Mind of secrets

De grijs gestreepte Tabby poes met mosgroene ogen staarde levenloos voor zich uit. Deathpaw’s ogen stonden al een hele tijd levenloos, na haat ontmoeting met Tigerpaw was ze niet hetzelfde geworden. Het leven in de clan leek haast wel dodelijk saai zonder hem. Ze moest toegeven dat ze een vriend had gemaakt… waarvoor ze stiekem veel meer voelde als voorheen. Alleen wist haar geest dat nog niet. Deathpaw had haar voorpoten netjes onder haar borst gelegd, ze staarde naar een mentor en zijn apprentice die aan het oefenen waren voor vecht technieken. Deathpaw liet een zucht ontsnappen en wenste vurig dat zij ook ooit een mentor zou krijgen. Op dit moment verlangde ze alleen maar naar de gezelligheid van Tigerpaw, haar grote Shadowclan vriendje. Ze wist dat enige andere banden dan vriendschap regelrecht tegen de krijgscode in gingen, maar dat kon haar eigenlijk bar weinig schelen. Die hele krijgscode sloeg nergens op, je kon ware liefde toch niet verbieden? Deathpaw schoot met een dik overeind staande vacht overeind toen de leerling langs diens mentor heen schoot en tegen Deathpaw aan knalde. Ze blies nijdig en sprong weg zonder enig omhaal. Ze bleef een eindje rennen, helemaal niet zeker waarheen, ze liet haar poten de vrije loop nemen. Ze kwam slippend tot stilstand met nog steeds een dik opgezette vacht, ze bekeek het landschap voor haar. Deathpaw was niet verbaast toen ze zag dat ze aan de rand van het ravijn stond waar Vierboom zich bevond. Ze daalde zo snel als ze maar kon af en sprintte naar vierboom, ze rook Shadowclan kat… TIGERPAW! Ze wilde hem net roepen toen ze merkte dat de geur oud was. Meteen teleurgesteld ging haar vacht liggen en keek ze nogal depressief. Zonder te beseffen dat haar hele scenario die ze net uitgevoerd had was gadegeslagen door een Thunderclan kat sprong ze op de hogesteen en zuchtte. “Tigerpaw…” Murmelde ze, terwijl ze zijn geur opsnoof en haar kop neerlegde op de warme steen. De zon die nu fel scheen, trok aan haar vacht. Ze zuchtte nogmaals en ging helemaal liggen, op haar buik en toen op haar zij. Een beetje, … niets aan het doen. Ze zou eigenlijk moeten gaan jagen maar Deathpaw werd steeds luier en luier, ze kwam regelmatig terug met maar één muis in haar bek. Ze wist niet echt of het opgemerkt werd of niet, want haar gedachten zaten alleen maar bij één kat.

