Finally you're mine

Vandaag, had Pantherpaw besloten, vandaag zou de dag zijn dat hij eindelijk een konijn zou vangen in zijn eentje. Hij had het nog niet eerder voor elkaar gekregen, omdat het konijn elke keer aan hem ontsnapte. Dat zou hem deze keer niet gebeuren. Hij hield dan ook op het moment al zijn zintuigen op scherp en zodra hij de geur van konijn vernam, liet hij zijn blik over de omgeving gaan tot het uiteindelijk rustte op het konijn. Hij probeerde om niet te veel geluid te maken terwijl hij het diertje in de gaten hield en begon rustig vooruit te sluipen. Hij zorgde ervoor dat zijn pootstappen nauwelijks geluid maakten en dat hij zich toch klaar hield voor als hij achter het konijn aan zou moeten gaan rennen. Hij was al aardig dichtbij toen het konijn ineens overeind ging zitten, omdat het duidelijk wat had opgemerkt. Hij zag de konijn het op een rennen zetten en snel zette hij de achtervolging in. Hij was er deze keer meer op voorbereid, dus hij zag het konijn dan ook langzaam dichterbij komen. Zodra hij dacht dat hij dichtbij genoeg was, zette hij af tegen de grond en sprong hij in de richting van het konijn. Hij kon de vacht van het konijn onder zijn voorpoten voelen en juist op dat moment sloeg hij zijn nagels uit, zodat deze zich vast konden grijpen aan het konijn. Al snel kwam hij tot een halt met het stribbelende konijn onder hem, waarna hij het snel afmaakte voor het zou kunnen ontsnappen. Hij liet het konijn liggen en nam een stapje terug om zijn vangst met trots te bekijken. Dit was dan eindelijk het eerste konijn dat hij zelf had kunnen vangen.

[Eerste post voor Crowfur]

Als Crowfur één deel van het territory zelf ging laten zien aan zijn dochter zodra ze oud genoeg was, dan was het toch wel echt de Moorland. Niet alleen was het een prachtige omgeving, maar ook was er een overvloed aan konijnen. En dan vooral in deze periode van het jaar. Hij zou haar leren jagen op die beesten en zou ervoor zorgen dat ze elk mooi ding van het deeltje van WindClan territory te zien kreeg. Hij wilde ervoor zorgen dat ze niks tekort zou schieten. Ze had al geen moeder meer die voor haar kon zorgen en hij wilde beide plaatsen innemen: zowel het vader zijn als het moeder zijn. Hij besefte zich met een ongemakkelijk gevoel dat dat ook wilde zeggen dat hij haar advies moest geven over katers. Alleen al het idee dat een kater zich te dicht in de buurt van haar zou wagen zorgde ervoor dat zijn vacht onbehaaglijk prikte en dat zijn humeur weer achteruitging. Hij moest haar hoe dan ook behoeden van de fout die hij had gemaakt: een relatie aangaan met een andere Clankat. Hij moest er niet aan denken dat ze zwanger zou worden van een andere Clankat en dat ze de kitten af moest staan. Hij had al gemerkt dat een gebrek aan een tweede ouder erg vervelend kon zijn, maar de Queens deden een goede job door hun zorg over de kitten te nemen al waren ze niet de rechtmatige moeder van de kitten. Crowfur werd uit zijn gedachten gehaald door een Apprentice die achter een konijn joeg. De Apprentice was langzamer dan hijzelf, maar wist uiteindelijk toch op het konijn te springen en een einde aan zijn leven te maken. ‘Goede vangst,’ sprak Crowfur koeltjes. ‘Hoewel je snelheid de volgende keer wel iets meer omhoog mag.’ Hij naderde de kater en keek naar de prooi. Niet slecht.

"Goede vangst." Pantherpaw was zo gefocust op zijn net gevangen konijn dat hij niet door had gehad dat een andere kat hem had benaderd. Hij draaide dan ook ietwat haastig in de richting van de kater. Wat de kater echter daarna zei haalde zijn gevoel van trots toch iets naar beneden. Hij was blij dat de kater het een goede vangst vond, maar zodra Crowfur zei dat hij de volgende keer wel wat sneller mocht zijn, voelde het toch alsof hij iets niet goed had gedaan. "B-bedankt." Begon hij dan oo ietwat ongemakkelijk. "Ik zal voor de volgende keer aan mijn snelheid werken." Het was toch wel een lichte domper geweest op zijn vangst van het konijn om te horen te krijgen dat hij het eigenlijk niet goed genoeg had gedaan. Hij ging zitten en keek de warrior aan, wachtend wat hij verder nog had te zeggen. Zou hij nog meer commentaar hebben over hoe hij het had gedaan of zou de warrior nog wat anders te zeggen hebben?

