Darker times will come and go, times you need to see her smile

And mothers hearts are warm and mild, I would rather see this world through the eyes of a child

Sinds vanochtend had ze hier haar eigen nest. Het was gek, om niet meer in de warriorsden te slapen, maar het was het beste voor nu. Ze had het nest naast haar moeder uitgekozen, zodat als er iets fout ging, ze altijd hulp kon krijgen. Een steek ging door haar buik heen. Mouse klemde haar kaken strak op elkaar. Het was nu twee en een halve week sinds dat ze wist dat ze zwanger was, en Lizardpath had toen gezegd dat ze nog twee weken moest. De kittens konden ieder moment komen en ze was dan ook bang bij ieder steekje dat het ging gebeuren. Nu voelde het echter anders. Deze steek voelde anders. Ze haalde diep adem en knikte. Oké, ze kon dit. Ze draaide haar kop naar één van de Queens, en miauwde: "Zou jij Lizardpath alsjeblieft willen halen?" haar stem was onvast, maar haar ogen stonden vastberaden, ze zou dit doen.
Opnieuw ging er een steek door haar buik, die haar zachtjes deed kreunen. Ze wist dat dit nog lang niet het ergste was en een beetje bang drukte ze haar oortjes tegen haar kop aan. Deze steken duurde langer dan sommige die ze al eerder gehad had. Ze zag de Queen terugkomen met Lizard aan haar zijde en ze knikte met een pijnlijke frons op haar gezicht. Toen leek haar buik weer wat te ontspannen en ze zuchtte. Echter kreeg ze na een minuut weer een wee.
Mouse hijgde hard van inspanning. StarClan, wanneer kwamen de kittens eindelijk? Ze had het gevoel alsof ze weeën voor niets aan het krijgen was, alsof de kittens er nooit uit zouden komen. Haar vruchtwater was echter al wel gebroken, wat betekende dat er toch wat gebeurde. De weeën waren nu een ding dat steeds maar aanhield, en ze moest haar best doen om niet constant te schreeuwen in pijn. Toen werd haar echter verteld dat ze nóg harder moest persen, dat er nu een kitten aankwam. Ze deed zoals haar gevraagd werd, terwijl ze op een stok beet die ze had gekregen van een andere Queen. Het leek ontzettend lang te duren, maar toen uiteindelijk, na zeker een uur lang persen en pijn lijden, voelde ze een kleine verlichting en wist dat de kitten eruit was. Ze kwam meteen overeind en likte het vliesje van diens neus. Een glimlach kwam automatisch op haar gezicht toen ze hem zag. Of hem... Haar! Ze spinde zachtjes en likte de rood met witte kitten een aantal keer, waarna ze deze voorzichtig naar haar buik toeschoof. "Harekit," fluisterde ze zachtjes, en ontfermde zich over de kitten. Ze wist dat ze nu een korte tijd rust had, en even kon bijkomen. Dankbaar keek ze naar een kattin die wat water gehaald had voor haar, en begon dit op te drinken, waarna ze verder ging met het likken van haar pasgeboren kitten.
Na een tijd begonnen de persweeën weer. Zachtjes gromde ze. Dit keer ging het sneller, maar het deed nog steeds immens veel pijn. De stok die ze eerder gehad had, had ze al door midden gebeten en ze kon nu enkel op haar kiezen bijten wilde ze het niet uitgillen. Na een tijd kwam voelde ze opnieuw dezelfde verlichting, en hard hijgend tilde ze haar kop op, en schoof ze de kitten naar zich toe, om vervolgens dezelfde stappen als bij Harekit te herhalen. Het vliesje van de neus aflikken, vervolgens de kit drooglikken en als laatst de kit naar haar buik te schuiven. "Cheekykit," miauwde ze zachtjes en glimlachte warm. Dit keer was ze gezegend met een zoontje. Hij was prachtig, en zag er ontzettend schattig uit. Cheeky was perfect voor hem. Vermoeid legde Mouse haar kop neer, om even uit te rusten. Ze wist dat ze nog niet klaar was.
Alles leek nu veel sneller te gaan. Nu er al twee kittens geboren waren, leek alles beter opgerekt te zijn en ging het uitpersen makkelijker. De hoeveelheid pijn leek zelfs iets minder erg te worden. De volgende kitten die geboren werd, deed haar denken aan één van haar beste vriendinnen, Mistfeather. Een beetje pijnlijk keek ze naar de kitten. Mistfeather was niet blij met de situatie van haar en Tiger, en dat wist ze maar al te goed. Toch wilde ze deze kans niet laten lopen. Ze likte het vliesje van de neus van haar kitten af en miauwde toen de kit haar naam. "Mistkit," murmelde ze en vervolgde haar likken toen, om de Mistkit zowel droger als warm te likken. Toen ze dit gedaan had, schoof ze het poesje naar haar buik, zodat die hier drinken kon.
Mouse had gedacht dat dit misschien de laatste was, maar Lizardpath meldde toen dat dit niet zo was. Er moest er nog één uit. Kort sloot de jonge poes haar ogen. StarClan, sta me bij. Ze was uitgeput van het baren van de drie kittens en ze hoopte dat alles maar goed ging met deze vierde. Echter ging dit een stuk sneller dan ze verwacht had, en binnen enkele minuten had ze nog een kitten erbij. Ze glimlachte toen ze diens vacht zag. Rood, zoals haar, en zoals haar zusje Harekit. "Russetkit, miauwde ze warm, nadat ze het vliesje ook van diens neus had afgelikt en begon met het verder drogen van de kitten. Ze schoof deze vermoeid tegen haar buik aan, en zocht vervolgens de blik van Lizard op. Deze vertelde haar dat dit inderdaad de laatste was, en Mouse knikte. Gelukkig. Ze sloot haar ogen, om enkel even wat uit te rusten. In slaap vallen wilde ze niet, ze wilde dit moment helemaal in zich opnemen. Het was een raar gevoel, vier kleine bolletjes die nu tegen haar aangekruld lagen, maar het was ook fijn. Dit waren haar kittens. Eventjes vergat ze helemaal hoe ze er kwamen en wat er allemaal voor drama gebeurd was. Eventjes was ze gewoon een ontzettend blije moeder.

