Where did the wind go? [&LITTLEBIRD]

Een geconcentreerde blik was te zien in de ogen van de kater terwijl hij in een goede jachthouding op een konijn af sloop. Het konijn bevond zich vlak in de buurt van de grens van de WindClan, maar daar stoorde Shark zich niet aan. In principe stond hij nog voor hun grens en mocht hij dus op dit konijn jagen, maar je had natuurlijk altijd van die katten die elk konijn als die van hun claimden en hem iets probeerden te maken. Hij grijnsde bij het idee dat hij zijn tanden en zijn klauwen weer eens kon laten zinken in het vacht van een andere kat, maar voor nu was het niet nodig. Zijn aandacht ging weer naar het konijn en hij kon de angst tot hier voelen. Het dier begon in de gaten te krijgen dat het beslopen werd en Shark zette zich af. Hij zag pure angst in de ogen van het konijn nog voordat hij het dode met een zware pootslag. Het konijn viel op de bosgrond neer en Shark beet het zijn nek nog eens extra door. Hij pakte het konijn op en nam er een grote hap van. Het was sinds gisteren geleden dat hij had gegeten omdat hij de rest van de dag het spoor van het Thunderpath had gevolgd, maar nog altijd geen spoor van hun vermiste BloodClanner had gevonden. Zodra zijn krachten weer wat aangesterkt waren ging hij weer een nieuwe poging doen om het zwarte katertje te zoeken. Hij wist precies welk Thunderpath hij moest hebben, alleen wist hij nooit precies welke kant hij op moest gaan omdat al die verdomde monsters precies hetzelfde roken. In een paar snelle happen had Shark het konijn op en gooide hij de botjes achteloos tegen de grens van de WindClan aan. Hij wilde net opstaan om naar het Thunderpath te gaan, maar beweging trok zijn aandacht en hij draaide zijn hoofd naar opzij om een WindClanner zijn richting op te zien komen.

De poes zei niets tegen hem en Shark vroeg zich af hoe dat kwam. Meestal begonnen katten gelijk tegen hem te schreeuwen dat hij van hun territory wilde gaan of dat hij niet zo dicht bij het territory moest gaan. Het gevolg was dan dat hij zijn grote bek opendeed en dat er oftewel een hele discussie kwam oftewel een gevecht. Het was meestal dat laatste omdat Clankatjes snel op hun teentjes getrapt waren, maar deze WindClan she-cat zei er niets over. Ook niet over het feit dat hij zojuist botjes tegen hun grens had aangegooid. Waarschijnlijk dacht de poes dat het een konijn van hun territory was. Shark had eerlijk gezegd geen idee, hij had het dier buiten hun territory gevonden in elk geval. ‘Hallo daar, schoonheid,’ zei hij op een vrolijke toon. Het was ook eigenlijk niet gelogen, want ook al wilde hij het natuurlijk nooit op een serieuze toon hardop herhalen voor haar, hij vond haar wel mooi. Ze had een mooie zwart-witte pels en een mooie bouw voor een poes van de WindClan. Zo te zien was ze kleiner dan hem en naar de leeftijd kon hij alleen maar raden. Hij zou denken dat ze jonger was dan hem in elk geval, maar hij zou niet kunnen zeggen of ze onder de Warrior-leeftijd was of dat ze een Young Warrior was. Hij zou eerder denken dat ze die leeftijd gepasseerd was en dat ze dus net iets jonger dan hem moest zijn. ‘Geen zorgen, hoor,’ ging hij al op een even vrolijke toon verder. ‘Dat konijn heb ik niet gevangen op jouw territory. Als dat zo was zou je de heerlijke geur van bloed overal moeten ruiken en dat is niet het geval, denk ik?’ Hij keek haar vragend aan, maar het kon hem werkelijk geen barst schelen of zijn geur nu wel in haar neusgaten zat of niet. De kater wachtte rustig op een antwoord terwijl hij zijn poot begon te likken.

"Hallo daar, schoonheid," zei de kater op een vrolijke toon. "Ook hallo," begroette ze de kater op een serieuzere toon terug.
"Geen zorgen, hoor," ging hij op net zoon vrolijke toon verder. "Dat konijn heb ik niet gevangen op jouw territory. Als dat zo was zou je de heerlijke geur van bloed overal moeten ruiken en dat is niet het geval, denk ik?" Zei hij en keek haar vragend aan.
Blijkbaar had de kater doorgehad dat ze benieuwd was waar hij dat konijn vandaan kwam.
"Dat is niet het geval nee," andwoorde ze uiteindelijk rustig terug.
Little mocht die katten van BloodClan zeker niet, ook had deze kat zich, tot nu toe, nog redelijk netjes gedragen al gedroeg hij zich duidelijk niet zoals de Clankatten.