Crowfur negeerde de steek van ontzetting die hij voelde toen hij de lichte teleurstelling zag in de ogen van de Apprentice. Hij had er niets aan om heel vrolijk te gaan zeggen tegen de kater dat hij het prima gevangen had als zijn snelheid niet in orde was. Hij had het ook totaal niet denigrerend bedoeld, maar eerder om de Apprentice een tip mee te geven. Hij kon echter wel de teleurstelling begrijpen. Waarschijnlijk zou hijzelf kwaad zijn geworden en gezegd hebben dat snelheid niets uitmaakte als het resultaat hetzelfde was geweest. Maar goed, niet alle Apprentice’s waren zo snel op hun teentjes getrapt als hij. Hij vond dat de kater het nog vrij goed opnam als hij naar zijn eigen potentiële reacties keek. Hij was woedend geweest toen zijn mentor hem als Apprentice zijnde had verteld dat hij harder moest werken omdat hij later Warrior zou worden. Het had ervoor gezorgd dat hij steeds beter was geworden in bepaalde zaken en zijn mentor uiteindelijk toch nog tevreden over hem was geweest. Nu spendeerde Crowfur zo veel mogelijk tijd aan het voltooien van zijn taken en het zorgen voor zijn dochtertje. ‘Het was enkel een tip, je moet zelf maar zien wat je ermee doet,’ zei de kater rustig met een zwiep van zijn staart. ‘Ik ben niet je mentor, noch diegene die je vertelt wat je allemaal moet doen. Voor mij leek je snelheid te traag, maar als jij het goed vindt moet je zo verder doen.’ Alles wat hij zei kwam er belabberder uit dan hij het bedoelde en de kater besloot om maar gewoon te zwijgen. Hij zou Pantherpaw niet beter laten voelen door deze opmerkingen te blijven maken, nam hij aan.

Hij wist dat Crowfur het niet gemeen bedoeld had en dat het iets was dat gewoon was opgevallen. Ergens wist Pantherpaw zelf ook wel dat hij nog redelijk geluk had gehad met dit konijn en dat het ook zeker geen kwaad zou kunnen als hij wat sneller zou worden. Hij was echter nog aan het groeien, dus hij hoopte dat hij sneller zou worden met meer lengte, maar dat nam natuurlijk niet weg dat hij er ook zelf aan zou moeten werken. Crowfur vertelde hem echter dat het aan hemzelf was om te beslissen of hij dit goed genoeg zou vinden, ook al zei hij nog steeds dat het voor hem te traag leek. "Het is altijd goed om te horen wanneer iets beter kan." Zei hij dan ook, dan wist hij in ieder geval iets waaraan hij kon werken, ook al was snelheid nou net eentje die niet makkelijk was. "Alleen snelheid is niet een makkelijke om aan te werken." Gaf hij dan ook eerlijk toe. Was het zijn houding, dan zou hij dat kunnen bijstellen, maar qua rennen zou het lastiger worden. Lag het aan de manier hoe hij rende? Of kwam het omdat hij toch nog niet volgroeid was? Hij had eerlijk gezegd zelf geen idee. Hij wist alleen niet of hij van Crowfur misschien tips zou kunnen vragen, het lag er natuurlijk aan of de kater daar überhaupt zin in had.