- Lizardpath + de kittens mogen als eerste posten, hierna is het topic open voor iedereen die mag komen kijken. De kittens hoeven niet op volgorde te posten c:

De kitten was in de tijd dat ze had mogen bestaan in haar moeders buik langzaam gegroeid. De ruimte waarin ze dan ook zat was steeds krapper geworden. Dat kwam omdat ze niet de enige was die aan het groeien was. De andere kittens om haar heen waren ook aan het groeien, ook al had ze daar natuurlijk nog geen besef van. Plots werd de ruimte echter verstoord door een beweging en al snel werd ze naar een opening gebracht en naar buiten geleid.
Na de warme plaats waar ze net nog was, voelde deze plek koud aan. Gelukkig voelde ze al snel wat warms toen een tong over haar lijfje heen ging. Nu dat ze langzaam warmer aan het worden was, merkte ze dat ze dichter naar de warmte toegebracht werd. Zodra ze dan ook de vacht en warmte van haar moeder voelde ontspande ze meteen. Al snel begon ze dan ook te voelen en zodra ze een tepel had gevonden sloot ze haar bekje eromheen om rustig te drinken.

Als laatste puntje op de i kreeg hij dan eindelijk zijn vachtje. Hij leek helemaal op zijn vader. De kleine naamloze kitten was aan het sabbelen op zijn voorpoot. Vandaag had hij alles ontdekt. Zijn voorpoten, achterpoten en als hij zich goed draaide ook zijn staartje. Hij deed het zonder besef, zoals het een gewoonte was om ook aan de oren te sabbelen van de anderen. Hij besefte ook niet dat er eentje weg was. Het voelde alleen maar leger. Tot hij er zelf uit kwam. Een klap op de grond dwong zijn kleine longetjes open te gaan. Door zuivere, ijskoude lucht die hij inademde schrok hij erg. De kleine bengaalse kitten sperde instinctief zijn mondje open. Pas toen hij brutaal werd gelikt kreeg hij er geluid uit. Hij krijste met zijn kleine stemmetje alles bij een. Zijn oortjes zaten nog dichtgeplakt dus hij kon niet horen hoe hard hij riep. Zacht. Maar in zijn kopje klonk het hard genoeg. Hij werd tegen iets aangeduwd dat hij kende. En dus deed hij automatisch wat hij toen ook had gedaan. Hij pakte het oortje van zijn zus en sabbelde er op.