De she-cat leek allerminst onder de indruk te zijn van zijn vrolijke toon en ook al was de helft maar gespeeld vond Shark het niet zo raar dat de she-cat er niet van onder de indruk was. Het was tegenwoordig geen geheim meer dat er veel Elite cats waren die door het woud liepen en de boel probeerden te belazeren. Het enige wat hij wilde doen was zijn best doen voor de Elite en zo snel mogelijk een nieuwe hondentand verdienen. En hij wist dat hij dat enkel kon doen daar katten zo op de stang te jagen dat ze een gevecht met hem aangingen waarvan ze wisten dat ze het toch niet konden winnen of door een nieuw lid aan te werven bij de BloodClan. Dat tweede was trouwens al in zijn werking aan het gaan. Shark’s gedachten gingen kort naar de ShadowClanner die zijn loyaliteit duidelijk had bewezen aan Shark. Zijn loyaliteit lag immers niet bij de ShadowClan, maar ook nog niet bij de BloodClan. Voor nu zou Shark zeggen dat zijn loyaliteiten nog het meeste bij een Rogue-leven zaten, maar daar zou hij snel genoeg verandering in brengen. Shark wierp een vrij geïnteresseerde blik op de WindClan she-cat toen deze zonder al te veel angst tegen hem sprak. De meeste Clankatjes raakten tegenwoordig al van slag van de hevige geur van bloed dat om hem heen hing, maar dat leek deze poes niet te interesseren. De kater ging wat rechter zitten en boorde zijn ogen in de zijne. ‘Wat doet zo’n schoonheid zoals jij alleen?’ vroeg hij, maar het klonk niet flirterig. Nee, zijn stem klonk kil en laag. ‘En heeft onze zwart-witte schoonheid toevallig ook een naam?’ Hij kantelde zijn hoofd lichtelijk zodat hij haar vragend aankeek, zijn poten nog altijd van haar grens verwijderd en zijn houding ontspannen.

De poes leek in elk geval geen poging te willen doen om hem weg te jagen en hoewel hem dat een beetje van zijn stuk bracht omdat hij dacht dat ze het zeker toch wel ging proberen, bleef hij haar kalm aankijken alsof het hem eigenlijk helemaal niks kon schelen. Hij opende zijn bek om de geuren nogmaals in te drinken, maar ze was alleen. Hij rook een patrol, maar dat was een vage geur en kon dus ook goed van gisteren zijn. De poes was alleen en kwetsbaar als hij iets wilde doen. Niet dat hij iets ging doen of zo. Zolang ze hem hier zijn gang liet gaan zou hij niks doen. Hij wilde BloodClan niet onnodig in de problemen brengen, maar hij zou wel voor zichzelf opkomen als dat nodig was. De poes reageerde niet bepaald heel erg vijandelijk op hem, hoewel hij het ook niet als vriendelijk kon concluderen. Dat had hij echter wel verwacht, maar hij had eerder verwacht dat ze nog vijandelijker tegen hem zou doen. Dit was echter ook wel eens aangenaam voor de verandering en Shark merkte dat zijn spieren zich steeds meer en meer ontspanden. Het was ook wel eens leuk voor hem als hij niet constant in de problemen zat, hoewel een vriendschap tussen een Clankat en hem nooit zou ontstaan zonder dat hij er een bepaald voordeel in zou hebben. ‘Littlebird,’ herhaalde hij zacht. ‘Zo’n onschuldige naam.’ Hij gaf haar een knipoog. ‘Ik vrees dat ik helaas een wat mindere onschuldige naam heb.’ Hij liet even een pauze tussen hun invallen alsof zijn naam echt zo gevaarlijk was. Tja, misschien wel als je je het dier inbeeldde dat bij zijn naam hoorde. ‘Mijn naam is Shark,’ sprak hij. ‘Maar ik denk dat je al wel iets in die trant had verwacht, niet dan?’ Hij zwiepte kort met zijn staart. ‘Of heb ik het mis? Ben je toch niet zo onschuldig als ik denk?’ Hij gaf een knipoog.

Shark moest toegeven dat de poes ondanks de omstandigheden vrij rustig kon blijven. Je had natuurlijk altijd van die Clankatjes die in de verdediging schoten van zodra je ook maar vijftig meter van de border verwijderd was. Zelfs hij zou niet zo in de verdediging schieten als een Clankat in de buurt zou komen van zijn border. But then again, bij hun borders kwamen er nooit Clankatten. Dan waren ze te ver van huis en bovendien moest je ook wel heel dom zijn in je hoofd als je de border van een moordlustige Elite ging bezoeken. Als je een doodswens had moest je gewoon even bij de Elite aan komen kloppen en dan maakten zij dat wel even voor je in orde, geen probleem. ‘Ach,’ sprak hij koeltjes. ‘Je hebt er natuurlijk ook die zo’n heel stoere naam hebben, maar die eigenlijk helemaal niet zo gevaarlijk zijn.’ Hij gaf een knipoogje naar de poes. Je had natuurlijk ook het omgekeerde: niet echt geweldig gevaarlijke namen en dan bleken ze echte killers te zijn. Zira vond hij bijvoorbeeld niet echt een naam waarvoor je moest oppassen, maar als je de poes zag dan zou je wel anders denken. Vooral die klauwen die te lang waren om in te trekken zouden hem zorgen baren als hij tegenover haar moest staan in een gevecht. Hellhound zou waarschijnlijk ook geen pretje zijn. De kater was groot en onder al dat vacht zouden wel een hoop spieren zitten. En dan had je natuurlijk ook nog van die simpele namen zoals Alex waarvan je niet wist wat je er van moest verwachten. ‘Zo erg ben ik toch niet?’ vroeg hij quasi-verontwaardigd. ‘Ik ben gewoon een eenzame kater die hoopte op wat vrouwelijk gezelschap.’ Hij gaf haar weer een klein knipoogje. Ze moest eens weten hoe erg hij loog.