De houding van de Apprentice was best wel goed. Hij leek open te staan voor tips en leek Crowfur’s woorden, ondanks dat de zwarte kater het zelf belabberd er uit vond laten komen, toch te appreciëren. Dat zou alvast de basis zijn om een goede Warrior te worden. Crowfur wist dat toen hij een Apprentice was dat hij met alle kritiek niet erg blij was, maar dat hij het wel had aangenomen. Het was nooit leuk om te horen dat iets beter kon, maar was het dan niet beter als anderen je er op wezen? Maar toch… hij vond het behoorlijk irritant als anderen hem ergens op moesten wijzen omdat hij het zelf nog niet had ontdekt. Het liefste wilde hij elk ding vanaf het begin al perfect kunnen. Dat zorgde ervoor dat hij soms botte reacties gaf als anderen hem corrigeerden. De meesten die hem kenden lieten hem daarin doen en rolden een extra keertje met hun ogen, maar hij had ook katten meegemaakt die zijn gedrag beu werden en hem dan voor de rest van de dag lieten doen. Zijn mentor was daar één van geweest, vooral toen hij zijn training begon te verwaarlozen om de she-cat in Fourtrees vaker te ontmoeten. Pas toen hij een laatste waarschuwing had gekregen had Crowfur beseft dat als hij zo doorging dat hij pas als laatste Warrior zou worden van diegenen met wie hij Apprentice was geworden en dus had hij zijn best gedaan om goed te leren. Toch had hij nog altijd het gevoel dat zijn mentor het nooit echt helemaal had vergeven dat hij zich opeens zo afzijdig hield. Maar goed, daar kon hij weinig aan veranderen. ‘Je houding laat me in elk geval al weten dat je een goede Warrior zal worden,’ complimenteerde de zwarte kater de Apprentice. ‘En aan snelheid werken is niet makkelijk, maar zeker niet onmogelijk.’ De kater gaf een zwiep met zijn staart. ‘Naarmate je groeit zal je groter worden en zal het rennen steeds makkelijker kan, maar je kan al veel oefenen door alle afstanden die je op één dag moet maken rennend af te leggen. Je uithoudingsvermogen zullen beter worden en je zal ook sneller worden waardoor je je juiste tempo kunt bepalen.’ Hij keek kort naar een konijn dat verderop tevoorschijn gekomen was. ‘Ook een goede sluiphouding zegt al veel. Voor een konijn moet je licht op je poten zijn, maar snel kunnen bewegen. Je kunt het een beetje vergelijken als met de jacht op een vogel.’

Bij het compliment dat hij in ieder geval een goede warrior zou worden als er gekeken werd naar zijn houding voelde hij toch wel wat trots bij hem opborrelen. Bij de volgende woorden luisterde hij aandachtig, want het leek erop dat de kater hem tips zou gaan geven. Afstanden die hij aflegde rennend doen, hierbij zou zijn uithoudingsvermogen en snelheid omhoog gaan, wat hij juist nodig had. Dan zou hij dezelfde snelheid ook langer vol kunnen houden en dat was ook zeker handig. Een goede sluiphouding zou inderdaad zeker helpen, dan kon je al dichterbij de prooi komen voor je er achteraan moest rennen. Hij volgde de blik van de kater na hij deze woorden had gezegd en zag daar een konijn. Waarschijnlijk was deze net tevoorschijn gekomen. Hij keek even naar de warrior om te kijken of hij wat zou gaan doen of dat hij verwachtte dat hij het zelf zou proberen. Een extra konijn zou zeker helpen om nog een paar extra monden te voeden, dus ze konden hem eigenlijk niet laten gaan. "Wat doen we met het konijn?" Besloot hij dan ook te vragen, afwachtend wat Crowfur ermee zou willen doen.

Crowfur was wel gediend van het feit dat Pantherpaw aandachtig leek te volgen wat de jonge kater allemaal te zeggen had. Je had natuurlijk ook van die Apprentice’s die hem minder serieus namen dan Warrior’s omdat hij nog zo jong was. In principe was hij nog maar een Young Warrior en die titel zorgde er vaak voor dat men onterecht van je dacht dat je nog te onervaren was om zaken uit te leggen aan Apprentice’s, maar als het aan Crowfur lag was dat juist de leeftijd waarop een kat zijn training juist had gehad en dus nog veel kon doorgeven van zijn trainingen aan Apprentice’s. Alles zat nog vers in het hoofd. Het was waar dat Warrior’s meer ervaren waren omdat ze meerdere patrols en vechttrainingen hadden gedaan en zelf al Apprentice’s hadden gehad, maar dat wilde niet per se zeggen dat ze daarom ‘beter’ waren dan de Young Warrior’s. In elk geval was Crowfur er wel blij mee dat Pantherpaw alle informatie goed in zich op leek te nemen en dat hij het konijn dan ook al opgemerkt had. Bij de vraag keek hij Pantherpaw even aan alsof hij niet kon geloven dat de Apprentice het aan hem vroeg. ‘Wel, we gaan hem vangen natuurlijk,’ sprak hij alsof dat een voor de hand liggend antwoord was. En eigenlijk was het dat ook wel. ‘Ook al is het zomer, we kunnen geen énkel moment om te jagen verspillen,’ sprak hij en hij gaf een knikje naar het konijn. ‘We gaan het konijn samen vangen. Ik zal voordoen hoe je moet sluipen, maar jij doet de rest,’ fluisterde hij. Hij zakte door zijn poten en zijn spieren bewogen onder zijn schouders toen hij in een redelijk snelle sluiphouding naar voren begon te kruipen. Hij hield zijn poten licht uit elkaar en zijn buik niet te laag tegen de grond zodat het strijken van vacht langs gras het konijn niet deed opschrikken. Toen hij halverwege was zwiepte hij met zijn staart ten teken naar Pantherpaw dat hij het mocht afmaken.