omg die titel loools

Lizardpath had direct haar spullen bijeen gezocht toen één van de queens haar kwam halen. Het was Mousewish. Het moment was voor haar aangebroken. Ze was maar juist op tijd de nursery in getrokken. Toch had Lizard liever dat de queens zich eerder verplaatsten naar de nursery in plaats van in de warriorsden te verblijven. Maar geen enkele queen wilde het leven van een warrior achter zich laten, totdat ze hun bundeltjes naast zich hadden liggen. Nadien wilde men niet terug naar de warriorsden. Lizardpath snapte nog niet goed hoe dat werkte. Waarom al die twijfel en al dat tegen gepruttel? Eenmaal ze bij Mousewish was, hielp ze de poes net zoals ze eender andere queen zou helpen. Mouse was een jonge moederkat, wat zou kunnen zorgen voor complicaties, maar alles ging eigenlijk perfect. Zoals het hoorde. De vier bundeltjes lagen ondertussen netjes bij hun moeder. Ze zagen er gezond uit, al waren ze nog behoorlijk klein. Maar dat was bij elke kitten. Dat zij ooit zo klein was geweest. Dat zou ze zichzelf niet meer kunnen inbeelden. Lizardpath glimlachtte even naar Mousewish. "Ze zien er alle vier gezond uit," mauwde de medicine cat en zette een klein stapje naar achteren om hen wat meer plek te geven. "Je hebt het ook goed gedaan maar als er verder nog iets is, twijfel dan niet en roep me direct bij je." Lizardpath wilde liever wat vaker langskomen om problemen te vermijden.

Je werd geboren en je ging weer dood. Zo was het leven. In dit geval werden en hoopjes geboren. Waaronder de rood/bruine kitten, fragiel en jong. Zo breekbaar. Kittens waren een waar geschenk van Starclan, gepland of niet gepland, in de clans was nieuw leven enorm belangrijk. Zij zijn de toekomst van de clan en houd hun bestaan in stand, zolang de wegen van de warrior code ook zal bestaan.
Voor de jonge ongeboren kit werd het steeds krapper en ze kwam achteraan te liggen. Warm in de buik van haar moeder. Toen werd het langzaam steeds ruimer. De eerste verliet de baarmoeder. Een poos bleef het zoals het was, maar even later werd het weer een stuk krapper en begonnen er rare bewegingen te ontstaan. De kitten kreeg er niks van mee, want denken kon ze nog niet, ze had nog geen bewustzijn. Deze begon pas toen de één na laatste kitten ook verdwenen was en het de beurt was van de bruin/rosse kitten om geboren te worden. Het duurde totaal niet lang en voor de jonge kitten het wist werd ze geslagen door een klap van kou. Er werd wat van haar snoetje gelikt en de kitten kon ademen, vervolgens werd ze warm gelikt, wat de kitten blij liet piepen. Het was een schril, hoog piepje. Vervolgens kwam ze tegen iets warms aan en begon ze instinctief te zoeken naar iets. Wat dat iets was, wist ze niet. Doordat de andere kittens alle voedselbronnen al in beslag hadden genomen kon de jonge kitten er geen vinden. Ze had een naam ontvangen, deze was alleen nog niet tot haar door gedrongen, maar de naam was Russetkit. Gefrustreerd begon ze door te zoeken, maar een voedselbron kon ze maar niet vinden. Russetkit slaakte een schrille, klagende piep terwijl ze door zocht. De anderen maakte het haar niet makkelijk.

De aandacht van de kitten werd getrokken toen er een ander warm iets naast haar gelegd werd. Dit zorgde er echter nog niet voor dat ze stopte met drinken, maar het volgende wat deze warmte deed zorgde daar wel voor. Ze liet een klein piepend geluid horen uit protest toen haar broertje op haar oortje begon te sabbelen en probeerde iets meer afstand te krijgen van de andere kitten. De tepel achterlaten had ze liever niet gedaan, maar haar oortje bevrijden had nu de prioriteit. Ondertussen werd het ook nog wat drukker om haar heen en begon ze meer warme lichaampjes te voelen. Ze had alleen geen aandacht voor die kittens, voor nu was haar aandacht alleen gericht op haar broertje.

De kleine kitten lag gewoon rustig te slapen, lichtjes snurkend en helemaal in haar moeders vacht geduwd, toen ze het opeens koud kreeg. De warme vacht van haar moeder verdween. Even bleef Amberkit nog liggen, haar gesnurk haperend. Uiteindelijk werd de lichtbruine kitten wakker en opende ze haar oogjes, verdwaasd knipperend. Wat? Waar was mama? Amberkit piepte eens gealarmeerd en keek toen om zich heen. In het schemerlicht in de nursery zag ze Brindleleaf een eindje verder staan. besluitend om het heft in eigen poten te nemen, stond de jonge kitten op en kroop ze uit het nest, haar broertjes achterlatend. "Mama!", klonk haar schelle piep door de nursery. Ze besefte niet echt wat er gaande was. Ze stond naast haar moeder en keek nieuwsgierig naar waar zij naar aan het kijken was. Waren dat kittens? Ze zagen er raar uit, heel klein, en hun oogjes waren toe; maar ze waren eigenlijk best schattig. Vragend keek Amberkit op naar haar mama.

