I'm a ninja

Voorzichtig klom de kleine kitten uit zijn nest - eerst zijn rechtervoorpootje, dan zijn linkervoorpootje. Het was donker in de nursery en ondanks dat het maanlicht wat naar binnen scheen zag hij niet veel, dus tastte hij de weg maar wat af. Pearlykit kroop wat meer naar voren en hief toen zijn achterpootjes uit het nest, heel voorzichtig om niemand wakker te maken - vooral zijn moeder niet dan. Zijn siblings kon hem niet zo veel schelen, zolang ze hem maar niet veraadden. Hij wou naar buiten gaan, buiten het camp - en wat was een beter moment dan 's nachts, wanneer er bijna niemand nog wakker was? De kleine lichtgrijze kitten trippelde stilletjes voort, elke keer dat zijn poot geluid maakte op de vloer lichtjes ineenkrimpend.

Eerste post Honeyscent

Als er iets was wat de witte kattin goed kon, dan was 't wel wakker blijven. Ze sliep toch al slecht, dus die paar extra uurtjes konden haar niet zo heel veel schelen. Met haar blauwe ogen rustig de nursery door kijkend, viel het haar op dat een van haar nieuwsgierige kleine kittens probeerde 't nest uit te komen. Eens zien hoe ver 'ie zou komen zonder dat hij door zou hebben dat hij bekeken werd. Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat toen ze hem in elkaar zag duiken, elke keer dat zijn pootjes geluid maakte op de vloer. Later, als hij Apprentice zou zijn, zou zijn mentor hem leren goed z'n gewicht te verdelen en licht op zn pootjes te staan, om een muis te kunnen vangen. Voorzichtig kwam ze overeind, zonder haar andere kittens wakker te maken. Ze sloop naar voren toe en greep de kittens zachtjes in z'n nekje. "Waar dacht jij heen te gaan," grinnikte ze zachtjes, met haar bek vol nekhaar.

De lichtgrijze kitten piepte geschrokken toen hij plotseling opgepakt werd bij zijn nekvel. Hij bewoog zijn pootjes heen en weer in de hoop dat hij kon ontsnappen, maar daar had hij geen geluk bij. Toen de poes die hem oppakte iets vroeg herkende hij haar stem als die van zijn moeder. Gesnapt! "Euhhh..", antwoordde Pearlykit, proberend om een goeie leugen te verzinnen, iets dat geloofwaardig was. De jonge kitten was daar echter nog niet goed in, dus antwoordde hij maar het eerste dat in hem opkwam: "Ik ninshza!"

Het zachte gepiep liet haar zachtjes snorren. Ondanks alles wat er gebeurd was, was ze toch wel blij met haar kittens. Het liefst had ze natuurlijk gewild dat het anders was gelopen, maar deze kleintjes waren toch wel heel wat voor haar. Ze glimlachte eventjes en zetten Pearlykit op de rand van haar nest. "Een hele goede ninja," zei ze zachtjes, hopend dat ze haar andere kittens niet wakker zou maken. "Als dit al zo goed gaat, zal je straks ook een hele goede jager worden," snorde ze daarna, terwijl ze de lichte kitten een kit over z'n kopje gaf.

De kleine kitten glimlachte blij. Hij zou een hele goeie warrior worden, en een hele goede warrior en een heel, heel goede vechter! Pearlykit spreidde zijn voorpootjes uiteen en hurkte, alsof hij zo klaar was om aan te vallen. Zijn kleine staartje zwaaide enthousiast heen en weer. "En fehter!", antwoordde hij, met zijn kleine lichtgrijze pootje naar een denkbeeldige vijand zwaaiend. ja, hij zou zijn clan trots maken als hij groter en sterker was, en hij zou hen laten zien dat een meisjesachtige naam niet betekende dat je vocht als een poes!