Het jonge katertje dartelde vrolijk voor zich uit, terwijl zijn cyaankleurige blik overal rondom hem heen keek. Het gebied buiten het ThunderClangebied was een geheel onbekende wereld voor hem, en Patchpaw kon dan ook niet wachten om elk klein detail van het 'gevaarlijke' gebied te onderzoeken. Vandaag ging hij naar Fourtrees, en deze keer ook echt. Hij herinnerde zich maar al te goed dat hij als kitten samen met Littlepaw het kamp uit was geslopen. Ze wilden een Steen naar Fourtrees brengen, en daar een huis voor hem bouwen. Patchpaw had het gevonden - dat dacht hij tenminste - en had een huis voor Steen gemaakt. Zijn moeder kwam het echter terughalen naar het kamp, en had hen verteld dat ze niet eens bij Fourtrees waren geweest, nog langer niet zelfs. Hij was behoorlijk teleurgesteld geweest op dat moment, hij had niets verkeerd willen doen en had ook echt gedacht dat hij bij Fourtrees was aangekomen. Die dag had hij besloten dat als hij Apprentice zou worden, ook echt eens naar Fourtrees zou gaan. Hij wist de weg nog steeds niet helemaal, maar was er wel heilig van overtuigd dat hij het ooit zou vinden. Hoe moeilijk kon dat nou zijn? Met een grote glimlach liep hij verder. Achteraf was het gewoon een leuke herinnering geworden. Hij mocht Littlepaw graag, en met haar broer Snowpaw kon hij het ook goed vinden. Hij was hem weer tegengekomen bij de Zonnerotsen, waar hij gestruikeld en akelig gevallen was. Gelukkig was het goedgekomen en uiteindelijk waren hij, Snowpaw en Littlepaw gaan vissen. Hij vond het hartstikke gezellig in de ThunderClan, alsof er nooit iets ergs zou gebeuren. Alsof er niets op zijn pad lag dat hem eventueel pijn zou kunnen doen. Hij was optimistisch en zorgeloos, maar wie wist hoe lang dat nog zo zou zijn. Hij had zich er nooit wat van aangetrokken dat hij zijn vader niet kende; zijn moeder wilde niet eens over hem praten tegen haar eigen kittens. Was hij uit een andere Clan? Een Rogue? Een kittypet misschien? Al zou Patchpaw niet al te blij zijn met een kittypet als vader, hij kon ermee leven. Maar nog steeds, waarschijnlijk zou hij er nooit achter komen. Hij boog zijn kopje met een ietwat sippe uitdrukking op zijn gezicht. Hij keek verrast op toen hij een andere geur opving. Niet van een kat van zijn Clan, hij fronste en probeerde de geur naar boven te halen. ShadowClan? Hij stapte verder, nieuwsgierig naar wat er komen ging. Zijn blik viel inderdaad op een Apprentice van de ShadowClan. Een glimlachje verscheen op zijn gezicht. "Hallo!" zei hij vrolijk. Hij was zich er niet van bewust dat deze kat ook een eventuele bedreiging zou kunnen vormen. Van dat soort dingen was hij zich nooit bewust...

Deathpaw sloot haar ogen en genoot van de zon op haar vachtje, en de geur van Tigerpaw in haar neus. Ze schrok echter zo hard toen de Thunderclan apprentice die haar blijkbaar gevolgd was vrolijk een groet riep dat ze omhoog schoot met recht overeind staande haren. Ze kon zichzelf alleen nog net inhouden om hem aan te vliegen. Ze trok haar nagels gauw in, een mede clankat aanvallen was niet slim. “Hey” Zei ze geforceerd “Heeft je mammie je niet geleerd dat een mede clankat besluipen niet erg aardig is?” Siste ze venijnig. Het was ook altijd hetzelfde liedje, waren het geen kits die je wakker maakte of hielden, dan waren het mede clankatten die je lastig vielen. Starclan nog aan toe, blijkbaar zijn ze gebrand op mij dat ik de krijgscode niet overtreed… anders zouden al die katten mij gewoon eens met rust laten! Dacht ze nijdig. Knorrig ging ze weer liggen en keek het katertje met verbluffend cyaan blauwe ogen ijzig aan. “Jij bent toch Patchpaw?” Wilde ze even voor de zekerheid weten. Patchpaw voldeed aan de beschrijving die ze in haar hoofd had. Hij was een maan jonger dan Deathpaw was en dat was te merken. Verveeld en heel erg geïrriteerd dat ze in gezelschap was van iemand anders dan Tigerpaw besloot ze haar nagels even in en uit te gaan trekken waardoor ze krassen op de steen te trekken. Ze zuchtte hoorbaar en keek erg verveeld, expres zweeg ze in de hoop dat het katertje misschien op zou rotten. Hij leek geen aanstalten te maken om weg te gaan… dus … Ze trok haar nagels in en weer uit, in en uit. Misschien zou ze hem moeten aanvliegen…? Ze dacht het en gelijk daarna rolde er een wolk voor de zon, geschrokken met een dikke staart keek ze omhoog. Starclan? Dacht ze geschrokken. Meteen riep ze zichzelf tot de orde. Er was geen reden om hem aan te vallen alleen maar omdat hij er was, op een moment dat zij hem niet wilde. Ze kuchte eventjes. “Mooi weer … hé…” Begon ze nogal geforceerd. Boem! Daar was de zon weer. Boos keek ze naar de wolken.