De kleine bengaalse kitten voelde zich opeens erg moe. Zijn zusje stortte zich nog op hem, maar zijn kopje viel al neer. Hij gaf haar nog een zwakke por. Als hij nu direct geen energiebron vond zou hij sterven. Kleine pluizebolletjes als deze die nu bij de buik lagen hadden vrijwel meteen melk nodig. Zijn honger scherpte zijn zintuigen. Onhandig maaiend probeerde hij een weg te vinden naar de geur die zo heerlijk naar hem riep. Een ander zusje versperde hem de weg. Hey! Cheekykit klaagde. Hij hoorde nog iemand klagen. Ze zaten in hetzelfde schuitje. MEELK WIJ HEBBEN MEEEELKKK NODIG!!!! Zoiets, maar hij besefte nog niet veel dus al wat hij deed was piepen. Samen met zijn rossige zusje.

Wat een onhandige boel was dit. Allemaal krioelende kittens, totaal geen benul van wat ze deden en puur handelend op instinct. Dit ging echter ook niet geheel goed, want de jonge Russetkit kon haar voedselbron maar niet vinden en piepte maar wat klagend. Ze was niet de enige, haar broer was ook klagend aan het piepen, al klonk hij heel zwakjes intussen. Hij zat dan vast al wat langer zonder het nodige voedsel. Russetkit kroop over een rood met witte kitten heen, een zus, en door dat ze dat deed voelde ze ineens een ding, iets waar ze wal aan wou zuigen. Stuntelig viel ze van Harekit af, al wist ze niet dat dat haar naam was en kwam zo tussen Harekit en Cheekykit in. Nogmaals piepte ze klagend en ging ze zoeken naar wat ze eerder had gevoel, voor ze van haar zus afgevallen was. En ja hoor, daar was die, de voedselbron waar eerst Harekit aan gezeten had. Ze plaatste haar bekje er op en begon eindelijk, gulzig te zuigen. De warme vloeistof vulde haar lichaampje en tevreden verslapte haar lichaampje wat van ontspanning en tevredenheid. Warmte en voedsel.

Haar broertjes en zusjes hadden het allen zeer druk met elkaar, hun luide gepiep en het onrustige geschuifel drong maar al te goed tot haar door. De grijze kitten was echter, in tegenstelling tot haar siblings, tevreden. Ze genoot met volle teugen van de warme, voedzame melk die haar bekje binnen kwam en stopte pas toen het voelde alsof haar kleine buikje uit elkaar zou spatten. Ondertussen klonken er heel veel stemmen om haar heen, die geen van allen daadwerkelijk tot de jonge kitten doordrongen. Voor haar was er nu enkel de warmte van haar moeder en het zware gevoel van slaap. Het jammere was nu net, dat ze niet de enige was en de geluiden om haar heen irriteerde het jonge beest. Uit protest piepte ze dan ook klagelijk, maar eigenlijk was de jonge Mistkit te moe om echt wat er tegen te doen en ondanks de stemmen viel ze dan toch naast haar moeders buik in slaap.