Pantherpaw had de vraag zeker niet gesteld met de bedoeling dat ze het konijn niet zouden gaan vangen, maar meer als vraag van wat de warrior ermee wilde doen. Hij kon het namelijk proberen zelf te vangen, maar misschien had de warrior een ander idee. Dat bleek dan ook toen Crowfur zei dat ze het konijn samen zouden gaan vangen en dat hij de sluiphouding voor zou doen. Het zou nog steeds betekenen dat hij zelf het meeste werk zou moeten doen, maar hij was er al blij mee dat de warrior voor wilde doen hoe sluipen het beste zou gaan. Hij wachtte even een moment toen Crowfur in een sluiphouding zakte voor hij de kater volgde na deze te kopiëren. Hij probeerde de sluiphouding zo goed te doen terwijl hij dichter naar het konijn toe sloop kort achter Crowfur. Ze waren halverwege toen Crowfur hem signaleerde dat hij alleen verder moest. Hij knikte even kort en sloop in dezelfde houding dichter naar het konijn. Er voor zorgende dat hij zich vrij snel kon verplaatsen en zijn buik niet het gras onder hem raakte. Hij merkte al dat hij dichter bij het konijn kon komen dan de vorige keer en dat zorgde er dan ook voor dat het konijn hem eigenlijk pas heel laat opmerkte. Hij ging snel van de sluiphouding naar rennen toen het konijn ervandoor schoot. Hij hoefde er deze keer echter minder lang achteraan en al snel kon hij de sprong maken dat hem bovenop het konijn terecht liet komen. Snel sloeg hij zijn nagels in het dier voordat hij zijn kaken om de nek bracht om een einde aan het leven van het konijn te maken. Hij pakte het konijn op bij het nekvel voordat hij terug liep naar Crowfur. Daar legde hij het konijn voor de kater neer en keek hem vragend aan. "Deed ik het al beter?" Hij wist dat het natuurlijk niet meteen goed hoefde te gaan, maar hij was allang blij dat hij het konijn had kunnen vangen en dat het wat gemakkelijker leek dan de vorige keer.

De Apprentice kwam meteen in actie nadat hij het signaal had gegeven en Crowfur snorde heel zachtjes en tevreden zijnde. Zo’n Apprentice wilde hij later ook wel hebben. Een Apprentice die direct in actie schoot zodra hij het sein kreeg om dat te doen. Geen Apprentice die eerst nog even wachtte omdat hij in gedachten verzeild was geraakt. Nee, het leek er op dat Pantherpaw uit zijn fouten wilde leren en echt had op zitten letten, anders kon hij die houding nooit zo goed kopiëren. Met een kritische blik keek Crowfur toe hoe Pantherpaw op een juiste manier zijn houding kopieerde en minder moeite leek te hebben met het konijn te vangen dan vorige keer. De konijn merkte hem dan wel op, maar het kostte hem minder moeite om het te achtervolgen. Konijnen waren op dat vlak echter altijd beesten die je op zouden merken. Dan kon je nog zo zacht lopen, een konijn had je altijd in de gaten. Maar dan was het gewoon de kwestie om hem je te laat door te laten hebben en dan ging het wel. Crowfur had geen enkel moment meegemaakt dat hij niet achter een konijn aan had moeten rennen toen hij daar specifiek op joeg. Zelfs muizen merkten je soms nog wel eens op vlak voordat je op ze ging springen, maar het ging er allemaal om dat ze je te laat opmerkten om nog goed en wel weg te kunnen komen of zo’n alarmkreet te slaken dat je de rest van de dag geen prooi ving. ‘Dat was heel goed zelfs,’ complimenteerde hij de kater. ‘Je moet je niet slecht voelen over het feit dat hij je opmerkte. Je hebt deze keer duidelijk minder lang moeten rennen omdat het konijn je later opmerkte.’ Hij keek de kater rustig aan. ‘Geloof me, Pantherpaw, zelfs de stilste Warrior krijgt het bij een konijn amper voor elkaar dat het beest hem niet opmerkt. Het is gewoon een kwestie van zorgen dat ze je te laat opmerken en daarmee geen tijd meer hebben om van je te ontsnappen.’ Hij wierp een blik op het konijn. ‘En dat lijk je naar mijn idee prima gedaan te hebben. De Elders zullen blij zijn.’ Hij snorde even tevreden zijnde en liet zijn staartpunt kort rusten op Pantherpaw’s schouder. Het was niet vaak dat de jonge norse kater je complimenteerde en ergens tevreden mee leek te zijn, dus je kon er beter blij mee zijn als hij het deed!