Patchpaw keek verbaasd op toen hij de Apprentice zag schrikken van zijn aanwezigheid, dat was niet zijn bedoeling geweest! Hij hield zijn adem even in, hopend dat de jonge kattin niet bang of zelfs boos op hem zou gaan worden. Dat was wel het laatste wat hij wilde. Als het kon, zou Patchpaw vrienden worden met iedereen die hij wel aardig vond, maar er waren natuurlijk grenzen. Toen hij de poes beter bekeek, zag hij dat ze al in de aanvalshouding stond. Patchpaw deinsde wat naar achteren, hij wilde helemaal niet vechten. Vooral niet met een Shadowclankat. Hij had gehoord dat dat de gemeenste, geniepigste katten van het hele gebied waren, en hij wilde liever niet tegen zo'n iemand vechten. De poes groette hem, maar erg vriendelijk klonk het niet. De glimlach op Patchpaw's gezicht verdween, en zijn ogen richtten zich meer op de grond. Venijnig gesis volgde, als hij het niet dacht; ze was een echte Shadowclankat. "Ik wilde je niet besluipen. Sorry," antwoordde hij zachtjes, maar nog net hoorbaar. Het was niet zijn bedoeling om haar te laten schrikken. Een dikke brok vormde zich in zijn keel, hij had zijn eerste ontmoeting met een kat van een andere clan toch wat aangenamer verwacht. Op zijn vier korte pootjes schoof hij zenuwachtig heen en weer. Dit leek hem niet de ideale kattin om vrienden mee te worden, en stiekem wilde hij eigenlijk een rechtsomkeer maken en teruggaan naar het kamp. Een tochtje naar Fourtrees kon altijd nog. Het zou echter onbeleefd zijn om zomaar weg te lopen, wat hem ertoe dwong om te blijven. Zijn blik verschoof ongemakkelijk van de grond naar de kattin, en weer terug. Vreemd genoeg kende ze zijn naam. Hij keek haar verbaasd aan, hij had geen idee hoe zij nou moest heten. "Ja... Ik ben Patchpaw," antwoordde hij verbluft. "En wie ben jij?" Hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen. Ergens was hij bang. Deze poes was vast sterk, ze zou in ieder geval sterker zijn dan hij. Ze was ouder, en hij had nog niet veel training gehad van zijn mentor. Terwijl beide Apprentices de tijd lieten verstrijken op hun eigen manier, veranderde het weer op de seconde. Het was precies hetgeen waar Deathpaw over begon. Hij drukte een geforceerd glimlachje op zijn gezicht en knikte. Hij voelde zich ongemakkelijk, en volgens hem was dat ook best duidelijk te zien. "Heb jij een vader?" vroeg hij toen plomverloren. Hij vroeg het zich telkens af; had hij eigenlijk wel een vader? Hij had hem nooit gezien, geen van de clankatten kenden hem, en zijn moeder hield haar mond stevig dicht over de kater. Ergens begon hij steeds meer te twijfelen over het feit dat hij een vader had, was dat wel zo? Had elke kat een vader? Was dat normaal? Hij wendde zijn blik ietwat beschaamd af, bang dat hij een domme vraag had gesteld.