De witte kattin snorde zachtjes toen ze de woorden van Pearly hoorde. Ze was altijd bang geweest dat hij kwaad op haar zou zijn geweest vanwege de naam die ze hem had gegeven. Pearlykit was immers niet de meest mannelijke die ze een kitten had kunnen geven, maar ze wist dat het uiteindelijk wel goed zou komen. "Je zult de beste warrior van Riverclan worden en als je geluk hebt, schop je 't misschien zelfs tot Deputy," zei ze zachtjes snorrend. Ze gaf de kitten een lik over z'n ruggetje heen, terwijl ze haar kop op d'r pootjes neer legde.

De kitten knikte enthousiast en keek op naar zijn moeder. Ja, hij zou de allerbeste warrior van Riverclan worden, en daarna deputy, en daarna leader! "Pearshyshtar! Nieman will lahen dahn!", piepte hij. Nee, als hij Pearlystar zou heten dan zou hij het verbieden om met zijn naam te lachen. Niet dat dat nu zo veel gedaan werd, maar de lichtgrijze kitten was er heel gevoelig over en dacht snel dat ze met hem lachten - of het nu met zijn kleine gestalte was of zijn vrouwelijke naam.

Pearlystar, dat was eigenlijk zo'n slechte naam nog niet. Maar haar hart kromp ineen toen ze de rest van zijn woorden filtreerde. Was hij echt zo bewust van het feit dat katten aan het lachen waren om zijn naam? Ze keek haar kitten eventjes aan en kon niet meer van trots voelen voor het kleine mannetje. "Niemand lacht om je, Pearlykit. Dat is wat jij moet doen. Later zal jij ze laten zien dat jij met trots je naam mag dragen, dat niemand het recht heeft om je uit te lachen omdat je naam misschien niet zo stoer klinkt. Maar onthoud dat je je altijd op het pad van Starclan zal blijven, op het moment dat je Starclan in twijfel gaat trekken, hebben andere katten alle recht om je uit te lachen," zei ze zachtjes, hopend dat de kleine kitten snapte wat ze probeerde uit te lachen. "Laat ze zien dat je een waardige kat van Riverclan bent, een kat waar zowel Riverclan als Starclan trots op mogen zijn," snorde ze er nog achteraan.

Zijn moeder begon een hele lang speech waar Pearlykit de helft van de woorden niet van begreep en dus snapte hij niet echt wat ze bedoelde. Ondanks dat knikte hij; hij wou niet dom lijken, en als mama dacht dat hij het zou begrijpen dan zou hij het begrijpen. Iets van.. Trots? En in Starclan geloven? Zoiets. Zijn grijsblauwe oogjes keken op naar de witte poes, een blik van vastberadenheid in hun. Hij zou haar trots maken en hij zou een beter warrior worden dan zijn domme broertje.

De blik in zijn ogen maakte haar zowel bang als trots. Deed ze iets verkeerd als moeder zijnde? Als haar kittens iets werden wat haar clan kwaad zou doen, dan had ze een groter probleem. Ze huiverde eventjes en slaakte een zachte zucht. Ze had toch al een fout begaan door kittens te krijgen, misschien wel van een Riverclanner, maar ze kon hem niet goed genoeg en hij zat niet eens meer in de clan. Ze legde haar kop op d'r pootjes en keek langs Pearlykit heen naar de uitgang van de Nursery. "Zeg eens Pearlykit, hoe vind je 't leven in Riverclan? Je bent misschien nog wat jong, maar wat denk je tot nu toe?" vroeg ze opeens zachtjes.

Mama zuchtte en huiverde even. Waarom zou ze dat doen? Toen vroeg de witte poes iets. Pearlykit knikte zijn kopje wat scheef, fronsend. Hij probeerde uit te vogelen wat ze eigenlijk vroeg - waarom gebruikte mama toch altijd zo'n moeilijke woorden? Misschien was hij gewoon te dom. "Ja.", antwoordde de lichtgrijze kitten vastberaden, omdat hij niet echt begreep wat ze vroeg maar ook niet dom wou lijken. Ja was ook een heel makkelijk woord, dat kon hij goed uitspreken; en veel katten zeiden dat toch als antwoord op vragen die hun gesteld werden?