Pantherpaw hoopte dat hij het goed had gedaan in de ogen van de andere kater, hij had tenslotte zelf het gevoel alsof het wel goed gelukt was. Het was dan ook afwachten wat de warrior ervan zou vinden, wie weet dacht Crowfur er anders over. Een buitenstaander zou het namelijk anders hebben kunnen beleven dan hemzelf en dan zou hij misschien toch wat verkeerds gedaan kunnen hebben in de ogen van de kater. Hij knipperde dan ook lichtelijk verbaasd toen hij een compliment kreeg van Crowfur. Hij had gedacht dat de warrior misschien toch nog wat commentaar op hem zou hebben gehad, maar deze keer kwamen er alleen complimenten. "Bedankt." Zei hij dan ook ietwat verlegen deze keer. Hij had al wel eens eerder een compliment gehad, maar deze keer gaf hem zeker een soort van voldoening. Hij was tenslotte in staat geweest om de kater te kopiëren en daarbij een betere methode te gebruiken voor het jagen op konijnen. Hij wist echter wel dat hij hier nu nog wel vaker op zou moeten oefenen wilde hij het helemaal onder de knie krijgen, maar het was zeker een goede start. "Ik zal deze sluipmethode zeker nog gaan oefenen, zodat ik er beter in wordt." Zei hij dan ook eerlijk tegen de warrior.

Crowfur wilde nog wel eens de dag meemaken dat hij een Apprentice of een Warrior tegen zou komen die op een konijn af kon sluipen zonder dat deze hem of haar opmerkte. En dan helemaal tot het einde totdat de kat, net zoals bij een muis, op de prooi kon springen zonder dat deze hem ooit gehoord had. Konijnen waren zo gevoelig dat ze je echt al aan konden horen komen of het aan hun kleine pootjes voelden. Crowfur had het dan ook nooit echt een verrassing gevonden dat de konijnen altijd bij hem weggerend waren en vond het dan ook een onmogelijke opdracht om van een Apprentice te verwachten dat zij het wél op de stilste manier konden. Maar goed, in zijn ogen had Pantherpaw het prima gedaan en als een Apprentice iets goeds deed mocht het ook gezegd worden, niet waar? Hij glimlachte naar de kater toen de hem bedankte en gaf hem een kort knikje. ‘Geen dank,’ sprak hij. ‘Als je het minder goed doet zeg ik het, maar als je het goed doet zeg ik het ook.’ Hij koos expres niet voor het woordje ‘slecht’ want dat kwam zeker op een Apprentice al heel denigrerend over. Minder goed was dan de goede oplossing omdat het gewoon iets was waarin de Apprentice nog moest verbeteren, slecht kwam dan weer over alsof het véél verbetering nodig had. ‘Dat is je geraden,’ sprak hij en hij keek de kater streng aan. ‘Maar je mentor zal het daar ook wel met je over hebben en je misschien zelfs iets beters aanleren dan ik heb gedaan.’ Hij grinnikte even. Hij ving best wel goed konijnen en durfde te zeggen dat hij één van de betere konijnenjagers was, maar als iemand anders het beter kon dan moest diegene het maar zeggen. ‘Wie is je mentor als ik vragen mag?'