‘Ik wilde je niet besluipen, sorry’ hoorde ze het katertje zeggen. Ah juist, maar dat had hij dus wel net gedaan! Deathpaw rolde met haar ogen en ging weer liggen, er was geen nood om te blijven staan. Eveneens nood om terug te gaan naar het kamp. Haar mosgroene ogen stonden een beetje kil, maar ook verwachtingsvol. Deathpaw’s mond viel bijna open toen het katertje haar niet kende, ze fronste en voelde toen dat haar maag in één kromp. Ze had waarschijnlijk Tigerpaw’s Shadowclan geur nog in haar vacht hangen. In gedachten sloeg ze zichzelf keihard dat ze het haar kop langs zijn geur was gaan strijken. Deathpaw zuchtte en besloot maar om het uit te leggen… half… “Ik ben het, Deathpaw… ik zit bij jou in de clan… wist je nog?” Ze kon het niet helpen een geamuseerde ondertoon in door te laten klinken. Ze snorde eventjes toen ze zijn verbaasde uitdrukking zag. Één ding was zeker, deze kat voor haar was niet al te snugger. Deathpaw voelde zich weer kalm genoeg om haar poten te gaan wassen, en ondertussen met haar poten de Shadowclan geur uit haar vacht te halen. Het was best wel humoristisch en stom dat ze gelijk dacht dat niemand haar in de gaten hield, het viel natuurlijk heel erg op dat Deathpaw bijna niets ving de laatste paar dagen. Ze had simpelweg geen zin meer in jagen, ze wilde liever bij Tigerpaw zijn. Eventjes keek ze mistroostig ter hemel, hij zat nu waarschijnlijk in zijn eigen territorium te jagen, totaal niet aan haar te denken. Deathpaw keek geschrokken op toen Patchpaw haar vroeg of ze een vader had… Ze had niemand vertelt over haar Kittypet verleden, ze had het verhaal opgehangen dat ze in het bos was geboren. Bluestar had het niet geloofd op hun eerste ontmoeting, maar ze vroeg niet wat haar echte achtergrond was. Deathpaw was haar nog steeds dankbaar daar voor. Ze had heel erg geoefend op haar leugenachtige toon, die kon je nu helemaal niet meer horen! Ze kon zelfs beter liegen dan voorheen. “Mijn vader en moeder kwamen om tijdens een bosbrand toen ik vijf manen oud was, ik trok verder en kwam in dit bos terecht” Dreunde ze op. Ze had het nu al zo vaak gezegd dat het nu daadwerkelijk geloofwaardig klonk. De waarheid was dat zij zelf als Kittypet was weggelopen, het leven was oersaai en stom daar opgesloten in een nest, of in een bos die omheind was. Deathpaw trok haar nagels eventjes in en uit bij de gedachten er aan, bah! Toen droeg ze nog de naam Rose. Walgelijk. Blijkbaar had ze heel smerig gekeken want Patchpaw keek haar vragend aan. Vlug kuchte ze eventjes en toverde een glimlach te voorschijn.

De kattin rolde met haar ogen, en Patchpaw keek verslagen naar de grond. Blijkbaar hadden zijn excuses weinig uitgemaakt voor de jonge poes. Tussen hem en deze poes leek het op dit moment zo goed als verloren te zijn. Ze was heel anders dan de andere Apprentices die hij kende; Littlepaw, Moonpaw, Snowpaw en natuurlijk al zijn siblings. Ze waren altijd vrolijk, ongeveer net zoals hij. Maar deze Apprentice leek allesbehalve vrolijk. Ze leek boos en geërgerd, alleen maar omdat hij haar per ongeluk had laten schrikken. Blijkbaar vond de Apprentice het nogal raar dat hij haar niet kende. "Ik ben het, Deathpaw… ik zit bij jou in de clan… wist je nog?" zei ze met een ietwat geamuseerde ondertoon. Patchpaw keek haar verward aan. Thunderclan? Waarom rook ze dan naar Shadowclan? Hij snapte het helemaal niet meer, hoewel de naam Deathpaw hem wel heel bekend in de oren had geklonken. Opeens herinnerde hij het zich weer; hij had Deathpaw zo af en toe wel eens gezien in de Apprentices Den. Hij had eigenlijk nooit echt tegen elkaar gepraat, en hij kon wel bedenken waarom. Ze leken totaal niet op elkaar, en hij merkte dat ze ook niet al te best met elkaar op konden schieten. Jammer, maar er was niets aan te doen. Hij keek haar vragend aan. "Waarom ruik je dan zo naar Shadowclan?" vroeg hij ietwat achterdochtig. Hij wilde wel eens weten waarom Deathpaw zo naar een andere clan rook. Deathpaw schrok enigszins toen hij over vaders begon. De kans was groot dat hij lang niet de enige kat was zonder vader. "Mijn vader en moeder kwamen om tijdens een bosbrand toen ik vijf manen oud was, ik trok verder en kwam in dit bos terecht," vertelde Deathpaw hem. Hij knikte rustig. "Mijn moeder praat nooit over mijn vader. Ik heb denk ik geen vader. Denk je dat dat kan?" vroeg hij toen op een ietwat wanhopige toon. Hij had geen idee of dat mogelijk was; elke kat die hij kende had wel een vader, of had die ooit eens gehad. Waarom hij dan niet?

