelijke grijns verscheen op zijn gezicht, al vond hij het wel een beetje jammer dat het zo hard geduurd had. Een paar koppen draaiden, door de kattin haar stemverheffing, hun kant op, en meteen gleed er een masker op zijn gezicht. Een masker dat zei dat hij heftig geraakt was door haar woorden. "Dat hebben wij toch ook nooit gezegd?" miauwde hij en hij trok een quasi beledigd gezicht, waarbij hij zijn voorpoot op zijn borst duwde. Nou ja zeg, hem zomaar vals beschuldigen. Zijn blik gleed naar haar poten, die nu wel erg strak gespannen stonden. Ietwat zenuwachtig wisselde hij een blik uit met zijn vader, en hij trok met zijn neusje. "Wat, je wilde ons toch niet aanvallen?" vervolgde hij toen en liet zijn mond lichtjes open hangen ter verbazing.

merc

Onderwerp: Re: I'll find a way to block it