Pantherpaw was het er zeker wel mee eens dat Spiderlapse hem vast ook nog wel wat dingen zou leren, ook al was dit zeker een techniek die hij niet zou vergeten. Dit leek hem namelijk de beste dat hij op dit moment kon gebruiken en hij zou het dan ook zeker gebruiken tot hij misschien iets beters ontdekte. "Mijn mentor is Spiderlapse." Antwoordde hij. Hij zei er niet bij dat het eigenlijk zijn tweede mentor al was, gezien de eerste niet heel lang zijn mentor was geweest. Het enige wat hij aan Autumnstorm had overgehouden was jammer genoeg zijn angst voor water. Verder had ze hem vooral het territorium laten zien en Spiderlapse had hem juist meer leren vechten en jagen. Het was misschien niet het beste om zijn eerste mentor te herinneren aan het feit dat hij bij haar in het meertje viel en daardoor een angst voor water had ontwikkeld, maar het was gewoon iets dat hem bij bleef en dat kon hij niet zomaar negeren. Ook al had hij geen idee wat hij zou doen als iemand hem echt nodig had terwijl deze in water beland was, misschien zou hij er dan juist niet bij nadenken.

Crowfur draaide zijn kopje naar Pantherpaw toen deze antwoordde en fronste toen hij het over Spiderlapse had, maar kon zich toen een zeer jonge tom herinneren. De tom was zelfs nog jonger dan hem en hij was eigenlijk al vrij jong, want hij was nog maar drie moons Warrior. Hij genoot wel van het Warriorschap, maar soms miste hij de momenten dat hij een Apprentice was wel. Om meerdere redenen. Ten eerste de verantwoordelijkheden die toen niet zo zwaar op hem wogen en ten tweede omdat hij de tijd miste dat hij zijn partner kon ontmoeten zonder dat iets hun in de weg had gestaan. Correct: zijn ex-partner. En hij vloekte op zichzelf omdat hij zijn dochtertje nu bijna als een last zou zien. Hij had het haar nooit verweten dat het eigenlijk een soort van dankzij haar gebroken was tussen hem en zijn partner en dat ging hij nu ook niet doen. Ze was prachtig en ze was het mooiste wat hij had in zijn leven, maar soms gingen zijn gedachten wel eens terug naar zijn ex-partner en kon hij het niet laten dat hij de tijden samen met haar begon te missen. Hoe ze elkaar hadden ontmoet op een mooie dag in Fourtrees en hoe de liefde verder was gegroeid tussen hun tot ze een onbreekbare band hadden. Of dat dacht hij toch, want zodra dat de kitten was gekomen had ze opeens geen tijd meer voor hem, noch voor haar kitten. Crowfur verbeet de gedachten en draaide zijn kopje, ietwat geïrriteerd nu, naar Pantherpaw toe. ‘Dat is een zeer jonge Warrior, maar misschien juist wel goed omdat hij zich dingen beter herinnert die hem net zijn aangeleerd.’ Hij moest eerlijk toegeven dat hij het idee dat een jongere Warrior dan hem al eerder mentor was geworden dan hem niet bepaald leuk vond, maar het zij zo. ‘Plus je zult altijd zien dat van die jonge Warrior’s hun taken tien keer serieuzer opnemen dan de oudere. Ik kan niet geloven dat ik soms Apprentice’s rond zie lopen in het kamp waarvan hun mentor niet bepaald veel met hun gaat doen.’

Pantherpaw wist dat Spiderlapse een jonge warrior was, hijzelf had zich ook afgevraagd of hij een goede mentor zou zijn. Hij had zo zijn bedenkingen gehad, maar had besloten om ze niet hardop te zeggen. De kater was echter wel vrij streng en hij leerde dan ook zeker veel van de kater. Spiderlapse had eigenlijk wel aan hem bewezen dat hij een apprentice kon trainen. Het kon inderdaad zo zijn dat de kater nog dingen kon herinneren van zijn eigen trainingen, maar daar had hij geen idee van. Zelf zou hij echter nog niet heel snel een apprentice willen als hij een warrior werd. Hij zou eerst willen kijken wat voor een taken hij allemaal als warrior zou krijgen voor hij tijd zou kunnen inplannen voor een apprentice. "Hij is misschien jong inderdaad, maar ik leer veel van hem." Zei hij eerlijk. Dat nam niet weg dat hij zelf liever nog zou wachten met een apprentice tot hij ouder was, maar het was natuurlijk aan Everstar om te besluiten wanneer hij er klaar voor zou zijn. "Ik ben ook wel blij dat ik een mentor heb die op zijn minst tijd voor me vrij maakt." Stemde hij dan ook in. Hij zou er niet aan moeten denken om een mentor te hebben die hem gewoon zijn gang zou laten gaan en hem nauwelijks trainingen zou geven.