Hoewel ze ontzettend blij was, was ze ook ontzettend moe. Ze sloot haar ogen, maar zorgde er wel voor dat ze niet in slaap viel. Het was belangrijk dat ze dit moment meemaakte, en bovendien wilde ze het voor geen goud missen. Ze voelde een vacht die tegen haar aangedrukt werd, en haar helderblauwe ogen gingen langzaam open. Mama. Deze miauwde dat ze prachtig waren, en een glimlachje kwam op haar gezicht. "Ja, hé?" fluisterde ze, haar stem wat hees door de inspanningen die ze geleverd had nog niet zo lang terug. Klaaglijk gepiep deed haar wat geschrokken doen opkijken. Oh nee, had ze iets fout gedaan? Haar blik zocht haar moeder op, en hulpeloosheid stond in haar ogen geschreven. Ze wist hier helemaal niets over. Ze had altijd gedacht dat ze een goede moeder zou zijn, maar als ze niks over opvoeden wist, hoe moest ze dit dan doen? Ze keek naar de twee, en zag dat die nog niet aan het drinken waren. Ze rolde wat meer op haar zij, en verschoof haar poten wat, zodat de twee - Harekit en Cheekykit - hopelijk meer kans hadden op een kans op melk.
Een nieuwe stem deed haar doen opkijken, en ze zag dat haar broer nu ook de nursery ingelopen was. Ze knikte hem met een glimlachje toe toen hij haar feliciteerde. "Dankjewel," beantwoordde ze, opnieuw haar stem enkel een schrille fluister. Toen haar gevraagd werd hoe de kittens heetten, vulde een bepaalde moederwarmte haar ogen. Ze voelde meteen al zoveel liefde voor haar kittens, dat het een beetje apart leek. Was dat ook normaal? Of lag dat aan haar? Hechtte ze zich te snel? Echter schudde ze dit van zich af en wees ze van kit op kit, waarbij ze hun naam opnoemde. "Mistkit, Harekit, Cheekykit en Russetkit," glimlachte ze warm.

Ze kreeg niet echt meer een reactie uit haar broertje, waardoor ze het zelf ook maar opgaf. Hij had haar in ieder geval los gelaten, dus zou ze weer terug kunnen naar het drinken. Voor ze daar echter de kans toe had, was één van haar zusjes op haar geklommen. Zodra haar zusje van haar af was probeerde ze de voedselbron weer te vinden, echter kwam ze er al snel achter dat deze niet meer te vinden was. Ze piepte dan ook wat klaaglijk en begon haar lichaam wat te verplaatsen, op zoek naar een andere voedselbron. Ze voelde het lichaam van haar moeder wat bewegen, waardoor ze al snel nog een bron had gevonden. Tevreden begon ze van deze tepel te drinken tot haar buikje vol was en ze zich nu toch wel moe voelde. Een kleine geeuw verliet haar bekje, voor ze zich tegen haar moeder aan krulde en zo al snel in slaap viel.

Cheekykit piepte zijn longen uit zijn lichaam. Wat hij wou was reactie en wat hij kreeg was nog beter. Hij wurmde zich onder zijn zusje door en botste met zijn neusje tegen iets. Een klein drupje melk lag op zijn neus. Het rook heerlijk. Het enige mannetje van het nest hief zijn kopje op. Met zijn oogjes dichtgeplakt was dit een adorabel zicht, en hoewel hij niet zag, leek het alsof hij naar zijn vader keek. Die net gearriveerd was. Hij niesde. Door het geluid piepte hij geschrokken. Dat had hij niet verwacht. Weer stootte hij op dat bolletje. Voorzichtig pakte hij het in zijn roze bekje. Een zuigreflex kwam in hem op en hij sloot zijn mondje rond het bolletje heen, waarna hij gulzige slokjes nam. Hij bleef drinken tot zijn buikje helemaal dik was. Het bengaalse ventje liet het bolletje los en duwde zijn kopje tegen zijn moeders vacht. Hij lag lekker warm tussen zijn zusje, mama's vacht en mama's voorpoot. Na een trillerig zuchtje viel hij uitgeput in slaap.

Haar gezicht vertrok toen ze opeens een bepaalde stem hoorde. Ze was zo uitgeput, dat ze niet eens had gemerkt dat hij binnen gekomen was. Tigergaze. Natuurlijk had hij het recht om hier te zijn, herinnerde ze zichzelf, voordat ze tegen hem zou uitbarsten. Ze was nu ontzettend emotioneel, en ontzettend vermoeid, wat tegen elkaar opspeelde. Aan de ene kant wilde ze hem uitschelden, uit de nursery schoppen, hem onteigenen als vader. Maar aan de andere kant was ze er ook helemaal klaar mee, dat geruzie. Ze hadden nu kittens samen, en die kittens hadden een vader. Natuurlijk was ze niet van plan om terug te gaan bij hem, nee, daar hadden ze teveel voor meegemaakt samen. Ze had op het moment in ieder geval niet de energie om hem tegen te spreken en weg te sturen, dus knikte ze op zijn woorden. "Dat zijn ze zeker." beantwoordde ze toen, en wist zelfs een kleine glimlach op haar gezicht te toveren. "Kijk, die lijkt op jou." vervolgde ze, niet goed wetend waarom ze dit zei. Ze was toch boos op hem? Waarom deed ze nog de moeite om vriendelijk te zijn tegen hem? Maar dat zat nou eenmaal in haar karakter, of dat nu positief of negatief was.