~ Rotpost T.T

Deathpaw rekte zich kalm uit, wachtend op antwoord. Haar mosgroene kijkers bleven gefocust op Patchpaw. Ze had her verwacht… maar desondanks wist ze er geen antwoord op. De vraag die Patchpaw als 1ste stelde, kwam er achterdochtig uit. Logisch. In stilte schoot ze een schiet gebedje naar Starclan dat Patchpaw haar zou geloven. “Nou- toen ik aan het jagen was eerder op de dag vond ik een tunnel” Kakelde ze vrolijk met overtuiging in haar stem. “Die gaat onder het donderpad door weet je… en ik ging dat dus even bekijken en toen eindigde ik in Shadowclan territorium. Vandaar dat ik er naar ruik denk ik” Trotser op de toon waarop ze het zei dat de slappe leugen die ze binnen enkele seconden had verzonnen glimlachte ze breed. Ze haalde opgelucht adem toen ze nog een vraag kreeg, die gemakkelijk te beantwoorden was. “Nee, je móet wel een vader hebben!” Verklaarde ze. In gedachten bedankte ze Starclan dat Patchpaw haar leugen over haar vader ook anders geïnterpreteerd had. “Misschien… woont je vader in een andere clan” Zei ze quasi bedachtzaam. Eigenlijk kon het haar weinig schelen. Plotseling voelde ze een grote leegte toen ze er aan dacht dat de andere apprenticen haar niet echt mochten, en het feit dat ze nog geen mentor had. Deathpaw wist heel goed dat het aan haarzelf lag,.. en dat ze gewoon op een mentor moest wachten. Desondanks… liet ze het gewoon maar zo. Ergens wenste ze wel dat ze aardiger was, maar om een of andere reden… was ze de laatste tijd heel vijandig. In het begin was ze niet zo. Met een vlaag van vreugde herinnerde ze zich Moonpaw, ze zag haar heel weinig… misschien had ze een mentor, alleen in het apprentice hol zagen ze elkaar. Zelfs tijdens het eten was het zeldzaam… met een steek van jaloezie zuchtte ze. “Wat vind jij van de Shadowclan?” Vroeg ze plompt, eigenlijk meer om een gesprek aan te knopen.

(toestemiiing)

Tigerpaw huppelde bijna van blijheid. Zijn lijf was de laatste tijd erg afgeslankt en hij was gestopt met groeien, en zijn goedgetrainde spieren waren lichtlijk zichtbaar onder zijn huid. Hij snorde van genot bij het oversteken van het Thunderpath. Wat zou Deathpaw jaloers zijn bij het horen dat Tgerpaw Tigerwing zou worden. Met haar geur in zijn neus geprent liep hij verder met een snelle pas. Een vlaamse gaai, zat te pikken naar een worm, niet oplettend dat Tigerpaw langskwam. Met een joviale sprong sprong hij op de mooie vogel en brak zijn nek. De vogel was bijna net zo mooi als Deathpaw zelf. hij zuchtte van verlichting toen het grijze lijfje van de jonge poes tevoorschijn kwam. Ze hadden al vaker afgesproken bij de vierboom, en het was gelukkig nog goed gegaan. Tgerpaw hing altijd na een tijdje bij deathpaw te zijn geweest rond bij het Thunderpath, zo viel de donderclangeur niet zo erg op. De vlaamse gaai was een prachtvogel, en Deathpaw zou hem vast wel mooi vinden. Zijn ogen glommen, en hij nam een sukkeldrafje aan, blij om Deathpaw weer te zien. Met wat onhandige sprongen klom hij opweg naar de grote rots, waar ze altijd afspraken. Hier waren ze wel kwetsbaar om gezien te worden, maar het was de mooiste plek, want hier had hij Deathpaw ontmoet.''Deathpaw! kijk eens wat ik heb, voor jou gevangen, en ik heb nog een leuke verass...'' Hij kapte zijn zin af en liet de Vlaamse Gaai uit zijn bek vallen. Zijn snorren as verstomd, achter Deathpaw stond een wit-zwart katertje, Tigerpaw wist dat dat problemen ging opleveren. Zijn slik was duidelijk hoorbaar en hij schuifelde onrustig heen en weer. Hoe zou Deathpaw hierop reageren? En sterker nog, hoe zou dat zwart witte katertje reageren.