Crowfur was opgelucht om te horen dat Pantherpaw veel leerde van de jonge kater. Toch vond hij het vreemd dat een kater al zo snel nadat hij Warrior was geworden aangesteld was geweest als een mentor. Maar hij kende Spiderlapse natuurlijk nog van toen hij nog maar een Apprentice was. Als je dat dan toevoegde aan het feit dat hij de kater een lange tijd al niet meer had gezien dan was het niet raar dat hij zich de kater nog als redelijk klein voorstelde als hij dacht aan de Warrior. Maar goed, Pantherpaw gaf aan dat hij veel van de jonge kater kon leren en daar had Crowfur dan weer niets op te zeggen, ook al was hij ouder. Hij zou echter wel zijn taak serieus nemen als Everstar hem ooit mentor zou maken. Hij zou de meest norse mentor worden ooit waarschijnlijk en zeer streng als de Apprentice iets zou uithalen, maar in het uiteinde hoopte hij dat zijn Apprentice dan net zo veel van hem zou leren als dat hij Pantherpaw nu had leren jagen op konijnen. Hij wist dat het traditioneel was om het territory als eerste te laten zien omdat de katten daar natuurlijk heel hun leven spendeerden, maar Crowfur wilde ook veel aandacht richten aan vechttechnieken. Maar goed, hij had nog geen Apprentice, dus dat plannen had eigenlijk geen zin. Hij zou wel zien hoe hij het zou aanpakken. In elk geval hoopte hij dat hij een goede mentor zou worden. ‘Je kan je als Apprentce dan nog wel aansluiten bij een patrol of vragen om vechttechnieken te volgen, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde,’ sprak hij. ‘Hoewel je gewoon naar Everstar moet gaan als je het gevoel hebt dat je verwaarloosd wordt, hoor. Dan zoekt zij wel een andere mentor en in de tussentijd zijn er katten genoeg die je iets willen leren.’ Hij keek de kater een soort van vriendelijk aan. Zijn gezicht stond zo vaak nors dat hij bijna niet meer wist hoe hij een vriendelijke blik naar iemand moest werpen, maar de blik die hij dus naar Pantherpaw wierp kwam er het dichtste bij in de buurt.

Hij kon wel begrijpen dat de meeste Spiderlapse nog jong zouden vinden om voor het eerst een mentor te worden en dat er ook oudere katten waren die nog geen mentor waren geweest. "Als het nodig is zal ik dat zeker doen." Antwoordde hij met een kleine glimlach om zijn lippen. Hij liet zijn blik even naar de lucht gaan, misschien zouden ze zo beter terug naar het kamp kunnen gaan. "Gaan we nog wat jagen of zullen we zo terug naar het kamp." Misschien was de vraag wat onverwacht, maar de zon was al niet meer op zijn hoogste punt, dus misschien was het beter als ze het hier zo zouden afronden. Hij vond het echter zeker wel prettig om met Crowfur te praten en dingen van hem te leren, misschien dat de kater hem ook nog wel een keer andere dingen zou willen leren of dat ze samen zouden gaan jagen. Hij had namelijk nog geen idee hoelang het zou duren voor hij een warrior zou zijn, maar dat zou uiteindelijk ook gebeuren.

Crowfur zweerde nu al bij zichzelf dat als hij een apprentice toegewezen zou krijgen dat hij de training niet zou verwaarlozen. Hij zou beginnen met heel het territory te laten zien, de Clanverschillen uit te leggen en vervolgens direct aan de slag te gaan met jachttechnieken. Zolang zijn apprentice geen konijn kon vangen zou hij nog even wachten met de vechttechnieken. Nee, grapje, maar op snelheid wilde hij dus wel oefenen. En dan natuurlijk de vechttraining. Hij zou sowieso de move laten zie hoe een apprentice een badger kon aanvallen. Maar goed, dat zou hij dan allemaal ter plekke wel verzinnen. Eerst moest hij nog aangewezen worden als mentor. Hopelijk kreeg hij dan iemand die van hem wilde leren, want hij wist dat er een paar Clanmates waren die niet bepaald de beste indruk van hem hadden. Veel geruchten gingen over hem rond en dat had ook veel met zijn dochtertje te maken en het feit dat hij er niet openlijk over wilde spreken wie de moeder van haar was. Crowfur voelde zich daar nog altijd niet verantwoordelijk over om zijn Clanmates over dat onderwerp een antwoord verschuldigd te zijn, maar je had natuurlijk altijd van die katten die alle informatie wilden verzamelen in de WindClan die er maar te vinden was. Net zoals Pantherpaw wierp Crowfur een blik op de lucht en merkte dat het inderdaad een goed idee was om het konijn mee te nemen en het hierbij te laten. ‘Ik denk dat je tegen volgende keer wel weet hoe je een konijn moet vangen en anders, als je niks te doen hebt, neem ik je morgen nog wel een keer mee als je daar zin in hebt.’ Hij keek de kater rustig aan. ‘Laten we dan nu teruggaan naar het kamp. Je moet zelf weten of je bij mij komt zitten of dat je liever bij je denmates gaat zitten.’

Pantherpaw zag dat Crowfur ook even naar de lucht keek en tot dezelfde conclusie kwam. Het klonk zeker niet verkeerd om nog een keer mee te gaan met de zwarte kater, hij wist echter niet of Spiderlapse al wat voor hem in petto had, dus dat zou nog even afwachten worden. "Ik zal er zeker voor zorgen dat ik de volgende keer fatsoenlijk een konijn kan vangen." Dat was iets dat hij sowieso van plan was. Iets sneller worden was sowieso wat hij van plan was. "Ik wil zeker nog wel een keer mee, ook al weet ik niet of dat morgen zou kunnen." Zei hij wel eerlijk. Het was tenslotte niet alsof hij alles zelf zou kunnen bepalen. "En ik wil best bij je komen zitten." Zei hij. Het maakt hem niet zo zeer uit of hij een keer bij een warrior zou gaan zitten met eten. Hij zat al zo vaak bij zijn denmates, dus ze zouden het ook echt niet een keer erg vinden als hij bij een ander ging zitten.

Crowfur merkte dat hij Pantherpaw, ondanks dat deze nog maar een apprentice was, al aardiger vond dan de meeste warriors uit zijn eigen den. Pantherpaw lette tenminste op als er hem iets werd gezegd en Crowfur had ook het idee dat de tom zich niet veel aantrok van Crowfur’s slechte humeur, hoewel deze verrassend weinig tevoorschijn was gekomen in de buurt van de kater. Oké, in het begin misschien een beetje, maar zodra hij had geconcludeerd dat hij Pantherpaw wel aardig vond, was dat er ook steeds meer op vooruit gegaan. Hij wist zeker dat als de tom warrior zou worden dat hij meer moeite zou doen om met hem om te gaan, maar natuurlijk kon dat nu ook al. Het wilde niet zeggen dat als de één warrior was en de ander een apprentice dat er geen band tussen de twee kon ontstaan of zo. Crowfur zag het wel zitten om Pantherpaw als vriend te hebben in de WindClan. Dan had hij toch tenminste één vriend in de WindClan, want voor vrienden te maken deed hij niet bepaald zijn best. Als apprentice was hij te veel bezig geweest met de RiverClan she-cat en met zijn eigen training om aandacht te besteden aan zijn Clan mates en als warrior was hij vooral bezig geweest met zijn taken en met zijn dochter. Misschien was nu wel de tijd gekomen dat hij eindelijk eens wat meer vrienden zou maken in de Clan, hoewel dat voor hem altijd een heikel punt zou blijven. ‘We zullen wel zien,’ sprak hij rustig. ‘En anders kan het ook een ander keertje.’ De zwarte tom draaide zich om en wees met zijn staart naar het net gevangen konijn. ‘Als jij dat konijn pakt dan zal ik de andere gaan halen.’ Vervolgens versnelde hij wat om het konijn op te pakken dat Pantherpaw als eerste gevangen had en liep vervolgens al in de richting van het camp. Hij nam aan dat Pantherpaw hem wel zou volgen. Hij rook de geuren van het camp al snel en legde zijn konijn op de fresh-kill pile. Vervolgens koos hij een muis uit de hoop en wees naar een vrij plekje in de buurt van de nursery. ‘Daar?’ vroeg hij vervolgens.